Rozdział XVII "Zakochała się w Tobie"

Dedykacja dla Julson <3

Ciekawe jak by wyglądało moje życie jakbym nie sprzeciwił się rodzicom ten pierwszy raz. Pewnie dalej mieszkałbym tam gdzie wcześniej i miałbym wszystko poukładane. Jednak to życie teraz podoba mi się bardziej niż to wcześniejsze. Teraz mogę robić co mi się podoba i nie muszę  nikogo słuchać. Tak to jest zdecydowanie lepsze. Spojrzałem na Violettę, która siedzi obok mnie. Jest zamyślona, nie wiem o czym dokładnie myśli, ale jest smutna. Wszystko idzie zgodnie z moim planem. Może i jest mi trochę źle patrzeć na jej smutek, ale bardziej napatrzyłem się na smutek mojej siostry gdy była mała.
- Violetta i Leon.- wyrwał z mnie z rozmyślań głos Angie.- Może zaprezentujecie nam co już macie?- zapytała tym samym zapraszając nas na środek.
- Nic jeszcze nie mamy.- odparła wymijająco szatynka. Znowu kłamie, a wychodzi jej to bardzo dobrze.
- Jeżeli dalej tak będzie wyglądać Wasza współpraca to nic nie zdziałacie. Może musicie się lepiej poznać, wtedy będzie Wam się lepiej pracowało.- poradziła nauczycielka z uśmiechem, na który żadne z nas nie odpowiedziało. Chyba zauważyła, że jesteśmy nie w humorze i dlatego odczepiła się od nas.
Gdy tylko usłyszałem dzwonek oznajmiający koniec lekcji zauważyłem, że Violetta szybko wyszła z klasy.
Poszedłbym za nią, ale mam co do niej lepszy pomysł, na później. Podszedłem do Fede i Diego.
- Co się stało Violetcie?- zapytał niczego nieświadom Włoch.- Leon?- spojrzał na mnie.
- To nie moja wina. Zerwała z Ross'em.- odparłem.- Fede bierzesz udział w tym wyścigu jutro?- zapytałem przyjaciela zmieniając tym samym temat rozmowy.
- Nie. Jutro jadę z Fran do taty na weekend.- oznajmił zrezygnowany. Jego rodzice rozwiedli się cztery lata temu, oni zostali z mamą, a raz lub dwa razy w miesiącu odwiedzają tatę.- Diego, ty zerwałeś z Ludmiłą? To znaczy, że ona jest wolna?- zwrócił się do Hiszpana. Pokiwał głową, powoli wszystko analizując.
- Fede nawet nie próbuj jej podrywać. Może i nie jesteśmy razem, ale ona i tak ciebie nie chce.- zaśmiał się Diego.
- Przekonamy się,. Zobaczysz jeszcze będę z nią, albo nie ona będzie mnie prosiła o chodzenie, będzie mnie prosiła abym z nią został, albo...- mówił, ale przerwał mu brunet.
- Jesteś żałosny.- rzucił. Fede nie chcąc go słuchać poszedł gdzieś, a zaraz za nim poszedł Diego coś do niego mówiąc, tak jakby próbował go pouczyć. Przypominała mi się sytuacja z przed czterech dni kiedy Violetta prosiła mnie abym został z nią. Wiem, że im bardziej będę jej unikał tym bardziej ona będzie chciała być ze mną. Może i to głupie, ale mnie to satysfakcjonuje. Wpadł mi pomysł co zrobić aby Saramego jeszcze bardziej cierpiała, wspomogę się jej przyjaciółką. Nagle poczułem jak ktoś łapie mnie za rękę. Spojrzałem w tamtą stronę, ku mojemu zdziwieniu to była Ashley. Myślałem, że od czasu kiedy Ross jest sam to będzie się do niego lepiła. Pocałowała mnie w policzek.
- Leon nie okłamujmy się podobam Ci się, to widać. Wczoraj sobie uświadomiłam, że moglibyśmy być razem. Ross nadal chce się starać o Vilu, nie wiem co ona ma w sobie takiego. Tak właściwie to dlaczego ostatnio u niej byłeś?- zapytała trzepocząc rzęsami. Zbliżyłem twarz do jej ucha.
- Nie chciałabyś wiedzieć.- wyszeptałem.- Dlatego lepiej będzie jak odczepisz się ode mnie.- dopowiedziałem. Oddaliłem swoją twarz. Ona nie drgnęła.
- Fajnie.- rzuciła.- Leon masz ochotę posłuchać jak śpiewam, razem z Ross'es napisaliśmy kawałek piosenki. Wiem, że chcesz.- pociągnęła mnie za rękę do sali z instrumentami. Usiadłem na wysokim krześle. Brunetka podeszła do klawiszy i zaczęła powoli grać utwór. Po chwili spojrzała na mnie i posłała uśmiech. Zaczęła śpiewać, bez wątpienia ma ładny głos. Co chwilę spoglądała na mnie jakby zestresowana moją obecnością.
- I jak podoba się?- zapytała kiedy skończyła grać.Wstałem z miejsca.
- Tak ładnie śpiewasz i piosenka też niczego sobie. Teraz przepraszam, ale muszę już iść. Przyjaciele pewnie czekają na mnie.- odparłem. Pokiwała głową. Podeszła do mnie i przytuliła. Gdy się ode mnie odsunęła wyszła z sali., a kiedy sam chciałem wyjść zatrzymała mnie Violetta. Zamknęła za sobą drzwi i spojrzała na mnie smutnym wzrokiem.
- Leon ty jesteś z Ashley? Ona jest lepsza ode mnie? W czym popatrz się na mnie i powiedz w czym jest lepsza? Niech zgadnę wskoczyła Ci od razu do łóżka.- oczy jej się zaszkliły, a chwilę po tym po jej policzku spłynęła pojedyncza łza.- Pozwól mi być swoją przyjaciółką przynajmniej.- załkała.
- Violetta ja nie chcę być twoim przyjacielem.- odparłem. Następna łzy wypłynęły z jej oczu.- Nie zrozum mnie źle, ale nie mógłbym być twoim przyjacielem kiedy moja ukochana siostra cię nienawidzi.- skłamałem.
- Czyli chodzi o twoją siostrę?- zapytała. Nagle do pomieszczenia wszedł Beto spojrzał na nas pytającym spojrzeniem. Saramego szybko wytarła swoje oczy lecz nie uszło to uwadze nauczyciela.- Oczy mi łzawią, dzisiaj idę do lekarza.- skłamała.
- Oczywiście nie wątpię.- zaśmiał się. Wyszliśmy z pomieszczenia. Szedłem ku wyjściu, ale poczułem dłoń Violetty, odwróciłem się do niej.
- Spotkamy się jutro?- zapytała niepewnie.
- Nie mogę. Mam wyścig. Później będzie już za późno, aby gdziekolwiek jechać.- oznajmiłem.
- Przyjdź do mojego domu, nie będę się przejmowała rodzicami, ani tym co powiedzą na twój temat.- wyznała. Westchnąłem.
- Nie wiem może przyjdę.- rzuciłem i wyszedłem z budynku.

@#$/^&*

Rozglądam się dokoła patrząc na moich rywali i na trybuny. Wiem, że przyszedł dziadek z babcią, Diego, siostra, która wczoraj przyjechała. Niespodziewanie zobaczyłem też Violettę, ciągnącą za sobą blond przyjaciółkę. Gdy wzrok mój i Saramego się spotkał zauważyłem, że się uśmiecha. Założyłem kask, kiedy usłyszałem odpowiedni sygnał.

Zacząłem się przygotowywać doz startu. Ten moment przed startem jest najgorszy, a chciałbym swoim zwycięstwem pokazać rodzicom, że jestem coś wart. Chciałbym aby zrobiło im się głupio za to co mówili kilka miesięcy temu.

Wystartowałem jako pierwszy, chociaż nawet jakby mnie teraz ktoś wyprzedził to mam kilka trików, które na pewno wykorzystam.

Gdy jako pierwszy przejechałem przez linię mety, radość opanowała moje ciało. Czułem się taki szczęśliwy jak nigdy w swoim życiu. Jako pierwsza oczywiście podbiegła do mnie Naty i mocno przytuliła. Podniosłem ją delikatnie i okęciłem wokoło.
- Ale mam zajebistego brata.- rzuciła śmiejąc się. Jeszcze raz mnie mocno przytuliła.
- Leon wiedziałem od samego początku, że wygrasz. Moja krew.- zaśmiał się dziadek.- Nie jest ci szkoda, że rodziców nie ma?- zapytał. Jestem ciekaw ich reakcji jak przeczytają o moim zwycięstwie w gazecie lokalnej. Tata codziennie rano czyta ją przy śniadaniu.
- Nie. Szkoda tylko, że Fran i Fede nie przyszli. Ważni jesteście wy, Naty i Diego. Zapraszam was wszystkich na pizzę.- oznajmiłem.
- Leoś, wnuczku. My dziękujemy za zaproszenie, ale jednak dzisiaj nie damy rady, jedziemy jeszcze do Gregorio.- wtrąciła babcia.
- Jedziecie do taty?- zapytał nagle Diego.- Dlaczego ja nic o tym nie wiem?- powiedział z udawanym wyrzutem, zaśmiali się i pożegnali z nami.- Leon chyba ktoś chce z tobą porozmawiać.- oznajmił kuzyn. O wróciłem się i zobaczyłem Violettę. Nagle koło mnie pojawiła się Naty.
- Ugh. Nienawidzę jej. Idź z nią porozmawiaj, bo inaczej się od ciebie nie odczepi.- wysyczała, ciągle patrząc na szatynkę. Poszedłem w jej kierunku, odwróciłem się na chwilę do siostry, która nadal patrzyła na nią morderczym wzrokiem. Westchnąłem.
- Gratuluję wygranej.- powiedziała cicho.- Wiedziałam, że dobrze jeździsz, ale nie wiedziałam, że aż tak.- dopowiedziała. Podniosła swoją twarz i od razu pojawił się u niej uśmiech.
- Nie boisz się, że ktoś mnie  z tobą zobaczy. Twoi rodzice nie będą zadowoleni.- odparłem rozglądając się dookoła.- Tak w ogóle po co przyszłaś?
- Nie interesuje mnie co powiedzą rodzice i przyszłam zobaczyć jak jeździsz, chyba mi można.- powiedziała. Przygryzła delikatnie dolną wargę. Nagle poczułem ochotę aby ją pocałować.- No to.. Jeszcze raz gratuluję.. Do zobaczenia.- dodała szybko z lekkim uśmiechem. Chciała coś jeszcze zrobić, ale zauważyłem, że się wstydzi, albo boi. Odwróciłem się od niej i chciałem już wracać do swojego towarzystwa, kiedy poczułem jak Violetta tuli się do moich pleców. Zaśmiałem się i stanąłem w miejscu. Widziałem jak siostra wywraca oczami z rozdrażnieniem.- Proszę przyjdź.- wyszeptała.
- Może przyjdę, teraz przepraszam, ale czekają na mnie.- powiedziałem. Oderwała się ode mnie i jakby weselsza już odeszła. Pokręciłem głową z dezaprobatą i wróciłem do swojego towarzystwa.
- Zakochała się w tobie.- stwierdziła z śmiechem Naty.
- O to mi chodziło.- odparłem. Siostrze znikł uśmiech z twarzy.
- Chcesz z nią być?- zapytała z zaciekawieniem. Zaśmiałem się.
- Mam co do niej inne plany.- rzuciłem.- Idziemy na tą pizzę?- dopowiedziałem idą w stronę wyjścia z toru.
- Leon mogę wziąć sobie twój puchar? Tobie zostanie medal.- spytał Diego z uśmiechem. Pokręciłem głową i zabrałem mu moją nagrodę, udał obrażonego.

!@#$%^&

Stoję oparty o parapet w pokoju Violetty. Czekam aż wyjdzie z łazienki. Kilka minut temu przestałem słyszeć szum wody, a zamiast tego słyszę jej śpiew. Cichy i spokojny, przymknąłem na chwilę oczy, lecz szybko je otworzyłem kiedy dobiegł mnie dźwięk otwieranych drzwi. Zobaczyłem w nich Violettę bez koszulki. Gdy mnie zobaczyła przestraszyła się i cicho pisnęła.
- Leon, wystraszyłeś mnie.- powiedziała szeptem. Zaśmiałem się i podszedłem do niej. Patrzyła na mnie z zaciekawieniem.- Wiesz, że teraz czuję radość. Dlatego że przyszedłeś. Zależało mi na tym.- dopowiedziała poczułem jakby ukłucie w serce. Zignorowałem to.
- Ty wiesz, że masz ładne ciało i ja teraz też, ale lepiej ubierz jakąś koszulkę, bo boję się, że za chwilę nie wytrzymam.- również powiedziałem szeptem do jej ucha. Spuściła głowę abym nie zauważył jej rumieńców. Podniosłem jej podbródek, tak by patrzyła mi w oczy. Położyłem swoją dłoń na jej policzku i delikatnie go gładziłem kciukiem. Drugą ręka objąłem ją w talii i przysónęłem jej ciało bliżej siebie. Przełknęła  głośno ślinę i spojrzała mi w oczy.
- Co teraz zrobisz?- zapytała ciekawa.
- Nie wiem. To ty chciałaś żebym przyszedł.- odparłem patrząc w jej duże oczy.
- Leon dlaczego ty taki jesteś? Dlaczego mnie tak do Ciebie ciągnie? Co ty masz takiego specjalnego?- wypytywała przenosząc swój wzrok z moich oczu na usta, z ust na oczy...
- Właśnie nie mam nic specjalnego, ale nie jestem też jak każdy normalny chłopak w moim wieku. Może to moje głupie przeżycia coś pomieszały w moim rozwoju i przez to już nigdy nie będę normalny.- zaśmiała się.- Wiesz, że głupio by było jakby teraz ktoś z twojej rodziny wszedł do Twojego pokoju.
- Wiem, ale teraz się tym nie przejmuję.- odpowiedziała i się do mnie przytuliła. Nie wiedziałem co mam zrobić dlatego odwzajemniłem uścisk. Może to głupie, ale poczułem się dobrze przytulając ją. Po chwili się odsunąłem. Spojrzała na mnie smutnymi oczami. Już miałem wychodzić, ale nagle postanowiłem jeszcze coś zrobić. Objąłem jej twarz dłońmi i pocałowałem w usta. Nie spodziewała się tego, ale oddała pocałunek, który z każdą chwilą stawał się coraz bardziej namiętny. Swoimi dłońmi jeździła po mojej koszuli, jej dotyk był taki... Kojący? Tak to chyba dobre określenie. Całuje lepiej od Lary o to bym się nie kłócił. Kiedy zabrakło nam powietrza oderwaliśmy się od siebie nasze czoła się ze sobą stykały.
- Dobrze całujesz.- stwierdziłem. Zaśmiała się i spuściła głowę, ponownie abym nie zobaczył jej rumieńców.
- Fajnie, że przyszedłeś, ale następnym razem użyj drzwi. Proszę.
- Przyszedłem, bo mnie o to bardzo prosiłaś. Jak już mówiłem chcę się od Ciebie oddalić. Jesteś ładną dziewczyną i zasługujesz na kogoś lepszego, kogoś kto będzie w stanie zaoferować Ci jakieś prawdziwe uczucie. Ja na to nie zasługuję. Próbuję Cię unikać, ale mi na to nie pozwalasz. Proszę Cię...
- Dlaczego mnie pocałowałeś, dla satysfakcji?
- Sama tego chciałaś. Zrozum w końcu to co chcesz aby było między nami jest...- znowu mi przerwała.
- Nierealne? Dobrze rozumiem. Najwyraźniej nie mamy o czym rozmawiać.
Odwróciłem się od niej i wyszedłem z jej pokoju przez okno i szybko wróciłem do swojego pokoju. Ku mojemu zdziwieniu znajdowała się tam Natalia.
- Byłeś u niej i się z nią całowałeś.- rzuciła chłodno.- Obiecywałeś.- wypomniała.
- Sis ja Ci to wszystko wytłumaczę.- odparłem siadając obok niej na łóżku.
- No to czekam...

 !@#$%^

Za nami rozdział XVII ^-^

Mam nadzieję, że się podoba, bo pisałam go dwa razy. Za pierwszym razem go usunęłam przez przypadek, I'm idioten :D

Dzisiaj się nie rozpisuję. Dziękuję oczywiście za wszystkie komentarze, naprawdę dodają motywacji i są bardzo mile widziane <3

Zdradzę, że w następnym rozdziale pojawi się nowa postać ;p

Do następnego <3