Rozdział XXII "Dlaczego kłamałaś"

Rozdział z dedykacją dla mojego Aneciaka ^-^ 

Kuzyneczko wszystkiego najlepszego z okazji jutrzejszych urodzin ;** ♥♡ 

***

Straciłam jedną z najważniejszych osób w moim życiu. Kiedy wyszła z mojego pokoju moje myśli krążyły tylko wokół tego dlaczego Leon to zrobił. Czy aż tak bardzo przeszkadzała mu moja przyjaźń z blondynką? Może miał w tym jakiś zamiar. Coraz bardziej przekonuję się do tego, że on robi wszystko abym cierpiała. Tylko czy mam tego pewność? No właśnie nie mam. Powodów jest wiele, ale czy wszystkie są słuszne z moją tezą. Możliwe też jest to, że on jest taki po prostu z natury, albo przez swoje przeżycia. W sumie to nie znam go znowu aż tak dobrze i jednak nie powinnam oceniać go po pozorach, które jak to się mawia, mylą.
- Vilu.- wyrwał mnie z rozmyślań głos Jake'a. Podniosłam swoje spojrzenie na niego.- Nie znudziło Ci się dłubanie w tej sałatce? Musisz zawzięcie o czymś myśleć. Od trzech dni jesteś przygnębiona i ja dobrze wiem, że to nie przez wyjazd Maxi'ego.- dopowiedział. Westchnęłam cicho.
- Jake pamiętaj, że jak będziesz się zakochiwał to, po pierwsze, niech to nie będzie dziewczyna twojego przyjaciela i niech będzie normalna.- odparłam mało zrozumiale. Patrzył na mnie pytająco, a ja nie miałam zamiaru opowiadać o co chodzi.- Kiedy wracają rodzice, ostatnio rozmawiałam z tatą, ale on nie chciał mi nic powiedzieć.- zmieniłam temat.
- Coś około tygodnia.- odpowiedział robiąc minę myśliciela. Cicho się zaśmiałam.- Olga przygotowała takie pyszności a ty nic nie zjadłaś.
- Na szczęście jesteś ty i nic się nie zmarnuje. Masz pół godziny jak nie zdążysz to do szkoły idziesz na piechotę.- rzuciłam z delikatnym uśmiechem. Wstałam od stołu i ruszyłam do swojego pokoju przygotować się do Studio.

@#$%^

- Z racji tego, że większość zagłosowała na bal mam za zadanie nauczyć Was tańca, który wszyscy zaprezentujecie przed różnymi ważnymi ludźmi. Ja jako dobrze wykształcony już tancerz chcę aby wszytko było dopracowane. Daję Wam dziesięć minut na dobranie się w pary.- oznajmia Gregorio. Szybko zaczęłam rozglądać się dookoła. Zauważyłam jak w moją stronę zbliża się osoba, z którą chciałam nie mieć teraz nic wspólnego.
- Wygląda na to, że chyba musimy być razem kolejny raz. Czy to nie jest przeznaczenie?- zapytał kpiąco. Wywróciłam niezadowolona oczami.
- W cale nie muszę być z Tobą. Są jeszcze inni chłopacy w naszej klasie oprócz Ciebie.- odparłam z grymasem. Kłóciłam się z samą sobą. Z jednej strony chciałam z nim tańczyć, bo podoba mi się jego bliskość, ale z drugiej jest Lu, która dalej nienawidzi mnie za to co zrobiłam. Straciłam jej zaufanie i nawet nie wiem jak je odzyskać. A przez pomoc Verdasa to na pewno się nie uda.
- Chyba jednak musisz być ze mną. Federico jest z Ludmiłą, Diego z Fran, Ross z Ashley, PJ z Eleną...

- Przestań wymieniać. Będę z tobą, ale nie dlatego, że tego chcę, robię to bo muszę.- rzuciłam ostro przez zaciśnięte zęby.- Mówiłam Ci już co o tobie myślę i mam nadzieję, że w końcu to zrozumiesz.- dopowiedziałam. Odwróciłam się w stronę Lu, która bardzo dobrze rozumiała się z Włochem. Z powrotem odwróciłam się w stronę szatyna.- Wykorzystałeś moją przyjaciółkę, nawet sama nie wiem dlaczego. 

- W połowie dla swoich celów a w drugiej połowie dla celów mojego przyjaciela, który tak panicznie bał się podejść do Ludmiły i zagadać.- wyznał.

- Czyli jednak Leon Verdas ma serce. Tym mnie zaskoczyłeś. Naprawdę.- zaśmiałam się sztucznie.- Jednak jesteś pokręcony i nienormalny.- dopowiedziałam. 

- Wiem to Violetto, ale wiem też, że za to mnie lubisz.- powiedział mi wprost do ucha. Wzdłuż mojego kręgosłupa przepłynął przyjemny prąd.- Wiem też, że bardzo lubisz moje odwiedziny, dlatego się mnie spodziewaj dzisiaj.- dodał i trochę się odsunął.- Słyszałem, że nie ma Twoich rodziców. A z tego co wiem lubisz moją bliskość...

!@#$%^

- Ludmiła czekaj! Lu! Zatrzymaj się!- krzyczałam za blondynką, którą ciągle przyśpieszała. Akurat teraz była bez Federico, od czasu naszej kłótni ciągle z nim się spotyka.- Ludmiła proszę porozmawiajmy.- chwyciłam ją za nadgarstek, tym samym zatrzymując ją.Wyrwała swoją rękę z mojego uścisku i założyła ręce.- Ludmiła wybacz mi. Ty jesteś dla mnie ważniejsza niż Leon. Mogę Ci wszystko wytłumaczyć. To jest naprawdę bardziej skomplikowane niż ci się wydaje. Tylko proszę wysłuchaj mnie.- mówiłam błagalny  tonem.

- Mogę wysłuchać, ale nie gwarantuję, że Ci wybaczę.- odparła obojętnie, patrząc wszędzie tylko nie na mnie.

- Dziękuję. Masz teraz czas?- zapytałam. Kiwnęła delikatnie głową.- Możemy pojechać do mojego domu. Będziemy same i na spokojnie ci wszystko wytłumaczę.- zaproponowałam. Zgodziła się, więc razem ruszyłyśmy w stronę mojego samochodu. Podczas drogi atmosfera między nami była nieprzyjemna. Żadna z nas się nie odzywała. Próbowałam się skupić na jeździe, ale ciągle układałam sobie w głowie to co powiem blondynce. Po kilku dziesięciu minutach byłyśmy na miejscu. Wysiadłyśmy z pojazdu i poszłyśmy do domu. Będąc w środku skierowałyśmy się do salonu i usiadłyśmy na kanapie.

- Chcesz coś do picia?- zaproponowałam przerywając niezręczną ciszę.

- Dziękuję nie trzeba. Lepiej mów co masz mi do powiedzenia.- powiedziała bez jakichkolwiek emocji.

- Dobrze zacznę od początku. Poznałam Leona, wtedy kiedy Ty. Widziałam go czasami w dzieciństwie, kiedy jeździłam na konkursy. Zazwyczaj to on pocieszał Natalię, kiedy zazwyczaj ze mną przegrywała. Później Angie przydzieliła nas sobie do pary na ten projekt, a dobrze wiesz jak chcę go zdać. To było bodajże drugie nasze spotkanie. Pojechaliśmy do domku jego rodziców. Zaczęło padać i postanowiliśmy tam zostać na noc, więc to co wtedy mówiłam to było kłamstwo. Nie chciałabym aby rodzice się o tym dowiedzieli. To był właśnie ten czas kiedy coraz gorzej układało mi się  z Ross'em, a Leon nagle pojawił się w moim życiu i..- mówiłam, ale Ludmiła mi przerwała.

- Przespałaś się z nim?- zapytała ciekawa. Zaśmiałam się szybko kręcąc głową.

- Nie, ale w tym dniu całowałam się z nim pierwszy raz. Wtedy było tak magicznie. Następnie obydwoje tak jakby próbowaliśmy się od siebie odsunąć. Nawet nie wiesz jak bardzo byłam zazdrosna, kiedy powiedziałaś mi, że Leon Cię zaprosił na randkę, ale jako dobra przyjaciółka chciałam się cieszyć twoim szczęściem podjęłam decyzję, aby odciąć się od Leona. Chciałam abyś to ty była szczęśliwa...- ponownie mi przerwała.

- I dlatego chciałaś aby Cię pocałował?- zapytała złośliwie. Wywróciłam teatralnie oczami.

- Nie. W tym dniu kiedy Leon zaprosił Cię na randkę razem z Maxi'm przyłapałam mojego ojca jak zdradza mamę z inną kobietą.- odparłam cicho łamiącym się głosem.- Za każdym razem kiedy sobie przypominam tą sytuację to chce mi się płakać.- dopowiedziałam. Spojrzałam na blondynkę, która trzymała dłoń na ustach i patrzyła na mnie z niedowierzaniem.

- Twoja mama wie?- pokręciłam głową i szybko wytarłam swoje oczy aby nie zacząć płakać.

- Chcę jej powiedzieć kiedy wróci z Europy. Tata specjalnie ją tam zabrał, bo dobrze wiedział, że przez telefon nic jej nie powiem. Właśnie wtedy aby wkurzyć tatę poprosiłam Leona aby mnie pocałował przy nim i udawał mojego chłopaka.- wyznałam.

- Dlaczego kłamałaś wtedy kiedy pytałam Cię czy zakochałaś się w nim?- zapytała. Oczy jej się zaszkliły.

- Bo mam nadzieję, że to jednak jest zauroczenie i z czasem minie.- odparłam.

- W moim przypadku to było na pewno zauroczenie, ale w twoim to coś więcej.- zaśmiałam się cicho.- Leon to po prostu przystojny idiota, który nie docenia uczuć innych. Ale dzięki temu wszystkiemu dowiedziałam się, że Federico to nie jest zła partia chłopaka. Jest troskliwy i potrafi wysłuchać.- dopowiedziała.- V naprawdę doceniam to, że jako moja przyjaciółka skrywałaś swoje uczucia do Verdasa i bardzo przykro mi z powodu rodziców.

- Lu ja naprawdę Cię przepraszam za to co zrobiłam, za to całe kłamstwo. Obiecuję już nigdy więcej Cię nie okłamać. Proszę Cię.- wyznałam łamiącym się głosem.

- Jesteśmy siostrami. Nie mogę się na Ciebie obrażać.- odparła. Szybko ją przytuliłam. Po moim policzku spłynęła pojedyncza łza szczęścia. Niespodziewanie się ode mnie odsunęła.- Mam rozumieć, że zakochałaś się w Verdasie?- zapytała patrząc mi prosto w oczy. Poczułam jak moje policzki zaczynają piec.

- No chyba raczej tak.- wydusiłam z siebie.

@#$/^&*

- Leon nie rozumiem Cię. Próbowałam naprawdę nie raz, czy dwa, dużo razy i uwierz mi nie udało się. Próbuję zrozumieć czy to wszystko co przez Ciebie czuję robisz specjalnie. Dlaczego taki jesteś? Nienormalny? Musisz być z siebie zadowolony. Rozwaliłeś moją przyjaźń z Ludmiłą. Wydaje mi się, że wykorzystałeś ja do swoich głupich celów. Denerwuje mnie to, że teraz patrzysz się na mnie tymi swoimi cudownymi oczami. Dlaczego to robisz?

- Podoba mi się to.- odparł jak gdyby nigdy nic i zbliżył się do mnie. 

- Ugh. Jak ty mnie denerwujesz. Człowieku mam Cię dosyć. Takiego jaki teraz jesteś. Myślałam, że coś się w tobie zmieni, ale ty nie masz serca. Ciebie nie interesuje nikt inny. Liczysz się tylko ty. Chciałabym naprawdę porozmawiać z tobą tak jak kiedyś, kiedy mi zaufałeś i powiedziałeś coś o sobie. 

- Nie oczekuj zbyt wiele.- rzucił i jeszcze bardziej zbliżył się do mnie. Odepchnęłam go delikatnie rękami.

- Ty też nie oczekuj zbyt wiele.- odpowiedziałam.

Budzę się szybko, znowu śni mi się sytuacja sprzed trzech dni. Przeniosłam się do pozycji siedzącej. Przetarłam zaspane jeszcze oczy. Nie wiem, która jest godzina, ale jest jeszcze ciemno.

- Ja pierdziele co za popieprzony sen.- mruknęłam ponownie kładąc się. Ułożyłam się ponownie wygodnie. Poczułam nagle mocny zapach męskich perfum i czyjąś dłoń gładzącą mój policzek. Było mi bardzo przyjemnie... Szybko otworzyłam oczy, przed sobą zobaczyłam twarz Leona. Odepchnęłam go do tyłu tym samym spadając  z łóżka na niego.

- Szybko przechodzisz do konkretów.- zaśmiał się. Szybko z niego wstałam. Zaświeciłam lampkę i spojrzałam wyczekująco na Verdasa.- Mówiłem, że przyjdę.

- Jak tutaj wszedłeś? Zamknęłam okno.- rzuciłam chodząc niespokojnie po pokoju.

- Violetto istnieje takie coś jak drzwi. Około godziny temu Jake jeszcze nie spał i mnie wpuścił. A teraz proszę Cię przestań chodzić, albo ubierz jakieś spodenki. Uwierz mi ta koszula w cale nie jest taka długa.

- To znaczy, że Jake Cię wpuścił do mojego pokoju, nie bojąc się o to, że możesz mnie na przykład zgwałcić? Muszę z nim porozmawiać o tym.- rzuciłam nie przywiązując większej uwagi do tego co powiedział.- Zobaczyłeś mnie jak śpię. Jak wyglądam, bez make up. Pewnie chce Ci się śmiać, ale nie robisz tego, bo nie pozwala ci na to Twoja duma, czy coś tam...

- Violetta wyglądasz na prawdę bardzo ładnie. Wiesz, że twój makijaż nie jest nawet taki widoczny, więc teraz to bez różnicy.- poczułam, że się rumienię.

- Leon może wrócisz do swojego domu? - zapytałam tym samym zmieniając temat.

- No właśnie tutaj jest mały problem. Zapomniałem kluczy od domu a nie chcę wracać do domu o tej porze w końcu jest już późno, a nie chcę żeby rodzice myśleli, że znowu zaczynam odwalać. Jeszcze wezmą mi klucze od motoru i nie oddadzą. Tego bym nie chciał.

- Chcesz zostać tutaj na noc?- zapytałam zaskoczona. Pokiwał głową z uśmiechem. Wstał z podłogi i mnie zatrzymał, tak że teraz staliśmy od siebie na odległość wyciągnięcia jego rąk.- Dobrze możesz zostać, ale śpisz na podłodze.- oznajmiłam. Poruszał brwiami. Ściągnął bluzę, i koszulkę, kiedy zaczął rozpinać pasek od spodni, powstrzymałam go. To by wywołało coś czego teraz nie chciałam czuć najbardziej, pożądania. Położyłam się na łóżku i zgasiłam lampkę. Takie dziwne uczucie spać znowu z Leonem. Odwróciłam twarz w drugą stronę. Nagle poczułam jak kołdra się podnosi. A po chwili czuję ręce Verdasa oplatające mnie i przybliżające do siebie.

- Dobranoc.- wymruczał.

- Dobranoc.- odparłam szeptem ledwie słyszalnym. Trudno było mi mówić, kiedy czułam jego ciepłe ciało oplatające mnie od tyłu...

@#$/^&*

Rozdział XXII za nami ^-^

Rozdział pisany z myślą o kuzynce, która nie raz mi pomagała, za co bardzo jej dziękuję ♡♥

Przepraszam, że tak późno, ale szkoła. Już niedługo mam ferie :>

Dziękuję osobom, które komentują i zostawiają po sobie ślad :**

Do następnego <3