Rozdział XXXIV "Ona Ci się podoba"

Dedykacja dla Lily

- Cześć. Niestety jestem teraz zajęty, po sygnale zostaw wiadomość.
- Cholera jasna, Diego odbierz ten pieprzony telefon.- warknąłem do słuchawki po raz kolejny. Ciągle włącza się poczta głosowa. Rzuciłem telefon na łóżko i zły spojrzałem w stronę okna do pokoju Violetty. Światło się świeciło, ale rolety były zasłonięte, jakby zrobiła to specjalnie abym nie patrzył. Zacisnąłem dłonie w pięści. Widok mojej dziewczyny całującej się z moim kuzynem był dla mnie zbyt bolesny. Nadal nie potrafię uwierzyć w to jak bardzo osoba z mojej rodziny, wiedząca jaką miałem przeszłość z związkami mi takie coś zrobiła. Wyszedłem zły z pokoju. Podążałem w stronę wyjścia, ale zatrzymał mnie głos siostry.
- Leon! Rodzice wyjechali i mi kazali mieć oko na wszystko. Gdzie idziesz w takim stanie. Chyba nie do Violetty?- stanęła obok mnie.
- Nat jestem już pełnoletni, więc nie muszę Ci się z niczego tłumaczyć.- odparłem niemiło, jednak teraz nie byłem w stanie myśleć o tym jak się do kogoś zwracam.
- Może i jesteś pełnoletni, ale nie najrozsądniejszy także.- wysyczała.
- Proszę zostań w domu, a jak już masz iść to obiecaj, że nie wyrobisz nic głupiego.- dopowiedziała łagodniejszym głosem. Spojrzałem jej w oczy. Chwyciłem ją za ramiona.
- Obiecuję. Nie martw się.- uspokoiłem ją.- Nie powinnaś się denerwować w twoim stanie.- prychnęła udając oburzenie.
- Braciszku masz wrócić przed dwudziestą drugą? Rozumiesz?- zapytała z delikatnym uśmiechem. Kiwnąłem głową, musnąłem jej policzek i wyszedłem z domu. Szybkim tempem skierowałem się do posiadłości kuzyna. Na szczęście nie mieszka on aż tak daleko, dlatego wybrałem się tam pieszo.
Poczułem jak zaczyna kropić, dlatego ubrałem na głowę kaptur. Pogoda idealnie odwzajemnia moje obecne samopoczucie. Nie wiedziałem czy na kogoś wpadam, bo swój wzrok przez cały czas zwrócony miałem na swoje buty. Czułem jak obijam się o innych i słyszałem ich złośliwe komentarze, ale nie przejmowałem się tym, to nawet sprawiało mi radość. Dawniej jeszcze przed zmianą ignorowałem wszystkich i nie przejmowałem się tym czy ktoś idzie z naprzeciwka prosto na mnie, to był problem tej osoby aby się przesunąć.
Nie rozumiem jak bardzo mogłem się tak zmienić i zakochać ponownie i to jeszcze w osobie tak innej od poprzedniej. Jeżeli ktoś by mi powiedział wcześniej, że pokocham Violettę wyśmiałbym go, a teraz sam nie wierzę w swoje ogromne szczęście. Gdy sobie wyobrażam to, że jeszcze wcześniej zależało mi na zranieniu szatynki, to czuję się głupio, a jeszcze bardziej przygnębia mnie fakt, że ona się o tym dowie.
Zadzwoniłem dzwonkiem i czekałem, w międzyczasie ściągnąłem kaptur z głowy. Otworzył mi Diego. Oparł się o framugę drzwi.
- Zadowolony jesteś z siebie?- wysyczałem. Założył ręce na torsie.
- Nawet nie wiesz jak bardzo. Może wejdziesz?- zapytał wskazując dłonią wnętrze domu. Wyminąłem go szybko w drzwiach. Ściągnąłem przemoczone buty i skierowałem się do pokoju bruneta. W środku okna były zasłonięte i panował tam straszny nieład Na szczęście u nas jest sprzątaczka - prychnęła moja podświadomość. Po chwili do pomieszczenia wszedł Hiszpan.- Mógłbym Cię przeprosić za ten bałagan, ale chyba nie jest aż tak źle.- rzucił i położył się na łóżku. Zająłem miejsce na fotelu w kącie pokoju.
- Po pierwsze, nie odbierasz. Po drugie, dlaczego do jasnej cholery to zrobiłeś?- zapytałem zły nie wiedząc co mam o tym wszystkim myśleć.
- Miłość prędzej czy później Cię zawiedzie. Z resztą sam się o tym przekonałeś dzięki Larze.- założył ręce za głowę, ciągle patrzył sufit.
- Lara to przeszłość.- burknąłem, na co otrzymałem drwiący śmiech z jego strony.
- Ona nie jest przeszłością. Leon nie okłamuj się. Próbujesz zagłuszyć to co do niej czujesz , uczuciami do Violetty. Ja wiem, ze tobie na początku zależało na zemście za Naty. Nasza Violetta miała być tylko krótką nietrwałą przygodą, którą miałeś szybko skończyć i spowodować jej cierpienie.- przełknąłem niespokojnie ślinę.
- Skąd to wiesz?- wydusiłem z trudem czując narastającą gulę, która uniemożliwiała mi mówienie.
- Francesca. Osoba, która mnie bardzo zraniła, skreślając nasz związek, podobnie jak Lara zrobiła z tobą. Teraz wiem jak się czułeś. Okropnie.- przerwał na chwilę, przez co zapanowała w pomieszczeniu głucha cisza jak makiem zasiał.- Violetta jest idealna do tego aby wzbudzić zazdrość Fran, gdy ona tutaj przyjedzie.
- Nie zrobisz tego.- warknąłem i zacisnąłem usta w wąską linię.
- Nie wiesz nawet do czego jest zdolny człowiek zraniony. Chociaż ty powinieneś wiedzieć, wskazują na to twoje liczne blizny.- wciągnąłem powietrze, w celu uspokojenia się jednak nic mi to nie dało.
- I co zamierzasz? Chcesz abym z nią zerwał?- dopytywałem, bo kompletnie go nie rozumiałem.
- Zamierzam się zemścić, a ty możesz w tym ucierpieć zerwaniem z Violettą. Wszystko  mogę jej powiedzieć, ale to będzie zależało wyłącznie od mojego humoru.- ściszył trochę głos. Każde kolejne słowo wypowiedziane z jego usta coraz bardziej działało mi na nerwy.- Nie zaprzeczę temu, że dalej kocham Fran, ale ona urwała ze mną wszelkie kontakty.
- Powiedz mi co ja mam z tym wspólnego?
- Dzięki Tobie się poznaliśmy, wcześniej nie zwracałem na nią większej uwagi, bo jej dobrze nie znałem, ale pojawiłeś się ty i zmieniłeś dosłownie wszystko, jednym słowem namieszałeś.
- Gdyby było tak jak mówisz i naprawdę kochał Fran to nie całowałbyś mojej Violetty.- odparłem prostując się na siedzeniu.- Przyznaj, że ona Ci się podoba.
- A może ja teraz chcę się zabawić, tak jak ty na początku.- oznajmił.
- Wyjdzie Ci to na złe. Mówię Ci to z doświadczenia.- wstałem z miejsca.- Gdy twój stan się polepszy to zadzwoń.- dopowiedziałem i wyszedłem.
Pierwszy raz poczułem, że mogę stracić kogoś naprawdę ważnego, nigdy wcześniej sobie czegoś takiego nie uświadomiłem.

@#$/^&*

Zauważyłem Violettę, która wysiadła ze swojego samochodu. Podszedłem do niej szybkim i pewnym krokiem.
- Nie odzywałaś się od rana.- zarzuciłem jej.- Przepraszam, że tak zareagowałem. Dobrze wiesz, że jestem o Ciebie cholernie zazdrosny.- dopowiedziałem, zbliżając się do niej. Chciałem ją pocałować jednak ona zakryła mi usta dłonią.
- Nie ufasz mi. Wczoraj gdy tak wyszedłeś... Zabolało mnie to.- szepnęła.- Diego do mnie dzwonił i wszystko wytłumaczył.- dopowiedziała. Wystraszyłem się, w skutek czego moje oczy się powiększyły.
- Chcesz ze mną zerwać?- zapytałem wprost. Podniosła brwi ze zdziwienia.
- Dlaczego miałabym z tobą zrywać. Jest coś czego nie wiem, a powinnam?- pokręciłem głową, zaprzeczając. Skłamałem.- Dlaczego nie zadzwoniłeś wcześniej, ani nie dałeś żadnego znaku życia?
- Byłem na lotnisku po Fran i Fede.- wyjaśniłem. Posłała mi delikatny uśmiech.- Jeżeli mogę wiedzieć to co mówił Ci Diego?- zapytałem ciekawy.
- Pablo chciał aby był ten pocałunek, ale zapomniał mi powiedzieć, także nie bądź zły jeżeli on mnie dzisiaj pocałunek podczas występu, bo to Ciebie kocham.- wyznała. Poczułem lekką ulgę. Objąłem dziewczynę w talii i przyciągnąłem jak najbliżej siebie. Szybko pocałowałem ją w usta, a ona oczywiście odwzajemniła ten gest. Zarzuciła mi ręce na szyję, a jedną swoją dłoń wplotła w moje włosy. Dziewczyna nagle odsunęła swoją twarz.
- Może lepiej później.- mruknęła i pogładziła mnie po policzku.- Później będę jeszcze cały czas myślała o tobie i o tym jak to jest wspaniale kiedy mnie całujesz.- zaśmiałem i trochę się odsunąłem od szatynki. Chwyciłem ją za dłoń i razem skierowaliśmy się w stronę miejsca, w którym ma się odbyć koncert.
- Jak Wam się udało pidżama party?- zapytałem przerywając ciszę. Wywróciła teatralnie oczami z uśmiechem, który działa na mnie pozytywnie za każdym razem gdy go widzę.
- Przyjechał Maxi i przez większość wieczoru grałyśmy z nim i Jakie'm w Fifę.- odparła.- Byłeś dzisiaj na torze?- zapytała przy wejściu. Spojrzała mi w oczy.
- Nie dzisiaj nie miałem czasu, ale jutro na pewno go znajdę, bo w końcu pojutrze wyścigi.- wyjaśniłem i posłałem jej uśmiech. Skierowaliśmy się na backstage gdzie na Vilu rzuciła się wesoła Fran mocno ją do siebie tuląc. Włoszka jest taka szczęśliwa od czasu przyjazdu tutaj, aż szkoda mi się jej robi gdy dowie się co zrobiła z Diego. Mówiłem jej o nim jednak ona zachowywała się inaczej, jakby jej nie zależało, albo próbowała ukryć to, że dalej coś do niego czuje. Dziewczyna podniosła swój wzrok za kogoś za mną i zamieszana odsunęła się od Saramego. Spojrzałem za siebie. Diego. Zignorował wszystkich kręcąc głową z dezaprobatą poszedł do innego pomieszczenia.
- Vilu, Kochanie przepraszam, ale muszę porozmawiać z Fran na osobności.- rzuciłem w stronę mojej dziewczyny.
- Masz przede mną jakieś tajemnice?- zapytała żartobliwie.- Dobrze zostawiam was samych pójdę porozmawiać z Pablo.- dopowiedziała szybko. Musnęła mój policzek i poszła w stronę mężczyzny. Przeniosłem swój wzrok na Francescę.
- No to o czym chcesz ze mną rozmawiać, że to takie ważne?- spytała podnosząc wzrok znad paznokci, którym się przyglądała.
- Dlaczego o wszystkim powiedziałaś Diego? Zmienił się przez Ciebie. Nie powinnaś z nim tak po prostu zrywać, bo dzielą was setki tysięcy kilometrów. Ignorujesz go nic mu nie tłumacząc. Zagubił się w tym wszystkim, wcześniej wszystko przychodziło mu z łatwością, a teraz kiedy nie może być z tobą pragnie rozwalić mój związek.
- Jak to?
- Proszę Cię porozmawiaj z nim. Szybko, bo on jest teraz zdolny do wszystkiego. On jest nawet w stanie wszytko powiedzieć Vilu, a ja nie chcę jej stracić, w szczególności teraz kiedy jest tutaj Lara.- odparłem. Nerwowo podrapała się po nosie.
- Jesteś dla mnie jak drugi brat. Pójdę i porozmawiam z Diego, ale nie wiem czy do siebie wrócimy.- wyznała i przeniosła wzrok na swoje dłonie.- Poznałam kogoś we Włoszech, nie jesteśmy razem, ale dobrze się przy nim czuję i jest moim dobrym przyjacielem.- dopowiedziała.- Tylko nie mów nic o tym Fede, bo on jest strasznie zły, że musimy tam mieszkać. Gdy go widzę to ciągle rozmawia z Ludmiłą.
- Idź do Diego.- poprosiłem. Westchnęła i poszła w poszukiwaniu Hiszpana. Jednak po kilku minutach z powrotem podeszła do mnie.- Tak szybko Ci to zajęło?-zapytałem zdziwiony. Zaśmiała się nerwowo.
- Nie chcę mu przerywać rozmowy z Violettą. Widać, że się dobrze dogadują, ona mu się teraz podoba. On już o mnie zapomniał.- odparła smutna z wymuszonym uśmiechem.
- Gdzie oni są?- dopytałem szybko. Wskazała palcem na pomieszczenie znajdujące się naprzeciwko nas. Kiwnąłem szybko głową i ruszyłem w wskazanym kierunku. Stali obok siebie i śmiali się z czegoś. Byli tak zajęci sobą, że nawet mnie nie zauważyli. Podszedłem do nich zły.- Nie przeszkadzam Wam?- przerwałem ich zawziętą rozmowę.
- Leon już skończyłeś rozmawiać z Fran.- zauważyła Violetta i stanęła bliżej mnie.
- Tak, skończyłem. Ona chciała jeszcze rozmawiać z Diego, ale chyba woli później.- wyznałem. Brunet skrzywił się i od nas odszedł. Dziewczyna spojrzała na mnie przenikliwym wzrokiem. Westchnąłem ciężko.- Dalej uważam, że mu się podobasz, i dalej jestem o Ciebie zazdrosny. Poza tym moja zazdrość nie zniknie dopóki on będzie w pobliżu Ciebie.
- Dobrze jeżeli Ci tak zależy nie będę się do niego zbliżać bez Ciebie.- powiedziała obejmując moją szyję ramionami. Musnąłem jej usta i posłałem uśmiech.- Muszę się iść przygotowywać do występu.- oznajmiła. Kąciki jej ust powędrowały w dół. Cmoknęła mnie w policzek blisko ust.

!@#$%^

- Diego i Violetta jesteście gotowi!- usłyszeliśmy krzyk Pablo, który zjawił się obok nas. Obydwoje się zgłosili do mężczyzny.- Macie jeszcze chwilę aby się przygotować. Jak Ludmiła skończy śpiewać, wchodzi Ross i jego zespół,a zaraz po nich wy.- wyjaśnił i odszedł do innych osób.
- Zazdroszczę Ci tego, że już masz to za sobą.- rzuciła Vilu, nie odrywając wzroku od blondynki, która śpiewała piosenkę.
- Pierwszym być też nie jest rewelacyjnie.- zaśmiałem się. Kątem oka spojrzałem na Diego, który stał obok nas i oglądał występy.
- Diego muszę z Tobą porozmawiać.- usłyszałem głos Fran. Odwróciłem się wraz z Violettą, którą obejmowałem od tyłu. Posłała mi nerwowy uśmiech.
- Możemy po koncercie.- odparł chłodno. Saramego spojrzała na mnie pytającym spojrzeniem widząc mój spokój. Włoszka dalej stała i przyglądała mu się z uwagą, trochę się chyba przejęła jego odpowiedzią.
- Wolałabym teraz.- wyjaśniła.- Na osobności.- dodała bardziej zdecydowanie. Ciężko westchnął wywracając oczami. Odprowadziłem ich wzrokiem dopóki nie znikli mi z pola widzenia. Przeniosłem spojrzenie na Vilu i uśmiechnąłem się.
- Verdas czy jest coś czego ja nie wiem, bo tak się przynajmniej czuję.- powiedziała trochę się ode mnie odsuwając. Pokręciłem szybko głową.
- Posprzeczałem się z Diego, ale to nic specjalnego.- odpowiedziałem.
- Mogę przynajmniej wiedzieć o co Wam poszło?- zatrzepotała rzęsami i się zaśmiała.
- Różne poglądy na temat jednej sprawy.- skłamałem kończąc tym samym rozmowę. Z powrotem patrzyliśmy na występny naszych znajomych.

Po upływie kilku minut, kiedy Ross kończył już śpiewać zauważyłem, że Violetta rozgląda się nerwowo.
- Gdzie jest Diego?!- dobiegł nas krzyk Pablo. Nauczyciel podszedł do nas.- Violetta powinnaś już być przygotowana.- oznajmił. Szatynka kiwnęła głową i poszła w kierunku drugiego wejścia na scenę.- Leon widziałeś Diego?- zwrócił się do mnie.
- Nie. Poszedł gdzieś z Fran.
- Znasz tekst piosenki?
- Byłem na kilku próbach Diego i Violetty, znam trochę tekst.- odparłem.
- Jeżeli Diego nie wróci wchodzisz zamiast niego. To nie jest pytanie.- szybko oznajmił.
Przytaknąłem. Nie chciałem tego robić, bo w końcu to nie moja piosenka. Poza tym Hiszpan pewnie będzie zły, bo pomyśli, że specjalnie wykorzystałem ten moment.

Chociaż prędzej czy później Vilu dowie się o tym jak na początku chciałem ją wykorzystać i z pewnością nie będzie z tego powodu zadowolona. Po chwili podeszła do mnie Angie z mikrofonem, który założyłem za ucho. Posłała mi uśmiech.
- Powodzenia.- szepnęła, w zamian uśmiechnąłem się i w odpowiednim momencie wszedłem na scenę. Zauważyłem, że Violetta jest zdziwiona moją obecnością, ale też dostrzegłem, że się ucieszyła.

@#$%^&

Koncert się zakończył i wszyscy byli bardzo zadowoleni. Chociaż dalej nie widziałem Diego i Fran. Siedziałem razem z Fede i obydwoje czekaliśmy na dziewczyny, które się przebierały. Nagle do pomieszczenia wszedł zły Hiszpan a zaraz za nim Włoszka.
- Gdzie wy byliście?- zapytał przyjaciel podnosząc wzrok znad telefonu.
- Zatrzasnęliśmy się w jakimś pomieszczeniu i nikt nas nie słyszał jak wołaliśmy o pomoc. Jakiś czas tam posiedzieliśmy, później wyszliśmy stamtąd przez malutkie okienko, którego wcześniej nie zauważyliśmy.- odparła spokojnie dziewczyna i rzuciła chłodne spojrzenie brunetowi.
- Leon przyznaj, że to wszystko zaplanowałeś i boisz się, że Violetta może się zakochać we mnie.- rzucił w moją stronę.
- Zakochałeś się w Vilu?- zapytała zdziwiona.
- Kto się we mnie zakochał?- usłyszałem głos, który należał do Saramego. Podeszła do nas bliżej. Nikt się nie odzywał, przez co dziewczyna się wkurzyła.- Leon.- rzuciła. Czułem na sobie jej spojrzenie. Swój wzrok skupiłem na jej osobie.
- Vilu no przecież ja się w Tobie zakochałem. Mówiliśmy o mnie.- po raz kolejny skłamałem. Diego się zaśmiał.
- Dlaczego Diego się śmieje?- zapytała zła. Wstałem z miejsca i stanąłem na przeciwko niej.
- Bo to idiota.- odparłem ignorując Hiszpana.
- Diego powiedz prawdę.- spojrzała na mojego kuzyna.- Wiem, że nie dogadujesz się z Leonem, ale znamy się na tyle długo, że możesz mi powiedzieć. Jestem twoją przyjaciółką.- dopowiedziała patrząc mu w oczy.
- Uwierzysz bardziej mu niż mi!- krzyknąłem zły.- On się w Tobie do cholery zakochał i to on na wszelki sposób będzie chciał mi Ciebie odbić. A najgorsze w tym jest to, że nie robisz nic aby temu zapobiec.- dopowiedziałem.
- Masz mi coś jeszcze do powiedzenia!- odkrzyknęła.
- Bardzo wiele, ale Diego pewnie zrobi to za mnie. Bo cholera jasna jeszcze raz to powtórzę, zakochał się w tobie. Podobasz mu się.- rzuciłem. Zły bardzo szybko stamtąd wyszedłem.
- Leon!- usłyszałem za sobą krzyk Francesi, kiedy szedłem w stronę swojego samochodu.  Zatrzymałem się i spojrzałem na nią.
- Diego obiecywał mi, że nic nie powie Vilu. Wróć do niej, bo ona naprawdę żałuje tego co powiedziała. Przecież wiem, że taki nie jesteś.
- Ale kiedyś taki byłem. Jak Violetta chce niech zostanie z Diego. Zostawcie mnie w spokoju.- wysyczałem i odwróciłem się aby iść dalej przed siebie.
- Wiesz, że to wszystko nie jest winą Diego, tylko Twojego zasranego planu.- zatrzymała mnie ponownie.
- Gdybyś nie zrywała tak po prostu z Diego, bo musiałaś wyjechać to on nie zakochałby się w Violetcie i zachowywałby się tak jak wcześniej.- burknąłem i wsiadłem do swojego samochodu.

Następnego dnia...

Od samego rana jestem na torze. Nikt o tym nie wie, bo nie mówiłem , że wychodzę i gdzie, ponad to nie odbierałem telefonów. Jeździłem dwie godziny, ale teraz obserwuję innych. Zebrało się tutaj wiele osób, które także chcą poćwiczyć. Usłyszałem dzwonek od telefonu. Spojrzałem na wyświetlacz Federico. Szybko odrzuciłem połączenie.
- Cześć.- dobiegł mnie głos, który należał tylko od jednej osoby. Usiadła obok mnie, aja w dalszym ciągu ją ignorowałem.- Wcześnie tutaj przeszedłeś. Byłam na waszym wczorajszym koncercie, specjalnie żeby Cię usłyszeć. Naprawdę zazdroszczę tej dziewczynie, która z Tobą teraz jest.- mówiła.
- Lara nie chcę z Tobą rozmawiać. Naprawdę nie mam humoru.- odparłem chcąc aby dziewczyna poszła. Nie patrzyłem na nią jej głos już wystarczająco dużo mi przypomina.
- Chcę abyś wiedział, że naprawdę żałuję i chociaż bardzo bym chciała to czasu niestety nie cofnę.- położyła mi swoją dłoń na ramieniu, jednak szybko ją strąciłem.- Jesteś w stanie mi wybaczyć?
- Nie.- rzuciłem i wstałem z miejsca.- Pisałem Ci nie chcę z Tobą rozmawiać.
- Leon proszę usiądź. Chcę z Tobą szczerze porozmawiać, bo po naszym zerwaniu nie było na to okazji, a ja nie miałam złych intencji.

@#$/^

Rozdział XXXIV za nami ^-^ 

Jak myślicie Leon zgodzi się na rozmowę z Larą? Jak dalej potoczą się losy Leonetty? Tego z pewnością dowiecie się w następnych rozdziałach. Sprawa dodawania rozdziałów... Dziękuję za wsparcie i za to, że jesteście cierpliwi i czekacie ♥♥ Mam dużo nauki, ale to raczej każdy tak ma. 

Następny rozdział będzie pewnie z perspektywy Leona :>>

Dziękuję za wszystkie wspaniałe komentarze, za to, że ze mną jesteście ^--^

Kurde nie będę owijała, chciałabym wiedzieć ile osób naprawdę chce następny rozdział, dokładniej to ilu osobom na tym zależy, dlatego jeżeli zwróciłaś uwagę na pogrubiony tekst to zostaw po sobie komentarz :>

Do następnego <3