Rozdział XXXI "Przyjdź do mnie"

^Notka pod rozdziałem^

Dedykacja dla Tini Blanco

Leon czy Ty na pewno tego chcesz? Nie chciałbyś się ze mną spotkać? Piszesz do mnie to dlatego, że boisz się, że gdy mnie zobaczysz to dawne uczucia wrócą. Proszę nie okłamuj się. Bądź ze mną szczery. Oczywiście chcę Twojego szczęścia, ale żałuję, że nie mogę być jego częścią.

Lara Baroni

Rzuciłem  szybkie spojrzenie na śpiącą Violettę. Jest już późno w nocy. Nie mogę zasnąć. Szatynka nie wie o tym, że byłem u jej ojca i oddałem mu, za to co zrobił. Zacisnąłem mimowolnie dłonie w pięści. Wzrok ponownie skupiłem na treści widomości od Lary. 

Nie chcę Cię widzieć. Odpierdol się ode mnie.

Leon Verdas

Następnego dnia...
Violetta

Gdy tylko Leon pojechał do Studio wróciłam do swojego domu, chociaż chłopak bardzo nalegał abym została i posiedziała z Naty. Nie chcę robić większego problemu, a poza tym już i tak zgodziłam się aby nie iść do szkoły muzycznej.
Po cichu przekroczyłam próg domu. Rozejrzałam się dookoła, ale wszędzie panowała idealna cisza.
- Nie!- krzyknęła nagle mama z kuchni.- Koniec! Nie ma tej samej idealnej rodziny jaką byliśmy wcześniej. Zniszczyłeś wszystko. Dosłownie wszystko.- powoli zbliżałam się w stronę kuchni, w której przebywali rodzice.- Jeszcze kazałeś Violetcie kłamać. Nie wiem jakich bzdur naopowiadałeś tej kobiecie, ale ja bez względu na wczesną ciążę wzięłam z Tobą ślub z miłości. Dobrze wiesz, że nikt Cię do tego nie zmuszał. Sama mogłam wychować Vilu. Na pewno byłybyśmy we dwie szczęśliwsze bez Ciebie. Nie wiem tylko dlaczego tak bardzo zależało Ci na drugim dziecku. Przez twoje fanaberie cierpi cała rodzina. Nie uciekniesz od odpowiedzialności i to Ty powiesz wszystko Jake'owi. Na wyprowadzkę masz czas do końca tygodnia.- wyjaśniła wszystko rodzicielka.
- Maria chyba mi tego nie zrobisz. Przecież powtarzam Ci, że to była pomyłka. Ona nawymyślała w tym liście, bo po prostu się we mnie zakochała i ubolewa nad tym, że nie może mnie mieć...
- Teraz już może. Jak dla mnie to Ty nie jesteś moim mężem. Jeszcze dzisiaj po południu mam spotkanie z adwokatem i doprowadzę do tego aby rozprawa odbyła się jak najwcześniej. Będziesz wtedy wolny i będziesz mógł robić co Ci się żywnie podoba.- między nimi zapanowała cisza, akurat kiedy chciałam się ujawnić mama znowu zaczęła mówić.- Przez tą całą sytuację nawet nie wiem gdzie jest Vilu.
- U Leona pewnie, przecież tam jest jej drugi dom.- burknął zły ojciec. Ugh. Miałam ochotę go udusić. Mam go dosyć, wszystko zniszczył. Szkoda mi Jake'a, bo on jako jedyny o niczym nie wie. Nabrałam w sobie odwagi i weszłam do pomieszczenia. Przywitałam się cicho. Mama widząc mnie od razu wstała z krzesła i mnie mocno przytuliła.
- Mój Boże. Vilu kto Ci to zrobił?- zapytała mama odsuwając mnie od siebie na wyciągnięcie rąk.
- A jak myślisz.- rzuciłam pogardliwe spojrzenie na ojca, który miał podbite oko. Pierwsza osoba jaka przyszła mi na myśl to Leon, uśmiechnęłam się na samą myśl o tym jak bardzo mu na mnie zależy.
- German utworzyłeś ładny łańcuszek wydarzeń.- prychnęła mama.- Najpierw kazałeś naszej córce kłamać, później gdy się wszystkiego dowiedziałam zamiast normalnie zapytać to bijesz własne dziecko, a na samym końcu dostajesz w twarz od chłopaka swojej córki.- dopowiedziała w jego stronę.- Tak w ogóle, Vilu  boli Cię policzek?- zapytała patrząc na tą część twarzy.
- Trochę boli jak dotykam, ale wczoraj i tak było gorzej.-odparłam z delikatnym uśmiechem. Tata zły wyszedł z kuchni i jedyne co dało się chwilę później usłyszeć to trzaśnięcie drzwiami.- Mamo nie jesteś na mnie zła, że ja też Cię okłamywałam? Chcę Cię przeprosić. Miałam Ci o tym powiedzieć na samym początku, ale bałam się, że wtedy zniszczę naszą rodzinę....
- Vilu nie gniewam się na Ciebie.- przerwała mi.- Poza tym to wszystko, to wina ojca. Nie przejmuj się niczym. Ważne, że mam Ciebie i Jake'a. Nic wię...- przerwał mamie odgłos mojego telefonu oznajmiający, że dostałam wiadomość. Posłałam rodzicielce blady uśmiech.
- Też Cię kocham mamo.- odparłam. Przytuliła mnie po raz ostatni i poszła do innego pomieszczenia. Wyciągnęłam z kieszeni spodni swojego iPhona. Od jakiegoś nieznajomego numeru Violetta jeżeli możesz to przyjdź do mnie. Natalia.
Nie koniecznie wiedząc o co chodzi poszłam do siostry mojego chłopaka, wcześniej uprzedzając mamę, że wychodzę. W momencie kiedy miałam dzwonić, drzwi otworzyła mi dziewczyna. Weszłam do środka.
- Kieruj się w stronę pokoju Leona.- uprzedziła. Tak jak chciała poszłam do wskazanego pomieszczenia. Będąc w środku spojrzałam na Naty pytającym spojrzeniem.- Wyobraź sobie, że kilka minut temu kiedy chciałam skorzystać z laptopa Leona, bo mój przez przypadek zalałam sokiem. Patrz co znalazłam.- usiadłam obok brunetki.
- To poczta Leona.- rzuciłam. Popatrzyła na mnie jak na idiotkę.
- Wiem przecież, że to poczta Leona, ale ten e-mail należy do dziewczyny o imieniu Lara.- oznajmiła. Moje oczy się momentalnie powiększyły. Wzięłam od Naty urządzenie na swoje kolana.- Czytałam tylko ostatnią jej wiadomość i jego odpowiedź. Na tym się skończyło.- dopowiedziała. Kiedy przeczytałam odpowiedź Leona na ostatniego maila poczułam lekki spokój.
- Co zamierzasz z tym zrobić? Przecież pewne jest to, że ona tutaj przyjedzie na wyścigi i z pewnością będzie chciała porozmawiać z Leonem.- odparłam smutna.
- Nie wiem co zrobię, to i tak pewnie by nic nie dało. Najbardziej boję się tego, że jego uczucia względem niej mogą wrócić. A tego bym nie chciała. Cud, że w ogóle z Tobą rozmawiam.- rzuciła.
- Przyznaj się lubisz mnie, chociaż trochę.- spojrzała na mnie z rozbawieniem.- Trochę , tylko trochę.- dopowiedziałam. Pokręciła głową z dezaprobatą, uśmiechając się.
- Tylko trochę.- przyznała przymrużając jedno oko.
- Wiedziałam, ale lepsze to niż nienawiść.- posłałam jej uśmiech.

@#$/^&*

Usłyszałam ciche pukanie do do drzwi swojego pokoju, a zaraz po tym ktoś wszedł do środka. Spojrzałam w tamtą stronę.
- Jake.- rzuciłam widząc jego minę. On jaki jedyny o niczym nie wie.
- Vilu co Ci się stało w policzek? Kto Ci to zrobił?- zapytał przyglądając się uważnie temu miejscu. Zdenerwowana jego spojrzeniem zakryłam polik dłonią.
- Nie ważne.- odparłam wymijająco.- Co się stało, że do mnie przyszedłeś?- zmieniłam temat.
- Miałem się Ciebie o to wczoraj pytać, ale nie było Cię w domu. Czy coś się dzieje między rodzicami? Tata chodzi zły, a mama przygnębiona.- usiadł na skraju mojego łóżka.
- Słusznie zauważyłeś między rodzicami się pogorszyło, ale więcej informacji uzyskasz od osobnika zwanego naszym ojcem.- odpowiedziałam z sztucznym uśmiechem.-
- Akurat teraz się kłócą kiedy chciałem dziewczynę przyprowadzić.- wyrzucił z siebie.
- Masz dziewczynę. Od kiedy? Dlaczego ja o tym nic nie wiem?- wypytywałam go. Zaśmiał się.
- Tak mam dziewczynę od dwóch miesięcy. Nie wiesz o tym, bo nie rozmawiam z Tobą na takie tematy. To tak jakbym ja wypytywał się Ciebie o Leona.- wyjaśnił.- Leon Ci to zrobił?- zapytał wskazując palcem policzek. Energicznie i stanowczo pokręciłam głową.
- Jak mogłeś w ogóle o to zapytać. Leon by mi tego nigdy nie zrobił.- szybko powiedziałam. Nie wiem dlaczego, ale miałam za złe bratu, że zapytał o to. Leon nie chciał abym poszła do Studio, bo chciał abym uniknęła tych wszystkich zbędnych pytań, pewnie myślał, że to on będzie obarczany całą winą za to zajście z ojcem.
Nagle usłyszałam dzwonek. Brat spojrzał na mnie i szybko wstał aby otworzyć drzwi. Zaśmiałam się i także podążyłam w tamtym kierunku. Usłyszałam jak Jake rozmawia z Leonem . Przyśpieszyłam kroku. Zauważyłam mojego chłopaka z kwiatami.
- Spadaj Jake.- rzuciłam w stronę chłopaka. Wystawił mi język i wyminął. Przywitałam się z Verdasem całusem w usta.
- Piękne kwiaty dla pięknej dziewczyny.- powiedział dając mi bukiet, przyjęłam go z uśmiechem.
- Dziękuję. Jesteś kochany.- odparłam. Otworzyłam szerzej drzwi i wpuściłam szatyna do domu.- Widziałam u taty podbite oko.
- Byłaś tutaj z nim sam na sam?- zapytał wystraszony. Pokręciłam głową.- To dobrze. A to podbite oko to moja sprawa. Nie mogłem mu tego odpuścić. Należało mu się.- dopowiedział zły. Będąc w kuchni wstawiłam kwiaty do wody i położyłam je na blacie. Chwyciłam chłopaka za rękę i poprowadziłam w stronę mojego pokoju. Zamknęłam za nami drzwi. Jednak jak na zawołanie drzwi się ponownie otworzyły.
- V mam pomysł, pomyślałem sobie, że poznam Lexi z rodzicami później, a co powiesz na kino. Przynajmniej narazie pozna Ciebie. Poszlibyśmy we troje.- powiedział, a Leon odchrząknął.
- Chyba chciałeś powiedzieć, że pójdziemy we czwórkę.- poprawił go szatyn.
- Nie ty z nami nie idziesz, bo jest za duże ryzyko, że Lexi ze mną zerwie po tym spotkaniu.- zaśmiał się.
- Nie martw się, jeżeli naprawdę kocha to nie zerwie. Ja mam Vilu.- odparł Leon obejmując mnie ramieniem i całując w policzek.- Ja proponuję piątek wieczorem, będziemy już mieli z głowy zaliczenie w Studio i policzek się Vilu do końca mniej więcej zagoi.- Jake kiwnął głową i zostawił nas samych.
- Mi pasuje. Chcę Wam jeszcze przekazać, że zostajecie sami, bo ja jadę na trening.- oznajmił i wyszedł z pokoju. Spojrzałam na Leona znacząco.
- Wygląda na to, że zostaliśmy sami, na około dwie godziny.- rzuciłam spoglądając na zegarek w telefonie.- Wykorzystamy to jakoś?- zapytałam powoli rozpinając guziczki jego koszuli. Spojrzał mi w oczy  z uśmiechem, który odwzajemniłam. Całując się powoli przesuwaliśmy się w stronę mojego łóżka. W między czasie rzuciłam koszulę Leona na podłogę. Oderwałam się od szatyna i popchnęłam go na materac, który zamortyzował jego upadek. Ściągnęłam zbędne części garderoby zostając w samej bieliźnie. Usiadłam okrakiem na Verdasie. Zgarnęłam swoje włosy na jedną stronę i namiętnie go pocałowałam.
- Odpowiedz mi szczerze. Przez ostatni czas kontaktowałeś się z Larą?- zapytałam pomiędzy pocałunkami.
- Przeglądałaś mojego laptopa?- odparł pytaniem na pytanie przerzucając mnie pod siebie. Kurde nie chciałam skończyć pod nim.- Odpowiedz.- nalegał szepcząc mi do ucha jednocześnie przygryzając płatek mojego ucha.
- Tak przeglądałam. Martwi mnie to, że z nią piszesz.- wyznałam. Spojrzał mi w oczy.
- Ciebie kocham.- mówił z uczuciem.
- Dlaczego chcesz żaby ona się do Ciebie nie zbliżała?- ponownie zapytałam. Oblizał wargi.
- Po prostu nie chcę Cię stracić. Jesteś dla mnie ważna. A wiem, że jeżeli ona będzie w pobliżu to wszystko się wszystko się skomplikuje.

@#$/^&

Szybko wyskoczyliśmy z łóżka słysząc głos mojej mamy. Zaczęliśmy równie szybko się ubierać.
- Cholera jasna.- mruknęłam zapinając stanik.- Miała wrócić później.- szepnęła zdenerwowana. Rzuciłam szatynowi jego koszulę, której szukał, a sama ubrałam swoje spodnie.
- Dobrze, że nie przyszła teraz a nie wcześniej.- zaśmiał się zapinając guziczki. Odetchnęłam z uśmiechem, zakładając koszulkę. Spojrzałam na siebie, a później przeniosłam swój wzrok na Leona. Momentalnie przygryzłam dolną wargę. Jego włosy są w takim idealnym nieładzie, że mam ochotę się na niego ponownie rzucić.
- Vilu! Jake! Jesteście  w domu?!- usłyszałam krzyk rodzicielki. Wyszliśmy z moim chłopakiem z pomieszczenia i podążyliśmy do salonu.- O! Jest Leon. A Jake gdzie?
- Jake wyszedł na trening. Jestem tylko ja, Leon i Ty.- odparłam z uśmiechem siadając na sofę.
- Zjecie ze mnę pizzę. Na spokojnie porozmawiamy i nie chcę jeść sama.- oznajmiła, a ja podjęłam decyzję za nas i się zgodziłam. Teraz powinnam wspierać mamę, a nie jeszcze bardziej się od niej odtrącać. Widzę, że jest smutna i zarazem zła na ojca, ale próbuje to ukryć.

Kilka dni później...

- Leon! Leon! Czekaj!- krzyczałam za chłopakiem biegnąc. Nie odwrócił się, szedł dalej szybkim krokiem.- Ufasz mi?!- zapytałam stojąc w miejscu. Przystanął. Zacisnął dłonie w pięści.

Zaraz po ogłoszeniu przez nauczycieli komu poszło najlepiej w zadaniach jakie otrzymaliśmy parami, poszłam do sali śpiewu, w której zostawiłam swoją torebkę. Usłyszałam za sobą kroki, jednak będąc pewna, że to Leon nie odwracałam się. Wyciągnęłam swój telefon. Drzwi zamknęły się z trzaskiem. Szybko się odwróciłam. Moim oczom ukazał się Diego.
- Wystraszyłeś mnie.- rzuciłam patrząc na ekran urządzenia. Mama do mnie dzwoniła, oddzwonię później.
- Wiem, przepraszam. Nie chciałem.- zauważyłam, że jest przygnębiony.- Rozmawiałaś z Fran?- zapytał szybko.
- Tak. Wczoraj razem z Lu rozmawiałyśmy z nią przez internet.
- Mówiła coś o mnie? Tęskni za mną? Brakuje jej mnie? Znalazła sobie kogoś nowego? Zapomniała o mnie?- wypytywał.
- Przyjadą tutaj na koncert i wyścig za dwa tygodnie. Fran mówiła, że tęskni za Tobą, ale wspominała też coś, że nie wie czy oni tutaj w ogóle wrócą i chce abyś znalazł sobie jakąś inną dziewczynę.- wyznałam. Zauważyłam, że jego oczy szklą.- Diego. Hej. Nie załamuj się.- podeszłam do niego i położyłam swoją dłoń na jego ramieniu.
- Dzwoniłem do niej w każdy możliwy sposób, ale nie odbiera i jedyny moment kiedy mogę się nacieszyć jej głosem to gdy mówi Niestety nie odebrałam, zadzwoń później, lub zostaw wiadomość.- wyjaśnił. Przytuliłam go w celu pocieszenia, właśnie w tym samym momencie do środka wszedł Leon, a zaraz za nim moja blond przyjaciółka.
- Tutaj jest Vilu.- rzuciła. Szybko odsunęłam się od Hiszpana.- I Diego.- dodała i zacisnęła usta. Verdas szybko się odwrócił i wyszedł z pomieszczenia.

- Ufasz mi?!- powtórzyłam ze łzami w oczach powoli do niego podchodząc.- Leon?- odwrócił się.
- Trudno jest pogodzić się z widokiem was podczas przytulania. Ewidentnie mu się podobasz. A ja jestem o Ciebie strasznie zazdrosny.
- Czy ty siebie w ogóle słyszysz? Ja mu się nie podobam, po prostu dalej bardzo zależy mu na Fran.- objęłam jego szyję dłońmi.- Ciebie kocham Ty mój zazdrośniku.- dopowiedziałam,  musnęłam jego usta I wtuliłam się w niego mocno.- Jesteś dowartościowany?- zapytałam nie patrząc w jego twarz.
- Teraz. Bardzo, ale wiesz, że nie musisz o to pytać codziennie?- zaśmiał się.
- Wiem, ale muszę być pewna.- odparłam z uśmiechem.- A co odpisałeś Larze na tą wczorajszą wiadomość?- zapytałam ciekawa.
- Nic.

!@#$%^*

Rozdział XXXI za nami ^-^

Wiem, że jest to istna beznadzieja, którą miałam dodać wczoraj, ale mama i laptopa zabrała. Dostałam go dzisiaj po szkole, a biorąc pod uwagę fakt, że wróciłam nie aż tak dawno, to dlatego jest tak późno :)

Ze względu na to, że zbliża się rocznica bloga podałam pewną propozycję, która jest w Aktualnościach. Chodzi w skrócie o to, że jeżeli ktoś ma jakiegoś Shota, mogę go opublikować właśnie w dniu rocznicy. Więcej informacji w gadżecie, w lewej kolumnie ;p 

Oczywiście dziękuję wszystkim, którzy zostawiają komentarze. Nawet nie wiecie jak one mnie uszczęśliwiają. 

Do następnego <3