Rozdział XIV "Przypomniała mu się"

Dedykacja dla Katie Verdas

Lekcja śpiewu ciągnie mi się nie ubłagalnie, mój wzrok ciągle kieruje się na Ross'a, który jak gdyby nigdy nic rozmawia z Ashley. Nauczycielka pomaga jakiejś parze. Leona dzisiaj nie ma w Studio dzwoniłam do niego wczoraj i dzisiaj przed lekcją, ale nie odbierał. Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że na telefon od Verdasa czekam, a od Ross'a nie mam zamiaru odebrać. Po chwili do mojego stolika podeszła Angie.
- Violetta jak idzie pisanie piosenki? Wiem, że między Wami nie jest najlepiej.- zapytała z uśmiechem.- Ostatnio jak rozmawiałam z Leonem to mówił mi, że podzieliliście się zadaniami.
- Tak, ale jeszcze nie mamy nic specjalnego. Tak w ogóle to nie mamy nawet jednego słowa do piosenki.- odparłam lekko przygnębiona.
- Jak narazie jesteście najbardziej do tyłu. Może jak zaczniecie współpracować to coś w końcu z tego wyjdzie. To moja rada. Nie warto zawsze dzielić się zadaniami, czasami trzeba współpracować.- doradziła. Posłałam jej uśmiech, odwzajemniła go i ruszyła do stolika za mną. Wyciągłam telefon po kryjomu, zauważyłam, że dostałam sms'a od Leona, szybko go odczytałam Oddzwonię później. To znaczy, że nie ignorował moich telefonów. Ale zastanawia mnie dlaczego wyjechał, może odwiedzić kogoś z rodziny.

@#$/^&

Wychodząc z sali poczułam jak ktoś łapie mnie za nadgarstek i odwraca w swoją stronę przy szafkach. Patrzę Ross'owi w oczy, widzę, że jest zły, to chyba ja powinnam być teraz zła. Zazwyczaj to on kierował mną i robiłam to o co mnie prosił, ale jeżeli obydwoje mamy dosyć rutyny to sprzeciwię mu się i powiem prawdę. Nie chcę z nim zrywać, pomimo tego wszystkiego, taj całej zmiany jaką oboje przeszliśmy to dalej go kocham.
- Vilu wiem, że wczoraj postąpiłem źle, ale nie każ mi patrzyć na to jaką radość sprawia Ci moje cierpienie. Wiesz, że Cię kocham i zależy mi na tobie. Dlatego zapraszam Cię do restauracji, a później zabiorę Cię na ten nowy film do kina. Proszę zgódź się.- patrzył mi w oczy z smutkiem. Uderzyłam go z otwartej dłoni w twarz. Zasyczał z bólu.- Należało mi się.- dopowiedział trzymając się za obolałe miejsce.
- Chciałeś nagrywać nasz pierwszy raz? To obrzydliwe co chciałeś zrobić. Co chciałeś mieć to uwiecznione na pamiątkę, aby za kilka lat zobaczyć jak się pierwszy raz kochaliśmy?- zaśmiałam się mu w twarz.- To co chciałeś zrobić jest o b r z y d l i w e.- ostatnie słowo wypowiedziałam wyraźnie.
- Wiem i bardzo chcę cię przeprosić. Tak mocno cię kocham, że nie mogę dać ci tak po prostu odejść. To był błąd. Proszę cię wybacz mi. Bardzo cię kocham.- wyznał.- Pamiętasz jak dwa lata temu pierwszy raz weszłaś do tej szkoły, kiedy cię zobaczyłem to od razu wiedziałem, że się w tobie zakochałem. Idealnie do siebie pasujemy. Nasza miłość jest tak idealna jak my.- dodał. Przypomniało mi się jak bardzo stresowałam się podczas rozmowy z nim.
- Dobrze wiesz, że ja ciebie też kocham, ale to co zrobiłeś był...- przerwał mi.
- Wiem obrzydliwe, ale w ramach przeprosi chcę cię zabrać do naszej ulubionej restauracji, a później do kina na nowy film.- posłałam mu uśmiech, który odwzajemnił.- Zgadzasz się?- przytaknęłam, musnął mój polik. Przytulił mnie i poszedł do szatni przebrać się na zajęcia z tańca, ja mam teraz godzinę wolną. Postanowiłam to wykorzystać i porozmawiać z Francescą, ona dobrze się porozumiewa z Leonem to pewnie wie coś więcej. Chodziłam po szkole i szukałam Włoszki znalazłam ją jak siedziała na schodach razem z Diego, Camilą i Federico. Podeszłam do nich niepewnym krokiem.
- Francesca możemy chwilę porozmawiać?- zapytałam.
- Fran powinnaś się cieszyć, że Idealna chce z tobą rozmawiać.- rzucił Fede, śmiejąc się. Poczułam, że robię się czerwona ze wstydu. Dziewczyna uderzyła lekko brata w ramię, wstała przeprosiła towarzystwo i razem weszłyśmy do sali z instrumentami, zamknęłam za nami drzwi. Kiedy już obydwie siedziałyśmy nabrałam odrobiny pewności siebie.
- Francesca wiem, że między nami nie jest najlepiej, ale wiedz, że ja do Ciebie nic nie mam. Według mnie jesteś fajną dziewczyną...-  mówiłam, ale mi przerwała.
- Po pierwsze mów mi Fran, nie lubię jak ktoś używa mojego pełnego imienia. A po drugie dowiem się dzisiaj o co chodzi?
- Tak. Ja wiem, że ty dobrze znasz Leona, mogłabyś mi coś o nim powiedzieć. Dlaczego czasami się tak dziwnie zachowuje? Na przykład.- rozejrzałam się dookoła upewniając się, że nikt nas nie słyszy.- Na przykład raz prawie doszło do naszego pocałunku, ale on jakby sobie coś przypomniał i powiedział żebym się do niego nie zbliżała i wyszedł. Proszę powiedz cokolwiek.- poprosiłam błagalnym tonem.
- Przypomniała mu się Lara, jego była. Zerwali, bo jego rodzice jej nie akceptowali. Ale to tylko jedna z nielicznych rzeczy, których choćbym bardzo chciała nie mogę powiedzieć. Według mnie ty też nie jesteś aż taka zła. Za tą przykrywką idealnej osoby, skrywasz się prawdziwa ty. Prawda jest taka, że po prostu boisz się powiedzieć nie, zaprzeczyć. A co do Leona on jak ci zaufa to powie.- odparła z lekkim uśmiechem. Niespodziewałam się takiego zachowania od osoby, którą uważałam za gorszą.
- Jak wy się poznaliście? Na pewno nie jesteście razem?- dopytywałam chciałam wiedzieć najwięcej. Włoszka się zaśmiała.
- Nie jesteśmy razem, może i podobał mi się jeszcze niedawno ale to mi przeszło. Poznaliśmy się podczas wakacji kilka lat temu. Zazwyczaj przyjeżdżał z swoją siostrą do dziadków, wtedy spotykaliśmy się jeszcze z Diego. Tak w piątkę jako małe dzieci chodziliśmy na plac zabaw, gdzie było wiele innych dzieci, ty też tam bywałaś, ale zazwyczaj sama siedziałaś, albo z rodzicami.- odpowiedziała. Przed moimi oczami pojawił się obraz mojego dzieciństwa.

Siedzę na ławeczce w różowej sukience i patrzę jak inni moi rówieśnicy bawią się bezemnie. Koło mnie usiadł chłopczyk z dużymi zielonymi oczami. Buzię miał całą brudną od lodów czekoladowych. Zaśmiałam się widząc to.
- Chodź zagrać z nami w piłkę.- zaproponował. Uśmiech na mojej twarzy się powiększył. Kiedy miałam się zgodzić poczułam jak podnosi mnie tata.
- Córeczko wszędzie Cię szukaliśmy. Musimy iść, bo spóźnimy się na konkurs. Innym razem się pobawisz.- powiedział. Pomachałam chłopczykowi na pożegnanie. 

- Violetta ja wiem, że może nie jestem najlepszą osobą aby Ci to mówić, ale na prawdę nie powinnaś się zbliżać do niego. Wiem za dużo i mówię Ci wolałabym o tym nie wiedzieć.- wyrwał mnie z rozmyślań jej głos.
- Nie powiesz mi o co chodzi, bo obiecałaś Leonowi?- zapytałam, pokiwała głową.- A wiesz może gdzie wyjechał?
- Musiał załatwić jakąś sprawę.- odparła.- On Ci się podoba. Nie musisz zaprzeczać, bo ja to widzę, ale Leon... Sama się pewnie przekonasz niebawem. Muszę już iść i tak za dużo ci powiedziałam. Nie mów Leonowi, że rozmawiałyśmy.- rzuciła i szybko wyszła z pomieszczenia. Chciałabym się dowiedzieć całej prawdy o nim i o jego pokręconym życiu.

@#$/^&

Gdy wracam do domu jest już późne popołudnie. Byłam na treningach ostatnich, wpisałam się. Lubiłam tam chodzić kiedyś, teraz było to bardziej przymuszone, bo Ross chciał. Od teraz jest mi to obojętne co sobie pomyśli. Od teraz on nie będzie kierował moim życiem. Wzięłam swój brudnopis i usiadłam w salonie przy fortepianie. Otworzyłam zeszyt i kiedy go odkładałam z środka wypadła jakaś kartka. Podniosłam ją i przeczytałam co napisałam. Uśmiechnęłam się pod nosem. Nagle zaczął dzwonić mój telefon. Spojrzałam na ekran, to Leon. Szybko odebrałam.
- Leon tak się cieszę, że oddzwoniłeś.- powiedziałam entuzjastycznie, a nawet za bardzo.- Znaczy się dobrze, że oddzwoniłeś. Załatwiłeś wszystkie sprawy?
- Dzwonię tylko żeby ci powiedzieć, że jednak przyjadę  jeden dzień później. W sobotę się zobaczymy przyjdź w to samo miejsce, co wcześniej później pojedziemy do tego domku rodziców i wtedy popracujemy nad projektem.
- Pojedziemy na motorze?- zapytałam z nadzieją.
- Jeżeli chcesz to przyjadę motorem. Powiem Ci coś ważnego co nie powinno mieć dużego wpływu na naszą pracę. Proszę cię nie dzwoń do mnie. W piątek będę tam, ale nie przyjdę raczej do Studio.
- Dlaczego?- przerwałam mu, usłyszałam w słuchawce głos jakby lekarza, jestem prawie pewna, że jest w szpitalu.- Gdzie jesteś?
- Nie ważne zobaczymy się w sobotę.- rzucił chłodno i rozłączył się.
Zrezygnowana odłożyłam telefon na bok i zaczęłam grać obojętnie jaką melodię. Jestem zawiedziona? Odrobinę. Myślałam, że dowiem się czegoś więcej, ale lepsze to niż nic. Wiem przynajmniej tyle, że jest w szpitalu. Nie wiem dlaczego, ale zamierzam się dowiedzieć.

@#$/^&

Słyszę dzwonek do drzwi to pewnie Ross. Otworzył mu Jake, bo po chwili usłyszałam jego krzyk. Jeszcze raz spojrzałam na siebie w lustrze jak wyglądam, czuję się swobodnie, więc jest okej. Mój wzrok jeszcze przed wyjściem z pokoju przeniósł się na okno w pokoju Leona. Zgaszone światło, jutro wraca. Odwróciłam swoja uwagę i wyszłam z pomieszczenia. W salonie zobaczyłam Lynch'a z bukietem czerwonych róż, rozmawiał z moją mamą. Dlaczego oni muszą się tak dobrze dogadywać. Będzie mi gorzej poinformować ich o naszym zerwaniu... Jakby takie coś nastąpiło w przyszłości.
- Vilu ślicznie wyglądasz. Kwiaty dla Ciebie.- podziękowałam z uśmiechem. Podał mi wiązankę kwiatów.
- Ja je wstawię do wody a wy już idziecie, ale Vilu pamiętaj masz być w domu nie później niż o dziesiątej.- oznajmiła rodzicielka.
- Niech się pani nie martwi Violetta będzie w domu o określonej godzinie.- odparł mój chłopak po czym chwycił moją dłoń i razem opuściliśmy posiadłość.- Kochanie zrobimy taką małą zmianę planów. Dowiedziałem się, że dzisiaj jest mecz, na którym będzie dużo ludzi, a wiesz, że zależy mi na dobrych opiniach, bo szkoła sportowa i zostanie gwiazdą nie przychodzi od tak. Trzeba sobie zapracować.
- W twoim przypadku jest to wyrabianie sobie opinii.- zaśmiał się, kiedy ja mówię poważnie.- To znaczy, że nie do kina i do restauracji tylko na mecz?- upewniłam się.
- Tak mamy najlepsze miejsca w loży, tata nam załatwił.- odparł i pocałował mnie w polik.- Kocham Cię.- wyznał. Poczułam ciepło na sercu. Teraz czuję się głupio, że w ciągu ostatnich dni więcej myślałam o Leonie niżeli moim chłopaku.
- Ja Ciebie też.- odparłam jeszcze bardziej przybliżając się do niego. Szliśmy w ciszy, dziwiło mnie tylko to, że Ross nie przyjechał tylko przyszedł. W sumie stadion jest niedaleko. Gdy dotarliśmy na miejsce, udaliśmy się do strefy wydzielonej dla osób specjalnych. Dawno nie byłam na żadnym meczu na żywo. Usiadłam na jednym wolnym siedzeniu. Lynch siedział koło jakiegoś gościa w garniturze i z nim rozmawiał. Ścisnęłam lekko jego dłoń, na co on spojrzał w moją stronę z pytającym spojrzeniem.
- Będziesz mnie ignorował przez cały mecz?- zapytałam tak aby tylko on mnie usłyszał.
- Kochanie chciałem się tylko przywitać z tymi ludźmi, znają mnie a nie chciałem aby pomyśleli sobie, że jestem niewychowalny.- wyjaśnił i cmoknął mnie w nos, przez co się zaśmiałam. Przytuliłam się do jego ramienia i od razu polepszył mi się humor.

@#$/^&

- Vilu czekaj! Proszę Cię zatrzymaj się!- krzyczał za mną Ross. Nie biegłam, ale szybko szłam. Nie miałam zamiaru się się zatrzymywać, ale po chwili sam mnie dogonił. Zatrzymał mnie ściskając moje ramiona.
- Mógłbyś wziąć te ręce, mocno ściskasz.- syknęłam nie patrząc mu w oczy. Zluźnił uścisk i przeprosił.
- Kochanie co się stało, że tak szybko wybiegłaś?- zapytał jak gdyby nigdy nic. Wyciągłam z małej torebeczki swój telefon i pokazałam mu godzinę.- Mogłaś powiedzieć.
- Mówiłam, ale byłeś za bardzo zajęty wyrabianiem sobie opinii. Następnym razem zaproś mnie do kina, lub na kolację, cokolwiek tylko chcę spędzić z tobą trochę czasu. Teraz wracaj do tych ważnych osobowości ja wracam do domu. Mama i tak już pewnie jest zła.
- Vilu przepraszam, zachowałem się jak idiota. Jestem świadom swojego zachowania. Rozumiem, że się na mnie gniewasz, ale obiecuję Ci, że następnym razem wezmę cię do kina.- wymusiłam na twarzy uśmiech, podeszłam do niego i musnęłam jego usta, po czym ruszyłam w stronę domu.

@#$/^&

Nienawidzę gdy przy obiedzie panuje głupia i niezręczna cisza. Patrzę po kolei na mamę, tatę i Jake'a. Co chwilę każde z nas tak robi, a kiedy nasze spojrzenia się krzyżują szybko odwracamy wzrok. Wiem, że rodzice są źli o to, że wróciłam później niż powinnam. Oni są specjalistami w wyolbrzymianiu niektórych błahych spraw. Wzięłam ostatnią bułeczkę z talerza i wstałam od stołu. Grzecznie podziękowałam za posiłek i udałam się do swojego pokoju. Będąc na korytarzu zaczął dzwonić mój telefon. Odebrałam go będąc w pokoju.

- Vilu czy ty się na mnie obraziłeś?- zapytała Ludmiła. Pogryzłam ostatni kęs bułeczki..

- Nie, dlaczego tak uważasz?- odparłam. Usiadłam na łóżku, tak aby móc patrzyć na okno w pokoju Leon'a.

- W ogóle się nie odzywasz, myślałam, że jednak coś się stało.- odpowiedziała. Coś poruszało się w oknie, dlatego przyjrzałam się dokładniej. 

- Lu przecież w Studio z tobą rozmawiałam.- westchnęłam nie odrywając wzroku od okna.

- Tak, ale to tylko chwilę i później gdzieś poszłaś.- rzuciła. 

- Nic się nie stało, naprawdę. Nie martw się. Przepraszam, ale nie mogę teraz rozmawiać. Może zadzwonię później.- usłyszałam jak piszczy, specjalnie abym nie ogłuchła odłożyła urządzenie z dala od ust. Uśmiechnęłam się sama do siebie, zawsze tak robi kiedy się zdenerwuje, lub ucieszy.

- Violetta... Dobra wszystko jest w porządku, ale mam nadzieję, że częściej będziemy rozmawiać brakuje mi naszych ploteczek. A z Ashley nie mam zamiaru rozmawiać. Zastąpiła cię jako kapitan drużyny, a teraz chce odebrać ci chłopaka. Pogadamy kiedy będziesz miała więcej czasu. Okej?

- Okej.- odparłam i się rozłączyłam. Położyłam telefon na łóżku, koło siebie nadal przyglądając się oknu, jednak po chwili się otrząsnęłam i odwróciłam swój wzrok. Włączyłam telewizję na kanale muzycznym i położyłam się. Weekend się zaczął a ja mam ochotę spać. 

@#$/^&*

Kiedy się obudziłam było już ciemno. Spojrzałam na zegarek, na szafce nocnej. Nie jest jeszcze późno, bo około 21. Wstałam z wygodnego łóżka i poszłam do kuchni coś przekąsić. Wiem, że nie powinnam jeść o tej porze, bo to niezdrowo, ale jestem głodna i potrzebuję pokarmu. Okazało się, że Jake szuka czegoś słodkiego po szafkach. Zaśmiałam się na ten widok. Wyciągnęłam z niej słoik z Nutellą i jeszcze dwie kromki chleba. Moja kolacja jest bardzo pożywna i słodka. Kiedy posmarowałam kanapki kremem czekoladowym koło mnie usiadł Jake z łyżeczką w ręce przysunął do siebie słoik i wyjadał zawartość. Obydwoje jedliśmy w ciszy, którą postanowił przerwać brat.

- Vilu co myślisz o Leonie? Ty też uważasz jak rodzice?- pytał. Przeniosłam swój wzrok na niego jego buzia usmarowana był czekoladą, przez co wyglądał śmiesznie i uroczo.

- Nie znam go ale ja myślę, że rodzice postawili go w tak złym świetle, bo jest synem Verdas'a. Ale słyszałam o jego terapii, a teraz jeszcze pojechał do szpitala.- odparłam.

- Miał nieprzyjemną przeszłość. Możliwe, że był w szpitalu, bo coś tam wspominał o wypadku, niewiele.- oczy mi się powiększyły.

- Leon miał wypadek.- rzuciłam sama do siebie.- Zjedz sobie kanapkę jak chcesz.- dopowiedziałam w stronę brata. Z uśmiechem przyjął jedzenie. Wróciłam do pokoju narzuciłam na siebie ciepłą bluzę i przez okno w pokoju wyszłam na zewnątrz. Przeskoczyłam niski żywopłot oddzielający naszą posiadłość od Verdas'ów. Na moje szczęście okno było trochę otwarte i nie wysoko podobnie jak u mnie. Szatyn leżał na łóżku przykryty kołdrą z laptopem na kolanach. Rozejrzałam się dookoła i wkradłam się do jego sypialni.

- Jeżeli tobie wolno robić mi takie niepodziani to mi też.- zaśmiałam się.- Ładnie się tutaj urządziłeś.- dodałam i usiadłam na krześle. Patrzył mnie zdziwiony jakby nie mógł uwierzyć w to co widzi.

- Violetta. Wyjdź proszę.- wyrzucił z siebie. Uśmiech znikł mi z twarzy. Zamknął laptop i odłożył go obok siebie.

- Leon słyszałam o twoim wypadku to dlatego byłeś w szpitalu?

- Nie będę z tobą o tym rozmawiał. Proszę wyjdź albo zacznę wołać rodziców.- poprawił sobie nakrycie jakby coś chował.- Nie chcę żebyś wiedziała za dużo, bo wtedy zaczniesz mnie traktować z litością a tego nie potrzebuję.- powiedział zły wstałam z miejsca i ruszyłam w stronę wyjścia, odwróciłam się do niego jeszcze na chwilę kiedy nagle zobaczyłam coś co wywołało moje zdziwienie...

!@#$%^

Rozdział XIV za nami ^-^
Za około dwadzieścia minut nowy rok, kto się cieszy? Ja. Haha... Tak w ogóle to rozdział byłby wcześniej, ale przecież pobożna Ewelina poszła do Kościoła, a później do kuzynki i teraz mam dostep do internetu, więc korzystam.
Dziękuję za tyle komentarzy pod poprzednim rozdziałem, naprawdę zaskoczyłyście mnie. Dziękuję za poświęcenie kilku minut *-*

Życzę Wam moje Kochane aby w ten Nowy Rok spełniły się wasze postanowienia i żebyście były zdrowe i pełne energii i żebyście się nie smuciły, ale zawsze były uśmiechnięte. Dziękuję Wam za ten niecały rok 2013, w którm założyłam bloga i dzieki wam nadal istnieję. Mam nadzieję, że wytrwacie ze mną jeszcze jakiś czas. Lofciam Was ♥♥♥

Happy New Year ^-^

Do następnego <33