Rozdział XXX "Nie chciałem"

Dedykacja dla Wiktoria Blanco

Tydzień później

Naprawdę długo myślałem nad tym co mogę Ci napisać. Może nie tego się spodziewałaś, ale ja nie chcę Cię widzieć, a przede wszystkim z Tobą rozmawiać. Teraz mam mniej więcej poukładane życie na nowo. Mam dziewczynę. Jest Twoim całkowitym przeciwieństwem. Zakochałem się w niej naprawdę, ale boję się, że mogę ją stracić właśnie przez Twój przyjazd. Kochałem Cię i byłem gotów nawet uciec od rodziny aby być z Tobą, ale nie chciałaś tego. Skreśliłaś nasz związek, nie dając większej szansy. Zniszczyłaś wszystko. Proszę nie zbliżaj się, gdy mnie zauważysz. Lara jeżeli naprawdę zależy Ci na moim szczęściu to uszanuj moją decyzję.

Leon Verdas

Wysłałem e-mail i zamknąłem szybko laptopa. Odetchnąłem z ulgą. Napisanie kilku słów zajęło mi godzinę. Termin wyścigów zbliża się nieubłaganie szybko, a ja z dnia na dzień coraz bardziej stresuję się tym, że mogę spotkać tam Larę i wszystko co teraz mam może się zniszczyć. Usłyszałem ciche pukanie do drzwi i już wiedziałem, że to Violetta. Nie pomyliłem się do pokoju weszła moja dziewczyna. Przywitała się ze mną całusem w usta i położyła się obok. 

- Leon.- spojrzałem na nią pytającym spojrzeniem.- Jak samopoczucie? Znowu nie wychodzisz z pokoju i nie odzywasz się. Dalej jesteś przygnębiony z powodu wyjazdu Fede i Fran, czy jesteś zazdrosny o to, że na koncercie śpiewam z Diego?- dopowiedziała. Oblizałem nerwowo wargi. 

- Wszystko w porządku.- skłamałem. Posłała mi odrobinę niepewny uśmiech. Musnąłem opuszkiem palca wskazującego jej nos.- Poza tym nie jestem już zazdrosny. Przecież to mój kuzyn. Chyba by Ciebie nie podrywał. Ledwo się trzyma po zerwaniu z Fran.

- Ale przyznaj, że Fede w końcu znalazł w sobie odwagę i wyznał Lu co czuje.- zaśmiała się. Położyła się na brzuchu, głowę kładąc na moim torsie.

- Tylko szkoda, że tak późno. Dokładnie przed samym wylotem. Jak myślisz przetrwają tą próbę? Niby nie są razem, ale w końcu obiecywali sobie, że się kochają i będą na siebie czekać.- odparłem i założyłem ręce za głowę. Dziewczyna podniosła się i musnęła moje usta, pogłębiłem pocałunek. Nagle do pokoju weszła Natalia. Violetta lekko zawstydzona zeszła ze mnie. Zauważyłem, że Naty jest zła, a w ręce trzyma opakowanie tabletek.
- Leon do jasnej cholery wytłumaczysz mi po co Ci te cholerne tabletki?- powiedziała wściekła. Przełknąłem powoli ślinę. Spojrzałem na Violettę, która nie wiedziała na kogo ma patrzeć.
- Naty przecież dobrze wiesz.- rzuciłem.
- Skąd Ty je masz? Przecież już dawno skończyłeś terapię. Rodzice wiedzą?- wywróciłem oczami jednocześnie wzruszając ramionami.- To skąd je masz? Nie masz już depresji. Czy może my o czymś nie wiemy.- założyła ręce na piersiach.
- Sis porozmawiamy o tym później. Proszę.- powiedziałem łagodnym głosem.
- Dobrze, ale nie myśl, że ominie Cię rozmowa z rodzicami. Dobrze wiesz, że masz nasze wsparcie.- odparła z uśmiechem.- Violetta wiesz kiedy Maxi tutaj przyjeżdża. Mówił mi, że to ma być niespodzianka, ale wolę wiedzieć.- zwróciła się do Violetty, która spojrzała na mnie zmartwiona.
- Pojutrze. Musi jeszcze załatwić jakieś sprawy z szkołą.- odpowiedziała zwracając na nią swój wzrok. Siostra kiwnęła głową w ramach zrozumienia i wyszła z pomieszczenia. Kiedy tylko drzwi się za nią zamknęły Saramego szybko wstała z łóżka.
- Dlaczego mi nie powiedziałeś, że miałeś depresję?- zapytała.
- Nie chciałem Cię martwić. To minęło.- próbowałem się wytłumaczyć.
- Jak to minęło? A te tabletki? Dlatego jesteś taki przygnębiony i nie chcesz się z nikim spotykać.- oczy jej się zaszkliły.- Jestem Twoją dziewczyną. Dlaczego mi nie powiedziałeś? - dopowiedziała, również wstałem z łóżka i stanąłem na przeciwko dziewczyny. Delikatnie chwyciłem ją za ramiona, nie odrywając spojrzenia od jej dużych oczu.- Leon. Dlaczego?
- Nie chciałem Cię martwić i tak już masz dużo spraw, a to z czasem mi minie. Już jest lepiej. Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Przyznaję, że jakiś czas temu kiedy nie odbierałem od Ciebie telefonów i nie widywaliśmy się myślałem, a raczej czułem się tak beznadziejnie niepotrzebny, tak jak wtedy po wypadku. Czuję się lepiej. Wierzysz mi?
- Kochanie oczywiście, że Ci wierzę. Jak mogłeś się tak czuć, przecież jest tyle osób, dla których jesteś ważny, na przykład dla mnie.- wyznała. Musnęła moje usta, a później się przytuliła. Mocno ją do siebie przysunąłem. Uśmiechnąłem się sam do siebie.

Następnego dnia...

Śmieję się do telefonu idąc przez park i pisząc z Federico. Nagle czuję mocne uderzenie w ramię z przeciwnej strony. Zatrzymuję się i zdejmuję okulary. Patrzę na osobę, która naruszyła moją przestrzeń osobistą. Dziewczyna zła wstaje z alejki, na którą pewnie wylądowała przeze mnie.
- Nie obraziłabym się gdybyś przeprosił.- odzywa się jako pierwsza. Zakładam ręce na torsie i lekko przechyalm głowę.- Dlaczego mi się tak przyglądasz?- pyta, a ja się cicho śmieję.
- Bo jesteś naprawdę piękna i dziwię się, że jeszcze się nie spotkaliśmy.- mówię powoli do niej. Rumieni się.- Leon Verdas.- oznajmiam z dumą wystawiając rękę w jej stronę.
- Lara Baroni.- ściska moją dłoń.- Nie mieliśmy okazji się poznać, bo dokładnie cztery godziny temu się tutaj wprowadziłam.- dopowiada.
- Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy...

Szybko się budzę, jednak uważam, żeby nie obudzić Violetty. Sypialnia była rozświetlona promieniami słońca. Wyswobodziłem się deliaktnie z uścisku mojej ukochanej. Odgarnąłem z jej twarzy niesforne kosmyki włosów i lekko pocałowałem jej czoło. Wstałem wolno z łóżka. Stawiając małe kroki wyszedłem z swojego pokoju. Skierowałem się do jadalni, w której akurat znajdowała się Naty. Dotknąłem ją w ramię i usiadłem obok.
- Wszystko jest w porządku.- oznajmiłem uprzedzając jej pytanie.
- Dziwne jest Ciebie widzieć tak od razu po obudzeniu. Zawsze byłeś już przygotowany i ogarnięty.- rzuciła z uśmiechem. Wzięła łyk soku, którego sam sobie teraz nalałem. - Violetta jest w Twoim pokoju?- zapytała rzucając mi zbawne spojrzenie.
- Tak, chyba jeszcze śpi. A rodzice?- szybko zmieniłem temat rozmowy.
- Tata na spotkaniu, a mama na zakupach. Proponowała mi, ale odmówiłam. Nie mam na to dzisiaj najmiejszej ochoty.- odparła. Zauważyłem Violettę, która weszła do jadalni odrobinę niepewnie. Pewnie myślała, że są tutaj rodzice. Miała na sobie moją koszulkę, która sięgała jej do połowy ud. Posłałem jej ciepły uśmiech, który odwzajemniła. Usiadła na przeciwko mnie. Przywitała się z Naty, która niechętnie jej odpowiedziała. Rzuciłem w jej stronę gniewne spojrzenie, a ona tylko westchnęła. Muszę z nią porozmawiać na ten temat. Siostra patrzyła na nas trochę dziwnie podejrzliwie.
- Czy wy...- chciała zapytał, ale Vilu jej przerwała.
- Nie. Przyszłam tylko na noc do Leona. Tylko spaliśmy.- powiedziała zgodnie z prawdą. Naty odetchnęła z ulgą.
- To dobrze, że mi tego oszczędziliście, bo sama świadomość, że pod jednym dachem ja śpię, a wy się kochacie mnie przeraża.- zaśmialiśmy się.- Leon dobrze widzieć Cię szczęśliwego i naprawdę zakochanego.- wyznała z uśmiechem, który posłała także Saramego.- Zjedzcie sobie spokojnie śniadanie sami, ja idę zadzwonić do Maxi'ego.- oznajmiła wstając od stołu. Poszła do swojego pokoju. Moja dziewczyna również wstała z miejsca i podszedła do mnie, usiadła na moich kolanach. Powoli przejechała dłonią po moim torsie.
- A może by tak...- rzuciła podnosząc wzrok na wysokość moich oczu. Podniosłem brew do góry.- Wiesz o co mi chodzi.- szepnęła mi zmysłowym głosem do ucha jednocześnie przygryzając jego płatek. Oblizałem wargi i pocałowałem ją w szyję. Odchyliła głowę do tyłu i cicho wzdychała.
- Zostawić Was na chwilę samych.- usłyszałem donośny głos Natalii. Vilu się tak wystraszyła, że spadła z moich kolan na podłogę. Cicho przeklnęła.
- Boże. Naty. Co ty tutaj robisz?- zapytałem pomagając powoli wstać mojej dziewczynie.
- Nie wiem, mieszkam.- odparła. Podeszla do stołu, z którego wzięła telefon, zostawiony wcześniej.- Przepraszam, że wam przeszkodziłam. Ale nie chcę się wtrącać, ale z tymi czułościami możecie się przenieść do pokoju.- odprowadziłem siostrę wzrokiem, a kiedy znikła za ścianą spojrzałem zmartwiony na Violettę.
- Ile razy jeszcze spadnę, bo ktoś nam będzie przerywał?- zapytała z uśmiechem. Zaśmiałem się i musnąłem jej usta.- Chyba będę musiała wracać do domu, nikt nie wie, że tutaj jestem. Tata by się nie zgodził. Zresztą dobrze wiesz, że uciekłam oknem.
- Zostań jeszcze. Proszę.- wyrzuciłem z siebie, patrząc na nią przenikliwie.
- Dobrze jeszcze pół godziny, muszę się jeszcze przygotować do Studio, a przez Ciebie  później nie zdążę.- mówiła zakładając mi rece na szyję. Podskoczyła trochę i z moją pomocą oplotła mnie nogami w pasie. Skierowałem się z nią do swojego pokoju. Cicho chichotała wymachując deliaktnie nogami.

@#$/^&*

- Leon nie musisz iść ze mną na tą próbę.- mówiła kiedy ja ciągłem ją w stronę sali z instrumentami.
- Do próby masz jeszcze dziesięć minut, a ja przygotowałem coś dla Ciebie.- odparłem. Będąc w pomieszczeniu zamknąłem za nami drzwi.
- Tak? Naprawdę?- kiwnąłem głową. Usiadła na wysokim krześle i założyła nogę na nogę. Wziąłem gitarę i usiadłem na przeciwko. Nie odrywała ode mnie swojego spojrzenia, które działało na mnie pozytywnie i dodawało mi motywacji. Zaśpiewałem jej piosenkę, którą skomponowałem niedawno Amor en el aire. Czułem, że gdy odwrócę swoje spojrzenie to cała magia w jednaj chwili pryśnie jak bańka mydlana. Nawet kiedy skończyłem grać patrzyliśmy sobie w oczy.
- Ta piosenka jest dedykowany mi?- zapytała z niedowierzaniem nabierając powietrze do płuc.- Jesteś taki kochany. Dziękuję. Kocham Cię.- mówiła szybo i rzuciła mi się na szyję.
- Ja Ciebie też kocham.- szepnąłem jej do ucha. Nagle do pomieszczenia ktoś wszedł. Dziewczyna się ode mnie oderwała i spojrzała na tą osobę. Również się odwróciłem.
- Diego.- rzuciłem na przywitanie z kuzynem. Posłał mi uśmiech i podał dłoń.- Zostawię Was samych. Zadzwonię do Fede, zapytam jak się trzyma. Powodzenia.- powiedziałem, chociaż wolałem zostać i mieć Hiszpana na oku, w końcu już nie ma dziewczyny, a dlaczego nową nie miałaby zostać moja Violetta. Nie mogę tak myśleć. Odstawiłem gitarę na bok i musnąłem Saramego w policzek. Wyszedłem z sali zostawiając ich samych. Wyciągnąłem z kieszeni mój telefon i wybrałem numer do przyjaciela. Usiadłem w międzyczasie na schodkach przy wejściu, aby mieć dobry widok na to co się dzieje w sali, w której odbywa się próba.
- Leon. Jak dobrze, że dzwonisz. Co się stało ostatnio dzwoniłeś dwa dni temu.  Nawet nie wiesz jak się tutaj cholernie nudzę.
- Wiesz nawet jest to dziwne, ale brakuje mi tutaj Ciebie.- odparłem śmiejąc się.
- Mama jest załamana, bo tata sobie znalazł jakąś nową babę, a Fran siedzi całymi dniami w pokoju i nie chce wychodzić. Normalnie nudy. Nie ma tutaj Ludmiły, za którą bym się uganiał, Ciebie, którego tak bardzo lubię upominać. W ogóle tytaj nikogo nie ma. Jakbym tylko się dowiedział przsz kogo moja mama cierpi to naprawdę było by źle.- westchnąłem.
- Kiedy masz zamiar nas tutaj odwiedzić?- zapytałem ciekawy.
- Nie wiem, ale na pewno będę na zawodach. Wiem jak ważne są dla Ciebie.- uśmiechnąłem się sam do siebie.- Jak Ci się z Violettą układa?
- Czuję się lepiej niż kiedykolwiek. Nigdy nie pomyślałbym, że mogę sie ponowie zakochać i to jeszcze w taki sposób. Po części dziekuję Tobie, jakby nie Twoje kazania to nie uświadomiłbym sobie tego.
- Heh. Nie ma za co. W końcu od czego się ma kumpli?- zaśmiał się. Zauważyłem, że oni się śmieją i dobrze bawią. Szybko wstałem na równe nogi.
- Fede muszę kończyć. Zadzwonie może później, albo ty do mnie. Pozdrów ode mnie wszystkich.- rzuciłem idąc w stronę sali i się rorozłaczyłem. Wpadłem do środka z sztucznym uśmiechem.
- Fede chciał żebym Was pozdrowił.- zmyśliłem. Boże co Vilu ze mną robi? Ja już sam siebie nie poznaję.

Kilka godzin później...
Violetta

Weszłam wesoła do domu,w którym jak zawsze panuje cisza, jednak z salonu usłyszalam szloch. Mamy? Tak, chyba tak. Udałam się wgłąb. Nie pomyliłam się.
- Mamo.- spojrzała na mnie oczami czerwonymi od płaczu.- Co się stało?- usiadłam obok. Nie chciałam aby rodzicielka była w takim stanie, ale wiedziałam, że to będzie nie uniknione.
- Twój ojciec mnie zdradzał.- wyznała łkając.
- Skad o tym wiesz?- zapytałam ciekawa unikając jej spojrzenia.
- Wydajesz się być za spokojna, na takie okropne wyznanie. Wiedziałaś o tym?- to pytanie wypowiedziane z jej ust wystarczyło abym poczuła jak moje serce rozpada się na malutkie kawałeczki. Mama podała mi jakiś list. Przeczytałam podpis nadawcy  Jessica Pasqarelli.- Wiedziałaś?- ponownie zapytała. Schyliłam twarzy i deliaktnie kiwnęłam głową.
- Tak wiedziałam. Nie mówiłam, bo tata mówił, że to była pomyłka. Nie chciałam aby nasza rodzina się rozpadła.- próbowałam wyjaśnić.
- Od kiedy trwa wasze kłamstwo?- przełkęłam wolno ślinę.
- Około miesiąca.-odparłam cicho. Przejechałam szybko oczami po tekście zapisanym na kartce. O cholera to nie była pomyłka, tata okłamywał również mnie. Najbardziej zabolało mnie gdy przeczytałam Obiecywał mi, że zostawi Cię dla mnie i weźmie rozwód. Wmawiał mi, że nigdy Ciebie nie kochał, że wziął ślub z przymusu, bo zaszłaś z nim w ciążę... Oczy mi się zaszkliły, podniosłam na chwilę wzrok, ale szybko z powrotem wróciłam z  nim na kartkę.
- Jeżeli mi nie wierzysz z tą zdradą, to zapytaj swoją córkę, ona widziała.- zacytowała po chwili. Spojrzałam w jej oczy.- Własna córka i mąż mnie okłamywali. Nie mogę w to uwierzyć.- dopowiedziała i po raz kolejny wytarła oczy chsteczką. Nagle usłyszałam jak ktoś wchodzi do domu. Po chwili moim oczom ukazał się tata. Spojrzał na mamę, a później swoje spojrzenie przeniósł na mnie, aż czułam jak bardzo próbuje mnie zabić wzrokiem. Rodzicielka wstała z kanapy.
- Chcę rozwodu.- rzuciła i poszła bodajże do swojej sypialni. Tata podszedł do mnie szybko i gwałtownie, bałam się jego zachowania. Wstałam z miejaca i trochę oddaliłam się od ojca. Widzialam w jego oczach złość.
- Tato...- przerwał mi. Chwycił mnie mocno za ramiona, w moich oczach pojawiły się łzy.
- Miałaś jej kurwa nic nie mówić! Zależało Ci na tym od samego początku! Niewdzięcznica.- krzyczał. Kiedy chciałam się odezwać poczułam mocne uderzenie na policzku. Uderzenie było tak mocne, że upadłam na podłogę. W moich oczach momentalnie pojawiły się łzy, które po chwili wypłynęły i swobodnie płynęły po moim policzku. Dotknęłam się w miejsce gdzie czułam niemiłosierne pieczenie. Moje wargi drżały.- Boże co ja zrobiłem? Vilu przepraszam.- chciał mi pomóc wstać jednak ja szybko uniosłam ręce. Wstałam powoli na równe nogi, delikatnie trzymając się za policzek. Wzięłam z kanapy kartkę i mu ją chamsko podałam.
- Nienawidzę Cię za to co zrobiłeś.- wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Jak najszybciej się dało wybiegłam z domu i pobiegłam do miejsca zamieszkanka mojego chłopaka. Zadzwoniłam dzwonkiem i rozglądając się czekałam. Drzwi otworzyła mi Natalia.
- Violetta co Ci się stało?- zapytała przerażona. Nie mogłam wysusić z siebie żadnego słowa, chciałam coś powiedzieć, ale za każdym razem zalewałam się łzami. Otworzyła szerzej drzwi, przepuszczając mnie.- Idź do salonu. Leon ma trening, wróci za kilka minut.- usiadłam na wygodnej sofie nie odrywając dłoni od piekącego miejsca. Dziewczyna usiadła obok mnie.- Weź tą rękę z policzka.-powiedziała niewiarygodnie miłym tonem. Powoli ją ściągłam, pomimo wszelikch obaw. Wstała szybko i poszła w stronę kuchni. Wróciła po chwili z bodajże zimnym okładem, który mi podała. Przyłożyłam go do obolałej części twarzy.- Co się stało?- zapytała ciekawa, a w jej głosie pobrzmiewała troska.
- Nie mogę tego powiedzieć.- wyznałam cicho.
- Myślisz, że jak się o tym dowiem to napiszę o tym do wszytskich, nie mam tutaj prawie żadnych znajomych, poza tym jeżeli mi teraz nie powiesz to i tak dowiem się od Leona. Wiem o wszytskim co się dzieje w jego życiu,a  ty jesteś jego częścią.- odparła z lekkim uśmiechem.- Brat Cię uderzył? Miałaś jakiś wrogów?- dopytywała. Wolną ręką wytarłam resztki łez.
- Tata.- oznajmiłam z podardą.
- Jak moża tak urządzić własną córkę?- szepnęła i niespodziewanie mnie przytuliła. Zaskoczona oddałam uścisk.- Violetta, pomimo tego, że na początku Cię naprawdę nienawidziłam to teraz zaczynam powoli oswajać się z myślą, że jesteś jakby częścią naszej rodziny.- odsunęłam się trochę od niej i posłałam jej delikaty uśmiech.- Leon miał skomplikowane życie, a po zerwaniu z Larą skomplikowało się jeszcze bardziej. Nie chciał pomocy od nikogo, zamknął się w sobie. Chorował przez jakiś czas na depresję, ale wyszedł z tego. Sam nie wiedział czego dokładnie chce. Później przeprowadziliśmy się tutaj i zmienił się ponownie.- wyznała.- Powiedziałam Ci to, bo wiem, że Leon sam by tego nie powiedział, a jesteś dla niego bardzo...- usłyszałam trzaśnięcie drzwaimi.- Bardzo ważna.- dokończyła z uśmiechem. Do pomieszczenia wszedł Leon. Widząc mnie torba, którą trzymał w ręce upadła, a uśmiech, który miał na twarzy momentalnie zrzedł. Wstałam z miejsca i podszedłam do niego. Mocno się w niego wtuliłam, ponownie czując słabość. Objął mnie, jeszcze mocniej przyciskając do siebie. Czułam jak całuje mnie w czubek głowy....

@#$/^&*

Rozdział XXX za nami ^-^ 

Rozdział nawet mi się podoba i mam nadzieję, że Wam także. Nie napisałam pożegnania Fran i Fede, bo nie miałam w ogóle na to pomysłu. Końcówka moźe być dziwna, bo pisałam ją teraz na szybko... Miałam dzisiaj taki głupi dzień, prawie z wszystkiego kartkówki albo odpowiedź, ale to są w końcu same zalety szkoły... Czujecie ten sarkazm :>> 

Dobra nie pezedłużam o moim nudnym życiu ;) 

Nawet nie wiecie jak bardzo wdzięczna jestem za te wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem. Jesteście wspaniali ;**

Do następnego <3