[Konkurs] One Shot "Zawsze na zawsze" ~ Lucyy

Link do bloga autorki: przypadekczyprzeznaczenieleonetta.blogspot.com

Zawsze na zawsze

- Ana ,  mogłabyś tu przyjść na chwilę ?- krzyknął przystojny szatyn siedzący za dużym biurkiem  w swoim gabinecie. Nie całą minutę późnej do pomieszczenia weszła piękna blondynka .

-Wołał mnie pan? -  starała się ,  żeby jej głos brzmiał pociągająco.

-Tak  , przynieś mi papiery związane z  nowym projektem.- powiedział nie odrywając wzroku od stojącego przed nim laptopa.

-Oczywiście- znowu starała się go poderwać lecz Verdas uporczywie wpatrywał się w ekran komputera. Dziewczyna cicho westchnęła i wyszła z gabinetu jej szefa.

Gdy chłopak usłyszał dźwięk zamykanych drzwi podniósł wzrok i ze zrezygnowaniem oparł się o oparcie skórzanego fotela ,  na którym siedział.

Codziennie tak samo uroczy głos, zadziorne uśmieszki ,krótka spódnica ,duży dekolt. Gdyby tylko chciał , miał by codziennie inną i to nie taką zwykłą dziewczynę  z ulicy ale córki bogatych biznesmenów i tym podobne. Leon nie znosi ,  gdy jakaś kobieta cierpi przez niego . A to zachowanie pojawiło się gdy skrzywdził najważniejszą dziewczynę  w jego życiu. Zachował się jak jakiś szczeniak , choć miał tylko 18 lat. Do dzisiaj wszystko pamięta i nie może sobie tego wybaczyć. Bardzo ją kochał i wciąż o niej myślał. Tęsknił za nią.

Jego przemyślenia przerwała asystentka ,  która przyniosła plik .

- Dziękuje . Połóż je na biurku i możesz iść.- powiedział obojętnym tonem .Dziewczyna stała na środku pomieszczenia i wahała się. Chciała mieć pewność , że   powiedzie jej  się to ,  co chciała zrobić od dawna  . Szatyn wyczuł , że blondynka stoi w tym samym miejscu już dłuższy czas więc spojrzał na nią i podniósł pytająco brew.

Dziewczyna wzięła głęboki wdech ,  zaś Leon już wiedział jakie będzie pytanie .Chciał jak najszybciej zakończyć nawet nie zaczętą rozmowę.

-Chciałabym zapytać pana co szef robi po pracy ...-zaczęła robić się co raz odważniejsza -Może byśmy poszli  tak razem ...-przerwał jej dzwoniący telefon Verdasa.

"TAAAAAK" krzyknął w myślach szatyn. Był uratowany.

-Przepraszam to ważne .- wziął do ręki czarnego smarthone’a .Zanim odebrał zerknął na wyświetlacz .  "Ludmiła". Ech ,  lepsze to niż nic.- pomyślał. Nacisnął zielony przycisk a telefon przyłożył do ucha. W tym momencie dziewczyna  patrzyła na niego z lekko zdenerwowanym wzrokiem .Czego się dziwić : już była tak blisko , ale zawsze ktoś musi popsuć jej plany.

-Leon Verdas  , słucham.- bąknął poważnie..

-Hej ,  co tak oficjalnie ?- zaśmiała się siostra Verdasa.

-Ależ oczywiście ,że mam te papiery niech pan chwileczkę poczeka za minutę prześlę . - powiedział kierując się do wyjściowych drzwi. 

-Leon o czym ty mówisz .Jakie papiery ?Jaki pan?!- zaczęła się denerwować Ludmiła.

Leon przechodząc obok swojej asystentki powiedział tylko że może już iść. Gdy tylko wyszedł z gabinetu , szybko  podążył w stronę pokoju ,  gdzie spokojnie można było  zjeść coś czy wypić kawę .O tej porze już prawie nikogo nie było w firmie ,  więc był spokojny że nikt tu nie będzie zaglądać.

-No już jestem..- powied

ział ściszonym głosem.

-Leon co ty odwalasz?!- dziewczyna była poirytowana zachowaniem szatyna.

-Uratowałaś mi tyłek.- przyznał.

-A co się stało?- jej głos był już spokojniejszy.

-Napalona asystentka ,  ot co.- wyjaśni wymachując ręką.

-Naprawdę ?To na pewno ta blondynka co się do ciebie tak słodko uśmiecha.

-Tak ,  to ta sama. Dobra ,  a teraz do rzeczy. Po co dzwonisz?

-A co nie mogę  już zadzwonić do swojego brata ot tak?

-Możesz ale jak dzwonisz to tylko dlatego bo masz jakąś rzecz do załatwienia lub jakąś prośbę .

-Oj no Leon, za dobrze mnie znasz. No więc ,  dla odmiany dzwonie do ciebie bo  chcę cię zaprosić na kolację w sobotę wieczorem.- rzuciła wesołym głosem.

-A co ,  jeżeli w sobotę wieczorem jestem zajęty? -zaczął się z nią droczyć

-Nie zrobisz mi czegoś takiego.- bąknęła z wyrzutami.

-Fakt.

-To jak? Będziesz?- głos miała przepełniony nadzieją.

-Będę.

-Świetnie to do soboty ! Papaa!

-Pa

                                                                               ***

Leon

Właśnie  jestem u Ludmiły. Jest całkiem miło ,  choć  jak by to nazwać ...dziwnie ? Wszyscy dziwnie się uśmiechają niektórzy nie mogą usiedzieć na miejscu  , inni (  mam na myśli Federica)  podskakują na  krześle i w ogóle atmosfera jest jakaś nietypowa.

-Leon  , jak tam w firmie? - zapytała mnie Francesca

-A można powiedzieć ,że świetnie.- i znowu nastała ta  niezręczna cisza . Ona trwała kilka minut aż  przerwał  dzwoniący telefon Ludmiły. Zanim odebrała połączenie zerknęła  na wyświetlacz .Momentalnie spoważniała

-Przepraszam muszę odebrać to bardzo ważne.- rzuciła w naszą stronę i odeszła kilka kroków od stołu

-Halo?-  zaczęła nie pewnie- Tak to ja. A co się stało...Ale jak to ...No tak to moja przyjaciółka...Tak już jadę...Oczywiście . Do widzenia.- rozłączyła się. Przez jakiś czas tępo wpatrywała się w swój biały telefon,  a potem podniosła wzrok  nas. Była zmartwiona i roztrzęsiona. Jako pierwszy odezwał się Federico.

-Lu co się stało?

-Ona jest w szpitalu..

-Co ?!Aaaale jak to ...- zaczęła się dopytywać Fran

-Miała wypadek.

Kto jest w szpitalu, kto miał wypadek , kim jest ta dziewczyna już nic nie łapię.

-Jedziemy do szpitala. -zarządziła Włoszka a ja dalej nic nie kumałem. Wszyscy już zaczęli się zbierać i wychodzić , ale  zatrzymałem ich

-Czekajcie ! Kto miał ten wypadek?

-Leon przestań zadawać takie głupie pytania- oburzyła się blondynka 

-W ogóle nie jest głupie pytanie 

-Jest.- powiedziała oschle Ludmiła. Już nie chciałem robić afery  , więc postanowiłem pojechać razem z nimi do tego szpitala.

                       

                                                                                      ***

-Ma pani 5 sekund na podanie informacji o mojej przyjaciółce !-  Ludmiła tak głośno krzyczała , można było usłyszeć ją na drugim końcu szpitala. Blondynka już tak od jakiś 15 minut stoi przy pielęgniarce i wydziera się na nią ,  bo ta nie chce podać jakichkolwiek wiadomości .Miałem tego już dość .Wypuściłem powietrze z płuc i podszedłem do zdenerwowanej blondynki i starającego się ją uspokoić Włocha.

-Proszę pani ,  powtórzę to jeszcze raz ,  gdy przyjdzie  doktor ,  powie pani wszystko ,  a teraz proszę usiąść i poczekać na niego. – powiedziała kobieta w białym kitlu. Moja siostra już otwierała buzie żeby coś powiedzieć,  ale jej przerwałem

-Dziękujemy bardzo. – podziękowałem  młodej pielęgniarce. Ta tylko skinęła głową i już chciała iść  , ale zatrzymałem ją -Jeszcze przepraszam na minutę. Kiedy może pojawić się lekarz? -zapytałem uroczo się uśmiechając. Pielęgniarka zarumieniła i cicho zaśmiała.

-Tak gdzieś 10 minut , może mniej .Nie jestem pewna.

-Aha. Dziękuje za  informacje. - rzuciłem , a później  odwróciłem się w stronę blondynki i Włocha

-Leon co ty...

-Zamknij się.- powiedziałem stanowczo. Ona aż otworzyła usta.

-Ale...-i znowu jej przerwałem

-Siadaj i bądź cicho. - rozkazałem. Ona popatrzyła na mnie gniewnym wzrokiem i wykonała moje polecenie. Usiadła na plastikowym krześle i zrobiła minę obrażonego dziecka.

-Jak ty to umiesz robić? - brunet nie mógł uwierzyć w to , co zrobiłem.

-Po prostu.- wzruszyłem ramionami -  Nie bałem się jej. A co ona może mi zrobić?

-Fakt. - rzucił i usiadł koło naburmuszonej blondynki. Cicho westchnąłem .Nigdy nie bałem się swojej siostry . Choć jestem o 3 lata młodszy ,  ona nigdy niebyła górą. Jak byliśmy mali , to ja rządziłem ,  a Ludmiła zawsze była posłuszna. Gdy przypomniałem sobie te wszystkie momenty z czasów dzieciństwa , od razu na mojej twarzy zawitał uśmiech .Spojrzałem w stronę  , gdzie siedzieli moja siostra z jej narzeczonym. Patrzyli na mnie jak na barana.

-Co tak się szczerzysz ? - burknęła nadal obrażona dziewczyna.

-Przypomniało mi się coś.-wyjaśniłem spokojnie.

Lekko przechyliłem głowę w lewą stronę i zauważyłem ,że kilka metrów dalej siedzi mała dziewczynka. Wyglądała tak  , jakby kogoś szukała .Z daleka było widać ,że jest sama . Postanowiłem do niej podejść. Gdy byłem już na miejscu kucnąłem i szeroko się uśmiechnąłem

-Hej-odezwałem się  jako pierwszy .Dziewczynka odwróciła głowę w moją stronę i teraz widziałem jej małą , zmartwioną twarzyczkę .W jej oczach malowało się ogromne przerażenie , strach i niepewność

-Gdzie jest twoja mama? – zapytałem ,  wpatrując się  w zielone jak łąka latem oczka. Była bardzo przestraszona .Wahała się. Postanowiłem załagodzić napiętą atmosferę między nami .-No , może się przedstawię .Jestem Leon a ty?

-Lena.- wydukała bardzo nieśmiało

-To co , powiesz ,  gdzie jest twoja mama? - dopytywałem się uśmiechnięty

-Nie wiem - powiedziała łamiący się głosem . Zdziwiłem się.

-Jak to nie wiesz?

-No ,  bo jechałyśmy na kolację do mojej cioci a potem wielkie uderzenie i od wtedy już jej nie widziałam -powiedziała patrząc na swoje małe rączki.

Biedna .Co ja mam teraz zrobić. Odruchowo spojrzałem w stronę mojej siostry i Federica. 

Właśnie skończyła rozmawiać z doktorem . 

Ludmiła

Leon podszedł do jakieś małej dziewczynki siedzącej niedaleko nas nie zdążyłam go zatrzymać ,  ponieważ podszedł do nas doktor

-Doktorze co z nią ? - odezwałam się jako pierwsza 

-Pani Castillo nic nie jest . Już jutro będzie mogła iść do domu.- powiedział starszy pan w kitlu.

-Ach  , całe szczęście.- odetchnął z ulgo Diego

-Tak ale przez ten czas będzie ktoś musiał zająć się jej córeczką -rzekł lekarz

-Oczywiście a gdzie ona jest? - zapytała Fran 

-Tam - wskazał miejsce gdzie był Leon i mała szatynka ."Oooo jak słodko " -  pomyślałam.

-Dziękuje panu bardzo.- powiedział Fede i podał doktorowi rękę .Ten ją uścisnął i odszedł . Od razu do nas podszedł i Leon.

-Słuchajcie tej małej trzeba pomóc. Jej matka miała wypadek.- powiedział z takim głosem że aż żal mi go się zrobiło .Chwila ,  mam pomysł

-Tak...- spojrzałam na skruszoną  dziewczynkę i złapałam Francesce za rękę.-Choć ,  zapytamy ,  co z nią zrobić.-  zwróciłam się do Włoszki.

Szybko zniknęła za rogiem  tak żeby schować się przed chłopakami .Tak na prawdę ,  to tylko przed Leonem ,  bo ci dwaj i tak zaraz się dowiedzą. Gdy byłam pewna że nas nie usłyszą ani zobaczą stanęłam a czarnowłosa dziewczyna podniosła pytająco brew.

-Mam pomysł- odezwałam się jako pierwsza .

-No słucham. - skrzyżowała ręce na piersi i czekała na wyjaśnienie sprawy.

-Więc ,  chcę znowu połączyć Leona i Violettę – oznajmiłam z uśmiechem.

-No fajnie ,  ale jak nie wypali?

-Oj Fran przecież gołym okiem widać ,że Leon bardzo za nią tęskni ,  a Viola tak samo  , bo niedawno z nią rozmawiałam i kiedy wspomniałam o nim  , zrobiła się dziwna.

-Okej  , jak chcesz to zrobić?

-Więc ,  wykorzystam małą Lenkę. Powiemy mu że musi się zająć się  małą , a my we piątkę pojedziemy na "wakacje" i biedaczek nie będzie miał wyjścia. Zbliży się do dziewczynki a uwierz  , wystarczy spędzić z nią kilka godzin ,  żeby się w niej zakochać

-Bomba . Ale co powiemy Violettcie ?

-Prawdę. - powiedziałam pewna siebie.

-Okej  , to zaczynamy? -zapytała z uśmiechem Włoszka.

-Jasne.

Leon

Gdy dziewczyny poszły dowiedzieć czegoś o Lence ja chciałem dowiedzieć się czegoś o tej przyjaciółce.

-Więc Fede  , jak tam ta dziewczyna się trzyma?- oczywiście zwróciłem się do Włocha ,  ponieważ  można od niego dużo wyciągnąć

-A dobrze. Już jutro będzie mogła wyjść ze szpitala.-powiedział nic nie podejrzewając

-A słuchaj , ty znasz  ją  ?-dopytywałem się ciekawy

-Jasne ! Przecież każdy zna naszą ...-przerwał mu Diego uderzając go w ramie 

-No ja jej nie znam.- powiedziałem i zerknąłem na Diega.

-Nie słuchaj ,  go plecie głupoty.-Wyjaśnił mi Hiszpan. Oni coś ukrywają i ja dowiem się  , co . Chciałem jeszcze czegoś się dowiedzieć ,  ale nie było mi dane ,  ponieważ wróciły dziewczyny.

-I jak ?- spytał się Diego.

-Lekarka powiedziała ,że jej matka miała bardzo poważny wypadek i teraz leży w śpiączce.-Zaczęła opowiadać blondynka

-Próbowali skontaktować się z ich rodziną , ale za mało wiemy! Pewne jest , że  ojciec dziewczynki siedzi w więzieniu a dziadkowie nie żyją .Póki kobieta jest w śpiączce  , musi ktoś się nią zająć.- sprostowała Francesca

-Ani ja , ani Fran nie możemy tego zrobić ,  ponieważ  we czwórkę  wyjeżdżamy .- powiedziała gestykulując rękoma Ludmiła

-No to kto się nią zajmie ?- zapytał Federico.

-No tak myślałyśmy ,że Leon nic niema do roboty ,  to on może by się nią  zajął.- aż wytrzeszczyłem oczy .  Ja mam zaopiekować się tą mała dziewczynką ?! Jakbym ja  nie miał pracy ! Już chciałem coś powiedzieć  , ale wyprzedził mnie chłopak Włoszki.

-On?!-Wskazał ręką na mnie - Przecież on ze sobą nie radzi ,  a co powiedzieć z małym dzieckiem .- wyrzucił z siebie a ja spojrzałem na niego z wyrzutami.

-Chwila, chwila. Zacznijmy od początku . O jakim wyjeździe wy mówicie?!- zaczął dopytywać się Federico.

-Aaaaa , no przecież! - Diego klepnął ręką w czoło. -Na śmierć zapomnieliśmy .

-No właśnie  ! Jedziemy jutro na wycieczkę  z tą moją przyjaciółką. Leon ,  zajmiesz się tą małą? - zapytała mnie Ludmiła . Jeszcze raz spojrzałem w stronę ,  gdzie siedziała mała szatynka  .Aż żal było  na nią patrzeć .... Taka przestraszona  , taka bezbronna... Z powrotem spojrzałem na moich przyjaciół . Wszyscy patrzyli na mnie z błagalny wzrokiem . Ciężko westchnąłem i pokiwałem twierdząco głową.

 Leon

Wciąż nie mam pojęcia jak mogłem zgodzić się na coś takiego. Pierwszy dzień z Leną był bardzo dziwny. Ani ona , ani ja nie wiedzieliśmy ,  co robić. Atmosfera była bardzo napięta i dziwna , lecz potem jakoś się rozluźniła. Zaczęliśmy rozmawiać ,  śmiać się. Gdy poznałem ją bliżej, okazało się , że była bardzo miłą ciepłą i wesołą dziewczynką.

O niej samej wiem nie dużo ,  ponieważ nie chce powiedzieć ,  jak ma na nazwisko  , jak nazywa się jej mama i tym podobnych . Wiem o niej tylko to ,że ma na imię Lena ,  mieszka z mamą , ojca nie zna , że kiedyś mieszkała w Madrycie . A i , że ma 5 lat . Jak na tak młodą osóbkę ,  jest dość mądra.

W teraz siedzę  w moim salonie na kanapie i myślę ,  co zrobić jutro ,  kiedy będę musiał pójść do pracy. Przecież  nie zostawię jej samej w domu. Ludmiła , Fede , Diego , Fran i ta przyjaciółka pojechali na te wakacje .Dobrze wiem, że coś kręcą. Tylko jeszcze nie wiem co... Myślałem  , że mógłbym zostawić ją z którąś z moich znajomych , lecz te znajome są dla mnie tylko od jednego . Nie będę ryzykować . Najlepszym wyjściem z tej sytuacji jest wzięcie jej ze sobą do pracy . Głośno westchnąłem , ale nawet nie zauważyłem ,że obok mnie stoi i przygląda się  mi Lena.

-Co jutro będziemy robić? - zapytała z uśmiechem

-Jutro idziemy do pracy.- powiedziałem wstając

-Ja ? Do pracy? - zdziwiła się mała.

-Nie ,  ja do pracy , a ty ze mną . Przecież nie zostawię ciebie  samej w domu.- sprostowałem.

-Ale fajnie! – krzyknęła uradowana.

 -Chcesz się czegoś napić? – zapytałem ,  wstając z kanapy.

-Może soczek.- powiedziała tym swoim słodkim głosikiem.

-Okej. To chodź – oznajmiłem , prowadząc ją do kuchni.

-Leon  , mogę  mieć do ciebie małe pytanie? – zapytała ,  gdy wchodziłem do wcześniej wymienionego miejsca.

-Jasne . A o co chodzi? – zapewniłem ,  nalewając do szklanki sok pomarańczowy.

-Masz dziewczynę? - okej przyznam ,  zamurowało mnie . Skąd ona bierze takie pytania?

-Nie , nie mam - rzuciłem krótko -A co ? - zapytałam podnosząc pytająco brew , podając jej szklanką z napojem. -Okej pij i idź do łóżka . Jutro wcześnie wstajemy.- oznajmiłem z uśmiechem.

-Dobrze. – pięciolatka  odstawiła pustą szklankę  na blat - Dobranoc. – Rzuciła głośno , wychodząc z kuchni i kierując się na schody prowadzące do jej sypialni . Uśmiechnąłem się pod nosem i też szepnąłem ciche "Dobranoc"

Wypuściłem powietrze z ust i ruszyłem w ślady małej szatynki . Od razu skierowałem się do łazienki . Tam umyłem się i przebrałem w spodnie od dresu i czarny T-shirt. Idąc do swojej sypialni postanowiłem zajrzeć do Lenki. Podszedłem do pokoju gościnnego i cichutko otworzyłem drzwi . Zobaczyłem ogromne dwuosobowe łóżko , w którym  spała mała osóbka . Wyglądała tak słodko ,że aż mimowolnie się uśmiechnąłem . Ten widok ,  jak piękny , Chciałbym go widzieć codziennie . Cicho westchnąłem i zamknąłem drzwi . Już nie czekając dłużej poszedłem  do sypialni  , położyłem się i nie czekając długo na sen , odpłynąłem.

                                                                                  ***

-Leon  , daleko jeszcze? - te słowa słyszę  już chyba czwarty raz w ciągu 7 minut.

-Przecież  raptem 2 minuty temu pytałaś mnie – odpowiedziałem ,  patrząc ja drogę.

-No ,  ale ile jeszcze zostało? - uporczywie drążyła temat

-Policz sobie .- z lekka zirytowany odpowiedziałem

-Mam pięć lat. Nie umiem jeszcze liczyć.- powiedziała tak słodkim tonem ,że aż zerknąłem na nią. Patrzyła na mnie tymi swoimi ślepkami .Ciężko westchnąłem i z powrotem skierowałem wzrok na drogę.

-Pięć minut- rzuciłem  z od niechcenia . Przez jakiś czas była cisza , ale jak zawsze  ją musiała  przerwać siedząca obok dziewczynka .

-Jesteś na mnie zły? - spytała  się z lekka wystraszona . Zdziwiło mnie trochę  to pytanie.

-Nie. Dlaczego tak uważasz  ?

-Bo tak oschle odpowiedziałeś. – zaległa cisza . .Miała rację . Zareagowałem trochę za ostro . Dalszą drogę do firmy spędziliśmy w niezręcznej ciszy. Gdy wjechałem na parking należący do mnie , postanowiłem się odezwać.

-Już jesteśmy na miejscu.- oznajmiłem  i zaparkowałem samochód . Szybko odpiąłem pasy i wysiadłem z czarnego BMW . Mała zrobiła to samo ,  tylko mniej sprawnie  .Poczekałem aż wysiądzie z auta  , a później zamknąłem drzwi .Lena spojrzała na mnie a ja uśmiechnąłem się do niej promiennie.

-Gotowa? - zapytałem nadal się uśmiechając . Pokiwała głową . Chwyciłem ją za małą rączkę i ruszyliśmy w stronę ogromnego wieżowca.

Gdy weszliśmy do środka , wszystkich oczy zwróciły się do nas."No tak , to coś nowego . Szef przychodzi do pracy z jakimś dzieckiem" – pewnie to sobie pomyśleli . Nie zwracając na nich uwagi poszedłem dalej . Zobaczyłem ,  ,że Lena nie wiedziała , co się dzieje i się miotała to w jedną to w drugą  stronę . W połowie drogi prowadzącej do windy zatrzymałem się i kucnąłem ,żeby być twarzą w twarz z mała szatynką.

-Nie zwracaj na nich uwagi. - szepnąłem i wziąłem ją na ręce , tym samym lustrując wszystkich moich pracowników stojących i gapiących się na nas . Od razu powrócili do swoich zajęć .Następnie ,  odwróciłem głowę w drugą stronę .Tam , stojące osoby zachowały się tak samo ,  jak pozostałe . Lekko się uśmiechnąłem i spojrzałem na dziewczynkę ,  którą miałem na rękach.

-Oni boją się ciebie - szepnęła zdziwiona.

-I słusznie- rzuciłem uśmiechając się i ruszyłem w stronę windy.

***

Nawet nie zauważyłem , kiedy  minął piąty dzień .Razem z Leną codziennie szliśmy do pracy . Tam z nią było o wiele weselej niż samemu . Kiedy Ana  zobaczyła mnie z dzieckiem , to aż się nie popłakała . Ale  potem się uspokoiła .  Na pewno dowiedziała się do kogoś , że to nie moja córka . A szkoda. Teraz wiem, ze chciałbym mieć dziecko  .Może kiedyś.

Wczoraj dzwoniła Ludmiła i mówiła ,żebym dzisiaj przywiózł do nich Lenkę . Oznajmiła wcześniejszy powrót z wakacji

Właśnie w teraz szykujemy się ,  by odwiedzić moją siostrę i jej narzeczonego.

-Leon ,  a po co tam tak w ogóle jedziemy ? - zapytała mała , czesząc sobie włosy.

-Nie wiem , ale Lu prosiła , żebyśmy przyjechali .- wyjaśniłem , spoglądając na nią  .Gdy odłożyła szczotkę na stół ,  poprawiła mała rączką swoją sukienkę kupioną przeze mnie . Wyglądała tak słodko i uroczo , że nie mogłem przestać się uśmiechać.

-Gotowa ? - zapytałem lekko rozbawiony

Na odpowiedź szatynka pokiwała głową i złapała mnie za rękę.

Droga do domu Federica i Ludmiły niebyła długa.10 minut później staliśmy przed drzwiami i czekaliśmy ,aż ktoś nam otworzy . Po kilku chwilach usłyszałem czyjeś krzyki i stukot obcasów zbliżających się do drzwi . W tym samym momencie drzwi gwałtownie się otworzyły , a w  nich zobaczyłem lekko potarganą i zadyszaną blondynkę.

-Hej .-wysapała

-Wszystko w porządku ?- spytałem  lekko zdziwiony

-Ta jasne... wchodźcie.- otworzyła nam szerzej drzwi a ja wziąłem dziewczynę na ręce i tylko wtedy wszedłem .Blondynka zamknęła drzwi i podążyła za mną , do salonu.

-To po co nas zapraszałaś? – spytałem prosto z mostu , nadal trzymając dziewczynkę na rękach.

-Yyyy... Leon słuchaj muszę coś ci powiedzieć.- oznajmiła  poważnie . Chciałem spojrzeć na nią ,żeby czegoś więcej się dowiedzieć , ale ona uporczywie unikała mojego spojrzenia.

-Lu co jest ? - zapytałem lekko zaniepokojony.

-No bo....bo...- nie mogła się wysłowić.

-No bo co ? - zapytałem z lekka poirytowany . Spuściła głowę .Nabrała głośno powietrza  do płuc i tak samo wypuściła . Starała się uspokoić . Nie chciałem jej bardziej denerwować , więc spokojnie czekałem ,  aż ona pierwsza się odezwie . Nie minęła 5 sekunda ,  a podniosła gwałtownie głowę i spojrzała na mnie.

-Leon , okłamałam ciebie co do naszych wakacji ,  co do Mamy Leny i co do niej samej.- powiedziała , patrząc na mnie z powagą

-Nie rozumiem...

-No ,  bo mama Leny miała wypadek ,  ale nic poważnego jej się nie stało.

-No dobrze , ale co z tymi wakacjami ?

-Okłamaliśmy cię ,żebyś się zajął Lenką .Żebyś  ją poznał.

-Co ? Ja nic nie rozumiem ...- O czym ona mówi ? Dlaczego miałbym poznać Lenę ? - Ludmiła wyjaśnij mi o co tu chodzi !? - zacząłem się denerwować.

-Uspokój się .- rozkazała mi moja siostra - Jest tu ktoś ,  kto ci to wszystko wyjaśni . - powiedziała i podeszła do mnie. Cały czas była poważna  .- Chodź .- zwróciła się do małej szatynki , którą nadal trzymałem na rękach . Ona szybko przeniosła się na ręce blondynki . Bez słowa odwróciła się i wyszła z salonu .Zostałem tam sam .W ogóle nie wiedziałem ,  co tu się dzieje . Byłem oszołomiony.

Nie całą minutę później do salonu weszła średniego wzrostu  szatynka . Miała miodowego koloru włosy z rozjaśnianymi końcówkami . One były lekko zakręcone i opadały na ramiona dziewczyny.

Głowę miała skierowaną w stronę podłogi , więc nie mogłem rozpoznać ,  kim ona była , choć może i mógłbym to zrobić.... Kogoś mi bardzo przypominała ....Kogoś ,  kto był i wciąż jest bardzo ważną osobą w moim sercu.

Dziewczyna cicho westchnęła i powoli podniosła głowę . Gdy zobaczyłem jej twarz momentalnie moje nogi zrobiły się jak z waty . To była Violetta . Patrzyłem na nią jak na duch ,  a ona wciąż stała z tą spokojną ,  lekko zawstydzoną miną . Staliśmy tak gdzieś z minutę .Czekałem ,  aż on coś powie . Niepewnie otworzyła swoje malinowe usta i powiedziała ciche "cześć" . Na zewnątrz ,   tego nie było widać ,  ale w środku skakałem ze szczęścia jak małe dziecko . Stała kilka metrów ode mnie , zwrócona w moją stronę . Może to jakiś sen , z którego zaraz się obudzę i nie będzie przy mnie ani Violetty ,  ani Leny.

-Nic nie powiesz ?-  z  rozmysłem wyrwał mnie głos szatynki . Szybko zamrugałem i lekko się uśmiechnąłem.

-Jesteś tu ...- nie wiedziałem ,  co mam powiedzieć . Ona lekko się zawahała , a potem podeszła do mnie i leciutko złapała za rękę . Automatycznie przeniosłem swój wzrok na nasze splecione dłonie ,  a następnie podniosłem głowę i nasze spojrzenia się spotkały . Patrzyłem w  jej oczy z taką dokładnością – nie mogłem przegapić żadnego uczucia . Tam kłębiło się ich bardzo dużo : zakłopotanie, niezręczność, szczęście , tęsknota....a to ostatnie , to była... chyba była miłość.

-Musimy poważnie porozmawiać . – rzekła ,  nadal patrząc w moje oczy.-Może usiądziemy ? – zaproponowała  ,  głową pokazując na czarną skórzaną kanapę stojącą nieopodal .  Na odpowiedź skinąłem głową i nadal trzymając się za ręce ,  ruszyliśmy do  wcześniej wymienionego miejsca.

Gdy usiedliśmy na kanapę ,  Violetta  szykowała się wyznać  coś  , ciężko oddychając .Przyglądałem jej się z zaciekawieniem . Jest jeszcze piękniejsza niż w moich  wspomnieniach . Podniosła głowę do góry i spojrzała głęboko w oczy.

-Leon mam  ci coś bardzo ważnego do powiedzenia . Miałam to zrobić już prawie 5 lat temu , ale nie zrobiłam tego i musiałam z tym żyć . Kiedy zobaczyłam cię z tą dziewczyną...- głos jej zaczął się łamać i to przeze mnie.-...to cholernie mnie to zabolało . Wróciłam do domu cała zapłakana i załamana . Mój ojciec od razu powiedział ,że wyjeżdżamy . Nigdy nie chciałam stąd wyjeżdżać . Zrobiłam to pod wpływem emocji . Chciałam wrócić i wszystko wyjaśnić . Kochałam cię i nadal kocham. Dlatego chciałam wrócić.- wyznała  łamliwym głosem i spuściła głowę.

-To dlaczego nie wróciłaś ? - spytałem.

-Najpierw ojciec musiał wszystko załatwić i tylko wtedy mogliśmy wracać . Ale okazało się , że jestem...-urwała w połowie zdania . Z jej oczu zaczęły wypływać łzy . Szybko je otarłem i przytuliłem , żeby się uspokoiła . Moczyła moją koszule swoimi łzami . W ogóle mnie to nie przeszkadzało . Po niecałej minucie troszkę  się uspokoiła .Wzięła głęboki wdech i zaczęła dalej opowiadać- Zaszłam w ciążę . - zaniemówiłem. Teraz wszystko stało się jasne.

-Co ? Aaale jak to ...?-jąkałem się , nie wiedząc , co mam zrobić.

-No tak po prostu . Pamiętasz tą imprezę u Federica?

-No nie za bardzo ...

-To może inaczej, pamiętasz jak weszliśmy do klubu z Ludmiłą, Fede ,Fran ,Marco i Maxim z Natalią?

-No powiedzmy ,że tak . Ostatnia impreza z Marco i Fran razem?

-Dokładnie . Oboje się upiliśmy a następnie przenieśliśmy się do Federica a tam to ja już nic nie pamiętam . - opowiadała już trochę spokojniej.

-Ale skąd wiesz , że to się wydarzyło wtedy?

-Naty mi opowiedziała . Ona jako jedyna wszystko pamiętam.

-No dobrze , ale dlaczego nie wróciłaś ? Przecież bym cię nie wyrzucił.- powiedziałem ,  jedną ręką łapiąc ją za rękę a drugą   podnosząc jej podbródek tak,  by patrzyła mi prosto w oczy.

-Leon ,  teraz tak mówisz , ale kiedyś byłeś w ogóle inny. Powiedz ,  który weekend pamiętasz ? -zapytała z wyrzutami. Milczałem . Ma rację. Bardzo mało było takich sobót  , które pamiętałem - No właśnie . Byłeś szalony . Kochałam ten twój charakter , kochałam ciebie i nie chciałam niszczyć ci życia  , wyskakując z ciążą. - wyznała płacząc.

Nie mogłem patrzeć , jak ona płacze . I to z mojej winy.

-Violu ,  nie płacz , proszę...- poprosiłem ,  łamiącym się .Przytuliłem ją mocno do siebie . Violetta zaś mocno się wtuliła w moją klatkę piersiową . Cicho popłakiwała ,  ale ja starałem się ją uspokoić . Po 3-4 minutach szatynka odsunęła się ode mnie i spojrzała mi głęboko w oczy

-Lena to moja i twoja córka...- szepnęła ocierając łzy . Słysząc te słowa  szeroko uśmiechnąłem się  i powiedziałem 2 słowa  , które i tak nie mogą opisać moich u czuć wobec Violi .

-Kocham cię.- szepnąłem jej do uszka.

-Ja ciebie też kocham.

-Od teraz zawsze i na zawsze razem.- bąknęła zapłakanym głosem. Popatrzyłam na jej twarz, czerwone policzki i lekko spuchnięte oczy. Wierzchem dłoni starłem ociekające łzy.

-Zawsze na zawsze...

###