Rozdział XXXIII "Zniszczyłaś"

Dedykacja dla marcela weasley

Dwa dni później...

Idąc z Studio zauważyłam Leona szybko jadącego w stronę toru. Pewnie nie chce spóźnić się na trening. Możliwe, że mnie zauważył, bo mu się spieszyło. Dziwne wydaje mi się to, że ostatnio w ogóle nie chce tam przebywać. Zatrzymałam się i postanowiłam popatrzyć na Verdasa jak jeździ. Przyśpieszając kroku ruszyłam w odpowiednim kierunku. Nie wiem do końca dlaczego, ale wydaje mi się, że coś jest nie tak.

Stanęłam przy barierce i obserwowałam mojego chłopaka jak jeździ. Wydaje się być wtedy taki wolny i nieograniczony. Czasami jednak boję się o niego, bo ten sport jest w końcu niebezpieczny, a kontuzja, może się przerodzić czasami w coś bardziej poważnego. Pomimo tego nie zabraniam chłopakowi jeździć, bo wiem, ze to jest dla niego ważne, to jego pasja. Nagle koło mnie stanęła nieznajoma mi dziewczyna, ładna dziewczyna.

- Cześć.- rzuciła z uśmiechem. Odwzajemniłam go i również się z nią przywitałam.- Ten chłopak, który teraz jechał jest naprawdę dobry.- dopowiedziała, gdy koło nas przejechał szatyn.
- Też tak uważam, to mój chłopak.- odparłam zadowolona.- Nie widziałam Cię tutaj wcześniej.- zauważyłam spoglądając na nią.- Jestem Violetta Saramego.- przedstawiłam się. Zaśmiała się cicho.
- Lara Baroni.- odparła. Poczułam jakby ziemia osuwała mi się spod stóp, jak serce przyśpiesza swój rytm, a na twarz wkrada się sztuczny uśmiech. Gula narastająca w moim gardle uniemożliwiała mi mówienie.- Zbieg okoliczności, prawda?- ramiona mi opadły niżej, jakby z osłabienia. Przełknęłam ślinę. Osoba, która była niegdyś najważniejsza dla Leona stoi teraz ze mną twarzą w twarz i jedyne co jestem w stanie zrobić to bać się o przyszłość swojego związku z Verdasem.
- Po co tutaj przyjechałaś?- zapytałam odrobinę niemiło.
- Po pierwsze, tutaj odbywają się wyścigi. Po drugie, dostałam tutaj lepszą pracę jako mechanik, niż tam, tutaj lepiej płacą. Po trzecie, chciałam odwiedzić Leona i dowiedzieć się co u niego słychać. Niestety wydaje mi się, że on mnie unika.- odparła. No co ty? - rzuciła moja podświadomość.
- Jak długo tutaj będziesz?- zdobyłam się na odwagę i zapytałam. Nie chciałam wyjść przed nią na zazdrosną.
- Nie wiem. Zobaczy się. A dlaczego pytasz?- zmrużyłam delikatnie oczy i patrzyłam na nią groźnym spojrzeniem.- Chyba wiem. Boisz się, że Leon będzie chciał do mnie wrócić, bo łączyła nas bardzo silna więź...
- Którą sama zniszczyłaś. Zerwałaś z nim, skreślając raz na zawsze wasz związek...
- Nie chciałam go odciągać od rodziny. Jestem pewna, że był gotów odejść od rodziny dla mnie...
- Zniszczyłaś mu życie...
- Nie znasz go tak dobrze jak ja!- obydwie przerywałyśmy sobie w środku zdania, zdenerwowało mnie to co ona przed chwilą.- Znasz takie powiedzenie, stara miłość nie rdzewieje?- zaśmiałam się kpiąco.
- Przykro mi, ale to nie nastąpi w Twoim przypadku. - odparłam widząc Leona, który schodzi z motoru. Mocno go przytuliłam, nie dlatego, że Lara pewnie teraz na nas patrzy, ale dlatego, że to uwielbiam. Dosłownie uwielbiam ten moment, w którym mogę przytulić się do mojego ukochanego. Oczywiście odwzajemnił mój uścisk.- Rozmawiałeś z nią?- zapytałam ciekawa patrząc mu prosto w oczy.
- Nie i nie mam takiego zamiaru. Niestety będzie to nie nieuniknione. Kochanie wszystko jest w porządku.- próbował mnie pocieszyć.- A ty przypadkiem nie szłaś do domu?
- Szłam, ale postanowiłam popatrzeć jak mój wspaniały i utalentowany chłopak jeździ.- odparłam obejmując jego szyję. Musnął moje usta i posłał swój uroczy uśmiech, który jeszcze nie dawno wydawał mi się tak strasznie tajemniczy.- Ale od kiedy wiem, że ona tutaj jest będę tutaj wpadała częściej.- dopowiedziałam wprost do jego ust i ponownie go pocałowałam.
- Na pewno wszystko jest w porządku? Widziałem jak z nią rozmawiasz. O czym rozmawiałyście, albo raczej zawzięcie dyskutowałyście?- widziałam, że jest bardzo ciekawy.
- O Tobie, ale to nie było nic takiego ważnego.- skłamałam. Dopiero co poznałam Larę a już jej nie lubię, ale w końcu to była dziewczyna mojego chłopaka. Sama myśl o tym, że oni byli razem działa na moje przygnębienie.

@#$/^&*

Wracając z toru poprosiłam aby Leon podwiózł mnie do Ludmiły. Dokładnie go nie odstępowałam, ciągle go obserwowałam. W głębi duszy bałam się, że ona będzie chciała z nim rozmawiać, bo jak narazie to jeszcze na siebie nie wpadli.
Siedziałam w pokoju blondynki i czekałam aż ona przyjdzie, bo poszła po przekąskę do kuchni. Na półce nad jej łóżkiem było kilka zdjęć. Jedno miała z Fede, zrobione niedawno. Drugie z rodzicami na wakacjach w Hiszpanii trzy lata temu. Trzecie nasze wspólne sprzed roku. A czwarte wywołujące największe wspomnienia, na którym byłam ja, Lu, Diego i Ross, fotografia została zrobiona mniej więcej pół roku po tym jak zaczęłam chodzić z blondynem. Ostatnio doszły mnie słuchy, że je Lynch jest w związku z Ashley.
- Jestem i mam nasze ulubione muffiny.- rzuciła blondynka zamykając drzwi nogą. Położyła tackę z jedzeniem i piciem na łóżku, na którym sama także usiadła. Zajęłam miejsce na fotelu.- Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę, że Fede wraca.- oznajmiła z ogromnym uśmiechem.
- Widzę to po Tobie.- zaśmiałam się.
- A ty co taka nie w humorze? Pokłóciłaś się z Leonem?- westchnęłam zmieszana.
- Przyjechała tutaj jego była. Ufam Leonowi, ale boję się, że ona zrobi coś i zmieni tym samym wszystko.- odparłam niepewnie. Oczy jej się powiększyły.
- Lara?- zapytała ciekawa. Kiwnęłam głową, nie wiedząc skąd ona zna je imię. Nigdy jej o niej nie wspominałam.
- Skąd wiedziałaś?
- Kiedyś słyszałam to imię i tak po prostu... Zgadywałam.- posłała mi uśmiech. Zmrużyłam oczy przyglądając się jej. Ona nie potrafi kłamać.- Masz mnie. Ostatnio gdy byliśmy w czwórkę w pizzeri i do Ciebie zadzwonili z komisariatu to chłopaki coś o niej wspominali. Ale jakby co to nie wiesz nic ode mnie, bo Leon chciał abym Ci nic nie mówiła.
- Aha. Stało się jasne dlaczego nie chciał jeździć na tor.- rzuciłam zrezygnowana.
- V, nie przejmuj się jakąś Larą, Leon kocha teraz Ciebie, a poza tym to ona pewnie przy tobie wygląda jak paszczur...
- Mylisz się.- przerwałam jej. Blondynka podniosła jedną brew.- Jest ładna i jeszcze lubi motory tak samo jak Leon...
- Zauważ, że on też interesuje się muzyką, tak samo jak ty.- przerwała mi.- Z tego co mi mówił Fede to Leon naprawdę po Larze długo nie mógł się pozbierać, ale teraz jesteś Ty i to Ciebie naprawdę kocha. Zrozum to dziewczyno.
- Rozumiem to i naprawdę ufam Leonowi.

Następnego dnia...

- Violetta pośpiesz się!- dobiegł mnie krzyk Ludmiły.
Wstałam z schodków, na których siedziałam razem z Leonem i szybko poszłam w odpowiedni miejsce na scenie. Ostatnia generalna musi wyjść dobrze, aby jutrzejszy koncert poszedł zgodnie z planem. Zdziwiło mnie to, że bardzo dużo ludzi kupiło bilety na nasz występ. Zobaczyłam, że na senie stał już Diego. Posłałam mu uśmiech. Angie coś do niego mówiła razem z Pablo. Chyba dawali mu jakieś wskazówki.
- Już jestem.- oznajmiłam podchodząc do trójki.
- To jest ostatnia wasza próba na jutro, więc musi być wszystko idealnie.- wyjaśniła kobieta. Przytaknęliśmy obydwoje. Nauczyciele zeszli na bok zostawiając nas samych. Spojrzałam szybko na Verdasa, który przyglądał się wszystkiemu z Ludmiłą. Posłał mi uśmiech, odpowiedziałam mu tym samym.

Gdy usłyszałam muzykę z powrotem swoje spojrzenie przeniosłam na Hiszpana. Wszystko było tak jak przećwiczyliśmy i ustaliliśmy, poza jedną rzeczą. Pod koniec piosenki potknęłam się i wpadłam w ramiona Diego, nie spodziewanie chłopak mnie pocałował. Odepchnęłam go dłonią, jednak jego ramię było silniejsze i trzymał mnie przy sobie. Kiedy się ode mnie odsunął było już za późno. Leona nie było, a blondynka stała i patrzyła na nas ze zdziwieniem, którego nie kryła. Hiszpan patrzył na mnie przepraszającym spojrzeniem.
Czuję się okropnie.
- Dlaczego to zrobiłeś?!- zapytałam z wyrzutem, chciałam aby to wyczuł.
- Nie wiem. Przepraszam.-odparł. Zacisnęłam pięści i uciekłam ze sceny. Cholera jasna. Mało tego, że Leon to widział to jeszcze Fran nie może się o tym dowiedzieć, przecież dobrze wiem, że ona nadal go kocha. Najgorsze jest to, że teraz nie wiem co mam zrobić.
- Vilu!- usłyszałam za sobą krzyk Ferro. Odwróciłam się szybko do przyjaciółki. Dobiegła do mnie.- Zostawiłaś torebkę.- powiedziała podając mi wymienioną rzecz. Wymusiłam lekki uśmiech.- Masz szczęście, że to była ostatnia próba, ostatniego występu, bo inaczej Pablo i Angie byli by źli, że tak uciekliśmy prawie wszyscy.- dopowiedziała na jednym wydechu.- No to co? Jedziemy do Ciebie? Jeżeli nie masz nic przeciwko to zostanę na noc. Wiesz jak to jest kiedy mój tata wyjeżdża służbowo, a mama idzie do spa. Nie chcę być sama i wiem, że ty też.- pokazała swoje białe jak perełki ząbki, posyłając mi wielki uśmiech.
- A Leon?- zapytałam smutna.
- Gdy was zobaczył to, skromnie mówiąc wściekł się.- przygryzłam delikatne dolną wargę z bezradności. Nie mam zamiaru tłumaczyć się Verdasowi z czegoś, czego nie chciałam, poza tym wszystko było widać.
Poszłyśmy w stronę samochodu Ludmiły, która niedawno zdobyła prawo jazdy. Rzadko z nią jeździłam, więc nie jestem do końca pewna czy będzie bezpiecznie.
Wsiadłam do środka i swój wzrok wbiłam w boczną szybę. Już nawet nie zwracałam większej uwagi na to, że jechałyśmy strasznie wolno, dzięki temu mogłam spokojnie pomyśleć.
- Vilu.- rzuciła blondynka. Spojrzałam na nią.- Nie patrz na mnie takim smutnym spojrzeniem, bo przez Ciebie mi też robi się smutno.- dopowiedziała takim tonem głosu, że na mojej twarzy pojawił się cień uśmiechu. Wyciągnęłam swój telefon z torebki.
- Jak zadzwonię do Leona, to jak myślisz odbierze?- zapytałam przykładając telefon do ucha.
- Pewnie nie.- mruknęła.- Ale nie przejmuj się...- pokazałam jej dłonią aby przestała mówić, bo ku mojemu szczęściu. Verdas odebrał. Poczułam, ze dłonie mi się trzęsły. Nie mówił nic, co mnie trochę dołowało.
- Leon dlaczego jesteś zły, przecież dobrze wiesz, że tego nie chciałam.
- Mówiłem Ci, że mu się podobasz.- warknął zły. Łzy napłynęły mi do oczu, jednak szybko je wytarłam, aby przyjaciółka nic nie zauważyła. Zsunęłam się trochę na siedzeniu.- Spotkamy się dzisiaj wieczorem?- zapytał trochę spokojniej.
- Wydaje mi się, że lepiej będzie jutro. Dzisiaj będzie u mnie Lu.- odparłam. Kątem oka zauważyłam, jak Ferro się uśmiecha.
- Dobrze, widzimy się jutro.- burknął i się rozłączył. Odsunęłam telefon od ucha. Patrzyłam bezmyślnie w ekran urządzenia. Z rozmyślań wyrwało mnie ciche odchrząknięcie blondynki.
- Jutro z nim porozmawiam,bo dzisiaj ty przychodzisz do mnie.- oznajmiłam z wymuszonym uśmiechem.
- V wszystko będzie dobrze, każda para przeżywa takie małe sprzeczki...

!@#$%^&*

Rozdział XXXIII za nami ^-^

Przepraszam, ale w ostatnim czasie i najprawdopodobniej przyszłym dodawanie rozdziałów będzie rzadkie, raz na tydzień, bo egzaminy się zbliżają, a zależy mi na dobrej ilości punktów. Zajęcia pozalekcyjne i dużo zadań i nauki w cale mi tego nie ułatwiają. Komentarze też niestety będę zostawić po sobie krótsze. Jeszcze raz przepraszam....

Oczywiście dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem, to naprawdę motywuje. Mogłabym dodać malutki szantażyk, ale chciałabym, aby Ci, którym naprawdę zależy skomentowali :)

Do następnego <3