Rozdział XXVIII "Zakochałeś się"

Dedykacja dla Silaaa a

Następnego dnia

Od trzech godzin jesteśmy w trasie, mój wzrok co chwilę przenosi się na śpiącą Violettę. Jest wtedy taka spokojna i delikatnie uśmiecha się przez sen. Kosmyki falowanych włosów opadają jej na twarz, co tylko dodaje jej uroku. Wcześniej dużo mówiła, dosłownie o wszystkim. Schodziła z tematu, na temat nie dając mi dojść do słowa. Wkurzyłbym się na kogoś innego, ale na Saramego, jakoś nie mogę. Wydaje mi się to trochę dziwne.
Usłyszałem odgłos ziewania.
- Przepraszam. Kolejny raz zasnęłam.- uśmiechnąłem się nie odrywając wzroku od drogi.
- Vilu nie przejmuj się mną. Jeżeli masz ochotę to śpij.- odparłem łagodnym głosem. Poczułem jak kładzie swoją dłoń na mojej. Nagle zadzwonił jej telefon. Spojrzała na wyświetlacz i odrzuciła połączenie. - Kto dzwonił?
- Tata. Nie chcę z nim rozmawiać, bo tak na prawdę to on nie pozwolił mi z tobą jechać, ale ja się uparłam i uciekłam.- ukazała rządek swoich białych ząbków, pokręciłem głową z dezaprobatą.- Co zamierzasz powiedzieć Maxi'emu, jak tam dojedziemy?
- Jeszcze się nad tym nie zastanawiałem.- skłamałem, chcąc uniknąć zbędnego tłumaczenia. Z głośników, akurat leciała fajna piosenka, więc zacząłem ją cicho podśpiewywać, po chwili dołączyła do mnie również Violetta, ze swoim niesamowitym głosem.


Kilka godzin później...

- To jest tutaj.- oznajmiła Violetta, wskazując niewielki dom. Zatrzymałem się na podjeździe, po czym obydwoje wysiedliśmy z samochodu. Dziewczyna chwyciłam mnie za rękę, dodając mi otuchy. Posłałem jej uśmiech i pocałowałem w czoło. Po schodkach wyszliśmy do drzwi i zadzwoniłem dzwonkiem. Po chwili otworzyła nam kobieta, zapewne rodzicielka chłopaka.
- Vilu, dziecko jak ty wyrosłaś.- przytuliła mocno moją dziewczynę.- A kto to jest? Twój chłopak? Przystojny.- szatynka się zarumieniła.
- Ciociu to mój chłopak Leon Verdas. Nie pytaj o to, co myśli o tym związku tata. Jest Maxi w domu?
- Tak jest z kolegą w swoim pokoju.- oznajmiła wpuszczając nas do środka. Szliśmy za kobietą w stronę odpowiedniego pomieszczenia. Zapukała do drzwi otwierając je. Uśmiechnąłem się przyjaźnie w stronę kobiety i razem z Violettą weszliśmy do środka. Ponte widząc nas wstał i przywitał się z nami. Jego kolega patrzył ciągle na szatynkę, co mnie odrobinę wkurzało.
- Zack poznaj moją kuzynkę Violettę i...- przerwałem mu widząc jak ten chłopak chce ją pocałować w rękę.
- Jej chłopak Leon Verdas.- dokończyłem za Maxi'ego.- Nie będziemy mieć nic przeciwko jak stąd teraz wyjdziesz.- zwróciłem się do chłopaka.
- Mi też było miło was poznać. Maxi widzimy się jutro w szkole?
- Nie. Maxi się pakuje i jedzie z nami.- rzuciłem z niemiłym wyrazem twarzy. Brunet wyszedł z pomieszczenia.
- Co wy wymyśliliście? Dlaczego mam się pakować i jechać z wami?- wypytywał szybko, patrząc na nas podejrzliwie.- Myślicie, że teraz wszystko po prostu rzucę i pojadę z wami?- spojrzałem na Violettę, która ciągle się na mnie patrzyła.
- Nie gadaj tylko pakuj najważniejsze rzeczy.- odparłem, nie odrywając wzroku od Saramego. Brunet westchnął i wykonał moje polecenie. Violetta przybliżyła się do mnie i zarzuciła mi ręce na ramiona, objąłem ją w talii. Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy.
- Byłeś zazdrosny.- stwierdziła. Musnąłem jej czubek nosa, cicho zachichotała.- Wiesz, że nie musisz być zazdrosny, bo to Ciebie kocham.- dodała i cmoknęła mnie w usta. Dlaczego za każdym razem kiedy to słyszę, czuję niemiły ból w klatce piersiowej. - Maxi jesteś już gotowy?- zwróciła się do kuzyna nie odwracając głowy w jego stronę.
- Tak, idziecie?- oderwaliśmy się od siebie i ruszyliśmy do wyjścia z domu, we dwoje podeszliśmy do samochodu, a chłopak został wytłumaczyć wszystko rodzicielce. Oparłem się o samochód, a Violetta o mnie. Objąłem ją ramionami od tyłu i pocałowałem w szyję.- Ja pierdziele znowu się całujecie.- westchnął Ponte wychodząc z domu. Zaśmiałem się i otworzyłem drzwi szatynce, z uśmiechem wsiadła do środka. Zamknąłem za nią. - Leon powiedz mi o co chodzi.- poprosił stojąc obok mnie.
- O Natalię. Reszty możesz się domyślić.- odparłem. Okrążyłem pojazd i wsiadłem na miejsce kierowcy. Maxi zajął miejsce z tyłu, przez lusterko widziałem, że jest zamyślony. Jestem ciekawy czy się domyśla.

@#$/^&*

Weszliśmy w trójkę do mojego domu. Miałem nadzieję, że nie spotkam żadnego z rodziców w domu, jednak moje oczekiwania się nie spełniły. Mama siedziała na kanapie w salonie z kubkiem kawy w ręce.
- Leon nie przedstawisz mi kolegi?- zacisnąłem powieki i cofnąłem się kilka kroków do tyłu.
- Mamo to jest już wam znany z opowieści Naty Maximilian Ponte.- oznajmiłem. Chłopak niepewnie podszedł do mojej rodzicielki i podał jej dłoń.- Z tatą i tak będzie gorzej.- szepnąłem Violetcie na ucho, aby tylko ona to słyszała.
Nagle do pomieszczenia wbiegła siostra, z wielkim uśmiechem, ubrana w swoją piżamę, wyglądała naprawdę uroczo. Rzuciła się brunetowi na szyję.
- Dlaczego nie odbierałaś moich telefonów?- zapytał odsuwając ją trochę od siebie. Spuściła głowę na dół. Nabrała powietrza i podniosła twarz.- Może lepiej porozmawiajmy na osobności.- zaproponował. Dziewczyna pociągnęła go za rękę, zapewne do swojego pokoju.


Następnego dnia

Siedzieliśmy na plaży, razem z przyjaciółmi, korzystaliśmy z idealnej pogody na taki wypad. Patrzyłem na Violettę jak rozmawia z Ludmiłą, jest wtedy taka szczęśliwa, podobnie jak wtedy kiedy jest w moim towarzystwie. Tak bardzo ogarnia ją bycie sobą, że nie przejmuje się tym co inni o niej myślą. Nie wiem jak mogło mi się wydawać, że ona jest całkiem inna i zapatrzona w siebie, jednak możliwe jest to, że odkryłem...
- Leon!- wyrwał mnie z rozmyślań Federico. Spojrzałem na niego pytającym spojrzeniem.- Zakochałeś się.- szepnął z głupim uśmiechem. Wstałem z piasku, podobnie jak przyjaciel, odeszliśmy kawałek dalej.- Przyznaj się, że się w niej zakochałeś.- założył ręce na torsie.
- Fede znowu zaczynasz?
- Tak, bo widzę jak na nią patrzysz, nie chcesz jej zranić. Widzę jaki jesteś z nią szczęśliwy, dlaczego miałbyś to psuć. Pamiętasz terapię? Miałeś się zachowywać normalnie, jak ja, czy Diego.
- Ty boisz się powiedzieć dziewczynie co czujesz, chociaż dobrze wiesz, ze ty się też jej podobasz.
- Nie zmieniaj tematu. Jesteś moim przyjacielem i naprawdę chcę, żebyś przemyślał to po raz kolejny. Spójrz prawdzie w oczy zakochałeś się. Jesteś jej chłopakiem, nikogo innego. Jej.
- Nawet jakbym się w niej zakochał, to i tak nie zapomnę o Larze.
- Bo nie chcesz o niej zapomnieć. Wiesz, że ta terapia Ci nie pomogła.- zaśmiałem się.- Przez Ciebie nawet Fran jest trudno rozmawiać z Violettą, nie wiesz jak głupio jej było kiedy musiała odbiec od niej nie ciesząc się jej szczęściem. W końcu ma nowe przyjaciółki.
- Dobra Fede rozumiem, mam kończyć, albo żyć jakby nigdy nic się nie wydarzyło.- skwitowałem, kiwnął głową. Wróciliśmy do reszty towarzystwa. Blondynka nadal rozmawiała z Violetttą, a Diego leżał z Fran. Saramego spojrzała na mnie z uśmiechem, który odwzajemniłem. Podniosła się i podeszła do mnie.
- Chodźmy popływać.- zaproponowała słodkim głosem. Wstałem ponownie i ściągnąłem swoją koszulkę. Dziewczyna pozbyła się swojej sukienki. Wziąłem ją na ręce i poszedłem w stronę morza.- O czym rozmawiałeś z Fede?- zapytała kładąc głowę na moim torsie.
- Pytał się o Naty i jak Maxi zareagował na tą nową sytuację.- skłamałem. Postawiłem ją na nogi i chwyciłem za rękę. Powoli razem weszliśmy do wody, a później to już się rozerwaliśmy i bawiliśmy jak małe dzieci, które dawno nie widziały morza. Po jakimś czasie dołączyli do nas Ludmiła z Federico. Poczułem jak Violetta na mnie wyskakuje i oplata mnie nogami w pasie. Złożyła na moich ustach soczysty pocałunek, który z chęcią oddałem. Przerwała nam para przyjaciół, która popchnęła nas do wody.
Po kilku minutach całą czwórką wyszliśmy z wody i usiedliśmy na rozłożonych ręcznikach, w celu wysuszenia się poprzez ciepło, jakie dzisiaj panowało.
-  A wy dlaczego nie poszliście z nami szaleć?- zapytał Federico przeczesując ręką włosy. Diego spojrzał na Fran.
- Nie mieliśmy ochoty. Fede dobrze wiesz, że nie lubię pływać w morzu, a Diego był tak dobry i został ze mną. Poza tym wy jesteście teraz mokrzy a my nie.- odpowiedziała z przebiegłym uśmiechem. Włoch przysunął się do nich i zaczął trzepać przy nich głową, z mokrymi włosami.
Nagle usłyszałem dzwonek swojego telefonu, oznajmiający, że ktoś do mnie dzwoni. Sięgnąłem po urządzenie, spojrzałem na wyświetlacz, Tata. Odrzuciłem połączenie, nie chciałem z nim teraz rozmawiać.
- Dlaczego nie odebrałeś?- spojrzałem na Violettę, która się do mnie zbliżyła.
- Nikt ważny. Nie chcę sobie psuć dnia.- pocałowałem ją w policzek, w zamian dostałem słodki uśmiech. Objąłem ją ramieniem, a ona się wtuliła we mnie. Czułem na sobie ciągle wzrok Federico, przez co sam poczułem obniżenie własnej samooceny.

Dwa dni później
*Violetta*

Stoję pod drzwiami i czekam, aż mi ktoś otworzy. Wiem dobrze, że Leon ma teraz trening na torze, ale zależało mi na rozmowie z Natalią i mam nadzieję, że ona będzie w domu. Jeszcze raz wcisnęłam przycisk. Usłyszałam ciche kroki, a już po chwili otwieranie. Przede mną stanęła dziewczyna, która chyba jest po drzemce.
- Przyszłam do Ciebie, chcę z tobą porozmawiać.- zaśmiała się kpiąco.
- Nie mamy o czym rozmawiać.- rzuciła chłodno.- Chociaż chętnie posłucham co masz mi do powiedzenia.- dopowiedziała i uchyliła szerzej drzwi. Trochę niepewnie weszłam do środka. Naty wyminęła mnie i poprowadziła w stronę kuchni. Usiadłam przy wyspie kuchennej.- Napijesz się czegoś?- pokręciłam głową.- A ja się napiję.- nalała sobie soku do szklanki i usiadła na przeciwko.
- Wiem dobrze, że może to zabrzmieć głupio, ale ja Ci zazdrościłam czasami. Pomimo twoich niektórych przegranych po których widziałam jak płaczesz, to miałaś udane dzieciństwo. Miałaś kochającego brata, który cię wspiera i z pewnością będzie dalej wspierał. Ja byłam wtedy sama, rodzice mi nie odpuszczali, zapisywali na różne zajęcia, chcieli abym wyrosła na ideała, którym nigdy nie chciałam być.- poczułam jak oczy zaczynają mi się szklić, jednak próbowałam się nie rozkleić. Patrzyłam na nią i obserwowałam jej reakcje. Głowę miała spuszczoną i wpatrywała się w szklankę.
- Mówisz tak, bo nie chcesz być taka jak Lara, nie lubiana przez nikogo z rodziny. Chcesz abym Cię polubiła?- zapytała prosto z mostu podnosząc głowę, którą oparła na ręce. Podniosła brwi.
- Nie Natalia. To nie jest tak jak sobie to wyobrażasz. Ostatnio widziałam zdjęcie u Leona w pokoju i wtedy sobie to wszystko uświadomiłam. Przede wszystkim zmieniłam się dzięki Leonowi. Wcześniej przed poznaniem go myślałam, że jestem idealna a wszyscy wokoło są gorsi. Teraz czuję się głupio, że tak myślałam.- przełknęłam ślinę z trudnością.- Chcę Cię przeprosić, nie oczekuję od Ciebie żadnej przyjaźni, ani nic podobnego.
- Skończyłaś?- zapytała bez emocji.
- Tak.- odparłam szybko.- Naty chciałabym żebyś wiedziała, że ja naprawdę kocham Leona i wierzę, że on mnie kiedyś też pokocha tak mocno jak kochał Larę. Nie powiedziałam mu o tym co mi powiedziałaś, zatrzymałam to dla siebie.
- Do czego zmierzasz?- zmrużyła delikatnie oczy.
- Wiesz jak to jest być zakochaną. W końcu jeszcze ostatnio bałaś się powiedzieć Maxi'emu, że jesteś w ciąży, bałaś się, że możesz go stracić. Ja też boję się, że mogę stracić Leona, ale nigdy nie będę taka jak Lara.
- Violetta przestań mówić o Larze, proszę. To imię samo z siebie wywołuje u mnie złe emocje.- przerwała mi.
- Wiesz, że ona chce tutaj przyjechać? Myślę, że powinnaś to wiedzieć. Niedługo będą się tutaj odbywały wyścigi, ona chce wziąć w tym udział. Boję się, że Leon znowu zacznie o niej myśleć jak o kimś więcej. Jesteś jedyną osobą oprócz mnie, która może temu zaradzić.- wyznałam.
- Dziękuję, że mi o tym powiedziałaś.- wymusiła uśmiech, liczą się dobre intencje.- Chyba powinnaś już stąd iść.- dopowiedziała. Wstałam z miejsca i ruszyłam do wyjścia.

!@$%^&

Razem z rodzicami i bratem jemy wspólnie obiad na mieście. Spędzamy razem czas w miłej atmosferze, jednak martwi mnie fakt, że Leon nie odzywa się się od rana. Zauważyłam, że tata widząc kogoś wystraszył się. Odwróciłam głowę. Pani Jessica Pasqarelli, mama moich znajomych, asystentka ojca i jego kochanka. Jeszcze dziwi mnie to, że on jej nie zwolnił. Uśmiechnęła się kokieteryjnie, do mojego rodzica, co wzbudziło we mnie złość. Odwróciłam spojrzenie na tatę, który kompletnie nie wiedział co ma robić. Kobieta podeszła do naszego stolika.
- Dzień dobry. Jakie miłe spotkanie.- bałam się, że może powiedzieć za dużo.- Jestem Jessica Pasqarelli, asystentka Germana.- przedstawiła się mamie. Przeniosła swój wzrok na mnie.- Violetta, miło mi Cię znowu widzieć.- wymusiłam uśmiech. Tata widząc to wstał od stołu i wziął kobietę na bok.
- Dziwne nie znałam jej wcześniej, ale wydaje się być miła.- rzuciła mama, mój sztuczny uśmiech się jeszcze bardziej powiększył. Nie mówiłabyś tak gdybyś znała prawdę, przeszło mi przez myśl.
- Mamo przepraszam, ale zapomniałam, że umówiłam się z Lu. Muszę już iść.- oznajmiłam wstając z miejsca. Rodzicielka kiwnęła głową, na znak zgody. Wyszłam z lokalu i wyciągnęłam telefon z kieszeni szortów. Wybrałam numer Leona, jednak po raz kolejny włączyła się poczta głosowa. Dlaczego on nie odbiera? Ostatnio prawie w ogóle nie rozmawiamy, jedynie przez telefon rozmawialiśmy dwa razy.
Zauważyłam, że z restauracji wyszła także Pani Uwodząca, albo mi się zdawało, albo płakała. Może tata w końcu załatwił tą sprawę i ona już nie wtrąci się do naszej rodziny.
Schowałam telefon z powrotem do kieszeni i ruszyłam do domu mojej przyjaciółki, w celu rozmowy.

*Leon*

Leżę na łóżku w swoim pokoju, czuję się tak beznadziejnie nie potrzebny na tym świecie. Nie chcę rozmawiać z Violettą, kiedy jestem w takim stanie bezradności. Usłyszałem pukanie do drzwi, a zaraz po tym ktoś wszedł do sypialni.
- Leon na pewno wszystko w porządku?- zapytała Natalia. Nie patrząc na nią kiwnąłem głową.- Przecież widzę, że kłamiesz.
- To dlaczego w ogóle zapytałaś skoro wszystko wiesz?- odparłem chłodno.
- Znowu myślisz o tym, że jesteś gorszy i nic nie warty?- usiadła obok mnie. Przeniosłem się do pozycji siedzącej.- Martwię się o Ciebie.- szepnęła, posłałem jej ledwo widoczny uśmiech.- Leon mam do Ciebie prośbę.- przerwała i odwróciła swój wzrok. Westchnęła cicho.- Jeżeli, ty zakochałeś się w Violetcie, nie rań jej. Bądź z nią szczęśliwy. Ona Cię naprawdę kocha, a nie okłamuj się tobie też ona się podoba.
- Ale Naty...
- Nie Leon, ty nie stajesz na drodze do mojego szczęścia, to ja nie będę stał na drodze do twojego szczęścia.- uśmiechnęła się i mnie przytuliła.- Bądź szczęśliwy.- szepnęła.

!@#$%^&*

Rozdział XXVIII za nami ^-^
 Nie mam dzisiaj czasu na notkę :// Przepraszam, że tak długo czekaliście, ale szkoła. Oczywiście dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim i jestem bardzo wdzięczna osobom, które zajmują i wracają xpp

Do następnego <33