Rozdział XXXVI "Na pewno tego chcesz?"

Patrzyłam jak znika za drzwiami, chciałam coś powiedzieć aby go zatrzymać, ale on nie chce mnie słuchać. Założyłam ręce na wysokości piersi. Zapowiadało się tak ciekawie. Chociaż czego ja oczekiwałam. Powstrzymałam łzy, które bardzo chciały wypłynąć na powierzchnię. Wzięłam swój telefon z biurka i położyłam się na swoim łóżku. Do moich oczu napłynęły ponownie łzy, nie
rozumiem zachowania Verdasa i tego w jaki sposób mówił o sobie. Przeniosłam się do pozycji siedzącej i wybrałam numer do Ludmiły. Kiedy chciałam się rozłączyć po trzech długich sygnałach usłyszałam głos blondynki.
- Vilu....
- Jesteś teraz z Federico?- zapytałam szybko tym samym jej przerywając.
- Tak. Jesteśmy u mnie w domu. Stało się coś?- odparła, w jej głosie wyczułam zmartwienie. Wytarłam jedną dłonią oczy aby się teraz nie rozpłakać, jednak cicho szlochnęłam.- Vilu co się stało?- dopytywała.
- N-nic.- zająknęłam się.- Po prostu chciałam do Ciebie zadzwonić i...- nie dokończyłam, bo poczułam gulę uniemożliwiającą mi mówienie.- Nie ważne.- szepnęłam. Zakończyłam szybko połączenie. Jednak po kilku sekundach usłyszałam dźwięk melodii, oznajmiający, że ktoś próbuje się do mnie dodzwonić. Wyłączyłam telefon.

Dlaczego czuję się tak bardzo przygnębiona skoro i tak nic nie rozumiem z tej sytuacji? Sama boję się, że mogę stracić Leona. Od początku był tajemniczy.
Wstałam z łóżka i wytarłam dłonią oczy. Spojrzałam do lustra stojącego w kącie mojego pokoju. Wciągnęłam powoli powietrze, próbując opanować swoje emocje. Palcem poprawiłam makijaż, aby nie był aż tak bardzo rozmazany. Moje wpatrywanie w siebie przerwał dzwonek, który mnie odrobinę wystraszył. Przeklnęłam cicho i poszłam otworzyć.
- Czego tutaj chcesz?- spytałam widząc za drzwiami Leona, który wyglądał jakby miał za za chwilę się rozpłakać.- Wychodzisz jak gdyby nigdy nic i zostawiasz mnie samą.- dopowiedziałam. Otworzył usta lecz po chwili je zamknął. Moje oczy w międzyczasie się zaszkliły. Gwałtownie się do mnie zbliżył i wpił w moje usta. Początkowo próbowałam go odepchnąć, jednak ostatecznie dałam ponieść się górującym emocjom. Chciałam go mieć tylko i wyłącznie dla siebie, w szczególności teraz kiedy widzę go w takim stanie. Trzymał mnie mocno przy sobie. Oderwałam się od niego i spojrzałam mu w oczy.
- Leon o co Ci chodziło?- zapytałam łagodnie.- Naprawdę Cię nie zrozumiałam.
- Wiem. Przepraszam. Po prostu stresuję się jutrzejszym się wyścigiem. Nie chcę nikogo zawieść.- odparł szeptem nie przerywając kontaktu wzrokowego. Czułam jak mój brzuch rozrywa stado motyli, tylko Verdas tak na mnie działa.
- Jesteś pokręcony, ale i tak Cię kocham.- wyznałam i ponownie go pocałowałam. Weszliśmy wgłąb domu nie zaprzestając się całować.- Może obejrzymy jakiś film?- zapytałam dysząc wprost do jego ust. Opuszkami palców dotykałam powierzchni jego twarzy. Oblizał wargi.
- Na pewno tego chcesz?- odpowiedział z uśmiechem, który momentalnie pojawił się na jego ustach. Zachichotałam i pokręciłam przecząco głową. Pociągnęłam go za rękę do mojego pokoju.

!@#$%

Nalewając sok do szklanek usłyszałam otwieranie, a zaraz po tym zamykanie drzwi. Odłożyłam karton na blat i wyszłam z kuchni sprawdzając kto przyszedł.
- Tata?- rzuciłam z obrzydzeniem.- Czego tutaj chcesz?- zapytałam chłodno, nie potrafiłam się inaczej zachowywać. Za każdym razem gdy go widzę przed moimi oczami staje sytuacja kiedy podniósł na mnie rękę.
- Violetta dalej jesteś moją córką i powinnaś się do mnie zwracać z szacunkiem.- odparł.- Jest mama?
- Teraz chyba u adwokata. Nie mylisz się w sprawie waszego rozwodu.- wyjaśniłam i wróciłam do kuchni, poszedł za mną. Usiadł na krześle i patrzył jak nalewam sok do drugiej szklanki.- Mam teraz gościa i jestem zajęta.- rzuciłam chcąc aby wyszedł.
- Widzę po Twoim ubiorze. Nigdy nie chodzisz w koszuli chłopaka po domu. A Jake jest w domu?- zapytał patrząc na swoje dłonie. Poczułam się teraz nieswojo w domu, który zamieszkuję. Wywróciłam oczami odrobinę zdenerwowana.
- Jake'a nie ma w domu, a nawet jakby był to nie chciałby Cię widzieć. Wiesz, że przez Ciebie zatrzymała go policja?- podniósł swój wzrok i pokręcił głową.- Właśnie. Ja długo znałam Twoją tajemnicę i zdążyłam się już przyzwyczaić do tego, że prędzej czy później nasza rodzina się rozpadnie, ale mogłeś go jakoś przygotować do tej rozmowy. Dobrze wiesz jaki on jest.- dopowiedziałam.
- Chciałbym to wszystko naprawić.- powiedział a w jego głosie wyczułam jakby strach. Boi się mojej reakcji, pomyślałam i uśmiechnęłam się do siebie.
- Trochę z tym za późno.- skwitowałam. Usłyszałam kroki Leona zbliżającego się do pomieszczenia. Chłopak wszedł do pomieszczenia i objął mnie od tyłu patrząc na mojego ojca.
- Dobry wieczór Panie Saramego.- przywitał się z nim i musnął mój policzek. Verdas był w samych bokserkach a zachowywał się jakby był kompletnie ubrany.
- Verdas tylko nie spłódź mojej córce dziecka w tym wieku. Nie chciałbym aby była w ciąży tak jak Twoje siostra, która jest najwidoczniej bardzo nieodpowiedzialna.- zaśmiał się chamsko.
- A Pan niech lepiej nie spłodzi dziecka jakiejś swojej kochance.- burknął szatyn. Wziął dwie szklani soku i wyszedł z pomieszczenia.
- Ten chłopak nie ma szacunku do starszych.- rzucił. Pokręciłam głową z dezaprobatą słysząc jego absurdalne słowa.
- Wyjdź stąd, bo jak dobrze pamiętam już tutaj nie mieszkasz.- zarządziłam stanowczym tonem.- Nie wiem czego chcesz i po co w ogóle tutaj przychodziłeś. Przeszkadzasz mi, dlatego wyjdź. Naprawdę nie oczekuj cudu z naszej strony.- dopowiedziałam i poszłam do swojego pokoju. To był taki moment, w którym poczułam jak cała moja pewność siebie została wylana, cała siła jaką miałam nagle znikła. Wchodząc do sypialni zamknęłam za sobą drzwi. Spojrzałam na mojego chłopaka, który najwidoczniej był zły. Wiem, że to co powiedział ojciec go w pewien sposób zabolało, w końcu jego więź z Naty jest bardzo mocna. Posłał mi delikatny uśmiech, który odwzajemniłam.
- Nie wiedziałam, że przyjdzie, bo jakbym wiedziała to bym Ci powiedziała.- powiedziałam powoli idąc w stronę łóżka. Zaśmiał się.
- Rozumiem. Nie mam Ci tego za złe.- odpowiedział. Położyłam się kładąc mu głowę na torsie.- Jesteś na niego zła?- zapytał gładząc moje włosy.
- Nawet nie wiesz jak bardzo. Ten człowiek w ogóle nie myśli i nawet nie wiem jakim cudem mama wcześniej z nim nie skończyła. W ogóle dziwię się, że wcześniej nie zauważałam jego wielkiej głupoty. Nie przejmuj się jego komentarzami.- wyznałam i spojrzałam na niego. Na jego twarzy pojawił się uśmiech.- Myślisz nad czymś konkretnym?- zmieniłam temat. Zastanawiał się chwile.
Czas umilała nam muzyka, która dodawała odpowiedniej atmosfery. Z jednej strony jest to dobrze, bo nie ma między nami niezręcznej ciszy.
- Myślę nad naszym  związkiem. Stąpamy po bardzo cienkim lodzie.- spojrzałam na niego pytająco. Oblizał wargi, w skutek czego poczułam nagłą ochotę pocałowania go.- Mam na myśli to, że Lara jest zdolna zrobić wszystko abym jej wybaczył a później będzie chciała tego co łączyło nas wcześniej.
- Ale ty jej już nie kochasz. Prawda?
- Prawda.- musnął moje usta.

Następnego dna

Pobiegłam w stronę Leona i dosłownie się na niego rzuciłam oplatając go nogami w pasie. Złożyłam na jego ustach soczysty pocałunek, który odwzajemnił. Bardzo cieszę się jego zwycięstwem i widzę, że on także. Po chwili oderwaliśmy się od siebie i posłaliśmy uśmiechy. Szybko z niego zeskoczyłam, aby inni mogli mu pogratulować.
- Dzień dobry jestem Lucas Yocker.- przedstawił się mężczyzna. Szatyn zdziwił się pozytywnie.- Jestem przedstawicielem firmy MotoX mógłbym z Tobą porozmawiać na osobności?- chłopak spojrzał na mnie przepraszającym spojrzeniem. Posłałam mu uśmiech i odeszłam od niego kilka kroków. Kiedy zauważyłam Ludmiłę i Federico ruszyłam w ich kierunku. Jednak nagle poczułam ucisk na nadgarstku. Odwróciłam się szybko.
- Lara.- rzuciłam z niechęcią.- Czego ode mnie chcesz?- zapytałam. Czułam jak mięśnie mojej twarzy napinają się.
- Możesz mnie nie lubić, bo myślisz, że chcę Ci odbić Leona, ale nie mam zamiaru niczego rozwalać w jego życiu. Skoro jest z Tobą szczęśliwy, to dlaczego miałoby mi zależeć na waszym zerwaniu. Uwierz mi chcę tylko aby mi wybaczył. Nie mam wobec niego złych zamiarów. Chcę aby mógł być szczęśliwy.- wyznała a kąciki jej ust lekko podniosły się ku górze.
- Nie rozumiem co ja mam z tym wspólnego. Decyzja czy Leon Ci wybaczy zależy od niego.- odparłam. Poczułam się lepsza. Poczułam się tak jak dawniej i o dziwo mi się to spodobało. Przed oczami stanęły mi czasy, kiedy wywyższałam się ponad innych, bo byłam od nich lepsza. Dalej jestem od nich lepsza, ale stopuję z przechwalaniem.
- Chciałam tylko powiedzieć Ci, że nie musisz widzieć we mnie zagrożenia.- wyjaśniła nerwowo pocierając dłońmi. Szybko przenosiła wzrok nie utrzymując ze mną kontaktu wzrokowego.
- Nie widzę w Tobie zagrożenia. Wierzę w słowa Leona. Naprawdę nie boję się Ciebie.- podeszłam do niej bliżej.- Ale spróbuj ingerować w mój związek z Leonem to pożałujesz tego.- zagroziłam.
- Próbuję być miła. Staram się bardzo, ale Ty mi grozisz. Wiesz co Ci powiem?- założyłam ręce na wysokości piersi i patrzyłam na nią wyczekująco.- Leon mi wybaczy czy tego chcesz czy nie. Znam go i wiem, że nie posłucha nikogo tylko zrobi to co sam uważa za słuszne. Myślałam, że jesteś normalną dziewczyną, a okazałaś się wycwanioną, pustą dziewczyną, która myśli, że jak ma dobrze ustawionych rodziców to może pomiatać innymi. Widzę, że przy Leonie jesteś inna, ale jak to mówią natura ciągnie wilka do lasu.
- Po pierwsze nie znasz mnie. Po drugie... Nie znasz mnie.- skwitowałam.
Podeszłam do przyjaciół i usiadłam obok nich na ławce. Zakochani byli tak zajęci sobą, że nawet mnie pewnie nie zauważyli, ale nie dziwię im się Federico jutro wraca do Włoch. Poczułam nagle wibracje telefonu. Szybko wyciągnęłam urządzenie z kieszeni. Diego. Chwilę się zawahałam jednak ostatecznie postanowiłam odebrać
- Cześć Diego coś się stało?
- Vilu masz dzisiaj czas? Bardzo zależy mi na spotkaniu z Tobą. Mam Ci do powiedzenia coś ważnego.
- Znaczy się teraz jestem na torze. Leon właśnie wygrał wyścig i nie pasuje mi go tak zostawić.- odparłam i podniosłam swój wzrok z paznokci. Zauważyłam, że Verdas rozmawia z Larą a po chwili ona się do niego tuli. Poczułam jak krew się we mnie gotuje.- Albo wiesz chętnie się z Tobą spotkam. Może być w parku obok toru?
- Tak, jasne.- odpowiedział szybko i się rozłączył.
Wstałam z ławki i miałam mówić przyjaciołom aby nie mówili nic Leonowi, ale oni pewnie i tak nic nie usłyszeli, dlatego szybko wyszłam niezauważona. Nie wiem z jakiego powodu, ale poczułam ukłucie w sercu. Przeszłam przez bramę parku, aby po chwili móc spacerować alejkami, które o tej porze roku przyozdabia wiele zieleni. Usiadłam na jednej z wielu ławeczek i czekałam na przyjście Hiszpana. Nie wiem dlaczego powiedziałam Larze, że się jej nie boję skoro tak naprawdę cholernie obawiam się każdego dnia, i każdej ich rozmowy. Moja duma nie pozwoliła się do tego przyznać. Gdybym od początku rozmowy zachowywała się normalnie, a nie jak urażona panienka to może ona by się naprawdę odczepiła od Leona. Nie znam jej, więc nie wiem czy mówiła prawdę czy kłamała.
Poczułam czyjeś dłonie na moich oczach i dokładnie wiedziałam kto to.
- Diego.- oznajmiłam z delikatnym uśmiechem. Usiadł obok mnie i nie odrywał ode mnie swojego wzroku.- Coś jest nie tak? Makijaż mi się rozmazał?- zapytałam wskazując na swoją twarz. Zaśmiał się kręcąc głową.- Dobrze to o czym chciałeś ze mną rozmawiać?
- Zrozumiałem swój błąd. Teraz kiedy Fran już definitywnie mnie skreśliła to chcę mieć przy sobie przyjaciół. W ostatnim czasie zachowywałem się jak dupek wobec Leona, ale uświadomiłęm sobie, że przecież to nie jego wina, że Fran musiała wyjechać a co za tym szło zerwać ze mną.
- Diego jej pewnie też było trudno, ale najwidoczniej chciała abyś znalazł szczęście u innej dziewczyny. Nie chciała Cię ranić. To nie twoja wina, że zachowywałeś się tak po zerwaniu, w końcu bardzo ją kochałeś, a tutaj z dnia na dzień nie jesteście razem.
- Dokładnie. Chcę żebyś mi pomogła odzyskać zaufanie Leona. Powiedziałem mu ostatnio coś czego żałuję.- oznajmił i przeniósł swój wzrok na swoje dłonie.

!@#$%^&

Rozdział XXXVI za nami ^-^

Tak właśnie jest sobota a rozdział miał pojawić się w środę i jeszcze taki krótki. Nie miałam czasu na komentowanie i pisanie, bo miałam egzaminy. Opiszę to w skrócie, zawaliłam przyrodnicze i polski :xx

Nie zostaje mi nic innego jak przeprosić za tak późną publikację. Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe. Niestety teraz muszę starać się o dobre oceny i jeszcze poprawiać, bo sobie całkowicie zniszczyłam swoim lenistwem. Będę biegała od nauczyciela do nauczyciela. Wniosek z tego taki, że warto się uczyć na bieżąco i nie mieć zaległości :x ale czasu nie cofnę. 

Dziękuję oczywiście za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Jesteście wspaniali i nie wiem jak mam Wam za to dziękować. Dostałam ogromną dawkę motywacji, ale co zrobię jak czasu mało...

Jeżeli macie do mnie jakieś pytania to możecie je zadawać na aska : ask.fm/Elna006

Do następnego <3