ROZDZIAŁ 44 " Złe myśli"

Od zerwania minęły dwa tygodnie, które bardziej przypominały mi miesiąc. Leon się w ogóle się do mnie nie odzywa, wyjątek stanowi tylko towarzystwo rodziców chłopaka. Teraz każdy dzień wygląda całkiem inaczej. Szatyn ma rację nie zaufałam mu, a zaufanie jest najważniejsze w związku. Powinnam przestać myśleć o Verdasie, tylko z tym właśnie jest trudniej, skoro widuję go codziennie. A najbardziej boli mnie to, że on tak łatwo o nas zapomniał. Wierzchem dłoni wytarłam ostatnie łzy płynące po moim bladym policzku, nie ma na nic ochoty. Nie chce mi się wstawać z łóżka. Może lepszą metodą na smutek byłoby znalezienie sobie nowego chłopaka, ale żaden nie będzie taki jak Leon.

Nie ma to jak spędzanie piątkowego popołudnia w domu, w łóżku, zawinięta w kołdre. Okazało się, że dziecko babki od historii zrobiło sobie coś na w-f'ie i jest w szpitalu. Dzięki temu mogliśmy wyjść godzinę wcześniej ze szkoły. Nagle słyszę trzask drzwi ciche kroki, które stają się coraz głośniejsze podczas wychodzenia po schodach. Drzwi do mojego pokoju się otwierają.

- Violetta co ty ze sobą robisz? Nie zachowuj się jak głupia. Przecież takie leżenie w niczym Ci nie pomoże.- mówił z przejęciem Daniel, tak osoba, która też ma złamane serce. Powinniśmy założyć klub złamanych serc. Ale jest coś co mnie rozbawia. Vanessa zerwała z Danielem żeby móc być z Leonem, a w tym wszystkim najzabawniejsze jest to, że po jednym dniu Verdas z nią zerwał. Teraz próbuje znowu zarywać do bruneta.

- Lubię zachowywać się jak głupia. Przecież Ja jestem głupia. To Ja zerwałam z Leonem nie słuchając go. Powinnam tego wszystkiego wysłuchać, ale nie Ja zawsze obstawiam najgorsze.- nim się spostrzegłam siedziałam już w objęciach Daniela.- Dziękuję, że przyszłeś.- dodałam i wtuliłam się w niego.

- Już nie wiem który raz będę Ci to mówił, ale pomimo tego, że zerwałaś z Leonem on nadal Cię kocha, tylko w inny sposób to przeżywa. Viola musisz zrozumieć, że niektórzy po zerwaniu szukają pocieszenia u innych zapełniając pustkę, która pozostała po utracie tej ukochanej osoby.- posłałam mu uśmiech.- Wyglądasz o wiele lepiej gdy się uśmiechasz.- poczułam, że się rumienię.

- Chyba pójdę się odświeżyć. Poczekaj tutaj na mnie, nie wiem może pół godziny, może mniej. Możesz robić co chcesz w tym pokoju, ale proszę Cię nie wychodź lepiej. Rodzice Leona myślą, że nadal jesteśmy razem, a nie za bardzo mam ochotę się tłumaczyć kim jesteś.- wygramoliłam się z Jego objęć. Podeszłam do szafy wybrałam ubrania na przebranie i udałam się do łazienki. Podczas szybkiego prysznicu myślałam nad tym dlaczego Ja miałabym nie spróbować z kimś na nowo.

~♥~♡~♥~♡~♥~♡~♥~♡~♥~♡~♥~♡~♥~♡~

Po dwugodzinnej rozmowie Daniel musiał niestety wracać do domu. Szkoda, że tak szybko miło mi się z nim spędza czas. Odprowadziłam go do drzwi. Kiedy miał już wychodzić usłyszałam, że Leon schodzi po schodach. Nie myśląc zbyt wiele przybliżyłam się do Daniela i go pocałowałam. Brunet chyba wyczuł o co mi chodzi. Odsunęłam się od niego po chwili. Chciałam go przeprosić, ale on odezwał się pierwszy.

- Viola nie chcę żebyś mnie źle zrozumiała, ale powiem to prosto z mostu nie będę udawać Twojego chłopaka. Nie bawię się w takie coś.- oznajmił.

- Wiem, przepraszam. To się nie powtórzy.- odparłam z uśmiechem, który chłopak odwzajemnił.- Ale podobało Ci się?- zapytałam z ciekawości.

- Może tak może nie. Tą informacje zachowam dla siebie.- zaśmiał się. Pożegnaliśmy się całusem w policzek. Gdy chłopak przekroczył bramkę zamknęłam drzwi wejściowe. Poszłam do kuchni w celu napicia się jakiegoś soku. W pomieszczeniu znajdowali się Leon, siedzący na blacie jedzący jabłko i Veronica, gotująca obiad.

- Violu gdzie Twój kolega? Myślałam, że zostanie na obiad.- powiedziała kobieta.

- Niestety musiał wracać do domu. Tłumaczył mi temat z matematyki, bo nie najbardziej rozumiałam.- znowu kłamstwo. Wyciągłam z szafki szklankę, którą postawiłam na blacie.

- Dlaczego Leon Ci nie pomógł przecież on matematykę ma w małym paluszku.

- Nie chciałam mu zawracać głowy. Poza tym mówił, że jest zajęty.

- Leon dla swojej dziewczyny nawet chwili nie znajdziesz. Muszę powiedzieć ojcu, aby dawał Ci mniej pracy.- zaśmiała się. Podeszłam do lodówki i wyciągłam sok, który nalałam do wcześniej wyciągniętej szklanki. Napiłam się. - Wiecie, że Ja sobie wyobrażam was razem na ślubnym kobiercu składających sobie przysięgę małżeńską i wasze dzieci. Jesteście cudowną parą, widać, że bardzo się kochacie. - zakrztusiłam się sokiem, przez co zaczęłam kaszleć jak opętana. Po chwili udało mi się jakoś opanować.

- Już jest okej.- rzuciłam.- Muszę Ci powiedzieć coś ważnego.- zwróciłam się do Veronici. Popatrzyłam na Leona, który gestami pokazywał mi, żebym nic nie mówiła.

- Przepraszam wybiegam w daleką przyszłość, ale wyglądacie razem tak pięknie. Jakbyście się nagle rozstali... Nie, nawet nie chcę o tym myśleć. Odsuwam od siebie te złe myśli. No więc co jest tak ważne Violu?- zapytała miło. Teraz już nie jestem tego taka pewna czy chcę powiedzieć prawdę.

- Mamo pozwól, że wezmę Violę na słówko.- odezwał się szatyn. Zszedł z blatu podszedł do mnie i pociągnął na ramię przez co sok wylał się na moją koszulkę. Popatrzyłam na niego złowrogo, odstawiłam szklankę na blat i razem wyszliśmy do salonu.

- Violetta co ty do cholery chcesz zrobić?- krzyczał szeptem.

- Chciałam powiedzieć prawdę. Nie możemy jej tak okłamywać. Nie jesteśmy razem już dwa tygodnie, a Twoi rodzice o niczym nie wiedzą.

- I lepiej żeby nie wiedzieli. Rozumiesz nie mów im nic. Kiedyś im to powiem.- powiedział tak jakby łagodniej. Zauważyłam, że Jego wzrok skierowany jest na mokry materiał bluzki, który przylepił się do moich piersi. Wywróciłam teatralnie oczami. Chwyciłam jego dłoń i wróciliśmy z powrotem do kuchni. Mogłabym trzymać jego dłoń i nigdy nie puszczać.

- Violu to co było takie ważne?- zapytała Veronica krojąc paprykę.

- Emm... Chciałam powiedzieć, że jadę do Nico na weekend, chciał żebym poznała jego dziewczynę i takie tam.- wymyśliłam na poczekaniu. Pamiętam jak kiedyś Nico proponował mi przyjazd do niego, ale wtedy nie chciałam nigdzie jechać.

- Jedziesz sama? Lepiej jedź z Leonem. Tak to będę się mniej martwiła.- posłałam jej wymuszony uśmiech. Popatrzyłam na chłopaka, który stał obok i śmiał się pod nosem. Już miałam mówić, że chłopak nie da rady, bo jest zajęty, ale on odezwał się pierwszy.

- Jeżeli Violetta nie ma nic przeciwko to chętnie pojadę z nią. Nie mam nic specjalnego w planach, a tata sobie poradzi.- nie chcę z nim nigdzie jechać a w szczególności teraz.- Violu może zadzwonisz do brata i mu powiedz, że jednak przyjedziemy razem. Muszę iść do taty w czymś pomóc. Nie tęsknij.- popatrzyłam na niego jak na idiotę, gdy wypowiedział dwa ostatnie słowa. Musnął mój polik i wyszedł z kuchni, przymknęłam na chwilę oczy i położyłam dłoń na miejscu gdzie wcześniej spoczywały usta Verdasa.

- Aż miło się na was patrzy.- wyrwała mnie z transu Veronica. Popatrzyłam na nią i usmiechłam się. Szkoda, że nie wie jak jest na prawdę.

- Veronica pomogę Ci za chwilę z tym obiadem tylko wykonam telefon do Nico.- oznajmiłam i udałam się do swojego pokoju po telefoni przy okazji zmienić koszulkę. 

~♥~♡~♥~♡~♥~♡~♥~♡~♥~♡~♥~♡~♥~
Wszyscy razem siedzimy przy stole i jemy przygotowany przez Veronicę, z moją małą pomocą obiad. Jak zawsze smakuje niebiańsko. Powinnam się od niej uczyć gotowania. Na pewno przyda mi się kilka lekcji. Nagle poczułam rękę Leona na moim kolanie, popatrzyłam na niego,a on posłał mi łobuzerski uśmieszek. Szybko zwaliłam jego dłoń.

- Violu dzwoniłaś do Nico?- zapytał szatyn. Pokiwałam głową twierdząco.- To kiedy robimy sobie małą wycieczkę?- chciałam mu odpowiedzieć coś nie za bardzo miłego, ale się powstrzymywałąm.

- Tak dzwoniłam. Ucieszył się, że przyjadę razem z Tobą. Najlepiej bądź gotowy do wyjazdu jutro o 7.- oznajmiłam. Tak gdzieś w głębi duszy cieszyłam się, że Leon jedzie ze mną. Trochę dziwi mnie jego zachowanie. Przez prawie dwa tygodnie nie rozmawialiśmy jedynie przy Veronice i Eryku wymieniliśmy się dwoma słowami. Coś czuję, że to idzie w dobrym kierunku. 
- Leon mam rozumieć, że nie przyjdziesz do firmy w weekend?- zapytał mężczyzna. 
- Niestety. Przepraszam, że tak nagle, ale nie mogłem odmówić Violi. Chciała zobaczyć się z bratem, a za bardzo się o nią martwię żeby puścić ją samą.- odparł. Popatrzyłam na niego, miał taki szczery wyraz twarzy. Może nie przestało mu na mnie zależeć. Uśmiechłam się pod nosem na tą myśl. 
Po posiłku pomogłam Veronice posprzątać po obiedzie. Później poszłam do pokoju w celu spakowania kilku rzeczy, w końcu to tylko jedna noc, dwa dni. 
Moją głowę ciągle zaprząta myśl, dlaczego Leon się tak dziwnie zachowuje. Postanowiłam więc wyjść na świeże powietrze. Ostatnio coś dużo spaceruję. Pogoda dzisiejszego dnia była wręcz cudowna. Na swój sposób było ciepło i zawiewał lekki wiaterek. Idąc uliczką parku zauważyłam Leona siedzącego na jednej ławeczce, odwrócownej tyłem do mnie. Stanęłam na chwilę upewniając się, że tam siedzi szatyn. Oczy mnie nie mylą, to on. Może teraz jest dobry moment żeby z nim porozmawiać. Powoli ruszyłam w jego stronę, kiedy nagle podbiegła tam jakaś ładna brunetka i pocałowała go w usta. Szybko schowałam się za dużym drzewem, aby mnie nie było widać. Ich rozmowa polegała na mówieniu do siebie czułych słówek i całowaniu się. Normalnie uznałabym to za kiczowate, ale w tym momencie sama chciałabym się przytulić do Leona. Tylko szkoda, że jestem za głupia na takiego chłopaka. Wzięłam głęboki wdech i wyszłam zza drzewa. Chciałam wyjść nie zauważona, ale nie zobaczyłam gałązki, na którą nadepnęłam, przez co zwróciłam na siebie ich uwagę. Nie przejmując się nimi postanowiłam wrócić do domu. 
Nagle na kogoś wpadłam. Podniosłam głowę tym kimś okazała się być Fran. 
- Hej Viola co jest?- rzuciła. Przytuliłam się do niej. 
- Za każdym razem kiedy widzę go z inną, to boli. I pomimo tego, że minęły już dwa tygodnie, ja nadal nie mogę się z tym wszystkim pogodzić.- wyznałam. 
- To powiedz mu to. Bądź z nim szczera.- odsuwam się od przyjaciółki. 
- Co ja mu powiem? Hej jestem cholernie zazdrosna o Twoją dziewczynę. Chciałabym być na jej miejscu. Tak już to widzę jak reaguje śmiechem.-zw Fran się patrzy raz na mnie, raz za mnie i wskazuje palcem żebym się odwróciła. Zrobiłam to o co mnie poprosiła. Za mną stał Leon. Ucieczka jedyne na co mnie było teraz stać. Biegłam do domu ile sił w nogach. 

*Leon* 
*Trochę wcześniej* 
Siedziałem na ławce w parku o tej porze roku jest tam bardzo spokojnie. Można wszystko przemyśleć. Cieszę się z powodu wyjazdu z Violą i wiem, że ona też się cieszy. Usłyszałem za sobą jakieś kroki, gdy chciałem się odwrócić podbiegła do mnie Megan. Usiadła mi na kolanach i pocałowała. Przekręciłem się na bok. Kątem oka nie zobaczyłem nikogo. 
Zmieniam dziewczyny myśląc, że z którąś będzie tak jak z Violą. Trudno być z dziewczyną, która nie wie co to zaufanie. Ostatnio dużo myślałem i zdecydowałem, że z Megan nie jest mi tak źle. Brakuje jej tylko poczucie humoru, ale da się żyć. Siedzieliśmy w ciszy dopóki nie usłyszałem łamania gałęzi. Odwróciłem się zobaczyłem Violettę, która szła w przeciwną stronę ze spuszczoną głową. 
- Przepraszam Megan, ale muszę już wracać do domu.- powiedziałem wstając z ławeczki. 
- Ale spotkamy się jeszcze jutro?- zapytała podchodząc do mnie bardzo blisko. 
- Nie w weekend jestem zajęty. Przykro mi.- westchnęła smutna. Pocałowałem ją w polik i szybko poszłem za Violą. 
Jestem prawie pewny, że postanowiła wrócić do domu. Idę w odpowiednim kierunku kiedy zauważyłem, że rozmawia z Fran.
- Co ja mu powiem? Hej jestem cholernie zazdrosna o Twoją dziewczynę. Chciałabym być na jej miejscu. Tak już to widzę jak reaguje śmiechem.- wyznała. Myślałem, że jest z Danielem, przynajmiej tak mi się wydawało. Dlaczego to wszystko mnie tak dziwi. Dziewczyna odwróciła się, chwilę się we mnie wpatrywała i uciekła, na początku chciałem pobiec za nią, ale powstrzymała mnie Fran. 
- Leon ona nie wie co ma ze sobą zrobić. Kocha cię. Naprawdę nie widzisz tego czy mam ci kupić okulary?- zaśmiałem się. 
- Byłem z nią , ale jakbyś nie słyszała to ona nie ma pojęcia co to zaufanie. Jest dla mnie ważna, ale to nie ma sensu.- odparłem. 
- Powiedział chłopak, do którego wszystkie dziewczyny robią maślane oczy. Może nie siedziałam koło Violi gdy rozmawiała z Larą, ale słyszałam od niej, że ta rozmowa była strasznie wiarygodna. Leon bądź facetem. A ta jakaś dziewczyna , z którą się teraz spotykasz. Znacie się może ledwo tydzień. I ty mówisz o zaufaniu. Najlepiej to sobie wytłumaczcie, bo naprawdę zachowujecie się gorzej od dzieci. 
- Dziękuję Fran za to jakże pouczające kazanie, ale nigdy nie spodziewałem się, że przyjaciółka wyprawi mi kazanie.- zaśmiała się. Uderzyła mnie lekko z pięści w ramię. 
- Dlaczego ja Cię tutaj jeszcze widzę. Idź.- posłałem jej uśmiech, który odwzajemniła. Ruszyłem do domu. 

~♥~♡~♥~♡~♥~♡~♥~♡~♥~♡~♥~

Stoję przed drzwiami pokoju szatynki i nie wiem czy to dobry pomysł. Chwilę się waham, ale w końcu wchodzę do jej pokoju. Leży plackiem na łóżku, słyszę ciche szlochanie. Zamknąłem za sobą drzwi. Podeszłam do jej łóżka i usiadłem na boku. 
- Wyjdź stąd nie chcę z Tobą rozmawiać.- powiedziała nie wyraźnie do poduszki. 
- Violetta nie jesteśmy razem. Sama tak chciałaś.- stwierdziłem w swojej obronie. Dziewczyna odwróciła się tak, że leżała teraz na plecach, ale nadal na mnie nie patrzyła. 
- Tak chciałam. A teraz chcę żebyś stąd wyszedł i zostawił mnie samą.- cały czas patrzy na ścianę.- Wiesz, że nie musisz ze mną jechać. Będziesz mógł się spotkać z swoją nową dziewczyną. Pójdziesz na weekend gdzieś na przykład do Fede, a później przy Twoich rodzicach powiemy, że byliśmy razem. Kolejne kłamstwo do kolekcji.- dodała. 
- Violetta jadę tam z Tobą i koniec. Jeszcze zrobisz coś głupiego.- położyłem swoją dłoń na jej. Szybko ją zabrała. Zapadła niezręczna cisza. 
- To wszystko? Jeżeli tak to wyjdź stąd w końcu. Nie bój się nie zrobię nic głupiego.- jej głos jest spokojny. 
Dalej siedzę. Dziewczyna wstaje w łóżka chwyta mnie za rękę i prowadzi w stronę drzwi. Po chwili zatrzaskuje mi je przed nosem. Ciekawie zapowiada się ten weekend. 
○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○

Tak oto prezentuje się rozdział z numerkiem 44 xp
Według mnie rozdział jest dziwny, ale następny może będzie lepszy xDD
Miałam prawie cały wczoraj, dzisj została mi tylko końcówka, byłby wcześniej, ale mam mały problem z oczyma i nie mogę długo siedzieć przed laptopem, ani niczym takim. Wszystko mi się rozmazuje i to jest trochę denrwujące. Okulisto witaj :/
Pisałam wam, że bardzo wam wszystkim dziękuję, i że bardzo was kocham <333333

Co do rozdziału 45 jeżeli chcecie go w sobotę to musi być tutaj co najmniej 25 komentarzy ^.^ Wiem, że dacie radę xp
Do następnego :***