Rozdział XLII "Jesteś skończony"

Nie zwracając na niego większej uwagi szłam dalej, nie chciałam mu dawać satysfakcji, Podczas próbnej prezentacji, kiedy razem z Ludmiłą ćwiczyłyśmy, wybieg wydawał mi się krótszy. Nie mogę pokazać tego, że nadal jest częścią mojego zrujnowanego życia uczuciowego. Spojrzałam na niego kątem oka i uśmiechnęłam się delikatnie. Niech wie, co stracił.

*

- Dobrze, że nie wymyśliłeś nic głupiego na dzisiejszy wieczór.- wyrwał mnie z rozmyślań głos Federico. Przytaknąłem nie odwracając wzroku od Violetty.- Chcesz wiedzieć co teraz myślę?- zapytał.

- Nie za bardzo, ale jak chcesz możesz powiedzieć.- odparłem, nie zwracając na niego większej uwagi.
Nie brakuje jej niczego. Jest tak przepiękna, że aż trudno mi to wyrazić. Długie zgrabne nogi przyciągają wzrok, pewnie nie tylko mój, ale i większej części płci męskiej zgromadzonej w tym miejscu. Zazwyczaj malinowe usta, pokryte były czerwoną szminką pasującą do kreacji, która niezwykle podkreślała atuty dziewczyny. Twarz Violetty wyrażała dumę. Dumę z jakiego powodu? Cholera jak bardzo chciałbym to wiedzieć.
- ... i jestem z Ciebie dumny, że dałeś sobie spokój z knuciem przeciwko Diego i  Vilu.- powróciłem do rzeczywistości. Spojrzałem na przyjaciela i posłałem mu uśmiech, który miał na celu wyrazić zrozumienie. Niestety obawiam się, że nie skończyłem z knuciem...

Kilka godzin wcześniej...

- Cześć Fran. Przepraszam, że ostatnio się w ogóle nie odzywałem, ale byłem zawalony treningami i nie było za wiele czasu. Pewnie Federico zdążył Ci powiedzieć, że dzisiaj jest pokaz urządzany przez moją mamę i Violetty?
- Tak, mówił mi i specjalnie z tej okazji postanowiłam tam dzisiaj przylecieć. Jestem już po pierwszej przesiadce i zostało mi około osiem godzin.- odpowiedziała Włoszka zmęczonym głosem.
- Naprawdę przylatujesz dzisiaj? Naprawdę mnie zaskoczyłaś, bo chciałem Cię zaprosić do Buenos Aires.- wyjaśniłem cel. Zaśmiała się i ziewnęła.
- Słyszałam o tym co powiedziałeś Vilu. Uważam, że dobrze postąpiłeś wyznając jej prawdę, ale źle, że w taki bezduszny sposób.- rzuciła. Wywróciłem oczyma.- Miłość jest skomplikowana. Tydzień temu Marco ze mną zerwał, bo przeglądałam Facebook'a i zobaczyłam nowe zdjęcie Diego z Vilu. Nie mogłam się powstrzymać i nie wejść na jego profil. Akurat, gdy przeglądałam jego ostatnie dodane zdjęcia, do mojego pokoju wszedł Marco i powiedział, że nie potrafię o nim zapomnieć i takie bzdury jakie się mówi podczas zrywania. W sumie to nawet nie jest mi tak źle.- opowiedziała sennym głosem.
- W ostatnim czasie Diego zbliżył się do Vilu, bo on nie może sobie nikogo znaleźć, aby zapomnieć o Tobie. Rozmawiałem z nim wczoraj...
- O mnie?- zapytała szybko przerywając moje kłamanie.
- Yhm. Mówił mi, że bardzo za Tobą tęskni i jakbyś wróciła to był by gotowy rzucić wszystko dla Ciebie. Nie wyobraża sobie życia bez Ciebie. Według mnie nie powinnaś się nad tym zastanawiać, bo jeżeli on nadal kocha Ciebie, a Ty kochasz go, to dlaczego nie mielibyście być razem.- usłyszałem trzaskanie drzwi i byłem prawie pewien, że to Federico.- Masz teraz dużo czasu w samolocie, więc możesz wszystko przemyśleć i proszę niech ta rozmowa zostanie między nami, Diego chciał, abym nic nikomu nie mówił.- dopowiedziałem.
- Dobrze. Dzięki, że mi to powiedziałeś, na pewno wszystko przemyślę. Do zobaczenia.- powiedziała i się rozłączyła. Uśmiechnąłem się pod nosem odkładając telefon do kieszeni spodni.
Nie myliłem się, bo do pokoju dziennego po chwili wszedł Federico. Spojrzał na mnie przenikliwym wzrokiem.
- Odprowadziłem Ludmiłę do Violetty. Chciały o czymś porozmawiać.- wytłumaczył stojąc z założonymi rękoma.
- Nie musisz się tłumaczyć.- zaśmiałem się i nagle wpadłem na genialny pomysł jak spotkać szatynkę bez żadnych pretekstów. Nie chciałem czekać aż zobaczę ją wieczorem na pokazie.- Bracie nie chciałbyś żebym pojechał z Tobą dzisiaj do Studio?- zaproponowałem poruszając brwiami. Włoch podrapał się nerwowo po nosie.
- Jest duże prawdopodobieństwo, że natkniesz się na Violettę.- rzucił.
- Nic nie szkodzi.- odparłem z uśmiechem.

*

Jak zawsze biegam po całym pokoju, aby mniej więcej przygotować się do Studio. Zatrzymałam się uświadamiając sobie, że mam zrobioną kreskę tylko na jednym oku. Podeszłam szybko do kosmetyczki i wyciągnęłam eyeliner. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze.

- V po co Wam dziewczynom tyle makijażu?- usłyszałam nagle głos Jake'a. Zwróciłam na niego swój wzrok.- Wiesz, że ładniej Ci było, kiedy się mniej malowałaś?- ciągnął temat.
- Jake stresuję się i proszę Cię wyjdź stąd.- rzuciłam ponownie patrząc na lustrzane odbicie.
- Ładna bransoletka. Codziennie widzę ją na Twojej ręce. Od kogo ją dostałaś?
- Od Ludmiły.- odparłam rysując kreskę.- Wyjdziesz czy mam Cię wywalić.- dopowiedziałam.
- Stałaś się strasznie nerwowa. Ross'a nie lubiłem, ale Leona polubiłem i według mnie byłaś z nim naprawdę szczęśliwa. Diego chociażby próbował, to Ci go nigdy nie zastąpi.
Zastąpiłam odpowiedź zwykłym milczeniem, ponowna rozmowa o szatynie tylko mi o nim przypomina. Dobrze wiem, że nie uniknę go na pokazie, ale w końcu nadzieja umiera ostatnia.
- Puk puk.- usłyszałam nagle głos przyjaciółki. Podniosłam głowę i spojrzałam na nią.- Jake chyba na Ciebie czas.- rzuciła do chłopaka.
- Dlaczego tak bardzo przeszkadza Wam moja obecność?- zapytał z pretensjami. Wskazałam palcem na drzwi do mojego pokoju. Prychnął.- Jak będziesz coś chciała to nie przychodź do mnie. Też cię wyproszę.- powiedział i spełnił moją prośbę. Blondynka zaśmiała się i usiadła na biurku. Przez chwilę mnie obserwowała, jednak kiedy skończyłam robić sobie makijaż wstałam z krzesła.
- Nie chciałam Ci tego mówić wczoraj przez telefon, ale uważam, że możesz mi pomóc. Diego wczoraj zaproponował mi, abym została jego dziewczyną. Spanikowałam i nie dałam mu konkretnej odpowiedzi. Później przypomniał mi się Leon i uciekłam. Nie wiem czy chcę z nim być. Z jednej strony to mogłoby wzbudzić jakieś małe zainteresowanie Leona, a z drugiej to nie wiem czy go kocham, lub czy w ogóle uda mi się go pokochać.- wyznałam po chwili milczenia.
- Według mnie powinnaś zapomnieć o tym dupku, a zająć się sobą. Na Twoim miejscu spróbowałabym. Ale Francesca?
- Masz rację spróbuję z Diego, a wszystko opowiem Fran zaraz po pokazie.- rzuciłam z uśmiechem. Przytuliłam się do przyjaciółki.

!@#$%^&*

Gdy tylko zauważyłam Hiszpana stojącego przy wejściu do Studio, pobiegłam w jego stronę rzucając mu się na szyję. Pocałowałam go. Zaskoczony oddał pocałunek. Zwinnie objął mnie rękami i pogłębił go jeszcze bardziej. Po chwili oderwaliśmy się od siebie.
- Każdy zasługuje na szansę.- wyjaśniłam lekko zdyszana. Uśmiechnął się i okręcił się wokół własnej osi trzymając mnie w swoich ramionach.- Tylko obiecaj, że mnie nie zranisz.
- Obiecuję.- odparł i zapieczętował to całusem. Chwycił moją dłoń i razem weszliśmy do szkoły, w której już nawet przed wejściem wszyscy tańczyli lub śpiewali. Stanęliśmy na środku korytarza. Przygryzłam delikatnie wargę, na co chłopak się uśmiechnął.- Mam teraz zajęcia z Angie. A Ty z moim tatą? Zgadłem?- poruszał brwiami.
- Tak, zgadłeś. W nagrodę Cię przytulę.- odparłam i wykonałam czynność.

*

Gdy zobaczyłem zmierzającą w naszym kierunku Ludmiłę na mojej twarzy pojawił się cień uśmiechu. Napiłem się łyka kawy. Ludmiła przytuliła się do Federico i zostawiła na jego policzku ślad szminki.
- Zazwyczaj spotykamy się tutaj sami przed zajęciami, ale dlaczego on jest z Tobą?- skierowała swoje pytanie do Włocha.- Zresztą mało ważne, bo dla Violetty, przykro mi Leon, ale chyba jesteś skończony. Postanowiła dać szansę Diego.- dopowiedziała szybko siadając chłopakowi na kolana. Zaśmiałem się.
- Jasne. Ludmiła uważaj, bo Ci uwierzę.
- Obserwuj ciągle Diego. Jest tam przy wejściu.- oznajmiła wskazując na niego głową. Poprawiłem swoją grzywkę i obserwowałem kuzyna. Wziąłem kolejny łyk napoju. Nagle zobaczyłem Saramego biegnącą w jego stronę. Rzuciła mu się w ramiona. Pocałowała go! Zgniotłem plastikowy kubek z resztką kawy.
- Cholera jasna. Plastikowe dziadostwo.- rzuciłem. Wstałem z murku i ruszyłem do wejścia nie spuszczając oczu z pary. Poczułem ukłucie w okolicach serca, ale byłem pewny, że zasłużyłem sobie na to. Nie byłem i nigdy nie będę idealnym facetem do związku. Trzymając się za ręce przeszli do środka ogromnego budynku. przytulili się i Diego poszedł w kierunku sali do śpiewu. Violetta szczęśliwa odwróciła się, jednak kiedy zobaczyła mnie uśmiech znikł z jej twarzy. Podszedłem do niej pewnym krokiem,
- A więc spotykasz się z moim kuzynem.- stwierdziłem.- Na Twoim miejscu nie ufałbym mu tak bardzo, bo nigdy nie wiadomo co może się jeszcze wydarzyć i kogo może spotkać, aby w jednej chwili zapomnieć o Tobie.- pstryknąłem jej palcami przed oczami i założyłem ręce na klatce piersiowej.

- Nie bądź takie pewny siebie. Pokazałeś już klasę Verdas.- odpowiedziała zła. Odwróciła się i w tym samym momencie odbiła od wiolonczeli, którą wynosił jakiś chłopak. Szybko zainterweniowałem i złagodziłem jej upadek, tym samym przytrzymując ją. Właśnie w tym momencie poczułem jakbyśmy byli tutaj sami i patrzyli sobie głęboko w oczy próbując coś z nich wyczytać. Jej oczy wyrażały szok i przerażenie pomieszane z bólem.

*

Tego było dla mnie za wiele, jego oczy przyciągały mnie, a ja tonęłam. Tonęłam razem z tym co sobie obiecywałam. Nie spodziewałam się, że będę miała okazję ponownie zobaczyć jego twarz realnie z bliska. Jednak nie mogłam na to pozwolić. Przymknęłam powieki i wstałam na własne nogi.
- Dzięki, że nie pozwoliłeś mi na spotkanie z podłogą. Często spadałam na podłogę w Twoim towarzystwie.- sprostowałam. Odeszłam w stronę szafek. Oparłam się o nie i czułam jak drżę. Nie wiedziałam tylko czy z radości, że go spotkałam, czy strachu przed tym, że znowu coś zepsuje. Gdy tylko zniknęłam za ścianą oparłam się o nią. Serce nie chciało nawet na chwilę zwolnić swojego obecnego tępa. Przymknęłam oczy i wciągnęłam powoli powietrze, aby po chwili móc je wypuścić. Poprawiłam swoje włosy, odganiając niesforne kosmyki z twarzy. Nagle poczułam jak ktoś wbija mi palce w żebra. Wystraszona szybko odskoczyłam.
- Diego.- zaśmiałam się sztucznie próbując utrzymać wiarygodność.
- Zapomniałem partytur na zajęcia.- wskazał palcem na szafki obok nas.- Coś się stało?- podszedł do mnie blisko.
- Po prostu wydawało mi się, że widziałam tutaj Leona, nic więcej.- skłamałam i musnęłam jego usta. Boże kogo ja próbuję oszukać. Chłopaka, który stoi przede mną i obdarza mnie ważnym uczuciem, czy może swoje serce, że nie zależy mi już na Leonie tak jak kiedyś.
- Leon tutaj jest. Też go widziałem.- oblizał wargi.- Jak chcesz mogę Cię zabrać do domu. Nie chcę abyś się przejmowała jego obecnością.- dodał szybko. Spojrzałam mu w oczy.
- Nie przejmuję się. Uwierz mi wszystko jest w porządku. Diego.
- Ufam Ci.- uśmiechnęłam się do niego i delikatnie przytuliłam. W jego ramionach czułam się teraz bezpieczna, Tylko nie wiem dalej na jak długo.

!@#$%^&*

Wszedłem do wolnej sali z instrumentami. Rozejrzałem się dookoła. Długo mnie tutaj nie było. Podszedłem do klawiszy i spojrzałem na partyturę, znajdującą się na pulpicie. Na kartce znajdował się krótki urywek tekstu. Nuestro Camino. Były to zaledwie cztery wersy, ale w tym krótkim tekście było coś, co sprawiło, że miałem ochotę nad nim trochę popracować, ponieważ obecnie Federico ma zajęcia. Wziąłem długopis i czystą kartkę, na którą przepisałem test.
Kilka minut później dopisałem kilka wersów, łącznie z refrenem. Mniej więcej gotowy tekst położyłem na pulpicie i korzystając z melodii ułożonej przez autorkę zgrałem to ze sobą. Śpiewając piosenkę spojrzałem na ścianę wykonaną prawie w całości z szyby. Wyobraziłem sobie Violettę... Nagle moje palce się zatrzymały i zostawiłem wszystko łącznie z moimi dopiskami. Usiadłem przed Studio na murku i wyciągnąłem telefon. Wybrałem numer mojego menadżera.
- Tylko nie mów mi, że miałeś jakąś kontuzję, bo miałem do Ciebie później dzwonić z dobrymi wiadomościami. Jeden wyścig i staniesz się znany na całym świcie. Załatwiłem Ci udział w wyścigu z Joshem, w którym będziesz mógł go pokonać i wyjść na sam szczyt.
- Mówiłem Ci już, że jesteś najlepszy.- zaśmiałem się i on również.
- Nie raz, ale bardziej interesuje mnie Twój telefon do mnie. Niech zgadnę chcesz przedłużyć wyjazd? Dwa tygodnie to za mało na przebywanie z rodziną. Rozumiem sam bym tak postąpił...
- Will wolę stąd wyjechać jutro najlepiej z rana. Sprawy się lekko skomplikowały.- przerwałem.
- Chyba nie masz zamiaru uciekać od odpowiedzialności?- zapytał, Mimowolnie poprawiłem włosy.
- Właśnie taki mam zamiar.- rzuciłem.
- Masz dwa tygodnie i nie chcę Cię tutaj widzieć wcześniej, bo później nie wiem jak będziesz miał terminy wyścigów, i nie wiem, kiedy będziesz mógł się ponownie spotkać z rodziną.- odparł i się rozłączył. Zrezygnowany schowałem telefon do kieszeni spodni.
*
- Diego poczekaj na mnie tylko wezmę mój tekst, który zostawiłam w sali Beto.- oznajmiłam i szybko poszłam w odpowiednim kierunku. Spojrzałam na pulpit, na którym znajdowały się dwie kartki. Przeczytałam szybko słowa i schowałam obydwa arkusze papieru do torebki. Wyszłam z pomieszczenia i stanęłam obok chłopaka. Jednak moje myśli błądziły gdzieś daleko, ponieważ zastanawiało mnie kto dopisał piękne słowa do mojej piosenki.- Dobrze, że nikt nie wziął mi partytury przez tą godzinę.- rzuciłam i chwyciłam bruneta za dłoń. Opuściliśmy budynek.
- Mogę zobaczyć teksty Twoich piosenek?- zapytał nagle.
- Może kiedyś... Są bardzo osobiste.- odparłam wymijająco.- Ponadto muszę wprowadzić o nich kilka poprawek i kiedy będą już gotowe, to Ci pokażę. Spojrzałam na zegarek na ręce i się zdziwiłam.- Boże. Muszę się śpieszyć. Przepraszam. Zobaczymy się na pokazie prawda?- w odpowiedzi przytaknął. Musnęłam jego usta i uciekłam w stronę samochodu. Siedząc już w środku na miejscu kierowcy wyciągnęłam kartki i dokładnie przyjrzałam się charakterowi pisma. Wydawało mi się uderzająco znajome. Mam nadzieję, że pomogłem. - odczytałam na odwrocie. Uśmiechnęłam się do siebie. Wygrzebałam swój telefon i wybrałam numer przyjaciółki.
- V gdzie jesteś?- zapytała i jestem pewna, że w tym momencie siedziała z chłopakami.
- W samochodzie, muszę Ci coś ważnego powiedzieć. Przyjdziesz teraz czy powiedzieć Ci dopiero gdy się spotkamy.- wyrzuciłam szybko z siebie.
- Czuję, że jest to coś ważnego, więc zaraz tam będę.- rozłączyła się. Westchnęłam i odłożyłam urządzenie. Po chwili zobaczyłam blondynkę biegnącą w szpilach w stronę pojazdu. Szybko wsiadła i spojrzała na mnie, jakby chciała wyczytać wszytko z mojego spojrzenia. Podałam jej dwie kartki. Zmrużyła oczy.
- To napisałam tylko ja.- wskazałam na pierwszy arkusz.- A to ktoś dopisał.- dopowiedziałam wskazując na drugi arkusz.- Tylko nie wiem kto. Kojarzę pismo, ale nie jestem pewna do kogo ono należy.
- Spodziewam się jakiegoś romantyka.- odparła.- Naprawdę te słowa są takie romantyczne, że mi odbiera mowę, brak mi słów. O której godzinie ktoś to dopisał?- zapytała.
- Nie wiem. Zostawiłam tekst po zajęciach z Beto, później poszłam na zajęcia Pablo i wtedy gdy przyszłam zobaczyłam dwa teksty mojej piosenki.- wyjaśniłam. Kiwnęła delikatnie głową, jakby uświadomiła sobie coś ważnego.- Lu.
- Wydaje mi się, że to Leon dopisał.- szepnęła ledwo słyszalnie. Zamrugałam szybko kilka razy. Bezradnie oparłam się o siedzenie.
- Wydaje Ci się, ale nie jesteś pewna. Chociaż możecie to z Fede jakoś z niego wyciągnąć.- spojrzałam na Ferro.
- Ale nawet gdyby, to przyznaj, że podoba Ci się tekst.- uśmiechnęła się. Zakryłam swoją twarz, aby zakryć pojawiające się na mojej twarzy rumieńce.
- On jest mistrzem w kłamaniu, więc nie trudno mu wymyślić kilka słów, którymi myślał, że załagodzi ranę na moim sercu, jeżeli w ogóle mu o to chodziło. Ponad to od nawet nie wie, że ta piosenka należy do mnie.- zatrzymałam się na chwilę i zastanowiłam się nad doborem odpowiednich słów.- Nienawidzę go za to jak mnie potraktował i nic go nie wytłumacza. Mam nowego chłopaka, któremu na mnie naprawdę zależy.
- A Fran?
- Rano mówiłaś mi, żebym spróbowała z Diego, a teraz robisz mi wyrzuty, dlatego, że Leon Was wszystkich przekabacił. A Fran wyjechała i zostawiła nas wszystkich, gdyby jej na nas zależało to dawałby jakieś znaki życia.- wyrzuciłam z siebie zła.
- Porozmawiamy, kiedy być może ochłoniesz.- powiedziała. Zmrużyłam oczy.- Nie uciekniesz przed uczuciami, jakimi darzysz Verdasa.- dopowiedziała i wysiadła. Już po chwili widziałam oddalającą się sylwetkę blondynki, która  odgarnęła swoje złote włosy, jak zawsze robi, gdy się zdenerwuje. Położyłam dłonie na kierownicy i uderzyłam w nią lekko głową.

!@#$%^&*

Nie zwracając na niego większej uwagi szłam dalej, nie chciałam mu dawać satysfakcji, Podczas próbnej prezentacji, kiedy razem z Ludmiłą ćwiczyłyśmy, wybieg wydawał mi się krótszy. Nie mogę pokazać tego, że nadal jest częścią mojego zrujnowanego życia uczuciowego. Spojrzałam na niego kątem oka i uśmiechnęłam się delikatnie. Niech wie, co stracił.

*

- Dobrze, że nie wymyśliłeś nic głupiego na dzisiejszy wieczór.- wyrwał mnie z rozmyślań głos Federico. Przytaknąłem nie odwracając wzroku od Violetty.- Chcesz wiedzieć co teraz myślę?- zapytał.

- Nie za bardzo, ale jak chcesz możesz powiedzieć.- odparłem, nie zwracając na niego większej uwagi.
Nie brakuje jej niczego. Jest tak przepiękna, że aż trudno mi to wyrazić. Długie zgrabne nogi przyciągają wzrok, pewnie nie tylko mój, ale i większej części płci męskiej zgromadzonej w tym miejscu. Zazwyczaj malinowe usta, pokryte były czerwoną szminką pasującą do kreacji, która niezwykle podkreślała atuty dziewczyny. Twarz Violetty wyrażała dumę. Dumę z jakiego powodu? Cholera jak bardzo chciałbym to wiedzieć.
- ... i jestem z Ciebie dumny, że dałeś sobie spokój z knuciem przeciwko Diego i  Vilu.- powróciłem do rzeczywistości. Spojrzałem na przyjaciela i posłałem mu uśmiech, który miał na celu wyrazić zrozumienie. Niestety obawiam się, że nie skończyłem z knuciem.

!@#$%^&*

Zaraz po zakończeniu pokazu udałem się za kulisy, gdzie zobaczyłem Violettę stojącą przed lustrem. Stanąłem na chwilę za nią, kiedy kończyła swój zwykły delikatny makijaż.
- Czego chcesz Verdas?- warknęła, widząc moje odbicie.
- Pogratulować.- wyjaśniłem.
- Możesz sobie darować i po prostu mnie zostawić?- zapytała próbując nie zatrzymać na mnie swojego wzroku. Pokręciłem głową.- Masz problem, bo nie mam ochoty Cię tutaj dłużej oglądać, ani nigdzie indziej. I mogłeś sobie odpuścić dopisywanie tekstu do mojej piosenki.- dopowiedziała. Zdziwiły mnie jej słowa.- Jestem teraz z Diego i nie działa na mnie już Twój urok, który kiedyś wyzwalał we mnie...
- Wszystko co najlepsze?- przerwałem jej. Wiem, że to bezczelne, ale nie potrafiłem się powstrzymać. Odwróciła się przodem i mnie wyminęła, wzięła swoją dżinsową kurtkę. Ciągle milczała.
- Diego.- pisnęła szczęśliwa widząc Hiszpana. Rzuciła mu się na szyję i pocałowała w usta. Nie wiedziałem czy robi to, aby wzbudzić moją zazdrość, czy naprawdę się w nim zakochała. Jeżeli chodzi jej o to pierwsze, to udało jej się. Odchrząknąłem donośnie, aby obydwoje mnie usłyszeli. Odsunęli się od siebie. Między nami zapanowała niezręczna cisza, która niespodziewanie została przerwana przez Włoszkę...

!@#$%^&*

Rozdział XLII za nami ^-^

Cóż może napisać taka niezdara jak ja... Mam nadzieję, że rozdział przypadł Wam do gustu pomimo takiego obrotu spraw. Dzisiaj jak zauważyliście dużo gif'ów i w ogóle rozdział wydaje mi się trochę dłuższy. Ponadto w rozdziale często zmienia się perspektywa, taka mała zmiana tylko na jeden rozdział. następny powinien być normalny :D

(Przepraszam za jakiekolwiek błędy.)

  Dziękuję za Wszystkie miłe komentarze pod poprzednim rozdziałem. 

Być może teraz rozdziały uda mi się pisać częściej, bo niedługo mają mi ściągnąć gips, dokładniej to w czwartek. Trzymajcie kciuki, aby zdjęli mi to coś...

No to cóż. Dziękuję, ze jesteście i mnie wspieracie to dla mnie wiele znaczy <333

Do następnego <3