Rozdział XV "Jeśli to będzie coś znaczyć?"

Dedykacja dla Alone ♥

- Leon twoja noga..- rzuciłam z niedowierzaniem, widząc tą część ciała.- Co ci się stało?- dopytywałam przerażona. Podniósł kołdrę i moim oczom ukazały się jego nogi pełne blizn. Gwałtownie wstał z łóżka.
- Violetta wyjdź stąd.- rzucił podchodząc do mnie.
- Naprawdę masz zamiar chodzić tak przy mnie w samych bokserkach.- zauważyłam z głupim uśmiechem.- I wiedz, że stąd nie wyjdę dopóki nie powiesz  mi co się wydarzyło. Nie powiem nikomu. Obiecuję.- powiedziałam zamykając okno. Ubrał spodnie od dresu, dopiero teraz zauważyłam na jego umięśnionym brzuchu, około dwie duże blizny. Poczułam, że robi mi się gorąco, nie wiem dlaczego od samego patrzenia. Podszedł do mnie blisko, za blisko.
- Albo sama wyjdziesz, albo cię stąd wyrzucę.- wyszeptał mi do ucha. Ton jego głosu sprawił, że mimowolnie przygryzłam dolną wargę.
- Pocałuj mnie.- wyrzuciłam z siebie zanim pomyślałam. Odsunął się trochę ode mnie i spojrzał w oczy. Obczajałam jego całą twarz i następna blizna, z wyjątkiem takim, że tą już widziałam.
- Żart. Chciałam zobaczyć jak zareagujesz.- zaczęłam się sztucznie śmiać, a on szybko przykrył mi usta ręką.
- Rodzice są w domu, a nie chcesz chyba mieć przechlapanego u swoich rodziców.- wziął swoją rękę. Oparł się o parapet, na którym obecnie siedziałam.- Miałem wypadek, nieszczęśliwy. Koniec. Nie ma tutaj nic ciekawszego. Chyba, że chcesz pooglądać wszystkie moje blizny.

- Leon nie wiem dlaczego, ale ja czuję, że zależy mi na tobie. Ja nie jestem z tych co chcą powiedzieć innych twoją tajemnicę.- oznajmiłam. Westchnął.
- Powiem Ci jak to wszystko przemyślę.- powiedział zrezygnowany, podniósł wzrok na mnie. Widziałam w jego oczach cierpienie i smutek. Pocałowałam go czule w policzek i wyszłam z pomieszczenia i wracając do swojego pokoju jeszcze raz spojrzałam w jego stronę. Stał przy oknie i patrzył jak odchodzę. Ten chłopak jest ciekawszy i bardziej tajemniczy niż mi się to wydawało. Chcę dowiedzieć się o nim jak najwięcej. Nagle poczułam jak wpadam na ogrodzenie, jak gdyby nigdy nic szybko się podniosłam i przeszłam na naszą posiadłość. Cholera mam nadzieję, że tego nie widział, zawstydzona już się nie odwróciłam. Wiem, że nie powinnam się mieszać do jego życia, ale kiedy oni mnie tak ciekawi.

@#$/^&*

Czekam na szatyna w tym samym miejscu co ostatnio. Oziembiło się i jeszcze pogoda jest taka jakby miało padać, na szczęście tylko tak wygląda. Gdy zauważyłam w oddali Ashley szybko założyłam kaptur od bluzy na głowę i spuściłam ją w dół. Gdy usłyszałam w oddal ryk motoru w duchu się ucieszyłam. Brunetka była coraz bliżej mnie, mam nadzieję, że mnie nie rozpozna. Kiedy Leon podjeżdża szybko zdejmuję swoje nakrycie głowy i zakładam kask. Wsiadam za Verdasa na maszynę i obejmuję go przy okazji tuląc się do jego pleców. Ruszyliśmy z miejsca i znowu poczułam tą adrenalinę i wolność.

Po drodze mijaliśmy różnych ludzi, ale najbardziej zdziwił mnie widok Ross'a z jakąś brunetką wyglądali jakby się kłócili. Może i jechaliśmy szybko, ale rozpoznałam tą dziewczynę, to ta
ze zdjęcia. Poczułam się odrobinę głupio, że znowu bardziej interesuje mnie życie Leona niż to co się dzieje z Ross'em. Poczułam jak zaczyna kropić, na szczęście już niedaleko. Nie chciałabym przemoknąć i chodzić w mokrych ubraniach.

@#$/^&

Moje oczekiwania się nie spełniły zanim dojechaliśmy byłam już prawie cała mokra. Wyciskam resztki wody z włosów, które są mokre tylko przy końcach, no większość ochraniał kask, jednak z ubraniami już nie jest tak dobrze. Poczułam jak Leon pociągnął mnie za rękę w stronę zapewne wyjścia z garażu. Przez ścianę wykonaną w większości ze szkła zauważyłam, że na zewnątrz jest niezła ulewa. Cholera jak my wrócimy, na pewno drugi raz nie pojadę w czasie deszczu jest za duże ryzyko wypadku. Rozejrzałam się dookoła zauważyłam, że szatyna nie ma w tym pomieszczeniu. Wyciągłam swój telefon z małej torebeczki i sprawdziłam czy ktoś do mnie napisał. Niestety nie, postanowiłam zadzwonić do mamy i powiedzieć jej, że mogę późno wrócić. Oczywiście jej reakcja była przewidywana, ale jakoś tak mnie to mało teraz interesowało. Po chwili do pomieszczenia wszedł Leon w samych spodniach od dresu. W ręce trzymał jakąś koszulę. Spojrzałam na niego pytająco.
- Jest duża, a chyba nie chcesz chodzić w mokrych ubraniach. Przeziębisz się jeszcze.- wyjaśnił. Poczułam ciepło wiedząc o tym, że może się o mnie martwić. Posłałam mu uśmiech i wzięłam od niego część garderoby. Poszłam do łazienki, w której akurat już byłam. Zdjęłam z siebie sukienkę, a założyłam koszulę. Rzeczywiście była na mnie sporo za duża. Jeszcze nie zdarzyło mi się chodzić w koszuli Ross'a. On mi na to nie pozwalał, może nie, nie pozwalał, po prostu nie lubił jak ktoś chodzi w jego ubraniach. Przejrzałam się w lustrze i wyszłam z łazienki. Zastałam Leona jak majstrował coś przy kominku. Oparłam się o ścianę bokiem i go obserwowałam. Przygryzłam dolną wargę, widząc jego następne blizny na plecach. Co on ma takiego, co mnie do niego przyciąga.

!@#$%^

Siedzieliśmy od kilku godzin przy fortepianie, układaliśmy piosenkę. Nie wiem jak mu, ale mi się z nim bardzo przyjemnie pracuje. Ułożyliśmy nawet razem kilka słów, może nie słów, ale jakąś część tekstu, która bardzo mi się podoba. Melodia też współgra. Powoli wszystko jakoś się układa. Dużo się śmiejemy, przeważnie ja, ale szatyn też czasami. Teraz czuję się swobodniej w towarzystwie Leona niż Ross'a.
- Dobra teraz ostatni raz, bo już i tak nie mam pomysłów na nic więcej.- oznajmił nagle Verdas. Posłałam mu uśmiech, stanęłam obok czarnego instrumentu. Przećwiczyliśmy to co mamy ostatni raz. Kiedy Leon skończył grać wstał z swojego wcześniejszego miejsca i ruszył do kuchni. - Chcesz może coś do picia?- zapytał.
- Możesz dać mi szklankę naleję sobie wody.- odparłam z uśmiechem idąc za nim i obserwując jego plecy. Podał mi wcześniej wymienioną rzecz. Podeszłam do zlewozmywaka i puściłam zimną wodę. Nagle usłyszałam dźwięk mojej komórki. Szybko pobiegłam w tamtym kierunku, okazało się, że dzwoni Ross. Odebrałam i wróciłam z powrotem do kuchni.
- Cześć Kochanie gdzie jesteś w taką ulewę? Rodzice się o Ciebie martwią i przede wszystkim ja. Ashley mówiła mi, że widziała Cię w parku niedaleko twojego domu, ale nie była pewna czy to ty.- mówił szybko. Uśmiechnęłam się pod nosem i ponownie postanowiłam sobie nalać wody. Podłożyłam szklankę pod strumień wody, kiedy nagle coś wypadło z szafki z głośnym hukiem. Poczułam jak Leon lekko na mnie wpada i na moje nieszczęście telefon, który trzymałam w ręce wypadł mi do zlewu. Cholera mój iPhone. Rodzice mnie zabiją. Nie wierzę w to co się właśnie wydarzyło. Szybko zamknęłam wodę, ale wiem, że jak narazie już po moim telefonie.
- Przepraszam, nie chciałem.- rzucił patrząc na mnie ze skruchą. Wzięłam głęboki wdech.
- Podaj mi swój telefon muszę oddzwonić do Ross'a.- skłamałam spokojnie. Uwierzył i podał mi swój telefon ruszyłam z nim do łazienki.
- Gdzie ty z nim idziesz?- zapytał ciekawy.
- Chyba nie będę rozmawiała z Ross'em przy tobie.- odparłam. Będąc w łazience. Podeszłam do muszli klozetowej. Już miałam wrzucić urządzenie kiedy w drzwiach nagle stanął szatyn.- Pożegnaj się ze swoim iPhone'm. Czeka go szybka i bezbolesna śmierć.- zaśmiałam się. Gdy usłyszałam plusk uśmiechnęłam się zwycięsko do niego. Wyminęłam go w drzwiach.

!@#$%^&

Deszcz dalej pada. Jest już ciemno. Nie mamy jak się z kim skontaktować. A na dodatek złego nie ma prądu. Jedyne światło daje nam kominek. Przeprosiłam szatyna, a on przeprosił mnie, więc chyba raczej wszystko jest w porządku. Nawet nie wiem jakim cudem ale leżę na podłodze a moja głowa spoczywa na brzuchu Leona.
- Leon powiedz mi coś o sobie. Proszę. Ja naprawdę nikomu nie powiem. Z Ross'em o tobie nie rozmawiam a z Ludmiłą też mało rozmawiam. Możesz mi zaufać. Naprawdę gubię się w tym wszystkim. Na początku słyszę o jakiejś Larze, później o twoim wypadku a na koniec widzę ciebie całego w bliznach.- przerwałam ciszę między nami.
- Nikomu nie powiesz?- zapytał. Poczułam jak wszystko w moim brzuchu zaczyna się przewracać. On chce mi zaufać i powierzyć swój sekret.
- Nikomu.- zapewniłam go. Podniosłam głowę i spojrzałam mu w zielone oczy. Szybko odwróciła swój wzrok.
- Jeszcze przed przyjazdem tutaj uczyłem się w prywatnym liceum. Pełnym bogatych i pustych ludzi takich jak ja dawniej. Jak wszyscy tam byłem podporządkowany rodzicom, robiłem wszystko co ode mnie wymagali, a to czego nie chcieli nie robiłem. Myślałem, że moje życie jest jak w marzeniach i potrzebne mi nic więcej. Myślałem, że ludzie tacy jak ja nie mają uczuć, tak powtarzali mi rodzice, jednak ja pamiętam jak zawsze pocieszałem Natalię na konkursach piękności, ona tego nienawidziła. Pamiętam te dni jak bardzo prosiła mnie abyśmy uciekli z domu i zamieszkali z dziadkami. Nie mogłem patrzyć na jej cierpienie, próbowałem ją jak najbardziej ochronić przed tym wszystkim co miało ją czekać w przyszłości.- przerwał na chwilę, ciągle go obserwowałam jego najmniejsze gesty. Widziałam w jego oczach ból.- Jak byliśmy dziećmi często jeździliśmy do dziadków, tutaj było nam dobrze. Jednak z czasem coraz bardziej zamieniałem się w wykształtowanego przez rodziców pustego idiotę. Coraz bardziej oddalałem się od Natalii, coraz mniej mnie obchodziły uczucia innych.- wziął głęboki wdech. Jego oczy się jakby zaszkliły.- Poznałem Larę, moją pierwszą miłość, zakochałem się w niej bez pamięci, tak przynajmniej myślałem na początku. Jednak to nie była do końca miłość, może co najwyżej zwykłe zauroczenie jej osobą. Była inna niż ja, jakby moim przeciwieństwem. To od niej zaraziłem się motocrossem, uwielbiała ten sport. Jednak moi rodzice jej nie polubili, i Natalia także, wtedy zaczęły się największe podziały. Miałem wybrać albo Lara, albo rodzina. Wszystko wydawało mi się jasne dopóki, ona ze mną nie zerwała. Mówiła mi, że mnie kocha ale nie możemy być razem, bo ona nie może być taka jaką ja chcę żeby była. Załamałem się, to miał być mój pierwszy poważny związek, ale jednak wszystko zepsułem. Wspierała mnie najbardziej siostra, nie miałem jej tego za złe, że to zerwanie to przy części też jej wina. Na nią nie mógłbym się gniewać. Zacząłem sobie uświadamiać, że żyję pod kontrolą rodziców i wszystko robię pod ich dyktando. Kilka dni później kiedy już wszystko sobie poukładałem...- ponownie przerwał,a po jego policzku spłynęła pojedyncza łza.- Zobaczyłem Larę jak całuje się z moim kolegą ze szkoły, to odebrało mi rozum i uderzyłem go raz, drugi, trzeci...- zacisnął mocniej pięść.- Nie mogłem przestać, to było silniejsze ode mnie. Nagle odepchnął mnie wprost pod jadący samochód . Pamiętam jeszcze, że zdążyłem go pociągnąć go za sobą...
- Leon tego się nie spodziewałam.- jedyne na co mnie było stać, to tylko kilka tych słów. Odwróciłam wzrok, aby nie musieć patrzyć na jego twarz, która teraz wyrażał  mnóstwo emocji.
- Gdy się wybudziłem w szpitalu, powiedziano mi, że minąłem się ze śmiercią, że mało brakowało a zostałbym kaleką, że mógłbym być teraz bez jednej nogi, ale do dzisiaj dziękuję Bogu, że wszystko jest w porządku ze mną. Rodzice zapłacili aby nie rozgłaśniać nigdzie tej sprawy, ale od tamtego czasu moje nastawienie do nich zmieniło się zupełnie. Było mi wtedy obojętne, że moje ciało jest oszpecone, teraz to prawie tego nie zauważam. Wyjechaliśmy z tamtego miejsca, gdy tylko skończyła się moja terapia, która miała na celu odbudować moje kontakty z innymi, sprowadzenie mnie z powrotem pod dyktando rodziców, zapomnienie o tym co się wydarzyło. Pamiętasz jak dzwoniłaś do mnie, kiedy mnie nie było kilka dni, byłem wtedy w szpitalu. Pojechałem tam przeprosić tego chłopaka,  z którym się biłem, dowiedziałem się, że wybudził się ze śpiączki.- dokończył. Zwróciłam swój wzrok na niego. Wytarł ręką oczy. Przeniosłam się do pozycji siedzącej. Zbliżyłam swoją twarz do jego. Miałam nadzieję, że tym razem dojdzie do pocałunku jednak od mnie tak jakby odepchnął.- Proszę cię nie rób tego.- rzucił patrząc mi w oczy.
- Leon ty wiesz, że im bardziej mnie od siebie odpychasz tym bardziej ja chcę być bliżej Ciebie. To będzie tylko jeden raz, ja naprawdę tego pragnę.- wyznałam.- Nikt nie będzie o tym wiedział. A ty tego nie chcesz?
- Chcę. Chcę poczuć twoje usta, ale nie chciałbym abyś później chciała więcej. Jeżeli chcesz ten jeden pocałunek to..  Okej.- odparł. Tym razem to on się zbliżył do mnie, oblizałam swoje wargi, przymknął na chwilę oczy.- Nie kuś mnie w ten sposób.- wyjęczał z ustami kilka centymetrów od moich.
- A jeśli to będzie coś znaczyć?- zapytałam niepewnie patrząc mu w oczy, nie chciałam utracić z nim kontaktu wzrokowego.
- To co wtedy?- odpowiada pytaniem na pytanie.
- Obiecaj, że to nie będzie nic znaczyć.
- Obiecuję.- zaśmiałam się nerwowo. Położył dłoń na moim policzku, przez co poczułam jakby motylki w brzuchu. Gdy tylko lekko odchyliłam głowę nasze usta spotkały się przelotnie,  po chwili wsunął palce w moje włosy nie przestając mnie całować, czule i delikatnie. Wzdycham z zadowoleniem jakbym nigdy nie chciała opuszczać jego objęć. On wykorzystał ten moment i nagle poczułam jego język, który spotyka się z moim. Nasze usta i języki łączą się w powolnym erotycznym tańcu. Nie wiem ile to trwa, ale jak dla mnie czas się jakby zatrzymał. Moje dłonie znajdowały się w jego miękkich włosach. Powoli przechylaliśmy się do tyłu, Leon zszedł z pocałunkami na moją szyję, poczułam jak coś wbija mi się w udo. Pierwsza myśl jaka przyszła mi do głowy to, to że jest na mnie napalony, podobnie jak ja na niego i wiem, że powinnam przerwać, ale to pragnienie jest silniejsze ode mnie. Ostatecznie to Verdas się ode mnie odrywa, tak jakby o czymś sobie przypomniał, tak nagle. Powoli uspokajałam swój oddech, a rytm serca powracał do wcześniejszego.
- Przepraszam zagalopowałem się.- wyjaśnił
- Spokojnie nic się nie stało, to też w części moja wina.- odparłam wygodniej kładąc się na podłodze, chociaż jak Leon był nade mną to nie było mi aż tak źle.
- Ja ci opowiedziałem o sobie teraz ty powiedz mi coś czego nie wiem. Na przykład dlaczego robisz wszystko co każą ci rodzice.- wzruszyłam ramionami.
- Nie wiem. Może dlatego, że od najmłodszych lat się do tego przyzwyczajałam i teraz kiedy jestem już prawie dorosła to większość decyzji oni podejmują za mnie, jednak od czasu gdy cię poznałam to ich zdanie mnie mało interesuje. Oczywiście kocham ich, ale coraz bardziej zdaję sobie sprawę z tego, że to oni kierują moim życiem.. Właśnie oni i Ross. Wszyscy ode mnie czegoś wymagają, ale ja mam dosyć takiego życia. Teraz gdy siedzę tutaj z tobą, czuję się taka wolna. A co najważniejsze nie muszę sie niczym przejmować, bo wiem, że to co ci powiem i to co przy tobie zrobię zostanie tylko między nami. - wyznałam odchyliłam głowie do tyłu aby spojrzeć na szatyna. Patrzył na palący się kominek.

- A Ross? Kochasz go? Czy jesteście razem bardziej z powodu rodziców?- pytał nadal nie patrząc na mnie.

- Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale wydaje mi się, że go kocham, chociaż nasi rodzice dobrze się dogadują i razem współpracują.- odparłam i nagle sobie uświadomiłam, że związek z Ross'em to też jest dzięki rodzicom. Przeniosłam się do pozycji siedzącej i patrzyłam na kominek podobnie jak Verdas.

- Wyobraź sobie wspólną przyszłość z Ross'em.- rzucił po kilku minutach ciszy. Spojrzałam na niego, ale kiedy zobaczyłam, że ciągle patrzy w to samo miejsce odwróciłam z powrotem wzrok. Zamknęłam oczy. Kiedy zaczęłam sobie wszystko wyobrażać nagle zamiast Ross'a pojawił się Leon. Szybko otworzyłam oczy.

- Chciałam sobie wyobrazić siebie i Ross'a, 

ale zamiast niego byłeś tam ty.- wyszeptałam 

i spojrzałam na niego, ty razem on też zwrócił na mnie swoją uwagę.

@#$/^&*

Rozdział XV za  nami ^-^

 V zna już tajemnicę Leona, jednak to nic nie znaczy. Prawie wszystkie  informacje o L wyszły na jaw ;)

A teraz sprawy ważne rozważam decyzję o odejściu z bloggera. Oczywiście wtedy szybciej zakończę tą historię, ale miejmy nadzieję, że to tylko stan przejściowy. Na swoje wytłumaczenie mam tylko tyle, że ostatnio coraz mniej czasu poświęcam innym, nie rozstaję się z tabletem, dużo nauki i jak zdecyduje co dalej na pewno Was powiadomię. 

Do następnego <3