Rozdział II "Możesz wejść"

Dedykacja dla Marceli 

Niedawno wprowadziłem się do Buenos Aires. Mam przynajmniej tyle szczęścia, że znam tutaj już kilka osób, nie raz przyjeżdżałem tutaj na wakacje do dziadków. Bardzo lubię spędzać u nich czas, jakbym miał wybierać między rodzicami a dziadkami wybrałbym oczywiście dziadków. Rodzice nie zauważają, że każda decyzja przez nich podjęta mi się nie podoba, oni przeprowadzili się tutaj tylko z kilku powodów, których ja w ogóle nie popieram. Nie rozumiem jak przez głupią chęć władzy można robić innym ludziom tyle złego.
- Leon ty mnie w ogóle słuchasz?- wyrwał mnie z rozmyślań.- Spodobał Ci się ktoś? Poznałeś jakąś fajną dziewczynę? Wiesz, że mi możesz wszystko powiedzieć.- pokiwałem głową.

- Tak wiem.- zwróciłem się do niego.- Fran nie musisz nas podsłuchiwać, możesz wejść do środka.- rzuciłem w stronę dziewczyny, która stała przy drzwiach. Nieśmiało weszła do środka.
- Mama się pyta czy nie jesteście głodni, właśnie zrobiła obiad.- oznajmiła, rumieniąc się. Wstałem z fotela.
- Ja będę wracał do domu, muszę się jeszcze rozpakować. Nie chciało mi się wcześniej.- odparłem. Pożegnałem się z rodzeństwem i wyszedłem przez okno w pokoju Fede. Jego mama jest miłą i sympatyczną kobietą, ale jeżeli chodzi o jedzenie to jestem pewien, że w jakiś sposób na pewno udało by jej się mnie skusić i posiedziałbym jeszcze z godzinę, jak nie więcej. Na szczęście okno nie jest wysoko, bo Pasqarelli mieszka na parterze. Idąc już w stronę swojego nowego domu wyciągnąłem telefon z kieszeni i nie myliłem się rodzice dzwonili do mnie kilka razy, ale nie zauważyłem, bo miałem wyciszony telefon. Nagle poczułem, że się z kimś zderzam, ale za bardzo mi się śpieszyło, dlatego nawet nie pomogłem tej osobie wstać tylko poszedłem dalej.

#$%^^&%$

 Gdy tylko przekroczyłem próg domu usłyszałem jak mama rozmawia z tatą. Schowałem się za ścianą żeby podsłuchać o czym rozmawiają. Niestety usłyszałem tylko końcówkę ich rozmowy, kiedy mama mówi tacie I wtedy na pewno wygrasz. Jak gdyby nigdy nic wszedłem do kuchni. Popatrzyłem na nich, a później skierowałem się do swojego nowego pokoju. Tak życie w tym miejscy to będzie raj... Chociaż i tak mogło być gorzej.
Moją uwagę przykuło sąsiednie okno, w którym coś się poruszało. Przyjrzałem się dokładniej po figurze poznałem, że to dziewczyna, bądź kobieta. Chojnie obdarzona. Moje fantazje przerwał krzyk mamy, która oznajmiła, że gdzieś wychodzą, mało mnie to obchodzi. Gdy odwróciłem swoją głowę z powrotem w stronę okna nikogo już tam nie było. Podoba mi się usytuowanie tego pokoju. Postanowiłem wykorzystać teraz czas na rozpakowanie się. Mam chyba za dużo rzeczy zdecydowanie za dużo. Moją czynność przerwał dzwonek telefonu. Dzwoni Federico. Odebrałem.
- Leon masz teraz czas? Wiem, że masz. Wpadnij do mnie teraz.- powiedział szybko i się rozłączył. Westchnąłem. Wziąłem pierwszą lepszą bluzę i narzuciłem ją na siebie.
- Leon gdzie wychodzisz?- usłyszałem krzyk mojego ojca, ale go zignorowałem. Wsiadłem do swojego samochodu i pojechałem do przyjaciela. Jestem ciekawy co jest tak bardzo ważne. Zauważyłem, że zaczyna padać, a zapowiadało się tak pięknie. Zaparkowałem na podjeździe. Zauważyłem, że garaż jest otwarty, a w środku jest Federico. Poszedłem w tamtym kierunku.
- Fede co jest tak ważne?- zapytałem opierając się o samochód znajdujący się tam.
- Pamiętasz jak mówiłeś, że kiedyś naprawiałeś różnego rodzaju silniki i takie tam?- pokiwałem głową.- Pomożesz w naprawie samochodu. Ja się na tym w ogóle nie znam, ale mając takiego przyjaciela..- lekko uderzył mnie w ramię i szeroko się uśmiechnął. Zaśmiałem się.
- Jasne, że pomogę. W końcu od czego ma się przyjaciół.

#^&*#$/^

Wyprostowałem się, aby móc wziąć potrzebne mi narzędzie, Zobaczyłem, że Fran stoi oparta o ścianę i mi się przygląda. Udawałem, że jej nie widzę, ale coraz bardziej przeszkadzało mi jej spojrzenie. Kiedy miałem się już odezwać do pomieszczenia wrócił Fede.
- Nie patrz się tak na Verdasa, bo Ci gały wylecą.- zaśmiał się brunet. Spojrzałem na rodzeństwo.- Franuś nie chciałbym być niemiły, ale wyjdź stąd. Tutaj się pracuje.- dodał.- Prawda Leon?- przenieśli swój wzrok na mnie pokiwałem głową.
- Tak jasne, ale nie przeszkadza mi obecność Fran.- wystawiła mu język i się zaśmiała.- Dobra Fede masz to?- podał mi odpowiednią rzecz. Dokręciłem ostatnie śruby i wszystko powinno być w porządku.- Możesz sprawdzić czy odpali.- oznajmiłem. Wsiadł na miejsce kierowcy i wszytko działało jak powinno. Uśmiechnąłem się pod nosem.
- Leon nie rozumiem skąd ty wszystko o tym wiesz skoro twoi rodzice to raczej odwożą samochód od razu do mechanika, czy coś w tym stylu.- odezwała się Włoszka.
- Dziadek mi to wszystko tłumaczył, zresztą Fede też, bo często z nami był.- odparłem i usiadłem na skrzynce.
- Jego dziadkowie są zajebiści. Szkoda, że my takich nie mamy. Kiedyś dziadek Leona zabrał nas na mecz koszykówki, a jego babcia robi tak pyszne muffiny, że jakbyś spróbowała to byś nie miała dosyć.- wtrącił swoje trzy grosze Fede. Zaśmiałem się.- Za chwilę wracam. Powiem tylko mamie, że naprawiłem samochód i nie musi dzwonić do mechanika.- wyszedł z pomieszczenia. Między nami zapanowała cisza.
- Leon idziesz na imprezę przy jeziorze za dwa dni? Takie tam uczczenie końca wakacji. Będzie dużo ludzi, których mógłbyś poznać.
- Ciekawa propozycja, ale nie chce mi się iść. Wystarczy mi, że znam Was.- posłałem jej uśmiech, który odwzajemniła.
- Fajnie, ale wiesz uważaj na Saramego, Violette Saramego...
- Jej chłopaka Rossa i ich przyjaciół.- przerwał jej Federico,  który akurat w tym momencie wszedł do garażu. Spojrzałem na nich pytająco.- Grupka ludzi "idealnych". Możesz z nimi zadrzeć, bo w końcu jesteś z tej wyższej rangi, ale my to tylko odsuwamy się w bok. Niby nie są źli, ale gdy zepsujesz ich dobry wizerunek, to jest z tobą źle. Znaczy się z tobą raczej nie będzie źle przecież...
- Nie chcę niczego załatwiać przez to, że mój ojciec jest politykiem. Mam  gdzieś tą całą Saramego i tego jej Srossa.- rzuciłem znudzony. W każdej szkole tak jest, że są jacyś debile, którzy myślą, że są lepsi od innych tylko dla tego, że mają pieniądze i dobrze ustawionych rodziców. Spojrzałem na zegarek. Trochę późno się zrobiło.- Chętnie bym z Wami jeszcze posiedział, ale muszę już wracać.- pożegnałem się z rodzeństwem i ruszyłem do domu.

#$%^&#$^

- Leon czym ty wybrudziłeś nową koszulkę? Gdzie ty w ogóle byłeś?- zatrzymała mnie mama gdy szedłem do pokoju. Westchnąłem zrezygnowany.
- Nie twój interes. Koszulkę zawsze można nową kupić. - wyminąłem rodzicielkę i poszedłem do swojej sypialni. Myślałem, że ją ominę i nie będę musiał jej słuchać, niestety...

!@#$%%^

Rozdział II za nami :D

Tak z perspektywy Leona, ale następny chyba będzie z perspektywy Vilu, albo pół na pół. Zobaczymy :D
Niektórzy mogli zobaczyć fragment pewnego rozdziału, który przez przypadek udostępniłam. Niech się cieszą Ci którzy zobaczyli xDD Teraz już nie pomyliłam sobie nunerków :>>
Odpowiadając na pytanie takie jak, kiedy Leonetta? Szczerze, sama nie wiem, ich znajomość będzie skomplikowana :)

Jeżeli chcecie Rozdział III w piątek lub sobotę liczę na przynajmniej 25 komentarze <3

Do następnego <3