Rozdział XXIII "Nie wiem"

Dedykacja dla Natalia K 

***

Obudziłam się myśląc, że to co się wydarzyło w nocy to tylko mój sen, jednak kiedy spostrzegłam się, że moja twarz leży na jego torsie to trochę oprzytomniałam. Delikatnie wyswobodziłam się z jego objęć. Muszę przyznać, że on ma twardy sen. Wzięłam swój telefon z szafki nocnej i cicho powędrowałam do łazienki. Mam nadzieję, że Leon się nie obudzi w tym czasie. Szybko odblokowałam telefon. 7:34. Ludmiła będzie na mnie zła, ale ona jako jedyna może mi doradzić. Wybrałam jej numer i czekałam aż odbierze.
- Vilu dlaczego nie śpisz?- zapytała zaspanym jeszcze głosem.
- Lu mam do Ciebie sprawę co byś zrobiła, gdyby chłopak, który Ci się podoba leżał w twoim łóżku w samych bokserkach?- odparłam szeptem.
- Leon jest u ciebie?! Co on tam robi?!- nagle oprzytomniała, zaśmiałam się pod nosem.
- Tak Leon jest u mnie, wszystko powiem Ci później w Studio. A teraz co mam robić? Chcę wyciągnąć od niego kilka informacji, ale boję się, że mi za chwile gdy tylko się obudzi ucieknie. Doradź szybko.- poprosiłam.
- Okej. Emm. Przywiąż go czymś do łóżka, albo wyrzuć mu ubrania, zamknij szczelnie pokój. Zrób cokolwiek. Teraz kobieto pozwól, że jeszcze sobie pośpię.- rzuciła chyba ziewając i rozłączyła się. Odstawiłam białe urządzenie na półeczkę w łazience. Rozpięłam guziczki od koszuli, pokazując tym samym swoją bieliznę i powoli wyszłam z pomieszczenia. Szatyn dalej spał, co dla mnie okazało się pozytywem. Nie tylko dlatego, że mogłam podziwiać go podczas snu, ale dlatego, że mam teraz pewien plan.

@#$/^&*

Gdy tylko usłyszałam, że kołdra się powoli rusza spojrzałam w stronę łóżka z uśmiechem. Verdas próbował wyrwać ręce, ale związałam mu je razem i przywiązałam do szczebla łóżka.
- Violetta dlaczego jestem związany? - zapytał zaspanym głosem i rozejrzał się dookoła. Posłał mu uśmiech i usiadłam obok niego na łóżku.
- Leonku albo teraz mi wszystko wyśpiewasz, albo będziesz tak leżał dopóki mi się to nie znudzi.- rzuciłam. Zaśmiał się nie patrząc w ogóle na mnie. Chwyciłam go za twarz i obróciła w swoją stronę.- Tak ma być.- mruknęłam. Utrzymywaliśmy kontakt wzrokowy przez pewien czas.
- Dobrze, to co chcesz wiedzieć?
- Chcę wiedzieć dlaczego tak się głupio zachowujesz? Wydaje mi się, że lubisz ranić innych. Teraz powiedz mi czego nie wiem i czego powinnam się nie dowiedzieć.- odparłam nie odrywając od niego wzroku. Tak bardzo mnie korciło aby go dotknąć. Przejechać palcami po jego bliznach.
- Violka ja mam taki charakter. Przyzwyczajenie. Jakby to powiedzieć uczucia są dla mnie przereklamowane...
- Nie wierzę.- burknęłam.- Naprawdę nic nie czujesz? A co z Larą? Jakbyś jej nie kochał to do tego wszystkiego by przecież nie doszło.- dopowiedziałam.
- Ale się zmieniłem.- odpowiedział i ponownie odwrócił swój wzrok. Westchnęłam. Gdyby nie odwrócił wzroku, byłabym prawie pewna, że Lara znikła z jego życia, jednak on odwrócił wzrok jakby bolało go to, że patrzył w moje oczy, a nie jej. Poczułam ukłucie w serce, gdy o tym pomyślałam. Dotknęłam jego jednej blizny i przejechałam po niej palcami. Obserwowałam jego reakcję. Przymknął oczy.- Odwiąż mnie. Proszę.- powiedział szeptem i zacisnął usta w wąską linię. Postanowiłam spełnić jego prośbę. Wyprostowałam się tak aby mój biust był dla niego bardzo widoczny. Odwiązałam go od szczebla, a kiedy mi się to cudem udało to wzięłam nożyczki i przecięłam krawat, ulubiony taty. Chyba go już więcej nie założy.
- Drzwi są i tak zamknięte, więc stąd nie wyjdziesz.- oznajmiłam. Rozglądał się po pokoju jakby czegoś szukał.- Aha woje ubrania są tam w kącie.- wskazałam palcem na jeden z kątów w pokoju. Kiwnął delikatnie głową. Usiadłam na łóżku obok niego.- Jakbym Cię teraz pocałowała to co byś zrobił?- zapytałam i spojrzałam na niego. Uśmiechnął się.
- Nie wiem.- rzucił i także na mnie spojrzał.
- Co byś zrobił gdybyś spotkał Larę? Dalej Ci na niej zależy?- powiedziałam prosto z mostu. Zmrużył oczy i zaczął nerwowo drapać się po karku.
- Nie wiem. Bardzo długo jej nie widziałem. Nie... Nie wiem co bym zrobił. Była dla mnie ważna, ale teraz nie wiem. Proszę Cię nie rozmawiajmy o niej.- wyznał.- Mogę przyjść do Ciebie wieczorem, kiedy nie będziesz jeszcze spała wtedy będzie lepsza pora na rozmowę.- dodał i przekręcił głowę w moją stronę.
-Dlaczego wieczorem a nie teraz?- zapytałam ciekawa. Posłał mi uśmiech.
- Wtedy najlepiej mi się rozmawia.- odparł. Kiedy otworzył usta w celu powiedzenia czegoś przerwało mu szarpanie klamki, przez kogoś po drugiej stronie.
- V chodź na śniadanie!- usłyszałam krzyk brata. Chciałam wstać z łóżka, ale poczułam jak Leon chwycił mnie za nadgarstek. Spojrzałam na niego pytająco. Przysunął się do mnie, w głębi duszy miałam nadzieję, że chce mnie pocałować jednak on mnie przytulił. Z uśmiechem wtuliłam się w niego mocniej. Teraz czułam się szczęśliwa, jestem w ramionach chłopaka, który zawładnął moim sercem. Jednak wszystko co dobre nie trwa wiecznie po upływie kilku minut odsunął się ode mnie, wstał z łóżka i wziął swoje ubrania. Podeszłam do swojej wielkiej szafy wyciągnęłam z niej komplet. Ściągnęłam z siebie koszulę, pomimo tego, że stałam do niego tyłem to czułam na sobie jego przenikliwy wzrok. Odwróciłam się do niego przodem.
- Podasz mi mój telefon? - wymyśliłam na poczekaniu. Chciałam tylko się upewnić w swoim przekonaniu. Nie myliłam się. Jego wzrok błądził po całym moim ciele. Podał mi urządzenie. Posłałam mu słodki uśmiech. Szybko ubrałam się w wybrany strój i odkluczyłam pokój.
- To ja będę wracał do domu. Zobaczymy się w Studio?- odezwał się po chwili ciszy.
- Nie masz może ochoty zjeść z nami śniadania?- zapytałam z nadzieją i zatrzepotałam rzęsami jak Ludmiła kiedy o coś prosi. Posłał mi uśmiech, odebrałam to jako tak, więc pociągnęłam go za rękę do jadalni, w której znajdował się już Jake. Usiedliśmy przy stole obok mojego brata, który jadł tosta z dżemem i patrzył na nas podejrzliwie.
- Czy między wami doszło do czegoś w nocy?- zapytał nagle. Spojrzałam na niego zdziwiona, a później na Leona uśmiechającego się, ponownie spojrzałam na rodzeństwo.
- Nie doszło.- odparłam zarumieniona. Wzięłam sobie kromkę chleba.
- Na pewno?- dopytywał smarując następną kanapkę.
- Młody zapewniam Cię, że nie doszło do niczego. Poza tym, że razem spaliśmy, tylko spaliśmy. Uwierz mi twoja siostra jest czysta. Na razie.- ostatnie słowo wypowiedział szeptem. Kopnęłam go w nogę i posłałam złowrogie spojrzenie.- Wy tak codziennie jecie razem śniadanie? Znaczy się Wy i rodzice?- zapytał jakby smutny. Kiwnęłam lekko głową.- Nie pamiętam kiedy ostatni raz siedziałem z rodzicami przy jednym stole, a kiedy ostatni raz z nimi cokolwiek jadłem.- wyznał. Widziałam, że jest mu smutno, ale próbuje to za wszelką cenę ukryć. Reszta posiłku minęła w mniej niezręcznej atmosferze. Chociaż ciągle głowiłam się nad użyciem przez Leona słowa na razie.

!@#$%^&

Weszłam do Studio wolnym krokiem nie śpieszyło mi się nigdzie. Zajęcia z Angie zaczynają się dopiero za piętnaście minut. Kiedy byłam na korytarzu zauważyłam Ludmiłę przytulającą się z Federico. Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Nagle poczułam czyjeś ręce na moich oczach, skądś kojarzę perfumy, ale nie koniecznie wiem do kogo one należą, na pewno są one damskie.
- Zgadnij kim jestem.- powiedziała Włoszka o imieniu Francesca.
- Fran.- zaśmiałam się. Ściągnęła swoje dłonie z moich oczu. Odwróciłam się do niej przodem.- Czy ja coś przegapiłam? Dlaczego jesteś taka wesoła?- pytałam widząc jej promieniujący uśmiech na twarzy. Przytuliła mnie a po chwili odsunęła od siebie.
- Nawet nie wiesz jak wszystko zaczyna się układać. Diego wczoraj poprosił mnie o chodzenie i teraz jesteśmy parą. Do tego moja mama znalazła sobie jakiegoś faceta. Nie znam go jeszcze, ale mam nadzieję,  że poznam.- wyznała. Przytuliła mnie, ale szybko się odsunęła.- Diego przyszedł.- pisnęła ucieszona i pobiegła w jego stronę wskakując mu w ramiona. Kiedy innym w około się układa mi się wszystko psuje. Zawsze był tak, że to mi wszyscy zazdrościli, ale teraz czuję się lepiej. Koło mnie przebiegł Federico, stanął obok zakochanych i zaczął im coś mówić. Zaśmiałam się pod nosem i podeszłam do blondynki. Przywitałam się z nią.
- Musiałaś mieć bardzo ciekawą noc.- zaśmiała się, a ja poczułam jak moje policzki zaczynają powoli nabierać intensywnego koloru.
- Spaliśmy razem na łóżku, ale nic poza tym tylko spaliśmy. Poza tym kazałam mu na podłodze, ale on zignorował moje słowa.- wyznałam z uśmiechem.-  A ty i Fede?- zapytałam ciekawa i w celu zmienienia tematu.
-Jesteśmy przyjaciółmi... Dobrymi przyjaciółmi. V nie patrz tak na mnie. Wolę go dobrze poznać niż później znowu przeżyć szok.Chociaż mam nadzieję, że tym razem będzie lepiej. On jest naprawdę jakby to ująć? Idealny. Czuję się przy nim tak głupio szczęśliwa.- wyznała szczęśliwa.- Patrz kto idzie?- rzuciła nagle. Obejrzałam się za siebie, lecz szybko z powrotem odwróciłam się do blondynki. Poprawiłam włosy i pogładziłam delikatnie spódniczkę.- No już się tak nie poprawiaj wyglądasz dobrze.- zaśmiała się przyjaciółka. Czekałam aż szatyn w końcu do nas podejdzie i coś powie jednak moja wyobraźnia minęła się z rzeczywistością. Przeszedł obojętnie obok nas wpatrując się w telefon. Spuściłam delikatnie głowę, nie chciałam aby Ferro zobaczyła mój smutek. Pociągła mnie za rękę do auli, w której znajdował się szatyn. Puściła mnie abym sama dotarła do celu, jednak moja nieśmiałość wygrała i powoli zaczęłam stawiać małe kroki. Poczułam jak blondynka popchnęła mnie w jego stronę. Odwrócił się i podniósł głowę znad wyświetlacza.

- Co jest?- zapytał jak gdyby nigdy nic. 

- Em. Ten. Eee.- plątał mi
się język, poczułam jak poliki zaczynają mnie powoli piec.- Nie wiem jak mam
to rozumieć. Yyy. Jeszcze rano wydawało mi się, że wszystko jest okej, coś źle zrozumiałam.- dopowiedziałam i spojrzałam mu w oczy co było głupie z mojej strony.

- Dlaczego tak uważasz?- zapytał łagodnym głosem. Oblizałam nerwowo wargi.

- Tak obojętnie przeszedłeś obok mnie i Ludmiły.- wyjaśniałam. Zmrużył trochę oczy, a po chwili się zaśmiał.
- Nie zauważyłem was.- odparł. Ach tak nie zauważył. Dlaczego chciałam aby tego nie mówił? To odrobinę zabolało. Sięgnął do torby i wyciągnął z niej jakąś kopertę. Z listem? Nie byłam tego pewna. Podał mi kopertę, która była zaadresowana do Leona. Spojrzałam na Verdasa.- To list od Lary. Dostałem go dzisiaj. Chcę abyś go przeczytała, ja nie mogę.- dopowiedział. Kiwnęłam lekko głową.- Nie pokazuj go nikomu.- szepnął z delikatnym uśmiechem. Nagle poczułam jak ktoś mnie obejmuje. Tym kimś okazał się być Diego, Federico podszedł do Leona.
- A wy co sobie tak szeptacie?- zaśmiał się Hiszpan. Ściągnęłam jego rękę i posłałam mu uśmiech.- Co to za list? Miłosny?- dopytał. Uderzyłam go lekko w ramię.
- Nie to nie jest list miłosny i po prostu rozmawialiśmy. Co wy dzisiaj ćpaliście, że jesteście tacy weseli i szczęśliwi.
- Diego ty to słyszałeś Leon rozmawia z Violettą. "Rozmawia".- śmiał się Włoch. - Przecież Leon nie potrafi rozmawiać. On umie kłamać, uwodzić, żartować, ale nie rozmawiać. Do tego z tobą.- mówił dalej a ja czułam coraz większy ból w sercu. Spojrzałam na chłopaków, a później na Leona. Zła wyszłam z pomieszczenia, chciało mi się płakać, ale nie chciałam się rozklejać tutaj gdzie jest dużo osób. Szybko schowałam kopertę do torebki.

@#$/^&

Wszystkie inne pary pracują tylko między nami panuje cisza. Z różnych stron słychać ciche podśpiewywanie innych. Lubię takie luźne zajęcia, kiedy to nauczycielka pozwala wszystkim ćwiczyć, a sama pomaga innym.
- Hej a wy dlaczego nie pracujecie?- usłyszałam głos Angie. Podniosłam swój wzrok na kobietę stojącą przed nami.- Specjalnie robię taką lekcję, a wy jej nie wykorzystujecie. Odstawcie teraz wasze sprawy prywatne na bok. Mogę spojrzeć na tekst waszej piosenki?- zapytała. Podałam jej kartkę z zapiskami. Szybko przeczytała cały tekst.- To jest piękne. Naprawdę razem to napisaliście?- dopytywała zdumiona. Obydwoje pokiwaliśmy głowami.- Gratuluję. Powinniście rozmawiać, dużo rozmawiać. Nawiązać jakąś relację.- dopowiedziała oddając nam kartkę i podeszła do innej pary.
- Leon może nauczyć Cię rozmawiać.- rzuciłam kpiąco w jego stronę.- O co chodziło Federico i Diego? Przecież normalnie ze mną rozmawiałeś prawda? Kłamałeś.- stwierdziłam smutna a zarazem zdziwiona. Zaczął kręcić głową jednak ja kontynuowałam.- Patrz znowu mnie zraniłeś.- dopowiedziałam łamiącym się głosem.
- Angie mogę na chwilę wyjść z Violettą na świeże powietrze, zrobiło jej się niedobrze.- zawołał. Kobieta pokazała ręką żeby szedł. Chwycił mnie za dłoń i razem wyszliśmy z sali na zewnątrz. Czułam jak moje oczy się szklą.- Violetta nie płacz. Proszę. Oni sobie tylko żartowali po prostu w niemiły sposób.- przerwał ciszę. Przytulił mnie, a ja bez zbędnego wyrywania wtuliłam się w niego. Czułam, że tego mi właśnie teraz trzeba.
- Dlaczego to robisz?- zapytałam cicho.
- Wiesz, że jesteś bardzo wrażliwa?- odparł ignorując moje wcześniejsze pytanie. Podniosłam głowę tak aby móc patrzeć na jego twarz. Posłał mi uśmiech. Ponownie przyłożyłam swoją głowę do torsu Verdasa. Słyszałam szybkie bicie jego serca...

#*#*#*#*#*#

Rozdział XXIII za nami ^-^ 

Miał być odrobinę dłuższy, ale z racji tego, że to krótki fragment postanowiłam go dać w następnym rozdziale ;D

Jeszcze ten tydzień i upragnione ferie ♥♡ 

Kiedy będę miała wolne uzupełnię zakładki i po prostu zrobię w końcu porządek :)

Jejku nawet nie wiecie jak bardzo zmotywowały mnie wasze miłe komentarze, za które oczywiście bardzo dziękuję :** 

Mam nadzieję, że rozdział się podoba ^-^

Do następnego <3