Rozdział XXXVIII "Zranię ją"

Dedykacja dla Madzia Vilovers

- Leon cholera jasna!- krzyknęłam widząc chłopaka śpiącego na trawie. Wokół szatyna leżały puste butelki po alkoholu. Widząc, że nic to nie poskutkowało, a on dalej spał, podeszłam bliżej niego i krzyknęłam mu wprost do ucha. Momentalnie otworzył oczy. 

- Gdzie ja jestem?!- zapytał rozglądając się dookoła. Przetarł oczy dłońmi.- Co ja tutaj robię?- mamrotał nie dając dojść mi do słowa.- I co ty tutaj robisz?

- Diego mówił, że do niego dzwoniłeś i chciałeś aby przyjechał. Teraz Cię gdzieś szuka a ty tutaj śpisz.- odparłam pomagając mu wstać. Verdas ledwo utrzymywał równowagę.- Odprowadzę Cię do jego samochodu.- oznajmiłam idąc w odpowiednim kierunku. 

- Lara śniło mi się, że my...- zaśmiał się.- Nieważne.- dopowiedział nie zaprzestając się śmiać.- Gdzie jest Violetta? Chcę się z nią zobaczyć.- sięgnął do kieszeni po telefon. 

- Co zamierzasz zrobić?- zaciekawiłam się. 

- Napiszę do Violetty.- rzucił.- Muszę wiedzieć czy nie siedzi teraz z Diego.- burknął. Westchnęłam i wyrwałam szatynowi telefon z dłoni.- Jesteś w zmowie z Diego i obydwoje próbujecie oddalić ode mnie Vilu.- mówił próbując jednocześnie odzyskać swoją własność. Wywróciłam oczami i usiadłam na ławeczce razem z Leonem. 

- Zrobię to za Ciebie, bo jeszcze napiszesz jej coś czego będziesz jutro żałował.-wyjaśniłam a Meksykanin przestał się sprzeciwiać. Zobaczyłam wiele nie odczytanych wiadomości.
- Zrobiłem coś okropnego i boję się, że Vilu mi nie wybaczy, gdy jej o tym powiem. Nie kochałem jej na początku a  teraz czuję, że to jest prawdziwe uczucie.- mamrotał, a oczy same mu się zamykały.
Przeczytałam ostatnią wiadomość Gdzie jesteś? Martwię się o Ciebie. Proszę odezwij się <3. Spojrzałam kątem oka na zasypiającego Verdasa i odpisałam Nie martw się wszystko jest w porządku. Kocham Cię. 
Uśmiechnęłam się pod nosem i delikatnie odłożyłam urządzenie do dłoni szatyna.
- Lara znalazłaś go?!- usłyszałam za sobą krzyk Diego. Odwróciłam się i przyłożyłam palec do ust. Hiszpan podszedł do ławki, na której siedzieliśmy.- Gdzie był?
- Spał i dalej śpi. Poza tym jakbyś nie zauważył to jest pijany.- oznajmiłam wstając z ławki.- Dobra weź go do domu.- dodałam posyłając mu nieśmiały uśmiech.
- Dziękuję za pomoc.- odwzajemnił uśmiech patrząc mi w oczy.- Powinniśmy się spotkać i lepiej poznać.- zaproponował nie przerywając kontaktu wzrokowego. Poczułam się jakbym miała nogi z waty. Ostatni raz czułam się tak kiedy byłam z Leonem.
- Tak, masz rację.- odparłam. Jego oczy się zaświeciły, co spowodowało mój cichy chichot.- Na pewno się jeszcze spotkamy.- rzuciłam odchodząc od zapatrzonego we mnie bruneta.

!@#$%^&*

Następnego dnia 

Leon

Powoli otworzyłem zaspane powieki. Jednak światło, które docierało do moich oczu było nieznośne. Kiedy uporałem się z tym problemem. Otarłem zmęczone oczy. Rozejrzałem się dookoła. Nie wiem jakim cudem, ale jestem w domu Diego. Wolno przeniosłem się do pozycji siedzącej. Cholernie bolała mnie głowa. 

- W końcu raczyłeś wstać.- usłyszałem za sobą głos kuzyna. Podszedł do kanapy, na której siedziałem i usiadł obok.- Jakbym tam nie przyjechał to byś obudził się dzisiaj na plaży. Wiesz, że jesteś strasznie śmieszny jak jesteś pijany?

- Co robiłem?- szybko się zerwałem, co wywołało śmiech Hiszpana.

- Śpiewałeś w samochodzie, a później opowiadałeś mi jakiś sen, w którym prawie przeleciałeś jakąś dziewczynę, ale Lara Cię obudziła. Później cały czas się śmiałeś i w końcu zasnąłeś.-wyjaśnił.
- Ja pierdole. A Ty skąd się tam wziąłeś? I że co Lara mnie obudziła?- nic nie rozumiałem ponadto język mi się plątał i nie wiedziałem o co mam pytać.
- Dzwoniłeś do mnie i mówiłeś, żebym nie zabierał Ci Violetty, bo ona jest dla Ciebie najważniejsza. Powiedziałeś mi, że jesteś na tej imprezie. Wyczułem, że jesteś pijany, więc postanowiłem tam pojechać i sprawdzić co się dzieje.- powiedział.- Jesteś głodny?- zmienił temat.
- Wspominałeś coś o Larze, prawda?- zauważyłem. Wywrócił oczami rozsiadając się wygodniej,
- Gdy tam przyjechałem to wpadłem akurat na nią. Była tak miła, że postanowiła mi pomóc Cię szukać.- odpowiedział. Zmrużyłem delikatnie oczy i przyjrzałem mu się.- To jesteś głodny?- znowu podjął próbę zmienienia tematu. Ostatecznie odpuściłem i przytaknąłem. Hiszpan wstał z miejsca i poszedł do kuchni. Powoli podniosłem się utrzymując równowagę, ponieważ trochę kręciło mi się jeszcze w głowie. Zająłem miejsce przy ladzie. Diego położył przede mną drożdżówkę i usiadł obok mnie.
- Bardzo ambitne śniadanie.- rzuciłem i zjadłem trochę. Prychnął.- Dlaczego po mnie przyjechałeś? Przecież w ostatnim czasie nie mieliśmy najlepszych kontaktów.- spojrzałem na niego kątem oka.
- Leon naprawdę nie chciałem żeby tak wyszło. Fran mnie zostawiła jak gdyby nigdy nic. Ja ją naprawdę kochałem, i dalej kocham. Chciałem abyś ty też był nie szczęśliwy tak jak ja. Nie mogłem patrzyć na Ciebie i Violettę razem, kiedy sam ledwo panowałem nad swoimi uczuciami. Żałuję tego jak się zachowałem.
- Diego wiesz, że ja bałem się tego co możesz zrobić. Bałem się, że wszystko powiesz Vilu, a ona ze mną skończy. To jest okropne kiedy zaczynam sobie wszystko układać nagle coś musi iść nie tak. Chociaż dobrze wiem, że będę musiał powiedzieć Violetcie prawdę.
- Kiedy masz zamiar to zrobić?
- Nie wiem, ale będę musiał to zrobić jak najszybciej, bo im później to odkładam tym większe mam wyrzuty sumienia.- odpowiedziałem uświadamiając sobie jak wielki błąd popełniłem.- Zranię ją.- dopowiedziałem szeptem nie odrywając wzroku od talerza. Poczułem dłoń Diego na ramieniu.
- Co zamierzasz zrobić?- zapytał. Podniosłem twarz i spojrzałem na niego.- Chyba nie chcesz zrobić tak ja myślę, że ty chcesz zrobić.- dodał szybko przestraszony.
- Myślę, że jednak nie wiesz.- rzuciłem z cieniem uśmiechu.- Zmieniając temat, to wiesz, że mój ojciec proponował Fede i Fran zamieszkanie u nas w domu, ale Fran odmówiła.- oznajmiłem. Zauważyłem momentalny smutek u Hiszpana.- Nie przejmuj się jest tyle dziewczyn na świecie, z pewnością jeszcze się jakaś dla Ciebie znajdzie.- próbowałem poprawić mu humor, który sam mu zepsułem.
- Tamtej nocy gdy przyjechałem po Ciebie była Lara, poczułem, że pomiędzy mną a nią coś jest. Chciałbym ją lepiej poznać.- zakrztusiłem się bułką co spowodowało kaszel.- Fran mnie skreśliła, a ja nie chcę być sam.- dopowiedział podając mi szklankę z wodą.
- Ale dlaczego Lara? Dobrze wiesz co ze mną zrobiła.- powiedziałem próbując zmienić jego nastawienie względem dziewczyny.- Ona nie zasługuje na Ciebie.- dodałem szybko.
- Nie wiem dlaczego tak mówisz, wydawała mi się być w porządku. Zresztą poznam ją lepiej to się przekonam.- odpowiedział. Między nami zapanowała cisza.
- Diego dzięki, że tam przyjechałeś i zabrałeś mnie stamtąd. Powinienem wracać do domu. Jest już południe, a rodzice pewnie się martwią i muszę zobaczyć się jeszcze z Violettą.- oznajmiłem wstając z krzesła.

@#$/^&

- Dzień dobry z tej strony Lucas Yocker przedstawiciel firmy MotoX. Leon mam dla Ciebie propozycję nie do odrzucenia. Jestem pewny, że spodoba Ci się tak samo jak mi i nie przyjmuję odmowy...


Violetta

Weszłam na tor i pierwsza osoba jaka rzuciła mi się w oczy to Lara. Pewnym krokiem podeszłam do niej. Chociaż w środku krew się we mnie gotowała to na zewnątrz tego nie okazywałam. Założyłam ręce na wysokości piersi. Dziewczyna zauważyłam mnie i się przywitała.
- Przykro mi, ale Leona dzisiaj tutaj nie znajdziesz. Pewnie leczy kaca.- oznajmiła prostując się.
- Skąd Ty możesz o tym wiedzieć?-zapytałam mrużąc jednocześnie oczy.- On mi zarzuca, że łączy mnie coś z Diego, a sam spędza czas z Tobą.- odrobinę się oburzyłam.
- Logika chłopaków.- zaśmiała się.- Ale powinnaś wiedzieć, że jeżeli Leon jest tak bardzo zazdrosny i próbuje Cię odciąć od innych chłopaków to znaczy, że mu na Tobie naprawdę zależy. Uwierz mi znam go.- posmutniałam słysząc jej słowa.- Powiedziałam coś złego?- zapytała zdezorientowana odkładając jakieś narzędzie na półkę.
- Znasz go lepiej ode mnie, bo to co was łączyło trwało dłużej...
- Nie porównuj tego co łączyło mnie z Leonem do tego, co teraz wasz łączy. A tak w ogóle to jak wam się teraz układa?- zapytała opierając się stół z narzędźmi.
- Dobrze.- rzuciłam szybko. Kiwnęła głową i równie szybko się odwróciła z powrotem w stronę motoru, którym się zajmowała. Odwróciłam się aby sprawdzić kto ją tak wystraszył Leon. Kiedy mnie zobaczył stanął w pół kroku.- Dzięki za rozmowę Lara.- zwróciłam się do dziewczyny i podeszłam do szatyna. Patrzyliśmy się sobie w oczy nie odzywając się do siebie. Ostatecznie moje pragnienie wygrało i mocno przytuliłam się do chłopaka.
- Przepraszam.- szepnął w moje włosy. Podniosłam twarz i przywarłam swoimi ustami do jego. Przybliżył mnie bardziej do siebie, co mi się spodobało. Po chwili jednak oderwał się i kontynuował.- Byłem zazdrosny o Ciebie i Diego. Zły poszedłem na imprezę i się opiłem. Wszystko wydawało się takie inne i prostsze. Miałem taki dziwnie realny sen, ale z tego co mówił Diego to razem z Larą...
- Co tam robiła Lara?- przerwałam mu odsuwając się jednocześnie.- Powiedz mi jeszcze, że wykorzystała to, że byłeś pijany.
- Nie. Violetta uspokój się. Nic się tam nie wydarzyło. Diego mi powiedział co się wydarzyło. Pomimo tego co się między mną a nim wydarzyło to ufam mu, a Ty powinnaś wierzyć w moje słowa.- trzymał mnie za ramiona nie odwracając wzroku.- Wierzysz mi?- westchnęłam i na chwilę odwróciłam wzrok.
- Leon oczywiście, że Ci wierzę, ale nie mogę być pewna kiedy ona jest w pobliżu.- objęłam jego twarz dłońmi.- Kocham Cię.- wyznałam i musnęłam jego usta.
- Mam Ci coś ważnego do powiedzenia.- oznajmił.- Ale później Ci to powiem teraz muszę porozmawiać z właścicielem toru. Miałem zadzwonić do Ciebie po spotkaniu i się z Tobą umówić.- dodał. Uśmiechnęłam się.- Masz czas za pół godziny?- zaproponował.
- Nie za bardzo. Idę na obiad z mamą, Jake'iem jego dziewczyną i Ludmiłą.- wspomniałam.- Najwyżej zadzwonię do Ciebie i wtedy się umówimy.- przytaknął i musnął mój policzek. Posłałam mu uśmiech i wyminęłam go aby mieć dostęp do wyjścia z toru.

!@#$%^&

- Violetta.- zwróciła się do mnie mama. Podniosłam wzrok znad talerza  zjedzeniem i spojrzałam na nią pytająco.- Słuchasz w ogóle tego co mówię?- zapytała. Próbowałam sobie przypomnieć, ale nie mogłam, bo po mojej głowie ciągle krąży Leon i to co teraz być może robi na torze. Może rozmawiać z Larą, w końcu mają więcej wspólnych tematów i zainteresowań. Chociaż mówi się, że przeciwieństwa się przeciągają.- Violetta.- głos rodzicielki znowu wyrwał mnie z rozmyślań.
- Przepraszam, ale za dużo myślę i trudno mi się skupić.- wyjaśniłam.- To o czym mówiłaś mamo?- dopytałam poprawiając się na niewygodnym krześle.
- Za trzy dni jest rozprawa sądowa i chciałabym odpocząć kilka dni od tego miejsca. Wymyśliłam, że moglibyśmy wyjechać gdzieś razem.- powiedziała. Oczekiwała naszej reakcji. Spojrzeliśmy an siebie z bratem.
- Mamo może lepiej by było jakbyś pojechała sama. Już nie raz zostawaliśmy sami w domu.
- W sumie racja, jesteście już na tyle dorośli, że potraficie zostać sami w domu i go nie rozwalić. Ludmiła może na kilka dni się tam do nas wprowadzić, aby nie było wam smutno samym.- oznajmiła z uśmiechem.
- Vilu ktoś nam podmienił mamę.- rzucił Jake. Zaśmiałam się cicho.
- Jake dzięki rozstaniu z waszym ojcem zrozumiałam, że nie traktowałam Was w odpowiedni sposób ciągle czegoś od Was wymagaliśmy. Żyliście w ciągłym stresie, a my tego nawet nie zauważaliśmy. Jednak teraz chcę się zmienić i naprawdę się staram.- wyznała.
- Tak czy inaczej, Vilu zostanie sama w domu, bo ja w następnym tygodniu jadę na obóz z drużyną.- wtrącił brat i posłał uśmiech Lexi, która siedziała obok niego. Przypomniało mi się jak ja w jego wieku byłam tak zakochana w Ross'ie. Myślałam, że to będzie miłość do końca życia, a jednak się wypaliło. Pewnie jakbym od czasu poznania Leona nie była tak ciekawa jego życia, to teraz wszytko byłoby inne, w  tym ja.

!@#$%^&

Przywitałam się ponownie z Leonem całusem w usta i razem usiedliśmy na ławeczce za nami. Po chwili jednak zmieniłam miejsce i usiadłam na kolanach Verdasa obejmując jego szyję swoimi ramionami. Była dziwnie zamieszany jakby coś ukrywał.

- Kochanie wszystko w porządku?- zapytałam i musnęłam jego policzek.- Miałeś mi coś powiedzieć.- przypomniałam. Westchnął i spojrzał mi w oczy. 

- Rozmawiałem ze sponsorem i zaproponował mi abym wyjechał do Atlanty, bo tam są organizowane zawody najbardziej znane i tam mogę stać się sławny. Mówił, że taki talent nie może się zmarnować.- wyjaśnił. Posmutniałam trochę. 

- Co zamierzasz zrobić?- zapytałam ciekawa. Wzruszył ramionami. 

- Ty mi powiedz.- szepnął mi do ucha. 

- Nie chcę Ci stawać na drodze do tego co możesz osiągnąć. Przecież niezależnie od odległości i tak będziemy razem. 

!@#$%^&

Rozdział XXXVIII za nami ^-^

Czy można być jeszcze gorszym człowiekiem ode mnie? Dodaję tak późno rozdział i to jeszcze tak beznadziejny. Jakby tego było mało to wszystko psuję :xx

Zaskoczeni? Tak od początku planowałam aby to był głupi sen Leona. Leonetta? Jak długo? Nie wiem. Może już będą do końca razem? Ale na pewno niedługo V dowie się prawdy :>>  A na koniec Leon i jego wyznanie. Jak myślicie wyjedzie czy raczej zostanie.
Przepraszam, że tak długo nie było rozdziału, ale szkoła i kilka spraw prywatnych, przez które mam mało czasu ... Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe :33
Oczywiście dziękuję za tak liczne i długie komentarze pod poprzednim... Dziękuję :** <3

Do następnego <3