Rozdział XXXV "Inny"

Dedykacja dla katniss mellark

Spojrzałem zdziwiony na dziewczynę, która tak bardzo mnie zraniła i przez którą przeszedłem tyle złego. Jednak zgodziłem się na tą rozmowę. Nie wiem co chciałem sobie tym udowodnić, że potrafię jej wysłuchać i powiedzieć prosto w twarz, że już mi na niej nie zależy. Okłamałbym sam siebie. 

Dotknęła mojej dłoni, to dla mnie za wiele, dlatego szybką zabrałem swoją rękę. Gdy moja skóra stykała się z skórą Lary, świat zatrzymywał się na ten jeden moment to, co czułem nie było niczym ludzkim, niczym, co stanowiłoby część świata każdej osoby. Wgłębi duszy wiedziałem, że konfrontacja z nią nie będzie należała do najprostszych i najprzyjemniejszych. Ciszę jaka między nami panowała przerwał dzwonek mojego telefonu. Spojrzałem na wyświetlacz Violetta. Ponownie odrzuciłem od niej połączenie. Zachowujesz się jak idiota - burknęła moja podświadomość.
- Dlaczego nie odebrałeś?- zapytała rozpoczynając tym samym rozmowę Oblizała nerwowo usta, niestety poczułem nieprzyjemne ukłucie w okolicy serca, bo skojarzyła mi się Violetta. Dokładnie mi się wyobraziła zamiast Baroni siedzącej na przeciwko mnie.
- Nie ważne. Ważniejsze jest to, co Ty chciałaś mi powiedzieć.- odparłem chłodno, nie patrząc się jej w oczy.

- Zacznę od tego, że zerwałam z Tobą, bo myślałam, że mnie zostawisz prędzej czy później.  Myślałam, że znam Cię na tyle dobrze. Żyłeś wtedy jakby to powiedzieć, na bogato, i bałam się, że gdy zabraknie Ci pieniędzy to porzucisz mnie z wszelkimi nadziejami aby z powrotem wrócić do rodziców, którzy z pewnością czekaliby na Twój powrót. Mogli by Ci wtedy wypominać, że popełniłeś zły wybór. Wolałam to skończyć szybko, a skutecznie...
- Poczekaj. Pozwól, że Ci przerwę.- kiwnęła głową, dając tym samym znak abym mówił.- Jakbyś mnie dobrze znała to nigdy nie pomyślałabyś, że zależy mi tylko na pieniądzach. Myliłaś się. Czuję, że jakbyś mnie naprawdę kochała to nie miałabyś takich myśli na mój temat. Może i często zdarzyło mi się kupić coś drogiego, ale byłem w stanie z tym przerwać. Czego Ty nie rozumiałaś kiedy mówiłem Ci, że jesteś dla mnie najważniejsza, że dla Ciebie jestem w stanie zrezygnować z swojego wcześniejszego życia. Od kiedy Cię poznałem byłem inny.- wyznałem i rzuciłem przelotne spojrzenie na jej oczy.
- Człowiek docenia kogoś dopiero wtedy, gdy go straci.- łamał jej się głos. Przełknąłem z trudnością ślinę, gdyż czułem narastającą gulę. Między nami panowała cisza, której w żaden sposób nie miałem zamiaru przerywać.- Wiem, że być może jest to największy błąd jaki w życiu popełniłam, ale ja naprawdę nie potrafię od pewnego czasu normalnie funkcjonować. Wszystko mi o Tobie przypomina. Zazdroszczę tej dziewczynie, która ma to szczęście i jest z Tobą. Pewnie pokochałeś ją tak samo mocno jak mnie dawniej.
- Kocham ją bardziej niż kiedykolwiek kochałem Ciebie. Pomimo tego, że jestem z nią około miesiąca to dzięki niej poznałem co to jest prawdziwa miłość. Ona mi ufa i potrafi pocieszyć, nawet wtedy kiedy nie miałem ochoty się z nikim widzieć, nie odpuszczała. Jej też początkowo Naty nie lubiła, ale dąży powoli do zmiany i wychodzi jej to. Violetta to dziewczyna idealna.
- Ty też kiedyś byłeś idealny. Przed poznaniem mnie. Prawda? Przyznaj się chciałbyś cofnąć czas aby mnie nie poznać?- zapytała przygryzając dolną wargę.
- Violetta.- rzuciłem i wstałem z miejsca.
- Leon nie skończyliśmy rozmowy!- krzyknęła za mną kiedy ja zmierzałem ku szatynce, rozglądającej się. Zignorowałem Larę i chociaż malutka cząstka mnie pragnęła jej wysłuchać do końca i wybaczyć to większa zdecydowanie była za Saramego.
Gdy dziewczyna mnie zauważyła to oczy jej się zaświeciły i podbiegła do mnie aby po chwili rzucić mi się na szyję.
- Kocham Cię, tak bardzo mocno Cię kocham.- szepnęła jeszcze bardziej się do mnie tuląc. O ile było to możliwie przysunąłem ją bliżej siebie obejmując swoimi ramionami.
- Też Cię kocham.- odparłem i pocałowałem ją w czubek głowy.- Przepraszam Cię zachowałem się jak prawdziwy idiota.- dopowiedziałem. Podniosła swoją twarz i musnęła moje usta.
- Nie odbierałeś ode mnie telefonów, nie dawałeś znaku życia. Martwiłam się,- poczułem jak robi mi się ciepło na sercu. Ona była dla mnie za dobra. Za idealna. 
- Kochanie wszystko jest w porządku. Musiałem trochę pojeździć i w międzyczasie wszystko sobie przemyślałem. Nie powinienem był tak na Ciebie naskakiwać.- wyjaśniłem. Posłała mi uśmiech. Zauważyłem jak jej policzki przybierają intensywnego koloru.
- Leon wiesz. że mi możesz wszystko powiedzieć.
- Wiem. Po prostu wszyscy, którzy są dla mnie ważni się ode mnie odwracają. Przynajmniej takie wrażenie odnoszę i boję się, że Ciebie też niedługo stracę przez swoją głupotę.- odparłem. Kontakt wzrokowy między nami zostawał nieprzerwany. Oblizała swoje wargi i mnie pocałowała z wyjątkiem takim, że tym razem namiętniej.
- Dlaczego Lara się tak nam przygląda?- szepnęła mi w prost do ust. Wzruszyłem ramionami i kontynuowałem czynność, która sprawiała, że czułem się dobrze. A wszystkie myśli związane z Larą znikają.- Znowu to robimy.- rzuciła dziewczyna po oderwaniu. Spojrzałem na nią pytającym spojrzeniem razem z uśmiechem.- Znowu całujemy się w miejscu publicznym, gdzie ludzie się na nas dziwnie patrzą.- dopowiedziała.
- Pamiętasz może co mi obiecywałaś wczoraj przed koncertem?- zapytałem poruszając brwiami, co wywołało chichot szatynki, który przypomina mi słodki śmiech małej dziewczynki.
- Tak pamiętam i dotrzymam słowa. Dzisiaj możemy u mnie w domu około 17. Maxi będzie z pewnością u Naty, Jake na treningu, a mama w pracy. Oczywiście jeśli będziesz miał czas, nie chcę Ci się narzucać.- mówiła jeżdżąc dłońmi po moim torsie.
- No dobrze będę u Ciebie o 17.- odprłem i pocałowałem ją delikatnie w wargi. Zauważyłem po chwili Federico, który zmierzał ku nam. Wywróciłem zabawnie oczami, kiedy się z nami witał.
- Widzę, że masz już lepszy humor.- rzucił.- Nie odbierałeś moich telefonów myślałem, że coś sobie zrobiłeś. Rano tak wcześnie wyszedłeś kiedy jeszcze spałem.- dodał. Zaśmiałem się, gdyż jego słowa brzmiały podobnie do Violetty, która patrzyła na niego dziwnym spojrzeniem.- Traktuję Leona jak brata, którego nie mam, ale bardzo chciałem mieć.- wytłumaczył.
- Rozumiem. Jak chcesz to mogłabym Ci oddać swojego brata.- zaśmialiśmy się.- Leoś bądź u mnie o 17, albo wcześniej.- zwróciła się do mnie. Przytaknąłem i ją przytuliłem.- Będę czekała.- szepnęła mi na ucho zmysłowym głosem. Musnęła moje usta i odeszła od nas zgrabnie się poruszając, aż nie mogłem od niej odwrócić wzroku.
- Będzie seks?- zapytał Fede.
- Nawet nie wiesz jakbym tego chciał.- odparłem i zwróciłem swoją uwagę na przyjaciela. - Tak czy owak będę u niej.
- Nie dziwię Ci się, że tak długo przebywasz poza domem. Wystarczyło trochę czasu a Cię w końcu zrozumiałem. Nie dość, że teraz ja i Fran u was mieszkamy to jeszcze prawie cały czas przebywa tam Maxi. Ponad to Twój tata nie jest za bardzo rozmowny.
- Witaj w moim świecie przyjacielu. Tylko wyobraź sobie, że za kilka miesięcy Naty będzie miała dziecko i będzie płakało dniami i nocami.- powiedziałem i przed oczami wyobraziłem sobie to wszystko. Koniecznie nie mogę zapominać o zabezpieczeniach, bo nie chciałbym zostać jeszcze ojcem.
- Przecież Ty lubisz małe dzieci.
- Głupio to zabrzmiało.- rzuciłem zakładając ręce na klatce piersiowej.- Przedstawiłem Ci nowego mechanika na torze?- zmieniłem skutecznie temat. Włoch pokręcił głową.- Widzisz tą szatynkę, która rozmawia z Andy'm?
- Ładna jest, ale wiesz dobre, że wolę Ludmiłę. Można by było ją zeswatać z Diego i wtedy on by się od Ciebie odpieprzył.- wymyślił pocierając palcami o brodę.- Nie wiem dlaczego, ale jej twarz wydaje mi się znajoma.- dopowiedział.
- Kilka metrów od Ciebie stoi właśnie Lara.- wyjaśniłem. Oczy bruneta momentalnie się powiększyły, a buzia otworzyła ze zdziwienia.- To właśnie ona była pierwszą miłością mojego życia. W końcu widzisz ją na żywo. Rozmawiałem z nią wcześniej i zależy jej na tym abym jej wybaczył. Nie wiem dlaczego, ale czuję, że powinienem to zrobić, bo w końcu żyję, a sam wiem jak to jest żyć z poczuciem winy. Codziennie odczuwam takie coś gdy widzę Vilu, i gdy przypominam sobie co ja do cholery chciałem zrobić na początku.- dopowiedziałem.
- Leon. Masz dziewczynę. Jesteś z nią szczęśliwy. Prawda?- wolno wypowiadał każde słowo. Przytaknąłem.- Nie wiem dlaczego masz zamiar rozstrząsywać sprawy sprzed kilku miesięcy. Wcześniej nie myślała o tym jak trudno Ci jest po waszym rozstaniu. Ona myśli tylko o sobie i o tym co zrobi aby to jej było dobrze.- wyznał.- Chociaż znając Ciebie to i tak jej wybaczysz.- westchnął.
- Leon.- usłyszałem za sobą głos Baroni. Spojrzałem szybko na przyjaciela, który posłał mi wrogie spojrzenie. Dziewczyna podeszła do nas z nieśmiałym uśmiechem.- Ty jesteś pewnie przyjacielem Leona? Federico prawda?
- Tak, tak to ja i właśnie stąd idę.- rzucił od niechcenia i poszedł w przeciwną do mnie stronę.
- Nie zdziwiła mnie jego reakcja na mnie.- powiedziała z smutkiem, który można było usłyszeć w jej głosie.- Patrzyłam na Twój motor i naprawdę jestem zdziwiona tym skąd go masz. Jestem pewna, że rodzice Ci go nie kupili.
- Dostałem od dziadka.- wyjaśniłem. Między nami zapanowała niezręczna cisza.- Dobra. To ja idę jeszcze pojeździć.- oznajmiłem i odwróciłem się od Lary. Dziewczyna szybko mnie wyprzedziła i stanęła przede mną.
- Naprawdę zależy mi na tym abyś mi wybaczył. Rozumiem, że jest Ci ciężko, ale zrozum, ja nigdy nie życzyłam Ci źle w życiu. Od kiedy Cię poznałam do teraz i pewnie przez jeszcze długi czas będę coś do Ciebie czuła.
- Lara proszę, muszę to jeszcze przemyśleć.- odpowiedziałem łagodnie. Uśmiechnęła się i kiwnęła głową. Powoli ode mnie odszedła.

@#$/^&

Zostawiłem motor na podjeździe przed domem Violetty i szybkim krokiem ruszyłem ku drzwiom frontowym. Zadzwoniłem dzwonkiem. Po chwili otworzyła mi dziewczyna z wielkim uśmiechem. Wciągnęła mnie szybko za rękę do środka a gdy drzwi się za mną zatrzasnęły przybliżyła się do mnie. Musnęła moje usta. Lekko podskoczyła i z moją małą pomocą objęła mnie w pasie swoimi chudymi nogami.
- Chodźmy do mojego pokoju.- mruknęła mi do ucha delikatnie przygryzając jego płatek. Skierowałem się do sypialni mojej dziewczyny, całując ją delikatnie po szyi. Obydwoje rozkoszowaliśmy się tym trwającym momentem. Swoje dłonie miała wszczepione w moje włosy, które przeczesywała. Przywarłem Violettę do ściany i ścisnąłem jej pośladki. Jęknęła mi wprost do ucha. Odsunąłem trochę twarz i posłałem uśmiech. Nie czekając dłużej wpiłem się w jej pełne usta. Całowaliśmy się z taką pasją, że sam byłem zaskoczony naszą namiętnością. Szatynka odwzajemniła wszystkie moje pocałunki równie silnie i emocjonalnie. Czułem, że jest tak samo podniecona jak ja. Przygryzła moją dolną wargę. Przycisnąłem ją mocniej do ściany i zamruczałem. Jej dłonie powoli przesuwały się po moim ciele. Szelest ubrań zapełniał panującą wszechobecną ciszę. Saramego niezgrabnie rozpoczęła rozpinanie mojej koszuli, która po niedługiej chwili wylądowała na podłodze. Odsunąłem Violettę od ściany i szybko lekko rzuciłem ją na łóżko. Materac zamortyzował jej upadek. Patrzyłem na nią z uśmiechem. Wyglądała idealnie kiedy leżała tak na łóżku i czekała na jakikolwiek ruch z mojej strony. Nasze głębokie oddech zagłuszały panującą ciszę.
- Leon.- wyrwała mnie z rozmyślań.- Stało się coś?- przewróciła się na bok, a głowę podparła jedną ręką.
- Jesteś taka dobra i piękna.- wyrzuciłem z siebie.- Tak trudno mi uwierzyć, że mnie kochasz. Nie zasługuję na Ciebie.- dopowiedziałem powoli wszystko analizując. Zmrużyła oczy i stanęła na przeciwko mnie.
- Nie rozumiem. Leon proszę nie gadaj głupot.- położyła swoją dłoń na moim policzku. Jej skóra była ciepła i gładka. Patrzyła mi w oczy, a ja poczułem jak moje zaczynają się szklić. Oblizała wargi i chciała mnie pocałować. Jednak się odsunąłem. Spojrzała na mnie pytającym spojrzeniem, nie rozumiała mojego zachowania, sam siebie nie rozumiałem.
- Oszukiwałem Cię.- wyznałem. Wstrzymała na chwilę oddech.- Od samego początku.- dodałem szeptem, nie dałem rady na głośniejszy ton. Wara jej zadrgała, a oczy podobnie jak mi zaszkliły.
- Jak to?- nie dowierzała.- Nie wierzę. Przecież mnie kochasz. Prawda?
- Nie byłem z Tobą szczery od początku. Jestem pieprzonym dupkiem, który nie docenia tego co ma.


- Dlaczego tak mówisz. Leon.- zignorowałem Violettę i podniosłem swoją koszulę.- Cholera jasna Leon wytłumacz mi o co chodzi!- podniosła głos. Wyprostowałem się wciągając bezsilnie powietrze i spojrzałem jej w oczy.- Powiedz mi.- poprosiła łagodnie.
- Nie, nie mogę.- rzuciłem i szybko wyszedłem z jej domu, zostawiając ją samą. Jestem idiotą.

!@#$%%^&

Rozdział XXXV za nami ^-^

Dobra nie będę się tłumaczyć, bo każdy ma szkołę... Egzaminy już w następnym tygodniu, a ja pusto w głowie mam :// Następny może się ukazać trochę później, i od razu przepraszam za opóźnienia ;) Wybaczcie mi proszę :**

Zmieniając temat... Dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim. Jesteście tacy kochani i dzięki Wam normalnie aż uśmiech sam się na twarzy pojawia <3 <3 <3 

Mam nadzieję, że ten rozdział Wam się podoba <33 

Do następnego <3