Rozdział V "Nie rozumiem"

Dedykacja dla Francesca Love

Cholera... Od samego rana jestem zabiegana. Nie dość, że zaspałam to jeszcze nie zdążę się z niczym wyrobić. Ręce mi się strasznie trzęsą przez co trudno mi narysować kreskę pod okiem. Trzecia i ostatnia klasa. W tym roku musi być wszystko idealnie, tak jak w poprzednich latach. Mój bajeczny wizerunek nie może być zaprzepaszczony. Bardzo się staram aby przynajmniej tak idealnie wyglądało moje życie, nie chcę zawieść rodziców. Muzyka leci z telewizji w pokoju, a ja w kończę swój makijaż. Wczoraj od razu po przyjściu do domu rodzice zabronili mi gdziekolwiek wyjść. Najgorsze jest to, że torebkę z moim telefonem pewnie ma Lu. Więc nawet nie miałam jak napisać do kogoś.
- Violetta pośpiesz się!- usłyszałam krzyk mamy z korytarza. Jeszcze raz spojrzałam na siebie w lustrze, jest okej. Zabrałam swój plecak i wyszłam z pokoju. Staję na przeciwko rodzicielki, obczaja mój ubiór na dzień dzisiejszy.- Chcesz iść tak do szkoły?- zapytała jakby z pretensjami. Pokiwałam głową.- Przecież masz lepsze spodnie, a może ubrałabyś spódniczkę, jak przystało na dziewczynę? Koszulka jest w porządku aczkolwiek mogła być lepsza.- wywróciłam oczami.
- Masz rację, ale jak znowu zacznę się przebierać to się spóźnię.- odparłam chcąc jak najszybciej wyjść z domu.

- Podwieziesz dzisiaj Jake'a do szkoły, bo ja nie dam rady.- oznajmiła podając mi klucze od samochodu. Zawołałam swojego brata. Udaliśmy się do garażu, w którym wsiedliśmy do srebrnego pojazdu. Odpaliłam silnik i wyjechałam na drogę główną.
- Dlaczego Ross jest taki głupi?- pyta kiedy stajemy na światłach.- Dlaczego sobie nie znajdziesz lepszego chłopaka, tylko słuchasz rodziców. Nie rozumiem Cię. Przecież Ty go nawet pewnie nie kochasz.- dopowiedział. Jake ma szesnaście lat i jest mądry, ale woli udawać głupiego nie chce żyć pod dyktando rodziców.
- Pogadamy jak znajdziesz sobie dziewczynę.- odpowiedziałam kończąc tym samym rozmowę. Podgłośniłam muzykę. Zatrzymałam się pod miejscem zamieszkania przyjaciółki, która wsiadła na miejsce pasażera.
- Ludmiła chciałabyś zostać moją dziewczyną. Vilu mówiła mi, że jak znajdę dziewczynę to powie mi dlaczego chodzi z Rossem. Słyszałem ostatnio, że jesteś wolna.- powiedział Jake. Lu spojrzała na mnie z uśmiechem.
- Nie rób sobie nadziei młody. Mam chłopaka.- odparła. Zaśmiałam się. Zatrzymałam się pod szkołą, do której chodzi mój brat.

!@#$^%

Wjechałam na parking swojej szkoły.
- O co chodziło młodemu? Dlaczego jesteś z Rossem przecież go kochasz. Prawda?- przeniosłam swój wzrok na blondynkę.
- Kocham go, ale wydaje mi się, że przez te wakacje zmieniło się coś, oddaliliśmy się od siebie. Chciałam skręcić na swoje miejsce parkingowe, ale w ostatniej chwili zauważyłam, że jest zajęte, to było moje miejsce. Mało co nie doszło do stłuczki. Z czarnego bmw wysiadł ten sam szatyn, z którym się ostatnio mijałam. Spojrzał na mój samochód. Zaczęłam się stresować i zapomniałam jak się wycofuje. Widziałam, że jest zły, nawet bardzo. Jego spojrzenie mówiło samo za siebie. Szukam wstecznego, przerzucając po kolei biegi. Robi krok w stronę mojego pojazdu, zerkam na Ferro, szuka czegoś desperacko w torebce.
- Nie umiem wrzucić wstecznego. Musisz mi pomóc. Czego Ty szukasz w tej torebce?!- pytam szybko.
- Próbuję nie nawiązywać z nim kontaktu wzrokowego. Do tego wiesz, że ja nie mam jeszcze prawka. Ruszaj wreszcie.- mówi przez zaciśnięte zęby. W końcu udaje mi się wrzucić wsteczny bieg. Z piskiem opon cofam auto. Zaparkowałam odrobinę dalej. Chwilę siedzimy w samochodzie i wymieniamy się zdaniami na temat całego tego zajścia. Po upływie kilku minut wysiadłyśmy z samochodu i poszłyśmy  w kierunku szkoły. Przed wejściem  zobaczyłam tego chłopaka stojącego z rodzeństwem Pasqarelli. Patrzę na Ludmiłę zestresowana.
- Idź i nie patrz mu w oczy. Choćby nie wiadomo jak bardzo chciała w nie spojrzeć.-  szepnęła. Tak jak powiedziała tak zrobiłam, spuściłam wzrok i szłam przed siebie, kiedy nagle poczułam, że się od czegoś odbijam zacisnęłam powieki, ale po chwili podniosłam swój wzrok.
- Jesteś beznadziejnym kierowcą.- rzuca z lekkim meksykańskim akcentem. Mierzy mnie wzrokiem, nie po raz pierwszy chłopak tak się na mnie patrzy, ale teraz czuję , że robię się czerwona ze wstydu.- Następnym razem patrz na drogę.- dopowiada. nie dam mu się zastraszyć przecież on mnie nawet nie zna ja go też nie znam.- Jeśli chciałabyś kiedyś, aby prawdziwy facet udzielił Ci lekcji jak się jeździ to zapraszam.- Federico zaczął się śmiać.
- Jakbyś był prawdziwym facetem to otworzyłbyś mi drzwi.- ripostuję go. Odsuwa się i tak jak powiedziałam otwiera mi drzwi. Patrzę na Ludmiłę, która nadal "szuka" czegoś w torebce.- Zajmij się własnym życiem.- dodałam przed wejściem do budynku.
- Pozwól, że Ci coś powiem. Twoje życie nie jest prawdziwe, jest sztuczne. Tak jak cała ty.- ciągnę blondynkę za rękę i zła wchodzę do szkoły. Akurat równo z dzwonkiem weszłyśmy do klasy.
- Cześć Kotku. Zająłem Ci miejsce obok siebie.- mówi z uśmiechem.Całuję go w policzek - Przyjedziesz do mnie po szkole?- pyta szeptając mi do ucha. Uśmiecham się i kiwam głową. Całuje mnie w usta, jednak po chwili przerywa nam nauczycielka. Odwróciłam się do tyłu, zauważyłam tego szatyna. Wzrok miał skupiony na swoich dłoniach, wyglądał jakby nad czymś myślał. Po chwili Federico mu coś powiedział, a on się zaśmiał, w jego policzkach pojawiły się dołeczki.Szybko odwróciłam głowę. Poczułam, że się rumienię. Wzrok przeniosłam na kobietę, krzywo się patrzyła na wszystkich.
- W tym roku tak nie będzie.- rzuciła.- Ja was porozsadzam.- wszyscy zaczęli buczeć i narzekać. Wzięła dziennik i go otworzyła.- Będziemy siedzieć alfabetycznie jak w dzienniku. Wszyscy wstają i czekają aż przydzielę odpowiednie miejsce.- tak jak powiedziała tak zrobiliśmy. Wiedziałam, że teraz nie możliwe jest siedzenie z Rossem w jednej ławce, bo przecież jego nazwisko jest na początku a moje prawie na samym końcu. Po kolei wszyscy siadali w wyznaczonych ławkach z wyznaczonymi osobami.- Saramego Violetta i Verdas Leon. Jaka ładna para, rodzice są politykami. Już macie coś wspólnego.- zaśmiała się. Usiadłam na swoim miejscu, a obok mnie usiadł szatyn. Przez to, że byłam tak zajęta myśleniem z kim będę siedzieć nie zauważyłam nawet, że Ross siedzi z Ashley. Najwidoczniej bardzo im pasuje taki układ siedzenia. Poczułam, że gotuję się od środka. Na szczęście brunetka ma już chłopaka, przynajmniej to trochę łagodzi moją zazdrość...

!@#$%^

Rozdział IV za nami :D

Mam nadzieję, że się podoba. Raczej nie mam już nic do dodania :P
Przypominam także o konkursie ^-^

Jeżeli chcecie rozdział V chciałabym tutaj znaleźć standardowo 25 komentarzy <3
Jeżeli spodobał Ci się rozdział to proszę o komentarz *-*
Następny pojawi się w sobotę. Przepraszam, ale teraz tak mniej więcej będzie, bo muszę się wziąć do nauki. Niedługo mam egzaminy próbne i dostajemy za nie oceny, które bardzo przeważają na ocenę półroczną :/ Tak więc zrozumcie mnie...

Oczywiście dziękuję za komentarze pod poprzednim <33

Do następnego <3