Rozdział XX "Jak za pierwszym razem"

Dedykacja dla Mrs Caroline Blanco

Gdy tylko drzwi się za mną zamknęły przysunęłam się do Leona i zachichotałam. Pocałowałam go szybko w usta. Objął mnie w talii ramionami. Przywarł mną mocno do ściany. Nasze oddechy były głośne. Jęknęłam cicho, ale na tyle głośno aby ojciec usłyszał. Powróciliśmy do całowania. Poczułam jak szatyn mnie lekko podnosi wykorzystuję ten moment i oplatam go swoimi nogami w pasie.
- Twoich rodziców na pewno nie ma w domu?- pyta ciężko wzdychając. Z jednej strony podobała mi się ta sytuacja, ponieważ tak dobrze się czułam całując go a z drugiej wiem, że to i tak moja głupia intryga.
- Nie ma nikogo. Zróbmy to tak jak za pierwszym razem.- wysapałam. Odpięłam mu kilka guziczków od koszuli tak aby to wyglądało jakoś wiarygodnie.
- Na pewno tego chcesz? Stracisz zaufanie ojca.- szepnął tak abym tylko ja to usłyszała. Posłałam mu uśmiech.
- On już stracił moje zaufanie.- rzuciłam chłodno przypominając sobie sytuację sprzed kilku dni. Poczułam dłonie Leona na moich pośladkach i nim zdążyłam coś powiedzieć znowu poczułam jego usta. Jedną ręką obejmuję jego szyję a drugą bawię się jego miękkimi włosami. Odrywa mnie od ściany i kieruje w stronę mojej sypialni, jedyny plus tej sytuacji jest taki, że musimy przejść przez salon, w którym pewnie znajduje się rodzic. Leon zszedł z pocałunkami na moją szyję, z moich ust co chwilę wydobywały się jęki.

- Och. Tak. Leon jesteś cudowny.- wyjęczałam. Nagle usłyszałam odchrząknięcie męskiego głosu.
- Nie przeszkadzam Wam?- zapytał tata. Vardas delikatnie odstawił mnie na podłogę.
- Tak jakby przeszkadzasz. Nie miałeś być teraz w pracy?- zapytałam głupio.
- Nie, nie powinienem. Violetto odprowadź kolegę do wyjścia chciałbym z tobą porozmawiać dopóki nie wróci mama.- mówiąc to wstał z swojego miejsca. Spojrzałam na niego rozbawiona. Jego twarz wyrażała złość. Wyglądał jakby miał za chwilę wybuchnąć.
- Mój kolega nigdzie nie idzie. On tutaj zostaje czy Ci się to podoba czy nie.- wysyczałam. Chwyciłam dłoń Leona i pociągnęłam do swojego pokoju.
- Rozmowa Cię i tak nie ominie!- krzyknął za mną. Wywróciłam oczami i weszłam razem z chłopakiem do pokoju.
- Dziękuję za pomoc.- mruknęłam i założyłam ręce na wysokości piersi. Objął moją twarz dłońmi i nie odrywając wzroku od moich ust podszedł bardzo blisko mnie, poczułam jego ciepły oddech na swojej twarzy. Przymknęłam na chwilę oczy napawając się tą błogą chwilą. Musnął delikatnie moje usta. Odsunął się odrobinę. Polizałam swoje wargi i pierwszy raz tego dnia spojrzałam mu głęboko w oczy. Gwałtownie się na niego rzuciłam i ponownie pocałowałam tylko tym razem już naprawdę. Wszystko działo się tak szybko, że nie byłam w stanie myśleć o niczym innym jak o tym, żeby to co trwa teraz się szybko nie skończyło. Nagle drzwi do pokoju się otworzyły. Oderwaliśmy się szybko od siebie jak poparzeni. Spojrzałam w tamtą stronę. Maxi. Cholera jasna. Ponte pokręcił głową i zamknął drzwi.
- Boże co ja zrobiłam.- rzuciłam wkładając dłonie w swoje włosy.- Jestem okropną przyjaciółką. Ludmiła... Ty jesteś z Lu. Jak ona się o tym dowie to mnie znienawidzi.- dopowiedziałam ze łzami w oczach.- Ona by mi tego nigdy nie zrobiła.- usiadłam zrezygnowana na łóżku.
- Ona nie musi się o niczym dowiedzieć.- odparł.- Ja jej o niczym nie powiem.- dodał. Między nami zapanowała cisza. Wstałam z łóżka i go przytuliłam, jednak od raz się odsunęłam.- Chyba powinienem już wracać. Przez drzwi?
- Tak przez drzwi.- zaśmiałam się. Wyszliśmy z mojego pokoju i odprowadziłam szatyna do drzwi wyjściowych. Ku mojemu zdziwieniu taty nie było w salonie.  Kiedy staliśmy już na zewnątrz zrobiło się między nami niezręcznie. Obydwoje czekaliśmy na reakcję drugiej osoby.- Wszystko co się wydarzyło zostaje między nami?- odezwałam się jako pierwsza. Pokiwał  głową i niespodziewanie pocałował mnie w policzek. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Gdy się odwrócił mimowolnie przyłożyłam dłoń do miejsca gdzie wcześniej spoczęły wargi Verdasa. Wróciłam z powrotem do domu i od razu powędrowałam do pokoju, który obecnie był zamieszkiwany przez Maxi'ego. Zapukałam niepewnie, a gdy usłyszałam zaproszenie weszłam do pomieszczenia.
- Maxi to nie było naprawdę tak jak myślisz.- rzuciłam od razu po wejściu.
- V to nie było tak, że całowałaś się z Leonem, bo on Ci się podoba? Przecież jeszcze ostatnio mi mówiłaś, że Ludmi się w nim zakochała. Wiesz, że jak ona się o tym dowie to będzie na Ciebie zła.- oznajmił patrząc na ekran laptopa.
- Maxi proszę nie mów jej o niczym. Wyobraź sobie, że jak się dowie to mnie znienawidzi. A ja wiem, że posunęłam się za daleko całując go. Kurde nie chciałam się w nim zakochiwać.- wyznałam.
- Wiesz jak to mówią, serce nie sługa.- zaśmiałam się.
- Ale moje serce chyba nie wie co jest dla mnie najlepsze.- westchnęłam.- Co będziesz teraz robił?- zapytałam ciekawa. Miałam nadzieję, że nie będzie zajęty niczym szczególnym, bo chciałam aby poszedł ze mną na paintball'a.
- Obiecałem Jake'owi, że zagram z nim w Fifę. Dziwne jest w tym to, że dostał najnowszą część dzisiaj rano od twojego taty.- odparł. Pokręciłam głową z dezaprobatą.- Właśnie jak szedłem do pokoju to twój tata powiedział, żebym ci przekazał, że chce z tobą rozmawiać.- oznajmił. Kiwnęłam lekko głową i poszłam do salonu, w którym znajdował się rodzic.
- O czym chciałeś rozmawiać?- zapytałam chłodno siadając na fotelu.
- Co tutaj robi Leon Verdas? Przecież dobrze wiesz, że jest synem mojego wroga. Nie możesz go tutaj wpuszczać. Zabraniam wam się spotykać. To jakiś absurd...- przerwałam mu.
- Absurdem nazywasz to głupie zajście? Lepiej przypomnij sobie jak bardzo fajnie zdradzało Ci się mamę. Straciłam do Ciebie szacunek. To właśnie twoje zachowanie jest szczeniackie i niemoralne. A przede wszystkim niesprawiedliwe wobec mamy i Jake'a.- odpowiedziałam zła.
- Ale to co zrobiłem nie zmienia faktu, że jestem Twoim ojcem i obowiązują Cię jakieś zasady.- powiedział. Zaśmiałam się wstając z miejsca.
- Albo ty powiesz o tym mamie, albo ja to zrobię w najbliższym momencie i nie będzie mnie interesowało twoje zdanie na ten temat.- rzuciłam i pospiesznie wróciłam do swojego pokoju.

@#$/^&

Nie spodziewałam się, że mogę tak fajnie spędzić ten czas z znajomymi Leona. Na moje szczęście byłam w parze z Diego, bo z nim trochę lepiej się dogaduję. Nigdy nie miałam okazji poznać Fede, ale teraz kiedy go mniej więcej poznałam wnioskuję, że podoba mu się Lu. Pomimo tego, że atmosfera między niektórymi była odrobinę niezręczna. Na przykład między Fran i Diego, lub mną i Leonem. Siedzimy w jakiejś jadłodajni zajadamy się. Na początku myślałam, że będzie gorzej, ale z radością stwierdzam, że jest o wiele lepiej niż się spodziewałam. Poczułam wibracje swojego telefonu. Wyciągłam go i spojrzałam na ekran. Mama. Westchnęłam przeprosiłam towarzystwo i odeszłam na chwilę od stołu.
- Coś się stało, mamo?
- Vilu gdzie jesteś? Martwię się o Ciebie. Nie mówiłaś nic o tym, że wychodzisz. Kiedy wrócisz?- wywróciłam oczami.
- Mamo nie musisz się martwić jestem u Lu. Wrócę za niedługo.- odparłam.- Przepraszam Cię, ale muszę już kończyć. Do zobaczenia w domu.- dopowiedziałam szybko. Rozłączyłam się. Schowałam z powrotem swoją komórkę. Kiedy się odwróciłam zobaczyłam Federico. Patrzył na mnie chwilę w ciszy jakby zastanawiał się co ma powiedzieć.
- Violetta jesteś przyjaciółką Ludmiły. Wiesz może kto jej się podoba? Czy to jest Leon?- zapytał niepewnie.
- Federico czy ty jesteś taki głupi czy po prostu ślepy? Nie widzisz jak bardzo podoba jej się Leon. A co ona Ci się podoba? - zapytałam z uśmiechem.
- Cco mi. Violetta czy ty w ogóle siebie słyszysz? Haha. Mi. Tak jasne. Skąd takie podejrzenia? Ona mi się nie podoba.- odpowiedział plącząc się we własnych słowach. Pokręciłam głową z dezaprobatą. Razem wróciliśmy do stołu przy którym siedziała reszta naszych znajomych. Zauważyłam, że Fran i Diego normalnie rozmawiali a reszta dalej jadła. Przez chwilę panowała między nami cisza, którą postanowił w końcu przerwać Lu.
- Wiecie, że bylibyście fajną parą. Pasujecie do siebie.- rzuciła. Zaczęłam się głośno śmiać a wraz ze mną Włoch.- Nie rozumiem co w tym śmiesznego. Spójrzcie. Fran była by z Diego. Ty, Vilu z Fede. A ja z Leonem. Czy tak nie byłoby dobrze?- dopowiedziała. Spojrzałam na przyjaciółkę rozbawionym wzrokiem. Nagle moje oczy spotkały się z chłodnym i beznamiętnym spojrzeniem Verdasa. Szybko spuściłam swój wzrok, równocześnie chowając swoje wielkie rumieńce.

- Ale ja i Diego nie jesteśmy razem i nie sądzę aby do tego doszło.- zaprzeczyła Włoszka z nieszczerym uśmiechem.- Dobrze jest tak jak jest, nie ma co zmieniać.- dodała szybko patrząc na wszystkich. Leon poprawił się na krześle i oparł się łokciami o stół.

- A ja myślę, że każdy z nas ma tajemnice, których nie zna nawet najlepszy przyjaciel, lub przyjaciółka.- powiedział patrząc mi prosto w oczy, a ja nie potrafiłam oderwać swojego.- W szczególności wy dziewczyny Fran, Lu i Violetto.- przełknęłam głośno ślinę bojąc się, że może powiedzieć o kilka słów za dużo.- Fran i Violetta. Macie nam coś do powiedzenia?- zapytał wskazując na nas palcami. Obydwie spojrzałyśmy na siebie i pokręciłyśmy głowami.- Tak myślałem. Zresztą może wyręczę naszą Vilu.- Verdas ciągle patrzył mi w oczy, ale kiedy to usłyszałam nerwowo polizałam swoje wargi. Przymknął na chwilę oczy jakby sobie coś wyobrażał, lecz po chwili je otworzył. Chociaż nie patrzyłam na innych to byłam pewna, że słuchają z ciekawością tego wszystkiego. W myślach prosiłam aby nie mówił tego co teraz mam na myśli.- Wiem kto podoba się Violetcie. Tym kimś jestem ja.- dokończył. Automatycznie mój wzrok skupił się na Ludmile, która patrzyła na mnie z niedowierzaniem.

- Dlaczego miałabym się zakochiwać w kimś takim jak ty?- zapytałam chcąc jakoś załagodzić tą sytuację
- Dlaczego znowu kłamiesz?- odpowiedział pytaniem na pytanie. Ugh. Nienawidzę tego.
- Skąd wiesz czy mówię prawdę? Jeżeli dobrze pamiętam to nie poznaliśmy się na tyle dobrze aby wiedzieć kto jaki jest.- wysyczałam.- Poza tym nie mam zamiaru się kłócić z Tobą o to, że wymyśliłeś jakieś kłamstwo tylko po to aby rozwalić przyjaźń moją i Lu. Tak jak myślałam jesteś dla mnie nikim.- przerwałam by nie mówić tego co akurat planowałam.- Muszę już wracać do domu. Dziękuję za miło spędzony czas i jakże miłe zakończenie tego spotkania.- zakończyłam. Wstałam szybko z krzesła i nie patrząc na nikogo wyszłam z lokalu. Teraz czeka mnie piesza wędrówka do domu. Nagle usłyszałam krzyki Ludmiły. Odwróciłam się w jej stronę i czekałam aż do mnie dobiegnie.
- To prawda? No wiesz to co mówił Leon o tym, że się w nim zakochałaś. Co on wie czego ja nie wiem?- mówiła szybko zdyszana, zaśmiałam się.
- Nie zakochałam się w nim i on nie wie nic, czego ty nie wiesz.- skłamałam, ale mówiąc prawdę zraniłabym tylko swoją przyjaciółkę.- Pond to zapewniam Ci, że nic miedzy mną a nim nigdy nie zaszło. Jesteś moją przyjaciółką, ale naprawdę odradzam Ci bliższą znajomość z nim. Ale jeżeli on naprawdę Ci się podoba to trudno.- westchnęłam. Ferro mnie niespodziewanie przytuliła. Czuję się odrobinę głupio, bo okłamuję jedną z najważniejszych osób w moim życiu, a z drugiej się cieszę, że blondynka nie uwierzyła Leonowi.
- V jesteś moją BFF i zawsze będziesz, ale mi podoba się Leon.- rzuciła odsuwając się ode mnie. Pokiwałam głową i tym gestem pokazałam, że już nie mam zamiaru drążyć tematu.

!@#$%^&*

Cicho weszłam do domu, miałam nadzieję, że rodzice będą już w sypialni, i obejdzie się bez zbędnych tłumaczeń. Na moje szczęście nie widziałam nigdzie zaświeconego światła a do tego wszędzie panowała cisza. Dokładnie rozglądając się dookoła na palcach ruszyłam do swojego pokoju. Powoli otworzyłam drzwi i kiedy znajdowałam się już w pomieszczeniu, równie powoli je zamknęłam. Odetchnęłam z ulgą, że rodzice już śpią. Byłam tak zmęczona, że nawet nie miałam ochoty na prysznic. Przebrałam się w swoją pizamę. Po ciemku było trochę ciężko. Położyłam się na swoim dużym łóżku na prawej stronie, mojej ulubionej. Poczułam mocny zapach męskich perfum. Wyciągłam jedną rękę w celu sprawdzenia drugiej strony łóżka. Wyczułam jakby męski tors. O mój Boże. Wystraszona przeniosłam się do pozycji siedzącej.
- Wiesz, że nie ładnie kłamać.- rzucił... Leon. Zaświeciłam lampkę. Nie pomyliłam się.
- Wiesz, że nie ładnie włamywać się do domu innych osób.- odparłam szeptem. Zaśmiał się i założył ręce za głowę.- Czego tutaj szukasz? Jakby twoja dziewczyna się dowiedziała co tutaj robisz to zabiłaby Ciebie i mnie.- dodałam zła.
- Oj Vilu kiedy mnie wcześniej całowałaś to nie zwracałaś uwagi na to czy Ludmiła jest moją dziewczyną czy nie. Już nawet nie chodzi mi o twój genialny plan, który nie był taki zły. Widać, że twoja główka pracuje.
- Leon oszczędź sobie takie gadanie proszę. Idź stąd naprawdę mam już dosyć Ciebie w swoim życiu wszystko zmieniasz, więc zajmij się swoją dziewczyną a mi daj spokój. Wiesz, że ciągle mnie ranisz, a w ostatnim czasie nie najlepiej mi się wszystko układa. Proszę Cię zostaw mnie w spokoju. Spotykajmy się tylko na próbach do projektu i w szkole. Nie rozmawiajmy o tym co zaszło między nami. Bądźmy tacy jakbyśmy się nie znali tylko razem pracowali. Proszę...- oczy mi się zaszkliły.- To boli jak się zachowujesz wobec mnie. Raz jesteś miły, raz złośliwy, raz czuję, że Ci na mnie zależy, a następnym razem jest wręcz przeciwnie. Ty tylko ranisz.
- Jeżeli tak myślisz i tego właśnie pragniesz.... Dobrze.- wstał z łóżka i już więcej nic nie mówiąc wyszedł z pomieszczenia. Zgasiłam lampkę i z powrotem się położyłam jednak tym razem przesunęłam się na stronę, na której jeszcze przed chwilą leżał Leon. Kilka pojedynczych łez spłynęło po moim policzku, a to tylko dlatego, że nie chcę się przyznać do prawdziwego uczucia...

@#$/^&*

Rozdział XX za nami ^-^

Pewnie większość z was spodziewałam się takiego planu... No cóż kilka osób pytało mnie kiedy Leonetta... Emmm. Sama nie wiem, zależy od weny, ale jeszcze kilka rozdziałów będzie xpp

Oczywiście bardzo dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem. Proszę nie pytajcie kiedy rozdział w tym tygodni, bo jeszcze nie jestem pewna, może w piątek a może wcześniej kto wie...

Do następnego ♥