Rozdział XLI "Bezgranicznie szczęśliwa"

Miesiąc później...

- Vilu wiem, że masz za sobą trudny związek, poniekąd jesteśmy nawet w tej samej sytuacji, bo ja też przeżywałem rozstanie. Pomimo tego czuję, że zbliżyliśmy się do siebie. Jesteśmy bliżej niż przyjaciele. Zrozumiem jeżeli mnie teraz odrzucisz, ale przy Tobie czuję się naprawdę dobrze.- wyznał brunet. Nagle poczułam suchość w gardle, dlatego sięgnęłam po szklankę z wodą. Nie spodziewałam się takich słów od chłopaka. - Obydwoje mamy zranione serca, które szukają nowej miłości, nowego szczęścia u boku innej osoby.- dopowiedział. Wzięłam łyk chłodzonego napoju i odłożyłam szklankę na stół. Położył swoją dłoń na mojej. Powoli nabrałam powietrza.- Otwórz swoje serce i posłuchaj czego ono chce.- odważyłam się spojrzeć mu w oczy, to był mój największy błąd. Nie będę potrafiła kłamać. On mnie długo zna i pozna prawdę, a prawda jest taka, że...

- Przepraszam Cię, ale nie spodziewałam się takich słów po Tobie. Będziesz miał mi za złe, jeżeli odpowiem Ci jutro.- powiedziałam trochę niepewnie.- Zależy mi na naszych dobrych stosunkach i nie wiem czy chciałabym je psuć, bo nie wiem czy jestem w stanie zapomnieć całkowicie o Leonie.- dodałam.
- Nie ma go tutaj,do tego nawet nie wiesz co on tam robi w Atlancie i z kim.- zauważył. Przygryzłam dolną wargę powoli smutniejąc.- Nie chciałem żeby to tak zabrzmiało.
- Boję się. Nie chcę być ponownie zraniona. Chociaż wiem, że jeszcze dużo razy w życiu będę cierpiała, to teraz mam tego wszystkiego dosyć. Wiele przeszłam w tym roku i chciałabym jak na razie prowadzić spokojne życie.
- Nie zranię Cię. Nie byłbym w stanie zranić osoby, na której mi zależy.
- A co byś zrobił gdyby Fran wróciła?- zapytałam.
- Ona o mnie zapomniała i jakbyś nie pamiętała to znalazła sobie nowego chłopaka, Marco.- wypowiedział jego imię z obrzydzeniem.
- Pamiętasz jak jeszcze zaledwie dwa tygodnie temu mówiłeś, że zakochałeś się w Ashley, bo Ross z nią zerwał i przystawiła się do Ciebie?- próbowałam unikać odpowiedni na jedno pytanie. Diego prychnął.
- Ross z nią zerwał, bo dowiedział się o Twoim rozstaniu z Leonem i myślał, że jest jakaś szansa na odzyskanie Ciebie. Jakby przypomnieć sobie Was razem to ładnie wyglądaliście i początkowo dogadywaliście się też dobrze. Myślę, że jakby Leon tutaj nie przyjechał to dalej bylibyście razem, a ja nie odważyłbym się powiedzieć Ci o zdradzie.- odparł i wziął łyk napoju.
- Jakbyś mi nie powiedział to dalej bym się łudziła, że nasza miłość była wielka i wyjątkowa. A dobrze wiesz, że od samego początku to wszystko było ułożone przez rodziców. I proszę Cię nie mieszaj w to Leona, bo jak dla mnie to on już jest skończony, oczywiście będę go pamiętała i to jak bardzo mnie zranił, ale będę go wspominała jako chłopaka, dzięki któremu poczułam się w końcu wolna i bezgranicznie szczęśliwa.

- Leon proszę powiedz, gdzie mnie prowadzisz.- prosiłam od dłuższego czasu, wiedząc, że chłopak i tak mi nic nie powie.- Przynajmniej mała podpowiedź?- zapytałam słodkim głosem. Zaśmiał się.
- Kochanie już prawie jesteśmy.- odezwał się. Zaczęłam cicho nucić pod nosem jakąś piosenkę. Nie widziałam nic, ponieważ miałam zakryte oczy, a tym bardziej nie znałam kierunku, w którym się udajemy.- Mam nadzieję, że lubisz niespodzianki.- szepnął mi do ucha, wskutek czego poczułam przyjemne mrowienie. Postawił mnie powoli na własne nogi. Odwiązał mi materiał, z części twarzy. Moim oczom ukazał się wielki kolorowy balon. 
- Polecimy tym balonem?- zapytałam szczęśliwa, jednocześnie nie dowierzając. 

- Tak.- rzucił i ponownie mnie podniósł. Podszedł do kosza, do którego pomógł mi wejść, a po chwili sam wszedł. Kiedy zaczęliśmy się unosić powoli nad ziemię poczułam się niezwykle. To zdecydowanie nie było to samo co lot samolotem, to było bardziej ekscytujące. Lot balonem to jest coś co chyba każdy chciałby spróbować. Lecąc można podziwiać wszystko, zachód słońca , piękne krajobrazy, a nawet miasto które wtedy wydaje się małe. Gdy jest się w powietrzu wszystko staje się piękniejsze. I ten niesamowity powiew delikatnego wiaterku. Cudowne przeżycie, które jest jeszcze lepsze, bo mam u boku osobę, którą bardzo kocham...

- Vilu... Vilu.- wyrwał mnie z wspomnień głos przyjaciela. Pokręciłam szybko głową i wyszłam z pomieszczenia, w którym się znajdowaliśmy. Szybkim krokiem udałam się w stronę miejsca zamieszkania, na moje szczęście nie było to tak daleko. Nagle po kilku minutach usłyszałam charakterystyczną melodię dzwonka. Wyciągnęłam telefon z małej torbeczki, przewieszonej przez ramię i spojrzałam na wyświetlacz Diego. Odebrałam połączenie przychodzące.
- Przepraszam Cię, że tak wybiegłam, ale przypomniało mi się, że miałam się spotkać jeszcze z Ludmiłą odnośnie jutrzejszego pokazu.- skłamałam. Przymknęłam na chwilę oczy, ponieważ nienawidzę kłamać.
- Wszystko w porządku, tylko się o Ciebie martwiłem. Dobra to zobaczymy się jutro?- zapytał.
- Jutro nie dam rady mam przymiarkę kreacji. Przepraszam.- wyjaśniłam.
- Dobrze to najwyżej będziemy w kontakcie.- rzucił i się rozłączył. Zrezygnowana schowałam telefon z powrotem do torebeczki i przyśpieszyłam kroku, aby szybciej znaleźć się w domu, w którym pewnie panuje nie małe zamieszanie, spowodowane jutrzejszym pokazem.
Mama po przyjeździe z Włoch razem z P. Verdas postanowiły stworzyć własną kolekcję ubrań, w ten sposób obydwie chcą się dowartościować. Pomysł od razy przypadł do gustu także Ludmile, która chciała prezentować się w wymyślonych kreacjach. Jednym z marzeń blondynki było zostanie modelką i teraz ma idealną okazję, aby pokazać klasę.
- Vilu!- usłyszałam za sobą krzyk Natalii. Odwróciłam się i zobaczyłam brunetkę, która powoli się zbliżała do mnie. Dziewczyna miała już widoczny, zaokrąglony brzuszek. Uśmiechnęłam się delikatnie.- Idziesz w stronę domu?- zapytała. Przytaknęłam.- To dobrze pójdziemy razem. Chyba, że wolisz iść sama. Nie chcę się narzu...
- Nie mam nic przeciwko.- przerwałam jej. Odwzajemniła mój uśmiech.
- Spodziewałabyś się, że nasze mamy, które się dawniej nienawidziły teraz będą prowadziły razem jedną firmę. Boże ten czas tak szybko leci... Mówił Ci Maxi jaka będzie płeć naszego dziecka?- pokręciłam głową, zaprzeczając.- Będziemy mieli synka.
- Gratuluję.- odrzekłam naprawdę dumna. Jestem dumna z dziewczyny, bo podjęła się wychowania dziecka i z pewnością będzie dobrą matką.- Przepraszam, że w ostatnim czasie Cię tak jakby unikałam, ale po prostu musiałam się utożsamić z tym, że Twój brat mnie nigdy nie kochał.- dopowiedziałam.
- Violetta nie musisz mnie przepraszać, a Leon, pomimo tego, że to mój kochany brat, to jest idiotą i tchórzem.- rzuciła. Zaśmiałam się cicho.
- Zastanawia mnie, czy Ty wiedziałaś, że on mścił się na mnie przez ten cały czas?- zapytałam ciekawa. Sądząc po jej reakcji, chyba nie muszę oczekiwać na odpowiedź, albowiem dziewczyna oblizała szybko swoje usta i wciągnęła powietrze. Odwróciła swój wzrok
- Wiedziałam o tym, może nie od początku, ale wiedziałam. Jednak zanim powiesz mi coś czego wolałabym nie usłyszeć to uprzedzę Cię, ze odradzałam Leonowi... Mówiłam mu, że widziałam jaki szczęśliwy był z Tobą, nawet głupi by to zauważył, ale on najwyraźniej mnie nie posłuchał. Uwierz mi na początku pragnęłam, aby to się skończyło Twoim cierpieniem, ale teraz kiedy wszystko wyszło na jaw wolałabym tego uniknąć. Trudno mi się do tego przyznać, ale polubiłam Cię.- wyznała. Stanęłam, gdyż znajdowałyśmy się przy furtce do mojego miejsca zamieszkania.
- Wejdziesz?- zapytałam z uśmiechem, wskazując na wejście. Spojrzała na mnie zdziwiona, ale po chwili mocno mnie przytuliła.- W domu jest małe zamieszanie, bo trwają przymiarki strojów, ale nie przejmuj się.- uprzedziłam, odsuwając się od niej. Nagle z daleka usłyszałam odgłos silnika, który się zbliżał w naszym kierunku, ponieważ dźwięk się nasilał. Już po chwili mogłam zobaczyć chłopaka jadącego na motocyklu. Poczułam jak serce przyśpiesza swój rytm. Przez jeden krótki moment wydawało mi się, że to on.
- Vilu.- zawołała mnie Naty, która stała już pod drzwiami frontowymi. Szybko do niej podeszłam. Wyciągnęłam z torebeczki klucze i drżącą ręką przekręciłam jednym z nich zamek.- Wszystko w porządku?- przerwała ciszę zanim otworzyłam drzwi.
- Tak. Jasne, że wszystko w porządku. Przynajmniej tak myślę.- odparłam, ostatnie zdanie wypowiadając cicho.

!@#$%^&*

- Przepraszam, że tak wolno, ale mama mnie na chwilę zatrzymała.- oznajmiłam wchodząc do swojej sypialni z dwoma szklankami napoju, które odłożyłam na biurko. Dziewczyna posłała mi uśmiech. W dłoni trzymała kartkę.

- Ładny tekst.- pochwaliła. Poczułam jak się rumienię. Nie chciałam, aby ktoś widział moje zapiski.- To piosenka o moim barcie?- zapytała, po czym wzięła łyk wody. 

- Tak, ale pisałam to pod wpływem emocji i tak w sumie nie chciałam, aby ktoś to widział.- wyjaśniłam.

- Violetta nie musisz się tłumaczyć, bo naprawdę mi się tekst podoba, ale chciałabym usłyszeć tą piosenkę.

- Jeszcze myślę nad melodią, ale jak tylko skończę to na pewno Ci ją przedstawię.

- Zastanawiałaś się już co będziesz robić po zakończeniu Studio?- zapytała.- Wiesz, zaczynasz małą karierę modelki, ale także piosenkarki. Z tego co mi mówiłaś Ludmiła bardziej woli to pierwsze. A Ty?- uśmiechnęłam się.

- Kurde. Nie wiem. Jest tyle możliwości. Biorę udział w tym pokazie, bo mama mnie o to poprosiła i Ludmiła nie chciała być sama. Może początkowo tym się zajmę, a później, to czas pokaże.- odpowiedziałam, po czym między nami zapanowała niezręczna cisza. Brunetka wzięła pilota od telewizora i go włączyła, akurat ostatni kanał jaki oglądałam to sportowy. Dziewczyna spojrzała na mnie.
- Oglądałam siatkówkę. Wiesz kiedyś się nią interesowałam, byłam nawet kapitanem drużyny, jednak zrezygnowałam.- skłamałam drapiąc się po nosie.
- Nie musiałaś mi się tłumaczyć, przecież nie pomyślałabym, że oglądasz w telewizji Leona.- posłałam jej odrobinę nerwowy uśmiech. Podeszłam do łóżka i usiadłam obok dziewczyny przytulając się o niej.
- Trudno mi o nim zapomnieć.- wyznałam czując jak łzy napływają mi do oczu.- Bardzo mnie zranił, ale tęsknię za nim. Bardzo za nim tęsknię. Chciałabym się do niego przytulić i usłyszeć od niego dwa szczere słowa. Boże. Naty nawet nie wiesz jak bardzo o tym marzę.-dopowiedziałam a mój głos się łamał coraz bardziej.
- Jestem jego siostrą, ale nie popieram jego zachowania. Jak już chciał z Tobą zerwać to powinien zrobić to jak przystało na moralnego człowieka. Wiesz co jest najgorsze? To, że nigdy nie czułam, że Leon jest mi tak obcy jak teraz. Po śmierci taty się zmienił, na gorsze. Prawie w ogóle się nie odzywa, jeżeli już, to tylko wtedy, kiedy czegoś potrzebuje. Obawiam się, że może być z nim jeszcze gorzej dopóki z nim nie porozmawiasz.- pocieszała mnie.
- Dziękuję, że teraz tutaj jesteś.

@#$/^^&*

Leon

Nalewałem sobie soku do szklanki, kiedy do kuchni weszła zła Natalia. Położyła ręce na biodrach i patrzyła na mnie jakby oczekiwała jakichkolwiek wyjaśnień. Prychnąłem i schowałem karton z powrotem do lodówki. Oparłem się o blat i wziąłem łyk napoju. Pokręciła głową.
- Ach. Już wiem o co chodzi - nie przywitałem się. Przepraszam siostrzyczko. Nie denerwuj się, to źle wpływa na dziecko.- odezwałem się jako pierwszy podchodząc do niej. Jednak ona dalej stała. Delikatnie ją przytuliłem i musnąłem jej policzek.- Spoważniałaś.- dopowiedziałem i się zaśmiałem.
- Jesteś naprawdę głupi. Po co przyjechałeś? Nie było Cię miesiąc, ledwo się odzywałeś.- wypominała.
- Jutro jest ten pokaz organizowany przez mamę i Panią S. chciałem jej zrobić niespodziankę swoim krótkim powrotem.- wyjaśniłem. Dziewczyna zaczęła się śmiać, a ja nie wiedziałem kompletnie co mam zrobić.
- Wolałabym żebyś nie wracał. Zmieniłeś się.- szepnęła po chwili. Zmrużyłem delikatnie oczy.- Jesteś naprawdę głupi, jeżeli nie zauważasz jak ranisz wszystkich wokół siebie. Mamę, mnie a przede wszystkim Vilu. Nie próbuj jej znowu mieszać w głowie, bo naprawdę tego pożałujesz.- dopowiedziała pewniej i odeszła. Kompletnie nie rozumiałem młodszej siostry, ale zważając na jej stan, to pewnie przez hormony. Poszedłem do pokoju, który został zagospodarowany przez Federico. Nie pukając wszedłem do środka, co było złym pomysłem, bo pożałowałem tego.
- Fede możesz mi powiedzieć o co chodzi Naty?- zapytałem nie patrząc na speszoną parę.
- Leon wiesz, że istnieje takie coś jak uprzedzanie przed wejściem, na przykład pukanie. Wtedy żadne z nas nie czułoby się skrępowane.- wywróciłem oczyma.
- Mogłeś się zamknąć na klucz i nie byłoby problemu.- rzuciłem.- A teraz powiedz mi, o co chodzi Naty?- powtórzyłem pytanie. Westchnął zrezygnowany.
- Jesteś idiotą, jeżeli nie rozumiesz tego, że ona nie chce, abyś się wtrącał ponownie w życie Violetty. Zachowałeś się jak totalny głupek bez serca. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego jak ona cierpiała, a ponowne zobaczenie Ciebie skutkuje zaostrzeniem cierpienia jakie przeżywa.- wtrąciła się blondynka.
- Ludmiła nie zastanawiałaś się nad tym, aby zostać pisarką?- prychnęła i założyła ręce na wysokości piersi.
- Lu ma racje. Przesadziłeś. Powiedz przynajmniej dlaczego to zrobiłeś? Przecież ją kochasz.
- Nie chciałem, aby marnowała sobie życie przy mnie. Jest warta kogoś znacznie lepszego ode mnie. Poza tym to nie mogło się udać. Zapoczątkowaliśmy to, kiedy chciałem zemsty, nic do niej nie czułem...
- Ale się w niej zakochałeś.- przerwała Ferro.
- Zakochałem się, ale kiedy przyjechała Lara, to poczułem mieszane uczucia. Z jednej strony Lara była dla mnie ważna, ale z drugiej kochałem Violettę. Chyba dałem się ponieść presji, która powiększyła się wraz z śmiercią taty. Powiedziałem najgorsze rzeczy na jakie było mnie stać, i których teraz żałuję. Przynajmniej Vilu będzie mogła ułożyć sobie wspólną przyszłość z ...
- Diego?- zapytał Fede, tym samym przerywając mi. Moje oczy się nagle powiększyły. Poczułem się jakby ktoś uderzył mnie w twarz, a tym kimś okazał się być mój kuzyn.
- Co?!- zdziwiłem się.- Ona jest z Diego?
- Byli dzisiaj na jakimś spotkaniu i nie wiem czy w końcu są razem, ale w ostatnim czasie Diego bardzo zbliżał się do Violetty i być może teraz są parą.
- To dobrze, mam nadzieję, że im się ułoży.- skłamałem. Bolały mnie słowa wypowiedziane przez Fede, ale nie mogłem dać tego po sobie poznać. Wyszedłem z pomieszczenia zły. Odetchnąłem.
- Leon. Czekaj.- usłyszałem za sobą głos przyjaciela. Spojrzałem na niego pustym wzrokiem.- Zmieniłeś się przez ten miesiąc i wcale nie na lepsze.- dopowiedział i wrócił do swojego pokoju.

@#$/^&*

Rozdział XLI  za nami ^-^ 

Wróciłam i mam nadzieję, że nie macie mi za złe tefo rzadkiego ododawania rozdziałów, w szpitalu nie było zasięgu internetu, a w domu mama kazała mi odpoczywać... Tak jestem w domu od trzech dni, ale uwierzcie mi trudno dorwać się do laptopa. Poza tym mam lekkie problemy z pisaniem, ponieważ złamałam lewy obojczyk oraz rękę i teraz mam w gipsie, jest strasznie niewygodnie, ale za około dwa tygodnie może mi ściągną. Na szczęście jestem praworęczna, ale też trochę boli jak przemęczę :/ 

Mam nadzieję, że rozumiecie moją fatalną sytuację... Dziękuję za mega motywacyjne komenrarze pod ostatnim, nawet nie wiecie jak bardzo mnie one pocieszały, bo myślałam, że nikt już tutaj nie zagląda. Kochana A. wysyłała mi screen'y z Waszymi komentarzami w sms-ach. 

Dziękuję, że jesteście <33

Do następnego <3