Rozdział XL "Smutek"

Tydzień później...

Niektórzy mówią, że smutek to najpowolniejsza forma umierania. Ja uważam, że smutek jest nieodłącznym uczuciem towarzyszącym nam w życiu, nadchodzi on po chwilach zazwyczaj dobrze przeżytych i do których z pewnością chciałoby się wrócić. Jeszcze klika dni temu wszyscy baliśmy się co będzie z Panem Verdasem, byliśmy smutni, bo nie wiedzieliśmy czy on przeżyje. Teraz już wszystko jest jasne. Ojciec mojego byłego nie przeżył. Pomimo tego jak bardzo czuję się zraniona to współczuję całej ich rodzinie. Na pewno straszną wieścią była jego śmierć dla wszystkich członków rodziny jak i znajomych. Trzy dni temu odbył się pogrzeb. Leon przebywał wówczas w swoim wyimaginowanym świecie wskutek czego oddaliliśmy się od siebie.
Wczoraj byłam szczęśliwa i pełna energii wierzyłam, że teraz jest wszystko w porządku, jednak najgorsze przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie życia. Spojrzałam prawdzie w oczy i teraz cierpię.


Dzień wcześniej...

- Dlaczego Diego zaprosił tą dziwkę?- zapytałam szeptem Lu, gdy obydwie znajdowałyśmy się w kuchni. Blondynka wzruszyła ramionami i zjadła przekąskę z miski, którą wzięłam do ręki, aby zanieść do salonu, w którym wszyscy przebywali.
- Jesteś Violetta Saramego, a nie jakaś tam Lara Baroni.- rzuciła. Zaśmiałam się cicho.- Ale pomimo tego, że ona przyszła to są tutaj jeszcze inni, których dobrze znamy.- dopowiedziała. Weszłyśmy do pomieszczenia i zakończyłyśmy naszą rozmowę. Położyłyśmy przekąski na stolik i usiadłyśmy na swoich wcześniejszych miejscach.
- Więc z tego co mówisz Fran nie ma zamiaru tutaj wrócić, ale Ty zostajesz na stałe?- zapytał Diego, Federico. Chłopak przytaknął głową.- Teraz już wiem, że muszę na dobre o niej zapomnieć.- rzucił zrezygnowany. Lara siedząca obok niego ciągle przyglądała się Leonowi. Przygryzłam nerwowo wargę i chwyciłam szatyna dłoń, splotłam nasze palce razem. Zwrócił swój wzrok na mnie i posłał trochę, jakby nerwowy uśmiech. Znowu odleciał i nie zwracał na nic uwagi.
- Wiem, że jest Ci trudno, ale tutaj są wszyscy nasi przyjaciele, rodzina i Lara.- ostatnią osobą wypowiedziałam z obrzydzeniem.- Proszę nie zamykaj się w sobie.- dopowiedziałam szeptem. Zwróciłam swój wzrok ponownie na Baroni.- Hej Lara.- rzuciłam. Dziewczyna zwróciła swój wzrok na mnie.- Mogłabyś przestać gapić się na mojego chłopaka?- zapytałam z sztucznym uśmiechem.
- Violetta uspokój się.- powiedział cicho szatyn, wywróciłam oczami a dziewczyna speszona odwróciła swój wzrok i zaśmiała się. Po chwili wstała z swojego miejsca.
- Próbuję być dla Ciebie miła, ale Ty nie dopuszczasz do siebie takiego faktu, dla Ciebie liczy się wyłącznie to, że jestem byłą dziewczyną Leona. Ludmiła taż jest jego byłą i nic ani nikt tego nie zmieni. Poza tym jak to niektórzy mówią, stara miłość nie rdzewieje. Przynajmniej tak jest w moim przypadku.- przerwała na chwilę. Zaszkliły się jej oczy i spojrzała w oczy Verdasowi.- Leon dalej Cię kocham. Chciałam stłumić w sobie to uczucie, ale nie potrafię dłużej. Według mnie powinieneś jechać do Atlanty, to dla Ciebie wielka szansa, takie coś może się już więcej nie powtórzyć.- dokończyła. Powoli ruszyła ku wyjściu.
- Lara.- zatrzymał ją szatyn. Spojrzałam na Naty siedzącą z Maxim na jednej z kanap. Brunetka wzruszyła ramionami, a ja coraz bardziej obawiałam się długiego milczenia.- Bez względu na wszystko powinnaś wiedzieć, że po wypadku nie byłaś mi obojętna, dalej nie jesteś.- dodał. Otworzyłam usta ze zdziwienia. Wstałam z miejsca i szybko pobiegłam do kuchni. Po chwili wszedł tam również Leon. Stanął oparty o framugę. Zaśmiał się.
- Powiedz mi jedno, nadal ją kochasz?- zapytałam czując jak łzy napływają mi do oczu. Oblizał wargi.
- Powiem Ci jedno, nigdy nie kochałem Ciebie.- podeszłam do niego i wzięłam go za rękę.
- Leon nie mów tak. Mówisz tak tylko dlatego, że straciłeś ważną osobę w swoim życiu. Damy sobie radę nawet jak wyjedziesz. Kocham Cię.- odpowiedziałam z cichym szlochem.
- To wszystko było zemstą, teraz kiedy z tym kończę mam pewność, że przynajmniej dobrze zakończyłem to co zacząłem. Nic dla mnie nie znaczysz nie miałaś dla mnie większego znaczenia.- powoli przełknęłam ślinę, zrobiłam krok w tył słysząc te okropne słowa.
- Nie...- szepnęłam.
- Ty i ja... To była tylko zabawa. Na początku to miał być zakład, że Cię przelecę, ale później chciałem się zemścić za to, że przez Ciebie Naty tak bardzo cierpiała jak była małą dziewczynką. Czekałem tylko na odpowiedni moment, aż miłość do mnie Cię zniszczy.- skrzywiłam się słysząc to, poczułam jak żołądek podchodzi mi do gardła. Ręce zwisały mi bezwładnie po bokach. Chciałabym aby wszystko wycofał.
- Nie wierzę w Twoje słowa.- wyznałam. Oderwał wzrok od podłogi i popatrzył mi prosto w oczy. O Boże, były zupełnie puste. Jego oczy były równie bezwzględne jak jego słowa.
- Jesteś żałosna, jeżeli myślałaś, że między nami naprawdę coś jest.- rzucił. Pokręciłam gwałtownie głową, jakbym chciała wyrzucić sobie te słowa z głowy.
- Nie rań mnie Leon. Nie Ty. Nie teraz.- usta mi się trzęsły.- Proszę.- wypowiedziałam bezgłośne, ale błagalnie. Gdy nie odpowiadał cofnęłam się jeszcze o krok, prawie się potykając i pomyślałam jednocześnie o sobie, o prawdziwej mnie, jaką znał tylko Leon.- Zaufałam Ci.- szepnęłam żałośnie.
- To Twój problem nie mój.- powiedział i w tym samym momencie do pomieszczenia wszedł Federico. Wyglądał na zmieszanego widząc nas w tak nieprzyjemnej rozmowie.
- To co mówił Leon jest prawdą?- zatrzymałam Włocha. Powiększyły mu się oczy.- Czy naprawdę chodziło o jakąś zemstę?- dopytałam na tyle głośno, aby mnie usłyszał. Wzrok bruneta skierował się na Verdasa i pokręcił w jego kierunku głową. Czułam coraz więcej łez w moich oczach.
- Powiedz jej.- zażądał.
- Tak. To prawda.- potwierdził. Szatyn przybrał zimny wyraz twarzy. Federico zrobił krok w moją stronę jednak powstrzymałam go uniesioną dłonią. Czułam niemiłosierne kłucie w sercu. Za każdym razem kiedy patrzyłam na Verdasa bolało coraz bardziej.
- Gratuluję Ci Leon udało Ci się mnie zranić. A Tobie Federico gratuluję bycia bardzo dobrym i oddanym przyjacielem.- wyrzuciłam z siebie czując narastającą gulę w gardle, utrudniającą mi mowę. Odwróciłam się i wyszłam z pomieszczenia do swojego pokoju. Słyszałam za sobą krzyk  Ludmiły, ale zanim dobiegła to drzwi były już zamknięte...

!@#$%^&

Przejechałam palcem po zdjęciu, na którym byłam szczęśliwa wraz z Leonem. Teraz kiedy powracają do mnie wspomnienia sprzed kilku tygodni. Dalej nie może do mnie dotrzeć, że on mnie nigdy nie kochał. Zwinęłam się w kulkę na moim łóżku. Pociągnęłam nosem ciągle przyglądając się fotografii. Łzy wypływały z moich oczu i nie potrafiłam ich zatrzymać. Moja ślina stała się gęsta, ze względu na to, że moje pragnienie bardziej wzrastało im więcej płakałam. Szkoda, że tak bardzo nie chciało mi się iść do kuchni. 

- Miałeś racją zniszczyła mnie miłość do Ciebie.- szepnęłam. Po moim policzku spłynęła kolejna łza i właśnie w tym momencie byłam na siebie zła, bo ponownie dałam upust temu co czuję. Rzuciłam zdjęciem o ścianę, a szkło znajdujące się w ramce rozwaliło się na małe kawałeczki. Przytuliłam się do poduszki. Usłyszałam pukanie do drzwi. 

- Vilu proszę otwórz. Nie powinnaś się tak zamykać, chcę Ci pomóc. Poza tym nie jadłaś nic od wczoraj. Vilu proszę... Będę czekała pod drzwiami aż mi w końcu otworzysz. Nie zostawię Cię samej.- zza drzwi wydobył się głos Ludmiły. Po chwili usłyszałam jak zjeżdża po drzwiach, aby usiąść na podłodze i czekać aż otworzę. Wyprostowałam powoli nogi i wstałam z materaca na zimne panele. Moje ciało przeszył dreszcz. Wytarłam chusteczką delikatnie oczy. Podeszłam do drzwi i usiadłam na podłodze opierając się o nie.
- Lu powiedz mi jaką będę miała pewność, że gdy wyjdę z tego ciemnego pomieszczenia, gdzie jestem sama, poczuję się lepiej? Dlaczego żaden chłopak nie potrafi mnie naprawdę kochać takiej jaka jestem i beż żadnego wymagania czegoś czego nie jestem w stanie zrobić. Ross chciał tylko seksu, Leonowi zależało tylko na zemście.- odezwałam się łamiącym zachrypniętym głosem.- Boli mnie życie.- dodałam bezradnie.
- V proszę otwórz mi drzwi. Nie chcę abyś przechodziła przez to sama. Jesteś moją siostrą.- odparła. Uśmiechnęłam się delikatnie sama do siebie słysząc słowa blondynki. Wyciągnęłam rękę w stronę klucza i go przekręciłam. Nagle poczułam woń perfum Ferro, która przytuliła się do mnie z całych sił. Ponownie się rozpłakałam jak mała dziewczynka, która potrzebowała właśnie tego.
Nie wiem jak długo trwałyśmy w tym uścisku, ale tak bardzo boli mnie serce, że nie potrafię normalnie funkcjonować. Odsunęłam się trochę od blondynki.
- Mam coś co pomoże Ci wyjść z dołka.- rzuciła szybko i wstała z podłogi. Wytarłam mokre policzki dłonią i spróbowałam pomyśleć o czymś innym. Chwilę później Ludmiła wróciła z workiem pełnym słodyczy i lodów. Odłożyła wszytko na łóżko i pomogła mi wstać. Razem usiadłyśmy na materacu i włączyłyśmy w międzyczasie telewizję.- Obejrzymy jakiś fajny film, na którym będziemy płakać z powodu któregoś z tych kochanków, lub zobaczymy jakąś komedię, która rozweseli nas, a do tego zjemy pyszne słodkości, które kupiłam dzisiaj rano. A jeżeli nie będziesz chciała jeść to sama Cię nakarmię.- zaśmiałam się cicho.- Tak ma być. Masz się śmiać aż Cię wszyscy usłyszą a w szczególności ja.- dopowiedziała słodkim głosem.
- Dziękuję, że ze mną jesteś. Kocham Cię sis.- wyznałam i mocno przytuliłam blondynkę.
- Ja Ciebie też jak rodzoną siostrę, której niestety nie mam.- odparła.- Vilu mam pytanko...- odsunęła się ode mnie, aby mieć kontakt wzrokowy.- Jesteś zła na Federico?- zapytała niepewnie wypowiadając jego imię. Westchnęłam.
- Oczywiście , że nie jestem zła na chłopaka, który znał całą prawdę i mi nic nie powiedział. Rozumiem, że Fede i Leon to najlepsi przyjaciele, ale to nie oznacza, że on nie mógł mi tego powiedzieć. Zdefiniuję to tak, nie jestem zła na twojego chłopaka, ale smutno mi, bo im wszystkim zaufałam. Lu nie boisz się?
- A zadałaś sobie to pytanie przed tym jak zaczęłaś się spotykać z Leonem?- odpowiedziała  pytaniem. Zaśmiałam się delikatnie i przytaknęłam.- Widzisz chyba każdy boi się w takich sytuacjach, bo nie zawsze wiemy co będzie w przyszłości. Po tym co zrobił Leon trudno mi się nie bać, ale rozmawiałam z nim na ten temat i bardzo mnie przekonywał, że...- przerwała i zaczęła przełączać kanały w telewizji.
- Lu dokończ.- poprosiłam. Wciągnęła powietrze do płuc, jakby bała się powiedzieć.
- Że mnie kocha i takie tam.- szybko zakończyła temat.

@#$/^&*

*Leon*

- Jeżeli chcesz ją zobaczyć przed wyjazdem to masz teraz szansę. Vilu śpi, a jakbyś nie wiedział to ona ma twardy sen. Naprawdę jestem zła na siebie i na Ciebie.- rzuciła do telefonu blondynka. Na mojej twarzy pojawił się cień uśmiechu.
- Zaraz tam będę, tylko otwórz okno.- odparłem szybko. Dziewczyna westchnęła zła.- Ludmiła dziękuję.- dodałem.
- Dlaczego jej to zrobiłeś?- zapytała jakby odpowiedź na to pytanie było rozwiązaniem wszelkich jej pytań.- Ona cierpi. Ponadto jakby Ci na niej nie zależało to nie przychodził byś tutaj.- dopowiedziała.- Wiesz, że jesteś głupi.
- Wiesz, że ty też byłaś moją dziewczyną? Pomimo tego, że byłem z Tobą, aby wzbudzić zazdrość Violetty to  tak dla mnie byłaś ciągle dobrą przyjaciółką. Nie wiem czy Fede Ci mówił, ale ty mu się długi czas podobasz, więc nawet nie wiesz jaki jest teraz szczęśliwy...
- Ja też jestem z nim szczęśliwa, ale boli mnie patrzenie na Vilu, która cierpi z Twojego pokoju. Zresztą przychodź zanim się rozmyślę.- powiedziała i rozłączyła się.
Włożyłem telefon do spodni i wyszedłem pokoju przez otwarte okno. Przeszedłem przez niewielkie ogrodzenie i wszedłem do sypialni mojej byłej dziewczyny, cicho, aby jej nie obudzić. Była taka spokojna i opanowana podczas snu, jednak wyraz jej twarzy wyrażał lekki niepokój. Pocałowałem delikatnie jej czoło na pożegnanie.
- Kocham Cię.- szepnąłem jej na ucho. Wyprostowałem się znad szatynki i zwróciłem się w stronę Ferro. Podszedłem do niej.- Proszę Cię daj to Vilu i powiedz, że to od Ciebie.- podałem jej do ręki pudełeczko z wyjątkową bransoletką. Kiwnęła głową. Odwróciłem się w stronę okna.
- Ej. Ze mną się nie pożegnasz?- zatrzymała mnie. Zaśmiałem się cicho, chociaż miałem ochotę płakać. Przytuliłem blondynkę.- Pomimo tego, co zrobiłeś V trzymam za Ciebie kciuki w Atlancie.- odsunąłem się od niej.
- Dziękuję.- posłała mi uśmiech.


Violetta

- Musisz powiedzieć jej prawdę. Ona na to zasługuje.... Leon słuchasz mnie? Znam Cię i widzę, że sobie z tym wszystkim nie dajesz rady.- usłyszałam głos Fede zza ściany. Zatrzymałam się szybko, aby być nie ujawniona.
- Fede uspokój się. Prawda ją zaboli a teraz tego nie chcę. Zresztą to moja sprawa nie Twoja.- odparł szatyn. Zmrużyłam oczy nie wiedząc o kim mówili...

Szybko się obudziłam i przez przypadek uderzyłam Ludmiłę w twarz. Wokół panowała ciemność, dlatego zaświeciłam lampkę, stojącą na mojej szafce nocnej.
- Violetta moja oczy.- jęknęła zła.- Co ty w ogóle robisz?- zapytała przecierając gałki oczne.
- Przypomniało mi się jak Fede rozmawiał z Leonem, aby ten powiedział mi prawdę, ale on mu ciągle zaprzeczał. Boże, jak ja mogłam być tak głupia i wciągnąć się w tą jego pieprzoną grę?- wyjaśniłam łamiącym się głosem.
- V nie jesteś głupia i nie płacz, bo nie warto. Mam coś dla Ciebie.- sięgnęła po niewielkie pudełeczko i mi je podała.- Jesteś wyjątkowa i niektórzy po prostu nie zauważają Twojego niezwykłego blasku.- otworzyłam pudełeczko, w środku którego znajdowała się śliczna bransoletka.
- Naprawdę. To dla mnie?- zapytałam nie dowierzając. Wzięłam biżuterię do dłoni i delikatnie jeździłam po niej palcami. Podniosłam wzrok na przyjaciółkę.- Jest piękny. Dziękuję.- dodałam i przytuliłam blondynkę. - Dziękuję, dziękuję, dziękuję... Nawet nie wiesz jak bardzo Cię teraz potrzebuję.
- Pamiętaj we mnie zawsze masz wsparcie.


Następnego dnia...

Szybko wbiegłam do pokoju i włączyłam swojego laptopa, jednak kiedy zobaczyłam tapetę cały mój entuzjazm zgasł. Znajdowało się tam moje zdjęcie wspólnie z Leonem.  Robiliśmy je razem na plaży zaledwie dwa tygodnie temu. Nie uwierzyłabym wtedy, że to wszystko się tak potoczy, a  w szególności to, że Verdas mnie zrani swoim kłamstwem.
- V masz tą muzykę!- krzyknęła blondynka idą w stronę mojej sypialni. Przejechałam palcami po ekranie mając nadzieję, że mogę go dotknąć. Bardzo chciałam go dotknąć...

 Położył dłoń na moim policzku, przez co poczułam jakby motylki w brzuchu. Gdy tylko lekko odchyliłam głowę nasze usta spotkały się przelotnie,  po chwili wsunął palce w moje włosy nie przestając mnie całować, czule i delikatnie. Wzdycham z zadowoleniem jakbym nigdy nie chciała opuszczać jego objęć...

- Vilu!- szybko podniosłam swój wzrok na Ludmiłę, która stanęła w drzwiach.
- Miałam się nad sobą nie użalać, ale nie potrafię, od tak normalnie funkcjonować. Staram się o nim nie myśleć, ale kiedy widzę takie coś.- odwróciłam w jej stronę laptopa i wskazałam na tapetę. Podeszła do mnie i wzięła urządzenie. Kliknęła kilka razy i oddała mi.
- Leona już tutaj nie ma dzisiaj rano wyleciał do Atlanty. Przykro mi.- oznajmiła. Usiadłam na łóżku nie dowierzając dziewczynie.
- Być może, to i lepiej dla mnie. Nie będę musiała go widywać. Nie będę musiała cierpieć. A teraz chodźmy na plażę, musimy się rozerwać i przestać myśleć o najgorszym. Leon to... Leon i wyjechał. Najwidoczniej byłam mu bardzo obojętna, tak jak mówił.- przerwałam szybko.- Chodźmy.- zmieniłam temat.
Nagle usłyszałyśmy trzaskanie drzwi. Wyszłyśmy z pokoju i powoli zbliżałyśmy się w stronę drzwi frontowych.
- Kto tam?- krzyknęła powoli blondynka. Lecz nikt nic nie odpowiadał.-Cholera jasna, to Jake.- rzuciła kiedy zobaczyła mojego brata. Chłopak gdy ściągnął obuwie podniósł swój wzrok. Ściągnął swoje słuchawki na szyję.
- Cześć dziewczyny.- przywitał się spokojnie. Przytuliłyśmy się razem do niego. Zdezorientowany szatyn również nas objął.- Gdzie Maxi?- zapytał po chwili, kiedy się od niego odsunęłyśmy.
- Całe dnie siedzi u Naty, czasami raz na jakiś czas wraca.- odparłam.
- Gdzie się wybieracie?- zmienił temat oglądając jak jesteśmy ubrane.
- Na plażę. Musimy się rozerwać. Robimy sobie taki babski dzień.-wyjaśniła Ferro.- Może później zamówimy coś do jedzenia i porozmawiamy. Zgoda?- zaproponowała szybko, aby Jake nie mógł się do nas dołączyć. Dobrze wiem jak bardzo mój brak kocha plaże, morze, słońce...
- Dobra to zobaczymy się później.- rzucił i nas wyminął.

@#$/^&*

Między nami panuje niezręczna cisza, a najgorzej z nas chyba czuje się się Ludmiła, ponieważ nie wie czy ma trzymać sronę Federico, czy moją.
- Odezwijcie się w końcu do siebie.- wyrzuciła z siebie Ferro. Podniosłam swój wzrok na Włocha.
- Czuję się pusta. Kiedy Leon mówił mi tą okropną prawdę, wyrywał po kolei części mojego serca, aż w końcu wziął je całe, abym teraz czuła się tak beznadziejnie niepotrzebna.- wyznałam biorąc gorący piasek do dłoni i powoli go wysypując. Chłopak odchrząknął.
- On Cię naprawdę kochał. Po prostu śmierć jego ojca źle na niego wpłynęła. W ostatnim czasie złapali dobry kontakt, który niesety został teraz przerwany.- wyjaśnił. Oczy mi się zaszkliły, dlatego szybko przygryzłam wargę.
- Powiedział, że Lara nigdy nie będzie mu obojętna...
- To nie oznacza tego, że nie kocha Ciebie.- przerwał mi Fede. Zmrużyłam oczy z powodu rażącego słońca i spojrzałam na  chłopaka. - Vilu nie chciałem, aby to wszytsko tak się skończyło. Chciałem, żeby Leon powiedział Ci prawdę, ale nie w taki sposób.- dodał.
- Fede... Proszę przestań mówić, że on mnie kocha, bo już w to nie wierzę...

@#$/^&*

Rozdział XL za nami ^-^
Wielkie brawa i oklaski dla Eweliny, która jest teraz w szpitalu. Kochani jak już pewnie sami zauważyliście rozdział jest z mega wielkim opóźnieniem. Cóż najwidoczniej nikt się nie spodziewał, że nasza Elna będzie miała wypadek. Niestety teraz tutaj pisze tajemnicze A. oczywiście rozdział, słowo w słowo jest Eweliny, ale ona pisała to na kartce, abym ja to mogła przepisać.
Ona bardzo przeprasza, że Was zawiodła, ale przypadki chodzą po ludziach. Więc...
Oczywiście obydwie będziemy wdzięczne za jakiekolwiek komentarze ;* Zauważyłam, że Ewelina zajmowała niektórym miejsca, niestety ja tego nie zrobię, przepraszam ;)

Do następnego ;** ( zawsze chciałam to napisać ;> )