Rozdział XXVII "Zabolało"

Dedykacja dla Martina Comello 

- Teraz Cię pocałuję.- oznajmił patrząc mi w oczy. Zaśmiałam się cicho.
- Nie ma mowy.- odparłam, a jego twarz przybrała wyraz pytający.- Gdy mnie pocałujesz to  będę chciała więcej, a rodzice są w domu.- wyjaśniłam.- Zapomniałam Cię przeprosić za wczoraj, za mocno wbijałam paznokcie w twoje plecy, ale to było takie nowe doznanie i...- przerwał mi pocałunkiem. Drażnił moje usta, głaskał je i pieścił lekko kąsając. Zmienił prosty pocałunek w rozkosz. Nie zaprzestając tej czynności szatyn przeniósł się pomiędzy moje nogi. Dzieliły nas tylko warstwy ubrań, ale pomimo tego czułam, że pożąda mnie tak samo jak ja jego.
Chłopak zszedł z pocałunkami na moją szyję. Poruszał biodrami co spowodowało, że poczułam jego pobudzone przyrodzenie. Zrobiło mi się gorąco. Zamknęłam oczy i zacisnęłam dłonie na gęstych pasmach włosów szatyna.

- Leon.- mruknęłam zdyszana. Podniósł głowę i spojrzał mi w oczy. Posłałam mu delikatny uśmiech.- Nie dzisiaj i nie tutaj, kiedy w każdym momencie może wejść tutaj któryś z rodziców.- powiedziałam powoli uspokajając swój przyśpieszony oddech.

- Ale chyba całować się możemy.- rzucił mi wprost do ust. Nagle usłyszeliśmy pukanie do drzwi, nie czkając na nic ktoś wszedł do pokoju. Leon przekręcił się szybko na drugi bok łóżka.
- Leon zostaniesz na kolacje?-  zapytała mama zawstydzona całą całą sytuacją. Chłopak podrapał się po nosie, co mnie odrobinę rozśmieszyło.
- Nie wiem czy Pan Saramego będzie z tego zadowolony, chyba nie za bardzo mnie lubi.- mama się zaśmiała.
- Nie przejmuj się moim mężem. Uznaję, że zostajesz. Bądźcie w jadalni za około dziesięć minut.- oznajmiła i wyszła z pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. Zaśmiałam się patrząc na zakłopotanego szatyna.
- Ona jakby to powiedzieć się zmieniła, nawet sama nie wiem dlaczego. Wcześniej to pewnie by zareagowała tak samo jak tata na nasz związek, a teraz taka miła.- rzuciłam przybliżając się do Verdasa. Musnęłam jego usta i obydwoje wstaliśmy z łóżka.- Nienawidzę zakupów.- burknęłam kiedy odczułam ból moich stóp. Ludmiła miała straszny dylemat co do sukienki i chodziłyśmy kilka męczących godzin. Wyszliśmy z mojej sypialni trzymając się ciągle za ręce i udaliśmy się do jadalni. Usiedliśmy do stołu obok siebie. Po chwili dołączyli do nas rodzice. Atmosfera była bardzo nieprzyjemna, ale po zachowaniu Leona, czuję, że mu to nie przeszkadza. Mianowicie zachowywał się jakby jadł normalną kolację z znajomymi. Niestety ciszę musiał przerwać tata, który od samego początku go obserwował.
- Leon jakie masz plany wobec naszej córki. Razem z żoną akceptujemy jej wybory i mamy nadzieję, że jej nie zranisz.- szatyn podniósł swój wzrok.
- Panie Saramego, mogły Pana dobiec różne fakty na mój temat, bądź temat mojej przeszłości, ale nie musi się Pan martwić o Violettę, bo jest w dobrych rękach. Pragnę ją uszczęśliwiać, na każdy możliwy sposób i szanuję także Pana i Pańską żonę, pomimo tego, że moi rodzice nie obdarzają Państwa sympatią.- odparł poważnie. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.
- Chłopcze podoba mi się w jaki sposób się wyrażasz. Muszę przyznać, że lepiej od Ross'a.- przeniósł swój wzrok na chwilę na mnie, lecz szybko zwrócił go z powrotem na Verdasa.- Słyszałem o tym, że jeździsz na motorze i bardzo dobrze Ci idzie.
- Tak, ma Pan rację. Zawdzięczam tą pasję w połowie dziadkowi. Dawniej też jeździł i był bardzo dobry w rajdach.
- Co chciałbyś robić w przyszłości, Leonie?- odezwała się mama.
- Dokładnej pewności nie mam, ale dużo planuję. Jak to się mówi, mam wiele marzeń i chciałbym je wszystkie zrealizować.- spojrzał na mnie i posłał mi delikatny uśmiech, który odwzajemniłam.

!@#$%^&

Ubrana w elegancką czarną sukienkę przeglądam się w lustrze, po raz kolejny. Czuję, że robi mi się niemal słabo, kiedy pomyślę o tym, że jeszcze niedawno uczęszczałam na takie bale i przyjęcia razem z rodzicami.
- Lu dlaczego czuję, że coś pójdzie nie tak?- zapytałam przyjaciółkę. Zachichotała kręcąc głową z dezaprobatą.
- Dlaczego coś miałoby pójść nie tak. Kiedy taniec ćwiczyliśmy codziennie, a później to już tylko zostają co najwyżej rozmowy z tymi ludźmi. Ale pewnie wyrwiecie się wcześniej z Leonem, bo obydwoje będziecie spragnieni swojej bliskości.- rzuciła poprawiając swój makijaż.- Wiesz kto mnie denerwuje?- wzruszyłam ramionami, w geście niewiedzy.- Fede. Wydaje mi się, że mu się nie podobam, bo jakby było inaczej to pewnie bylibyśmy parą, ale on jakby się boi wyznać mi co czuje. A może ja mu się nie podobam? Vilu proszę zapytaj Leona, może on będzie coś wiedział, bo ja jakby co to nie chcę tracić przyjaźni z Federico. Nawet jestem w stanie zaakceptować, że pali.
- On pali?- zapytałam zdziwiona, jakoś nigdy tego nie zauważyłam. Kiwnęła szybko głową.- Mam rozumieć, że on Ci się podoba?
- Może tak, może nie... Ale nie ukrywam, że może bardziej tak.- wyznała i pomalowała swoje usta czerwoną szminką.- Ostatnio myślałam o tym co chcę robić w przyszłości i zdecydowałam, że chcę zostać modelką, taką sławną na cały świat, aby ludzie mnie znali i wiedzieli kim jest Ludmiła Ferro.- oznajmiła z uśmiechem.- A ty myślałaś o przyszłości?- zdecydowanie pokręciłam głową.- Przepowiem Ci przyszłość. Ty i słynny rajdowca Leon Verdas, po ślubie z dwoma małymi dzieciakami. Wszystko mogłoby się wydawać idealnie, kiedy nagle okazuje się, że Leon Cię zdradza z jakąś pustą laską. Rozprawa rozwodowa. Dzieci są Twoje i układasz sobie życie na nowo z jakimś lepszym facetem, ale niestety twoje serducho nadal należy do Pana Leona Verdasa.
- Początek był fajny, ale końcówka nie koniecznie.- zaśmiałam się. Zmrużyła delikatnie oczy i spojrzała na mnie przez odbicie w lustrze, w zamian posłałam jej słodki uśmiech. Nagle do pomieszczenia weszła moja mama, oparła się o framugę i patrzyła na nas z uśmiechem. Między nami zapanowała cisza, lecz po chwili obydwie wybuchłyśmy nieopanowanym śmiechem.
- Dziewczyny wyglądacie jak dwie gwiazdy.- podziękowałyśmy za komplement.- Chłopaki na Was czekają, więc nie każcie im długo na siebie czekać.

@#$/^&*

Widziałam jak ona pożera go wzrokiem, a on sobie nic z tego nie robi. Córka burmistrza długonoga brunetka, z dużymi niebieskimi oczyma. Jestem pewna, że czeka tylko na moment, kiedy zostawię Leona samego. Pociągnęłam szatyna za rękę na parkiet pomiędzy innych tańczących, w rytm wolnej muzyki. Zarzuciłam mu ręce na szyję, a on swoimi objął mnie w talii przybliżając bardzo blisko siebie. Położyłam głowę na torsie Verdasa i delektowałam się zapachem jego drogich perfum.
- Jestem zazdrosna.- szepnęłam podnosząc twarz. Podniósł jedną brew do góry.- Nie mów mi tylko, że nie zauważyłeś tej dziewczyny, która się w ciebie wpatrywała.
- Może bym ją zauważył gdybym nie był tak bardzo wpatrzony w Ciebie.- musnęłam jego usta i uśmiechnęłam się szeroko. Oblizał swoje wargi, co spowodowało, że poczułam mocne uderzenie ciepła.- Pragnę Cię.- mruknął mi do ucha. Moje serce zaczęło wybijać szybszy rytm.
- Mój dom jest teraz wolny, bo rodzice są tutaj.- przygryzłam delikatnie dolną wargę patrząc mu w oczy.- Do tego chyba nie jesteśmy już tutaj potrzebni i nikt nie zauważy, że zniknęliśmy.- dopowiedziałam powoli kierując się z nim w stronę wyjścia. Objął mnie ramieniem i obydwoje wyszliśmy na zewnątrz. Podeszliśmy do jego samochodu. Jak dżentelmen otworzył mi drzwi, za co grzecznie podziękowałam i wsiadłam do środka. Szatyn okrążył samochód i usiadł na miejscu obok. Odpalił silnik i wyjechał z parkingu. Mój wzrok ciągle spoczywał na nim, obserwowałam jego twarz. Kiedy zorientował się, że na niego patrzę, uśmiechnął się nie odrywając wzroku od drogi.
- Dlaczego mi się tak przyglądasz?
- Ponieważ jesteś taki kochany i tylko mój.-poczułam jego dłoń obejmującą moją, uśmiechnęłam się na ten gest. Niby taki błahy, a sprawia dużo radości.- Violetta wiesz gdzie mieszka Maxi, tak?- kiwnęłam głową z delikatnym uśmiechem.- Muszę tam jechać.
- Po co? To jest daleko stąd. Około pięć godzin jazdy samochodem.- mówiłam szybko.
- Muszę sprowadzić go tutaj, żeby porozmawiał z Natalią. Ona naprawdę bardzo się boi, a ja już nie mogę znieść tego widoku.
- Dobrze pojadę z Tobą.- oznajmiłam.- Tak chcę i nawet nie próbuj mnie zniechęcać. Przy okazji będziemy mieć fajną wycieczkę.- dodałam wesoła gładząc dwoma rękami dłoń Verdasa.
- Leon, wiesz kto podoba się Fede?- spojrzał na mnie kątem oka.- To nie dla mnie informacja, Ludmiła chce się dowiedzieć.
- Ludmiła mu się podoba, ale o tym prawie każdy wie.- zaśmiał się.
Pozostała część drogi minęła nam w przyjemnej ciszy. Leon zaparkował samochód na podjeździe, szybko z niego wysiedliśmy i udaliśmy się do domu. Gdy tylko drzwi się za nami zamknęły zaczęliśmy się całować. Na chwilę się od siebie oderwaliśmy, odwróciłam się tyłem do niego i przesunęłam włosy na bok, szatyn rozpiął zamek od mojej sukienki i szybko ją ze mnie zsunął, od razu ściągnął swoją marynarkę. Odwróciłam się do niego, z powrotem przodem, z uśmiechem i ponownie pogrążyliśmy się w całowaniu. Objęłam go nogami w pasie, rękami trzymał mnie za pośladki, co wywoływało jeszcze większe pożądanie. Nie zaprzestając tej czynności szybko i w miarę sprawnie rozpinałam guziczki jego koszuli. Leon powoli szedł w stronę mojego pokoju, całując moją szyję. Nagle w jednym momencie poczułam, że przestał mnie całować i spotkało mnie nie przyjemne spotkanie z podłogą.
- Leon mogłeś powiedzieć, że jestem ciężka. Zabolało.- rzuciłam, wstając z pomocą chłopaka z podłogi.- Dlaczego to zrobiłeś?- odwrócił mnie tyłem do siebie. Zobaczyłam czyjąś postać w ciemności. Było za ciemno, abym cokolwiek, lub kogokolwiek rozpoznała.
- Nie jesteście sami, ludzie czy wy nie mogliście przynajmniej w pokoju zacząć się rozbierać.
- Cholera jasna Jake! Miałeś wrócić jutro.- mówiłam zbierając pozostawione ubrania, przez nas.
- Miałem, ale wróciłem wcześniej, odwołali nam mecz.- poczułam jak Leon narzuca na moje ramiona swoją koszulę.- Dobrze wyobraźcie sobie, że mnie tutaj nie ma i rodzicom też nic nie powiem. Aha Verdas lepiej dbaj o moją siostrę.- dopowiedział i wyminął nas. Leon wziął mnie na ręce i wniósł do pokoju.
- Skończmy to co zaczęliśmy.- szepnął mi do ucha, lekko przygryzając płatek mojego ucha.

!@#$%^&

Między nami panuje niezręczna cisza. Próbuję skupić na czymś wzrok, ale to trudniejsze niż myślałam. Oblizałam swoje wargi i podniosłam spojrzenie, które momentalnie skrzyżowało się, ze spojrzeniem  Natalii. Nie wiem jakim cudem jeszcze żyję. Doskonale widzę, że ona mnie dalej nie lubi, ale przynajmniej udaje, to daje jej plus za chęci. 

- To...- przerwałam ciszę, zdobywając się na odwagę.- Kiedy wróci Leon?- dokończyłam pytanie. Wywróciła oczami, ponownie.

- Mówiłam ci, że trening kończy o osiemnastej.- powtórzyła. Nagle zaczęła się śmiać, a ja nie rozumiałam o co jej chodzi,co wyrażał wyraz mojej twarzy.- Ty naprawdę się w nim zakochałaś. Wiedziałam, że do tego dojdzie.- wyjaśniła.

- Nie rozumiem co w tym śmiesznego.- pocierałam delikatnie dłonią, o dłoń.- 

- Nawet jakby chciał, to nie odwzajemniłby twoich uczuć. Tak, tak wiem, że jesteście razem, ale to tylko kwestia czasu. Violetta nie chodzi tutaj w cale o mnie, bo ja kocham mojego brata i zaakceptowałabym nawet Ciebie, oby tylko się nie powtórzyła sytuacja sprzed kilku miesięcy, kiedy myślałam, że stracę jedyną osobę, która mnie naprawdę rozumiała i wspierała.- usiadła obok mnie na łóżku Leona.- Tutaj chodzi o Larę, to była jego pierwsza miłość. A jest powiedzenie, stara miłość nie rdzewieje. On może wmówić sobie uczucie ale będzie okłamywał i siebie i ciebie. Choćby bardzo chciał to o niej nie zapomni.- wstałam z miejsca, czując jak w oczach zbierają mi się łzy.

- Mówisz tak, bo nie chcesz abym była z Leonem.

- Nie. Mówię to dlatego, że znam swojego brata lepiej od Ciebie.

- Nie mów Leonowi, że tutaj byłam.- poprosiłam. Wzięłam swoją torebeczkę i jak najszybciej się dało wyszłam z posiadłości Verdasów. Nie zwalniając tępa szłam dalej przed siebie. Nie chciałam jeszcze wracać do domu. Nie mam pewności w tym co mówi Natalia, ale nie mogę jej wierzyć, chociaż mówiła bardzo przekonująco. Ufam Leonowi i to się liczy. Ale czy aby na pewno nie próbuję sobie tego wmówić.
Z rozmyślań wyrywał mnie dźwięk nadjeżdżającego motoru, który słychać z oddali. Nawet nie spostrzegłam się, że idę w kierunku toru, na którym ćwiczy Verdas. Podniosłam głowę i patrzyłam się na nadjeżdżającą osobę, która się zatrzymała. Po motorze poznałam, że to Leon. Zdjął swój kask i patrzył na mnie. Stanęłam obok niego.
- Naty do mnie dzwoniła i mówiła, że na mnie czekasz.- przerwał ciszę, przeniosłam wzrok na swoje ręce.- Violetta.- ciągnął dalej.
- Czekałam, ale postanowiłam pójść na spacer.- podniosłam głowę i posłałam mu delikatny uśmiech. Przygryzłam na chwilę wargę, lecz po chwili ją wypuściłam i poszłam dalej.
- Violetta co ty robisz? Czekaj.- słyszałam jak schodzi z maszyny i podbiega do mnie. Poczułam jak zatrzymuje mnie, odwracając w swoją stronę.- Coś się stało? Naty ci coś powiedziała?- pytał trzymając mnie za ramiona.
- Tak powiedziała mi wszystko.- jego oczy momentalnie się powiększyły.- Ale nie martw się. Ja rozumiem, że miałeś problemy po rozstaniu z Larą i ona nadal jest dla Ciebie ważna.- dopowiedziałam. Choćbym bardzo teraz chciała to kąciki moich ust odmówiły posłuszeństwa i nie chciały się podnieść.- Leon chcę zostać sama.- wyswobodziłam się z uścisku jego dłoni i ruszyłam w wcześniejszym kierunku.

!@#$%^&

- Dlaczego życie nie może być takie jak w tym filmie? Wszystko jest takie idealne.- mruknęłam znudzona patrząc na ekran plazmowego telewizora.
- V przestań gadać i oglądaj, albo idź do swojego pokoju.- rzucił Jake. Szybko przeniosłam się do pozycji siedzącej.
- Ale ty mnie nie rozumiesz.
- I nie chcę zrozumieć.- ponownie rozłożyłam się na sofie. Mój wzrok chwile błądził po suficie w momencie kiedy spoczął na ekranie, akurat aktorzy się całowali. Boże jak bardzo pragnę aby Leon mnie pocałował, szybko jednak odgoniłam od siebie tą myśl. Nagle usłyszałam dzwonek.- Ja otworzę.- wstał  drugiej kanapy.
- Jakby to był Leon, to powiedz mu, że nie ma mnie w domu.- szepnęłam. Kiwnął głową i poszedł do drzwi frontowych.- Leży tam.- podniosłam głowę, aby sprawdzić kto przyszedł. Posłałam Jake'owi sztuczny uśmiech. Brat nic sobie z tego nie robiąc poszedł do kuchni.
- Violetta powiesz mi w końcu co się dzieje? Dzwonię do Ciebie, unikasz mnie w Studio, i jeszcze prosisz brata aby wmówił mi, że nie ma Cię w domu. Przecież jesteśmy parą. Ja jestem Twoim chłopakiem, a ty moją dziewczyną. Nie wiem co się dzieje.- usiadł obok kanapy na podłodze, nie odrywając ode mnie wzroku.
- Dlaczego nie mówisz do mnie Vilu, tylko ciągle Violetta?
- O to jesteś na mnie zła?- zapytał z uśmiechem. Zakryłam twarz dłońmi i pokiwałam głową, tym samym go okłamując. Nie chodzi mi o zdrobnienie imienia.- Vilu.- szepnął i zdjął mi dłonie z twarzy. Przybliżył się i musnął mój nos.- Zależy mi na tobie.- cmoknął mnie w usta. Objęłam jego szyję i pogłębiłam pocałunek.
- Naprawdę Cię kocham.- wyznałam w przerwach pomiędzy pocałunkami.

!@#$%^&

Rozdział XXVII za nami ^-^

Przyjechałam wczoraj wieczorem, wzięłam się za pisanie i tak oto powstał rozdział pisany na szybko.  Dodany byłby wcześniej, ale dużo osób zajmuje miejsca i już nie wraca.
Mam nadzieję, że się podoba :** 
Nie chcę być natrętna, ale jak zajmujecie to wracajcie. Proszę ;pp

Oczywiście dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem <33

Do następnego