Rozdział XII "Ja taki nie jestem"

[Zapraszam na blog Martyny]

Dedykacja dla Claire

Zszedłem z motoru i podszedłem do rodzeństwa Pasqarelli, które rozmawiało z moją siostrą. Jak byliśmy mali to zawsze przyjeżdżaliśmy do Buenos Aires, do dziadków. Dobrze się wtedy bawiliśmy, brakuje tylko Diego, ale on się zmienił z tego co mówił mi Fede to teraz przyjaźni się z tym Ross'em i Violettą. Gdy mnie zauważyli Naty podbiegła do mnie i przytuliła.

- Leon nie spodziewałam się nigdy, że będziesz jeździł na motorze. Idzie ci bardzo dobrze. Rodzice wiedzą?- zapytała odsuwając się ode mnie. Pokręciłem głową.- Czekam aż mnie przewieziesz.- zaśmiałem się.

- Przebiorę się i pójdziemy może coś zjeść?- zaproponowałem.

- Właśnie Leon dzwoniła babcia i mówiła, że zaprasza nas na obiad, oczywiście Fran i Fede też. Nie przyjmuje odmowy.- powiedziała z uśmiechem. 

- Leon pośpiesz się bo jestem głodny.- rzucił Fede, zaśmiałem się i poszedłem się przebrać. Po kilku minutach wróciłem już przebrany. Dziewczyny się z czegoś śmiały. Spojrzałem na przyjaciela pytającym spojrzeniem. Wzruszył ramionami. Postanowiłem nie wnikać. Gdy już się trochę uspokoiły. Pojechaliśmy do dziadków. Razem ze mną pojechała Naty, a Fede zabrał swoją siostrę. O tej porze na drodze nie było prawie żadnego samochodu dzięki czemu mogliśmy swobodnie jechać. Wiem, że siostrze się podobało, zawsze marzyła o tym aby mieć chłopaka, który jeździ na motorze, jej ideałem był wówczas Fede.
Jednak on nie czuje tego samego do niej. Naty miała więcej chłopaków niż ja miałem dziewczyn, pomimo tego, że jest ode mnie młodsza o dwa lata.

@#$/^&

Obiad u dziadków był jak zawsze wspaniały, a atmosfera luźna i swobodna. Nie lubię takiej sztywnej atmosfery. Jaka miała panować dzisiaj na kolacji, w której nie miałem zamiaru brać udziału. Ma przyjechać Gregorio z Diego. Nie wiem po co. Moje rozmyślania przerwała Natalia, która właśnie wpadła do mojego pokoju. Powoli usiadła na moim łóżku obok mnie z miną jakby coś się stało.
- Naty stało się coś?- zapytałem przejęty. Nienawidzę kiedy moja siostra jest smutna.
- Tak jakby.- obróciła się tak aby patrzeć mi w oczy.- Jak szłam na tor spotkałam Violettę.- wypowiedziała to imię z obrzydzeniem.- Ona mi mówiła, że robicie razem jakiś projekt, ale chodzi mi o to, że ty jej się zaczynasz podobać, a ja nie chcę stracić Ciebie przez nią. Będzie mi wypominała do końca życia, że nie dość, ze ciągle wygrywała te głupie konkursy to jeszcze ukradła mi najważniejszą osobę w całym moim życiu. Obiecaj mi, że nie będziesz z nią nigdy. Ewidentnie się jej podobasz, ale ona jeszcze nie zna twojej tajemnicy, ale jestem pewna, że powoli wypuszcza na ciebie te sidła. Identycznie jak Lara, to przez nią wyprowadziliście się stamtąd, mówiłam Ci, że ona nie jest ciebie warta.- wyjaśniła. Przytuliłem ją do siebie,a ona się we mnie jeszcze mocniej wtuliła.
- Obiecuję, że jak będę miał mieć jakąś dziewczynę, to na pewno ją poznasz.- odparłem. odsunęła się ode mnie z lekkim uśmiechem.
- Leon jesteś najlepszym bratem jakiego mogłam sobie wymarzyć. A teraz chodź miałeś mi pokazać okolice. Pamiętasz?- zapytała. Posłałem jej uśmiech. Wstała z łóżka i pociągła mnie za rękę. 

- Chodźmy nie za bardzo mam ochotę brać udział w tej głupiej kolacji.- rzuciłem wychodząc z pokoju. Rodzice nie wtrącali się w to czy wychodzimy czy nie, ważne było aby oni pokazali się od odbrej strony. Akurat w drzwiach minęliśmy się z gośćmi. Gdy byliśmy już poza ogrodzeniem nagle pobiegł do nas Diego. 

- Jak chcesz to możesz iść do Saramego mieszka po sąsiedzku.- oznajmiłem. Westchnął. 

- Chciałbym spędzić czas z Wami. Moją kuzynką i kuzynem.- odparł niepewnie. Naty zaśmiała się i spojrzała na niego jak na idiotę.

- A nie lepiej spędzić czas z ludźmi idealnymi, ideale.- wysyczała patrząc się mu w oczy z nienawiścią. Odsunąłem ją od niego na bezpieczną odległość.- Leon dlaczego to robisz przecież on jest zdrajcą.

- Naty zauważyłem, że humorek Ci się zaostrzył.- posłał jej nieszczery uśmiech.- Leon nie chcę mieć z Tobą złych relacji, naprawdę mi też jest z tym źle, że dawno się nie wiedzieliśmy, ale chciałbym to naprawić.

- Przestań kłamać!- krzyknęła moja siostra.- Jesteś jak twoi znjomi. Zakłamany.- dopowiedziała.

- Ja taki nie jestem, mogę Wam to udowodnić. Jestem taki jaki byłem kilka lat temu. Dajcie mi to udowodnić, proszę. Chciałbym odnowić kontakt z wami, Fede i Fran. Nie wiem dlaczego tyle z tym zwlekałem.

- Może po prostu bałeś się, że przyjaźniąc się z nimi będziesz gorszy. Zjeżdżaj mi z oczu żałosny człowieku.- krzyknęła zła. 

- Chciałbym zobaczyć twoją zmianę.- rzuciłem z cieniem uśmiechu. Chyba mu bardzo zależało na tym, bo przytulił mnie i Naty. Odsunąłem go od siebie. Trochę się zawstydził. Zaśmiałem się. Wiem, że siostrze nie do końca pasowało to co zrobiłem, ale prędzej czy później przyzwyczai się do mojej decyzji. 

Razem w trójkę chodziliśmy po różnych miejscach, przy czym większość pokazywał nam Diego. Dużo rozmawialiśmy, opowiadaliśmy sobie co się zmieniło między innymi. Dobrze, że on nie wie o tym co się wydarzyło. 

@#$//^&*

Na zajęciach z Pablo, nauczyciel chciał abyśmy napisali jakąś pisoenkę obojętnie o czym, byle by jakoś wszystko ze sobą grało. Stoję na scenie z gitarą i śpiewam piosenkę napisaną przeze mnie kiedy rozpoczęła się moja druga pasja jaką jest motocross. Nagle w drzwiach pojawiła się Violetta, patrzyła na mnie jak zaczarowana. Po chwili podszedł do niej Ross szepnął coś do ucha i poszli gdzieś. Nie przejmując się tym zbytnio skończyłem swój kawałek i zszedłem ze sceny.
- Leon wczoraj rozmawiałem z Fran i uświadomiłem sobie, że ten zakład to głupia sprawa. Głupio mi tak wszystko odwoływać, dam ci te dwa bilety na koncert.- rzucił Fede. Chciałem mu odpowiedzieć, ale zgarnął mnie Pablo i mówił, że dobrze mi poszło, przytakiwałem chcąc go jak najszybciej spławić. Kiedy skończyłem rozmowę Włocha już nie był w pomieszczeniu. Usiadłem na końcu sceny wraz z nieodłącznym elementem swojego życia jakim jest telefon. Pisałem z Naty, która dzisiaj poszła na zakupy z jakąś dziewczyną.
- Ej Verdas.- usłyszałem jakiś damski głos. Podniosłem głowę, przede mną stała Ludmiła, chyba zła. Spojrzałem na nią pytającym spojrzeniem.- Na mnie ta Twoja buźka nie działa, więc daruj sobie. Co ty takiego robisz z Vilu, przez ciebie ona ciągle się kłóci z Ross'em.- wyjaśniła.
- Mam gdzieś co robi Violetta i z kim się kłóci. Jej życie.- rzuciłem. Dołączył do nas również Diego, pocałował dziewczynę w policzek na przywitanie, a mi podał dłoń.
- Chodźmy Diego on nie jest wart naszej uwagi.- powiedziała ciągnąc go za rękę, om jednak stał i nie miał zamiaru iść.
- Zostaję tutaj z moim kuzynem.- odparł. Blondynka prychnęła, zarzuciła swoje blond włosy i wychodząc z pomieszczenia wpadła na Fede, który obecnie wchodził. Popatrzył dziwnie na Hiszpana siedzącego obok mnie.
- Leon możemy chwilę porozmawiać na osobności?- zapytał wyczekująco na mnie patrząc.- To ważne.- dopowiedział, pokazując gestem żebyśmy poszli. Przeprosiłem Diego i poszedlem razem z Włochem do miejsca mało zaludnionego, aby nikt nas nie słyszał.- A więc Leon słyszałeś co mówiłem.- pokiwałem głową.
- To znaczy, że tak w jednym momencie odwołujesz wszystko. Mówił ci już ktoś, że z tobą jest coś nie tak? Fede wytłumacz mi dlaczego tak nagle?- pytałem nie mogąc w to uwierzyć.
- Fran mi uświadomiła, że ten zakład to głupia sprawa, bo Saramego mimo tego jaka jest to też ma uczucia, może sztuczne, może prawdziwe, nie wiem, ale jednak jakby się później dowiedziała o tym zakładzie to zniszczyła by cię, i jeszcze mnie. Do tego przecież niedawno skończyłeś terapię, Leon myślałem, że jesteś bardziej rozsądny ode mnie.- wyjaśnił. Zaśmiałem się.
- Federico jak mógłbym kierować się rozsądkiem kiedy do gry wchodzi Violetta, ona i rodzice zniszczyli dzieciństwo Natalii, dobrze wiesz jak był. Sramego nigdy nie cierpiała, wszystkiego miała pewnie pod dostatek, wszyscy ja kochali i wielbili, a moja siostra żyła w ciągłym stresie i ciągle płakała, bo rodzice krzyczeli na nią jak przegrywała. Chcę aby ona poczuła cierpienie. Jeszcze nie wiem do końca jak to zrobię, ale poczuje się tak jak Naty, kilkanaście lat temu.
- Hej Leon. Możemy chwilę porozmawiać?- pokazałem gestem głowy Fede aby sobie poszedł. Gdy zostaliśmy sami posłała mi uśmiech.- Wiem, że ostatnio postąpiłam głupio, nie wiem dlaczego tak postąpiłam, ale wtedy zapomniałam o wszystkim i nie wiem dlaczego, ale podobało mi się to i...- mówiła jak najęta, nie do końca wiedząc do czego zmierza. Podchodziłem do niej powoli , a on się cofała i dalej mówiła. Kiedy wylądowała na ścianie położyłem dłoń koło jej twarzy. Zamilkła i patrzyła na mnie jakby wystraszona.
- Musisz mniej mówić.- posłałem jej uśmiech.- Rozumiem, że podobam ci się, ale jeszcze nie do końca to odkryłaś. Czuję to, że często o mnie myślisz. Powiedz swojej blond przyjaciółce żeby nie przychodziła do mnie z sprawami między tobą a Ross'em.- Odsunąłem się od niej, zaczęła szybciej oddychać, jakby jej przez ten czas brakowało powietrza. Powoli ruszyłem w stronę sali do śpiewu. Podbiegła do mnie Saramego.- Nie wstydzisz się ze mną pokazywać?- zapytałem kiedy szliśmy razem przez korytarz. Chwyciła mnie za nadgarstek, zatrzymałem się i spojrzałem na nią.
- Nie wstydzę się pokazywać z tobą, ale jak ktoś nas razem zobaczy... Nasi rodzice są rozpoznawalni, to miasto jest niewielkie, plotki rozchodzą się bardzo szybko. A ja nie chcę zawieść rodziców. Wiem, że nie byli by zadowoleni jakby zobaczyli nasze wspólne zdjęcie w gazecie na pierwszej stronie. Teraz kiedy wyjechali chcę pokazać, że jestem odpowiedzialna.- wyjaśniła. Usłyszałem odchrząknięcie. Podszedł do nas Ross objął ramieniem Violettę.
- Znowu się przywalasz do Vilu?- zapytał.- Odczep się od niej, ona nie zniża się do twojego poziomu, mogłeś być kimś, ale wolałeś być tak nisko z tymi Włochami.
- Oni mają imiona przypomnę Ci je Francesca i Federico.-wysyczałem zły.
- To jest nieistotne. Nie będę sobie zaprzątał głowy takimi śmiećmi i jeszcze jedno odwal się od Diego, bo go też próbujesz zgorszyć.- odparł. Zacisnąłem pięści, zauważyła to Violetta. Powiedziala mu coś na ucho i próbowa
a odciągnąć go do klasy.- Widzisz juź nawet moja dziewczyna musi się bronić.
- Lepiej się odsuń, albo odejdź.- oznjamiłem. Zaśmiał się. Kiedy miałem już go uderzyć podbiegła Fran powstrzymała mnie i pociągła w stronę klasy. Gdy znajdowaliśmy się w pomieszczeniu dziewczyna spojrzała na mnie jak na idiotę.- Dziękuję, że mi na to nie pozwoliłaś.
- O każdej porze dnia i nocy Fran do pomocy.- zaśmiała się.

@#$/^&

Dzwonię dzwonkiem i czekam aż ktoś mi otoworzy. Nagle drzwi się otwierają a staje w nich Violetta cała w pianie. Zaśmiałem się na ten widok, a ona szybko wciągnęła mnie za koszulkę do środka. Szybko pobiegła gdzieś, ruszyłem zaraz za nią. Wszedłem do odpowiedniego pomieszczenia, w którym obecnie znajdowało się pełno piany. Kombinowała coś przy pralce, ale ostatecznie zrezygnowana oparła się o nią.
- Chciałam zrobić pranie.- wyjaśniła wymachując rękoma. Zaśmiałem się, trudno było powstrzymać śmiech.- Co w tym takiego śmiesznego?- zapytała i zjechała w dół. Pomogłem jej wstać z podłogi. Chichotała...

#*#*#*#*#*#*#*#

Rozdział XII za nami :p

Podoba się? Bo według mnie jest okej :D

Byłby wcześniej, ale ze względu na nadchodzącą Wigilię miałam kilka obowiązków, rodzina się zjeżdża i między innymi musiałam wysprzątać swój pokój xDD

Jejku dziękuję za te wszystkie komentarze pod ostatnim. Jak chcecie to umiecie komentować nawet bez szantażu, jak dla mnie to tych komentarzy było bardzo dużo i bardzo za nie dziękuję, z całego mojego serca <333 

Z racji tego, że nie wiem dokładnie kiedy pojawi się następny rozdział życzę Wam wszystkim, którzy ze mną są wesołych i szczęśliwych Świąt Bożego Narodzenia, a przed wszystkim w rodzinnej atmosferze. Aby zdrowie Wam dopisywało i żebyście mieli same dobre oceny w szkole. Dziękuję, że ze mną jesteście, czytacie, obserwujecie i komentujecie <33 Loffki 

Życzy Sky V. (Ewelina)

Do następnego <3