Rozdział XXXIX "Wypadek"

Dedykacja dla Każdego Kto Czyta

Patrzyłam smutnym wzrokiem na mojego chłopaka. Nie wiedziałam co mam mu doradzić, brakuje mi odwagi, aby powiedzieć mu, że bardzo chcę żeby nie wyjeżdżał i został tutaj ze mną, rodziną i przyjaciółmi. Kocham Leona i nie wyobrażam sobie życia oddzielnie, z dala od niego. Sama myśl o tym mnie przeraża.
- Leon, ale ty na pewno jesteś pewny, że chcesz tam wyjechać?- zapytałam. Przygryzłam dolną wargę. Wypuścił głośno powietrze i przeniósł swój wzrok z swoich dłoni na mnie.
- Vilu jesteś pierwszą osobą, której o tym mówię i wcale nie jestem pewny czy tego chcę.- wyznał. Wtuliłam się w niego.- Mam trochę czasu na podjęcie decyzji.- szepnął w moje włosy. Podniosłam twarz, na której widniał cień marnego uśmiechu.- Masz mi to za złe?
- Jak możesz tak w ogóle myśleć? Chcesz realizować swoje pasje to nic okropnego. Zależy mi na Twoim szczęściu.- odparłam. Wstałam z ławeczki i podałam dłoń szatynowi.- Przejdźmy się, nie chce mi się tak bezczynnie siedzieć i myśleć nad Twoim wyjazdem. Odsuńmy ten temat na bok i jak podejmiesz decyzję to wtedy mi powiesz. Nie chcę być głównym powodem, przez który trudno Ci podjąć jakiekolwiek decyzje- oznajmiłam idąc powoli.

- Ładną mamy pogodę.- zmienił temat. Zaśmiałam się z tego powodu i spojrzałam na zachmurzone niebo.
- Wydaje mi się, że prędzej czy później będzie padał deszcz.- rzuciłam i spojrzałam na jego uśmiechniętą twarz.- Dlaczego się tak uśmiechasz?- zapytałam ciekawa.
- Ponieważ jesteśmy teraz tutaj, razem i rozmawiamy na jakieś bezsensowne tematy.- wyjaśnił. Objął mnie ramieniem, a ja się w niego wtuliłam dalej idąc.

!@#$%^&

- Już jestem!- krzyknęłam wchodząc do domu. Weszłam do kuchni, a której akurat znajdowała się rodzicielka pijąca kawę z kobietą, której się tutaj nie spodziewałam. 

- Dzień dobry Pani Verdas.- przywitałam się z uprzejmym uśmiechem. Meksykanka odwzajemniła mój uśmiech. Spojrzałam pytająco na mamę. Wzruszyła ramionami i wzięła łyk kawy.- Dobrze to ja pójdę do swojego pokoju.- oznajmiłam skrępowana i odwróciłam się ku wyjściu na korytarz.

- Vilu poczekaj.- zatrzymał mnie głos kobiety, spojrzałam na nią. Odłożyła kubek na blat.- Leon dawno nie był tak szczęśliwy, jak teraz od kiedy jesteście razem. Nie miałam okazji Ci tego nigdy powiedzieć, ale ja także jestem szczęśliwa, bo widzę ile miłości nawzajem sobie dajecie. Ostatnio doszliśmy, z moim mężem, do wniosku, że nie możemy wiecznie doradzać naszemu synowi, a lepsza kandydatka na jego żonę w przyszłości może się nie trafić.- wyznała. Czułam jak robi mi się ciepło, nie tylko na sercu, ale w całym moim ciele. Mogłabym skakać ze szczęścia, aby ukazać radość z powodu akceptacji przez Leona rodziców. Zawsze wydawało mi się, że są gorsi i nie dbają o swoje dzieci, bo ciągle zajmują się pracą, ale ten stereotyp o tej rodzinie na pewno jest błędny.
Podeszłam do rodzicielki mojego chłopka i delikatnie przytuliłam.
- Dziękuję.- szepnęłam.- Akceptacja z Państwa strony to naprawdę wiele.- dopowiedziałam.

!@#$%^&*

Zazwyczaj było to tak, że tekst piosenki pojawiał się w mojej głowie, tak nagle. Zapisywałam wówczas na kartce wszystko co czułam, a teraz nie mogę się skupić nad niczym. Myślałam, że być może spacer poprawi moje myślenie, ale jednak się myliłam. Zamiast tego jestem jeszcze bardziej przygnębiona.

Dalej nie mogę sobie uświadomić po, co Leon spotkał się z Larą. W dodatku nic mi o tym wcześniej nie wspominając. Widząc ich jak si przytulali czułam jak zaczyna się we mnie gotować ze złości. Pomimo tego wszystkiego ufam swojemu chłopakowi. Siedzieli na ławeczce i o czymś rozmawiali, a ja od kilku minut byłam niezauważona i bałam się do nich podejść. Ostatecznie zebrałam w sobie resztki odwagi jakie mi pozostały. Poprawiłam swoją spódniczkę i ruszyłam w wyznaczonym kierunku, 

- Leon. Ale przypadek. Myślałam, że się zobaczymy ponownie dopiero wieczorem.- posłałam mu uśmiech, który był połączony z małymi wyrzutami.- Cześć Lara.- przywitałam się normalnie. Usiadłam pomiędzy nimi.- Przeszkadzam Wam w rozmowie?- zapytałam udając przejęcie. 

- Nie. Spotkałam się z Leonem, aby dowiedzieć się czegoś o Diego.- wyjaśniła dziewczyna. Przeniosłam szybko swoje spojrzenie z Leona na Baroni. Zaśmiałam się.

- Jemu też chcesz zniszczyć życie?- syknęłam.- Diego to mój przyjaciel i dobrze go znam. Poza tym on Ciebie nigdy nie pokocha tak mocno jak Francesci.- dodałam. Byłam zła na siebie, że przypomniałam Fran. Chciałabym, aby była tutaj z nami wszystkimi. Pomyśleć, że przez jedno głupstwo mojego ojca wyniknie z tego tyle złego i nieprzyjemnego.

Widziałam w jego oczach złość.

- Tato...- przerwał mi. Chwycił mnie mocno za ramiona, w moich oczach pojawiły się łzy.

- Miałaś jej kurwa nic nie mówić! Zależało Ci na tym od samego początku! Niewdzięcznica.- krzyczał. Kiedy chciałam się odezwać poczułam mocne uderzenie na policzku. Uderzenie było tak mocne, że upadłam na podłogę. W moich oczach momentalnie pojawiły się łzy...

- Może ona była dla niego ważna, ale to nie znaczy, że w jego sercu nie ma miejsca dla innej osoby.- wyrwała mnie z wspomnień.- Violetta ja naprawdę nie chcę niczego złego. Moja historia z Leonem tak jakby dawno się zakończyła, pomimo tego, że dalej mi na nim bardzo zależy to wiem, że czasu nie cofnę, a ludzie podobno uczą się na błędach. Jestem świadoma jak wielki błąd popełniłam zrywając wtedy z Leonem, chociaż moje serce tak bardzo nie chciało dać za wygraną to poległo w walce z rozumem.

- Powiedz mi, że już nie kochasz Leona to wtedy spotykaj się z kimkolwiek chcesz.- poczułam jak szatyn mnie obejmuje i podobnie do mnie przypatruje się dziewczynie. Zarumieniła się i spuściła wzrok. 

- Nie mogę tego powiedzieć. Kocham go, ale jestem w stanie otworzyć serce dla nowej osoby.- wyjaśniła. Wstała z ławki.- Przepraszam, ale serce nie sługa.- rzuciła i odeszła w stronę swojego motoru. Popatrzyłam na Leona. Wzruszył ramionami i mnie pocałował. 

!@#$%$^&

Spojrzałam na okno. Dalej pada. Kropelki wody odbijające się od powierzchni szyby coraz bardziej działały mi na nerwy. Siedzę na łóżku z notatnikiem i próbuję ułożyć jakiś sensowny tekst piosenki. Położyłam dłonie na klawiszach od keyboard'u, jednak po chwili je zabrałam aby wziąć niebieski długopis i znowu namyślać się nad tekstem. 

Nagle do mojego pokoju bez pukania wszedł Maxi. Spojrzałam na niego pytającym spojrzeniem i odłożyłam rzeczy na bok. Chłopak usiadł na krześle od biurka.

- Nie powinieneś teraz grać z Jake'iem w Fifę?- zapytałam. Założył ręce na wysokości klatki piersiowej.- Tak w ogóle dziwne jest to, że jesteś tutaj a nie w Verdasów.- zaśmiałam się. Na jego twarzy ukazał się sztuczny uśmiech. Wywrócił oczami i pokręcił oczami z dezaprobatą.

- Naty pojechała gdzieś, z swoim ojcem. Powiedziała, że powie mi jak wróci gdzie była.- odparł. - Przyszedłem do Ciebie żeby porozmawiać.- dodał. 

- O czym? Coś jest nie tak w waszym związku? Czy może masz wątpliwości i chcesz odejść od  Naty?- dopytywałam ciekawa. Zaśmiał się. 

- Między mną a Naty wszystko jest w porządku. Chodzi mi bardziej o Leona. Nie wiem czy wiesz, ale dostał propozycję wyjazdu do Atlanty....

- Wiem o tym.- przerwałam kuzynowi jego wypowiedź.- Nie chcę aby wyjeżdżał, ale też nie chcę stawać na drodze do robienia tego co jest jego pasją.- posmutniałam.

- Myślisz, że wyjedzie i zostawi tutaj wszystkich, którzy są dla niego ważni? Naty nie była za bardzo zadowolona i szczęśliwa.- oznajmił.- Widzę po Tobie, że boisz się utracić go.- stwierdził przyglądając mi się. 

- Cholernie się boję.- powiedziałam cicho. Otworzyłam usta, aby znowu coś powiedzieć, ale przerwał mi dźwięk dzwonka. 

- Oby to tylko nie byli moi rodzice, którzy chcą mi zrobić niespodziankę swoim przyjazdem.- poprosił brunet. Szybko wstałam z łóżka.

- Nie mogą być aż tak źli skoro nie mają nic do tego, że Twoja dziewczyna jest w ciąży.- mówiłam idąc korytarzem. Kuzyn szedł za mną. 

- Oni o tym nie wiedzą.- oznajmił kiedy otwierałam drzwi frontowe.- Chciałem im powiedzieć, ale nie było jeszcze na to okazji.- dopowiedział i spojrzał na osobę za drzwiami.

- Leon jesteś cały mokry, wejdź do środka.- zaproponowałam. Jednak od dalej stał na zewnątrz i patrzył na mnie przenikliwie. Maxi szybko się wymsknął.

- Chcesz wyjść ze mną na spacer?- zapytał wskazując ręką za siebie.
- Leon oszalałeś? Chcesz być na jutro przeziębiony?- wciągnęłam go wewnątrz domu. Był cały mokry od deszczu, a nieliczne kropelki wody spływały z jego włosów, po twarzy i skapywały na jego ubiór.- Powiesz mi co wyprawiasz?- zapytałam stojąc na przeciwko chłopaka i patrząc mu w oczy. Przygryzłam dolną wargę i nim się spostrzegłam jego usta złączyły się z moimi. Pomimo tego, że był mokry przylgnęłam do niego bardzo mocno, aby pomiędzy nami nie było najmniejszego odstępu. Powoli kierowaliśmy się w stronę mojego pokoju, nie dając sobie ani trochę wytchnienia.
- Pragnę Cię.- mruknął na chwilę odrywając się od moich warg. Spojrzałam mu w oczy z powagą, jednak po chwili zaśmiałam się i ponowiłam poprzednią czynność. Weszliśmy do mojego pokoju nie zaprzestając się całować.
Nagle usłyszeliśmy męskie odchrząknięcie. Szybko się od siebie oderwaliśmy lekko speszeni. Spojrzałam na osobę, która nam przeszkodziła.
- Maxi.- zmrużyłam oczy wypowiadając jego imię.- Wydawało mi się czy Jake Cię chyba wołał.- dopowiedziałam pokazując głową kierunek drzwi.
- Wydawało Ci się, bo ja go nie słyszałem.- odparł nie ruszając się z miejsca. Gdyby mój wzrok mógł teraz zabijać, niestety Maxi dawno leżałby już trupem na podłodze. Wypuściłam powietrze zrezygnowana i podrapałam się po głowie.
- Jak chcesz zostać to nie mam nic przeciwko. Tylko nie wiem czy lubisz oglądać całujących się innych ludzi. Leon zamknij drzwi, jeżeli Maxi chce to będzie mógł sobie popatrzeć.- powiedziałam. Mój chłopak podszedł do drzwi, ale kuzyn był szybszy i wybiegł z pomieszczenia, zostawiając nas samych. Zbliżyłam się do chłopaka chcąc go pocałować, jednak on mnie przytulił. Lekko zdezorientowana również go objęłam.
- Nie wiem co mam zrobić.- przerwał panującą ciszę.
- Chciałabym Ci powiedzieć żebyś nie jechał, ale wyjdę na ignorantkę, która myśli tylko o swoim szczęściu, a jeżeli powiem Ci żebyś jechał to wyjdzie na to, że Cię nie kocham i chcę się Ciebie pozbyć.- wyznałam odsuwając swoją twarz od jego torsu. Poczułam jak oczy mi się szklą, jednak próbuję temu zapobiec.- Co mam Ci powiedzieć?- zapytałam łamiącym się głosem.
- Że mnie kochasz.- odparł szeptem, ścierając kciukiem pojedynczą łzę, która mimowolnie wypłynęła z mojego oka.
- Kocham Cię.- wyrzuciłam z siebie. Pocałowałam chłopaka, i jedyne czego chciałam w tym momencie, to Jego. Chciałam go mieć teraz jak najwięcej przy sobie.
Objęłam szyję Leona i pociągnęłam go za sobą na łóżko, które znajdowało się za mną. Zaśmiałam się, kiedy wylądowaliśmy, bo w cale nie byłam pewna czy dobrze wylądujemy na materac.

!@#$%^&*

- Miśku wiesz, że niedługo moja mama wyjeżdża odpocząć od tego miejsca, a Jake jedzie na obóz. Zostaję tylko ja i Ludmiła.- oznajmiłam jeżdżąc palcem wskazującym po jego torsie. Na jego twarzy pojawił się uśmiech.- Ale znając ją to będą bardzo szalone dni.

- Fede wraca za dwa dni, więc będzie jeszcze szczęśliwsza i to będą jeszcze bardziej szalone dni.- zaśmiał się i musnął moje czoło.- Dobrze jest mieć Ciebie przy sobie, Chciałbym aby tak było zawsze.- dopowiedział. Przekręciłam się na brzuch i położyłam głowę na jego klatce piersiowej. Nagle zaczął dzwonić telefon chłopaka, kiedy miałam coś mówić. Wywrócił zabawnie oczami i sięgnął po urządzenie. Spojrzał na ekran i odebrał. 

- Co tam mamo?- zapytał przykładając iPhone'a do ucha. Posłał mi uśmiech, niestety po chwili jego twarz wyrażała smutek i wystraszenie. Zmarszczyłam brwi, jednak on patrzył wszędzie tylko nie na mnie.- Gdzie oni są? Dobra już tam jadę tylko się trochę ogarnę.- rzucił i się rozłączył. Szybko wstał z łóżka jednocześnie ubierając na siebie bokserki.

- Leon co się stało?- zapytałam zakrywając się kołdrą. Zignorował mnie- Leon!- podniosłam lekko głos. 

- Ubieraj się jedziesz ze mną.- wstałam z łóżka jednocześnie odkrywając swoje ciało. Spojrzał na mnie przelotnie, ale gdy zauważył, to że stoją przed nim naga to jego wzrok zawisł na mojej osobie chwilę dłużej. Rzucił mi mój stanik. Złapałam go i posłałam mu urocze spojrzenie. 

Gdy byłam już w pełni ubrana i gotowa poprawiłam swoje włosy i wyszłam z pokoju. Oznajmiłam rodzicielce, że wychodzę z Leonem przechodząc przez pokój dzienny. W zamian posłała mi uśmiech i powiedziała, abym zadzwoniła. Będąc na zewnątrz zauważyłam samochód Verdasa na podjeździe, szybko podążyłam w tamtym kierunku i wsiadłam na miejsce pasażera. 

- Wiesz, że to jest naprawdę dziwne, że zdążyłam się ogarnąć w zaledwie pięć minut.- wyznałam zapinając pas.- Tak w ogóle to co się stało?- zapytałam, kiedy wyjeżdżaliśmy na drogę główną. Położyłam swoją dłoń na jego. 

- Naty i tata mieli wypadek, jakiś pijany kierowca nie zauważył czerwonego światła i wjechał w stronę, gdzie siedziała Naty.- wyjaśnił. Przyłożyłam dłoń do ust.

- Mój Boże. Pośpiesz się Leon, zadzwonię do Maxi'ego.- powiedziałam. Wyciągnęłam telefon z kieszeni spodenek i wybrałam numer kuzyna. Niestety nie odbierał. Dzwoniłam do niego kilka razy, ale żadnej odpowiedzi.- Cholera jasna. Idiota nie odbiera.- burknęłam zła na bruneta. Spojrzałam na Leona, który w skupieniu obserwował jezdnię.- Kochanie chciałabym powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale wiem, że to nie pomaga. Jestem z Tobą i to powinno się liczyć. Nie jesteś sam.- powiedziałam aby dodać mu odrobinę otuchy.
- Wiem i bardzo Ci za to dziękuję.- delikatnie uścisnął moją dłoń, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

!@#$%^&*

- Jestem bratem i synem.- wytłumaczył Leon. Kobieta przeniosła swój wzrok na mnie.- To moja narzeczona.- dodał szybko. Zmrużyła oczy jakby nam nie wierzyła.- Powie nam Pani gdzie jest moja siostra i mój ojciec?- spojrzała na ekran monitora.
- Pańska siostra jest na obserwacji w sali 85, a ojciec jest w tym czasie operowany.- wyjaśniła. Zauważyłam jak Leon robi się blady na twarzy. Splotłam szybko nasze palce razem i odeszliśmy od recepcji w stronę windy. Weszliśmy do środka.
- Pójdziemy na początku do Naty a później dowiedzieć się coś odnośnie stanu taty.- stwierdził. Przytaknęłam mu kiwnięciem głowy. Musnęłam delikatnie jego usta. Nie wiedziałam kompletnie co mam zrobić, jednak chciałam być przy nim i wspierać go swoim towarzystwem.- Naprawdę chciałbym, aby wszystko było dobrze. W ostatnim czasie coraz bardziej przekonuję się, że im bardziej zaczyna mi się układać w życiu tym mam większe obawy. Wcześniej nie przejmowałem się niczym dopóki nie zakochałem się w Tobie.- wyznał. Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. Kiedy zatrzymaliśmy się na odpowiednim piętrze wyszliśmy z małego pomieszczenia i ruszyliśmy do sali, w której leżała Natalia. Dziewczyna widząc nas, ucieszyła się. Chciała wstać z łóżka jednak nie mogła. Zauważyłam na jej ręce gips. Leon od razu podbiegł do swojej siostry i ją przytulił, zaraz po nim uczyniłam to samo. Szatyn usiadł na krzesełku obok łóżka, a ja na skraju koło brunetki.
- Naty co się stało?- zapytał Leon trzymając ją za rękę. W jej oczach zebrały się łzy.
- Jechaliśmy do domu. Wszystko było w porządku, aż nagle z jednej strony wyjechał jakiś facet. Uderzył w stronę gdzie siedział tata.- łkała. Przytuliłam ją ponownie do siebie.- Mama czeka na jakieś informacje w sprawie operacji. Obawiam się, że tata może tego nie przeżyć. Ostatnie co miałam przed oczami to jego całego we krwi, Później zasnęłam.- dodała. Podniosła twarz.-Gdzie jest Maxi?- zapytała.
- Już tutaj jedzie.- skłamał Leon, a po jego policzku spłynęła pojedyncza łza. Wstrzymałam na chwilę oddech.
- Naty wiesz co z dzieckiem?- zapytałam mając nadzieję, że jest dobrze.
- Na szczęście żyje, ale lekarz powiedział, że muszę teraz na siebie bardziej uważać.- odpowiedziała i wytarła mokre oczy. Spojrzałam na Verdasa.- Leon możesz pójść i sprawdzić co z mamą i w międzyczasie zadzwonić do Maxi'ego, gdzie jest. Proszę.- chłopak przytaknął. Pocałował delikatnie dłoń Naty i wyszedł z pomieszczenia.- Vilu powinnaś wiedzieć, że bez względu na wszystko Leon bardzo Cię kocha. Czuję, że niedługo wydarzy się coś co z pewnością Cię zaboli.- rzuciła. Zmrużyłam lekko oczy.
- Ciężko mi pogodzić się z myślą, że Leon być może niedługo wyjedzie do Atlanty, ale przecież związki na odległość nie zawsze się rozwalają, a ja uważam, że nasz związek jest na swój sposób solidny,- odparłam. Wymusiła uśmiech, widziałam jak kąciki jej ust drgają,
- Watro być optymistycznie nastawionym do życia.- stwierdziła kładąc swoją dłoń na mojej. W pewnym sensie nie do końca rozumiałam jej zachowanie. Może i jest niedługo po wypadku, ale z jej słów wnioskuję, że nieuniknione jest wydarzenie się czegoś złego.

@#$%^&*

Cisza...
Przerywa ją nagłe i niespodziewane otwieranie drzwi. Jak na komendę wszyscy wstali i podeszli do mężczyzny. Tylko ja siedziałam i obserwowałam twarz doktora. Nie słyszałam co dokładnie mówił, ale pokręcił głową, a to oznaczało bardzo złe wieści dla rodziny Verdasów...

@#$%^&

Rozdział XXXIX za nami ^-^

Nie mam nic na swoje wytłumaczenie, bo chcę Was bardzo przeprosić ponownie... Przepraszam, mam nadzieję, że mi wybaczycie <33 Rozdział jest dłuższy, czy tylko mi się wydaje..?

Bardzo dziękuję za miłe słówka pod poprzednim rozdziałem i mam nadzieję, że jeszcze ze mną jesteście <333

Jeszcze raz przepraszam, i przepraszam za rzadkie komentowanie ://

Do następnego <3